ေမြးကတည္းက စိန္ေခၚမႈေတြမွာ သာယာခဲ့တဲ့ ဗီလိန္၊ အႏိုင္နဲ႔ အရံႈးဆိုတဲ့ စကားလံုး ၂လံုးၾကားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့တဲ့ ဗီလိန္၊ အရံႈးေတြစုၿပီး အႏိုင္ေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့သလို။ အႏိုင္ကို ေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး ရံႈးခဲ့တာေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကားရုပ္ေလးေတြ ကိုင္ၿပီး ဝူး... ဝူး.... လို႔လည္း မေဆာ့တတ္ပါဘူး။ အုန္းကိုင္းကို ခြၿပီး တက္ကေလာက္ တက္ကေလာက္ဆိုၿပီးလည္း ျမင္းစီးသလို မေဆာ့တတ္ပါဘူး။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ အိုးပုတ္နဲ႔လည္း မုန္႔ဟင္းခါး ဝယ္မစားတတ္ပါဘူး။ ျမန္မာ့ရိုးရာ ကစားနည္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ထုပ္စီးတိုး၊ ဖန္ခုန္၊ ဇယ္ေတာက္၊ အရုပ္ပစ္ စတဲ့ အႏိုင္အရံႈး ဆိုတာရွိတဲ့ ကစားနည္းေတြကိုပဲ ကစားခဲ့ပါတယ္။ အႏိုင္အရံႈးမရွိရင္ မေနတတ္ပါဘူး။ ႏိုင္မေနရင္ေတာင္ ရံႈးေနမွ ေနသာထိုင္သာရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ အထဲကမွ က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆံုးနဲ႔ အခုအခ်ိန္အထိ စြဲလမ္းေနတုန္း Challange တစ္ခုအေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
က်ေနာ္က ၃ တန္းနဲ႔ ၄ တန္းေလာက္တုန္းကတည္းက ေက်ာင္းကို ကိုယ့္ဘာသာ စက္ဘီးနင္းသြားပါတယ္။ BMX ေတြ ေခတ္စားခ်ိန္ဆိုေတာ့ BMX လို႔ေတာ့မထင္လိုက္နဲ႔ က်ေနာ့ အဘိုးနဲ႔ အဘြားလက္ထက္ကစလို႔ အေမနဲ႔ ဦးေလးအေဒၚေတြအားလံုး စက္ဘီးစီးသင္ခဲ့တဲ့ ဘိုးဘြားအေမြ ေမာင္ဗမာ ေယာက္်ားစီး စက္ဘီးအေသးေလးပါ။ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ ေက်ာင္းနားက အေဒၚ့အိမ္ကိုဝင္ၿပီး အတံုးေလးေတြ ဆက္ၿပီး ကစားရတဲ့ Hand Game ကို အၿမဲတမ္း ေဆာ့ပါတယ္။ တစ္နာရီေလာက္ အားရပါးရေဆာ့ၿပီးမွ အိမ္ျပန္ပါတယ္။ အေမ့ကိုေတာ့ အေဒၚ့အိမ္ဝင္မယ္လို႔ ေျပာေျပာထားလို႔ စိတ္မပူပါဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက အေဒၚ့ အိမ္အေရွ႕က အေခြဆိုင္က ညေနတိုင္းဖြင့္တဲ့ ေအးခ်မ္းေမ သီခ်င္းကို ၾကားတိုင္း တစ္ခ်ိန္က ေဆာ့ခဲ့ဖူးတဲ့ Hand Game ေလးကို သတိရေနမိေသးတယ္။
ဒါက ေအးခ်မ္းေမ နဲ႔ Hand Game
၅တန္းေရာက္ေတာ့ ၁၀ မိနစ္ကို ၅ က်ပ္နဲ႔ Family Game ေလးေတြ ေဆာ့တယ္။ အေမက ဝယ္မေပးဘူး။ မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုစုၿပီး သြားသြားေဆာ့ရတယ္။ က်ဴရွင္ခ်ိန္က ၄ နာရီဆိုရင္ ၃ နာရီ ၄၅ ေလာက္ အိမ္ကထြက္တယ္။ က