ၿမိဳ႕ျပတစ္ခုရဲ႕ ၂၄နာရီ

နံနက္ သံုးနာရီထိုးၿပီ။ အိပ္ယာထ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေစ်းေတာင္းဆြဲၿပီး ထြက္လာပါတယ္။ သြားတိုက္ေဆး ကုန္ေနလို႔ သြားေတာင္မတိုက္ခဲ့ပါဘူး။ ကြမ္းယာေလးဝါးလိုက္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္ေလ။ သြားတိုက္ေဆးေစ်းကလည္း မေသး။ သြားတိုက္ေဆးက အေရးမႀကီးဘူး။ ဒင္းအရည္ဖိုးမရွိရင္ က်ဳပ္ကိုရိုက္ဦးမွာ။ ဒီေန႔ ေရက်ရက္ဆိုေတာ့ ငါးရွားမယ္။ ေစာေစာသြားမွ ေတာ္ကာက်မွာ။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ ထြက္မွ ကမ္းနားေစ်းကို ၄နာရီမထိုးခင္ေရာက္မွာ။ ဒါမွ ပစၥည္းေရြးလို႔ရမွာေလ။ မေန႔က ခ်န္ထားတဲ့ ေစ်းဖိုးေလးကိုေရတြက္ရင္း ရိုးႀကီးရိုးေလး ကားဂိတ္နား ေရာက္လာၿပီေလ။ ၅ေယာက္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ထြက္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ စပယ္ယာကို ခဏတားၿပီး ေစ်းေတာင္းကို သံတိုင္မွာခ်ိတ္ၿပီး က်မကိုယ္လံုးႀကီးကို ဆြဲတင္ခိုင္းရေသးတယ္။ က်မလဲကားေပၚေရာက္ ကားကလည္းကစုန္ေပါက္လို႔ ထြက္တာေပါ့။ လႈိင္သာယာရဲ႕ ခ်ိဳင့္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပည့္ေနတဲ့ ကားလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို အတိမ္းအေစာင္းမရွိ ေမာင္းႏိုင္တာကလည္း သူတုိ႔အစြမ္းပဲေလ။

မီးခြက္ေစ်းေရာက္ေတာ့ က်မလိုလူေတြ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ တက္ၾကပါတယ္။ တိုးေဝွ႔ ေအာ္ဟစ္ရင္ေပါ့။ ျခင္းေတာင္းေတြ၊ ငါးဗန္းေတြနဲ႔ တစ္ေန႔စာ လုပ္ငန္းခြင္ စၿပီေလ။ မီးခြက္ေစ်းမွာ ကြမ္းတညက္ေလာက္ေနၿပီး ေနာက္ကားဖင္တိုက္မွ စပယ္ယာကထြက္ပါတယ္။ ေန႔ခင္းဘက္ဆို လိုင္းကားေတြ ေက်ာက္ခ်တာၾကာရင္ ခရီးသည္ေတြက ပြစိပြစိလုပ္ေပမယ့္ ဒီလိုအခ်ိန္ဆို ေတာ္ရံုနဲ႔မေျပာၾကဘူးေလ။ အားလံုးကလည္း ကုိယ္လို လူေတြႀကီးပဲဆိုေတာ့ နားလည္ေနၾကၿပီေလ။ စပယ္ယာေတြကလည္း သည္းမခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အထိေအာင္မေနၾကပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဆို လမ္းတက္လည္း နည္းတယ္ေလ။ ဂိတ္စ ရိုးႀကီးရိုးေလးရယ္၊ မီးခြက္ေစ်းရယ္၊ ဘုရင့္ေနာင္ထိပ္ရယ္ ၿပီးရင္ ကမ္းနားေစ်းနဲ႔ သီရိမဂၤလာေစ်းအထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းေတာ့တာကိုး။

ကမ္းနားေစ်း ေရာက္ေတာ့ က်မဆင္းလိုက္ပါတယ္။ တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ျခင္းေတာင္းကို ျဖဳတ္ခိုင္းၿပီး ငါးေစ်းႀကီးထဲဝင္၊ ေစ်းသင့္ရာငါး၊ အဝယ္လိုက္မယ့္ငါးေတြေရြး ၿပီးတာနဲ႔ ခါလီသမားေခၚၿပီး ကားဂိတ္ကို လိုက္ပို႔ခုိင္းရတာေပါ့ ေခၚေနၾကခါလီသမားက ဘယ္ေပ်ာက္္ေနမွန္းမသိလို႔ တျခားတစ္ေယာက္ကိုပဲ ေခၚလိုက္ရတယ္။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ၃၀၀ နဲ႔ေျပာထားကို ၄၀၀ ပါလုပ္လို႔ ရန္ျဖစ္မတတ္ ျပန္တုတ္ရေသးတယ္။ ဒါေတာင္ စပယ္ယာကေျပာေပးလို႔။ အဲဒီေကာင္ေတြက အဲလိုပဲ။ မတင္ခင္ကေတာ့ ေစ်းစကားကို ေသခ်ာမေျပာဘူး။ ကားဂိတ္ေရာက္မွာ ဝါးတားတားနဲ႔ သူပဲ ဘယ္ေလာက္လို႔ ေျပာခဲ့သလို။ ကုန္က ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး ေဖာက္ဖိုးနဲ႔ တင္မြဲမွာေပါ့ဆိုတာက တမ်ိဳး၊ ကားေပၚထိ တင္ေပးတာပဲကို ဆိုတာကတဖံု။ ဒီၾကားထဲ ငါးကတင္လို႔မၿပီးေသးဘူး ဒရုိင္ဘာက ႏွာတမႈတ္မႈတ္နဲ႔ ဘီးလိွမ့္ခ်င္ေနၿပီ။ "ေနၾကပါဦးဟ၊ ဒီမွာတင္လို႔ေတာင္မၿပီးေသးဘူး" လို႔အတင္းကိုေအာ္ၿပီး တင္ရတယ္။

သီရိမဂၤလာေစ်းမွာ ကတည္းက ျပည့္ေနတဲ့လူေတြကုန္ေတြနဲ႔ ဆုိေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ငါးေစ်းသမားအတြက္ မနည္းႀကီးကို ကုပ္ဖဲ့ၿပီးတင္ေနရတာ။ နဂိုက ဒီဇယ္ကားေတြတုန္းကဆိုရင္ ဒိုင္နာလိုင္းကားေတြရဲ႕ လူထိုင္တဲ့ခုံေအာက္မွာ ငါးေတာင္းေတြ ထားလို႔ရေသးတယ္။ အခုက စီအင္ဂ်ီးဆိုလား ရွည္ရွည္တုိင္ကီႀကီးေတြက ေနရာယူထားၾကတာ။ ၆လမ္းသြားၾကည့္ျမင္တိုင္လမ္းမႀကီးကလည္း လိုင္းကားေတြ၊ ခါလီေတြ၊ ကူလီသမားေတြ၊ ငါးေတာင္းငါးဗန္းေတြနဲ႔ျပည့္လို႔ ကားသံေတြ၊ လူသံေတြ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတဲ့ ၾကားထဲကေနပဲ ကားစထြက္ပါတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္ေတာ့ အလာတုန္းကအတိုင္းပါပဲ။ အဆင္းအတက္သိပ္မရွိဘူးေလ။ ဘုရင့္ေနာင္ရယ္၊ ရံုးထိပ္နဲ႔ တစ္ထိပ္မွာရယ္ ေလာက္ပဲ မယ္မယ္ရရ အဆင္းအတက္ရွိတယ္။ မီးခြက္ေစ်းေရာက္ေတာ့ တစ္စီးလံုးနီးပါး ဆင္းတယ္ေလ။ က်မလည္း အပါအဝင္ေပါ့။

စပယ္ယာကလည္း ငါးဗန္းေတြ၊ သစ္သီးေတာင္းေတြ၊ ပန္းစည္းေတြ အျပင္ က်ဳပ္တို႔လို ကိုယ္လုံုးႀကီးႀကီး မိန္းမႀကီးေတြကိုပါ တြဲၿပီးခ်ေပးရပါတယ္။ "ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါဟ၊ ငါ့ငါးေတြ နာကုန္ပါမယ္။ ငါ့ပန္းေတြ ေၾကကုန္မယ္ သတိထား" စတဲ့အသံေတြက မီးခြက္ေစ်းေရာက္တိုင္း စပယ္ယာၾကားရမယ့္ အသံေတြပါ။ စပယ္ယာေတြကလည္း ဒီလိုအခ်ိန္ဆို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ လုပ္ေပးပါတယ္။ စပယ္ယာေတြ အေပါက္ဆိုးတယ္ဆိုတာ ဒီလို မနက္ခင္းမ်ိဳးမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒီလိုအခ်ိန္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္တဲ့ သူေတြကလဲ က်ဳပ္တို႔လို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရမယ့္သူေတြ အခ်င္းခ်င္းကိုး။ ငါးေတာင္းေတြ ကားလမ္းေဘးမွာပံု၊ ခါလီထပ္ငွား က်မဆိုင္ဖြင့္တဲ့ေနရာေလးဆီပို႔ခိုင္းၿပီး ငါးေတြထုတ္ စီစီရီရီ ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ငါးနာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ငါးနာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ေဖာက္သည္ေတြေကာ၊ ေဖာက္သည္မဟုတ္တဲ့ သူေတြေရာ ေစ်းေမး၊ ေစ်းဆစ္နဲ႔ လာၾကပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ေလွ်ာ့ေပးသင့္တန္ ေလွ်ာ့ေပး၊ ဆြယ္စပ္ေရာင္းသင့္တန္ ေရာင္းေပါ့။

၇နာရီ မထိုးခင္ေလး ထင္ပါတယ္။ အရင္းေတာင္မရေသးပါဘူး သူလာပါၿပီ။ ခုနက ေရာင္းထားတဲ့ ေစ်းဖိုးေလးေတြကို အဝတ္စေအာက္ကို ထိုးထည့္ၿပီး ေျပာလုိက္တာေပါ့။ "ဟာ…ေစ်းဦးေတာင္မေပါက္ေသးဘူး။ ရွင္တို႔ကလည္း အျပန္ၾကမွလွည့္လာခဲ့။" "မေသးတင္ေနာ္၊ ခင္ဗ်ားက အၿမဲဒီလိုပဲ၊ မရဘူးဗ်ာ တခါတည္းေပးလိုက္။" ဒီလိုနဲ႔ သူတင္ကိုယ္တင္ေျပာၿပီး က်ဳပ္ကလည္းက်ဳပ္ပဲ အရင္းမရေသးရင္ ဘယ္ေတာ့မွမေပးဘူး။ မဟုတ္လားေတာ္။ ေစ်းျဖင့္ေရာင္းမယ္မႀကံေသးဘူး သူတို႔က လာေကာက္ေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ေရာင္းေနလုိက္တာ ေစ်းေခါင္းကြဲလို႔ ၁၀ခြဲေလာက္ေတာ့ရွိေရာေပါ့။

မေန႔ညက ကိုဖိုးေထာင္ေျပာတဲ့ ဝမ္းခ်ိန္းေလးကို ၂နဲ႔ကပ္ၿပီး ၅၀ ဖိုးေလာက္စီထိုးေပးဖို႔ ဆိုက္ကားသမားကို သြားခုိင္းရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ထမင္းစားေနတုန္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က လွမ္းေအာ္တာက သံုးေလးတဲ့။ ကိုေမာင္ညြန္႔ေတာ့ေျပာသား ဒီေန႔ ညီအစ္ကိုဆိုပဲ သူေျပာတာေလးကမွဟုတ္ဦးမယ္။ ထမင္းစားၿပီးလို႔ တေရးေလာက္ ေမွးမယ္ႀကံတုန္း အငယ္ေကာင္က ေဘာလံုးကန္ရင္း ေျခကြဲသြားလို႔တဲ့ေလ။ "ေတာ္ေတာ္ကဲတဲ့ကေလး လာစမ္း" ဆိုၿပီး သံုးေလးခ်က္ေလာက္ ဆင့္ရိုက္လိုက္ေသးတယ္။ ေျခေထာက္က ေတာ္ေတာ္ကြဲသြားတာဆိုေတာ့ ေဆးခန္းေတာ့သြားျပဦးမွပါေလဆိုၿပီး သြားရေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဒီေန႔ ေရာင္းေကာင္းလို႔။ ေရာင္းေကာင္းလို႔ ေပ်ာ္မယ္ႀကံတုန္း ဒင္းေလးက ျပႆနာရွာတယ္။ ေဆးခန္းသြားရင္း ညေနအတြက္ မနက္ကဟာေလးကို ထပ္ၿပီးလုပ္ခုိင္းရေသးတယ္။

ေဆးခန္းက အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေယာက္်ားက ဆိုက္ကားတြန္းၿပီးထြက္လာၿပီ။ "ညက်ရင္ မူးရူးၿပီးမွ ျပန္မလာနဲ႔ေနာ္" လို႔လည္းမွာရေသးတယ္။ မွာမဲ့သာမွာတာပါ။ တစ္ပတ္မွာ ၆ရက္ေလာက္က ေသာက္ၿပီးမွ ျပန္လာတာပါပဲ။ ျပန္ေရာက္လို႔ စိတ္မၾကည္ရင္လည္း က်ဳပ္နဲ႔ ရိုက္လားပုတ္လား။ ေတာ္ပါၿပီ ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာအိပ္ေတာ့မယ္။ သူျပန္လာမွ ရစ္ေတာ့လည္း ဒင္းနဲ႔ သတ္ရံုေပါ့။ မနက္ျဖန္ ငါးဒိုင္မွာ ငါးသလဲထိုးေရာက္မယ္ဆိုလို႔ ေစာေစာေျပးရဦးမယ္။ အိပ္ဦးမွ...။

--
ဗီလိန္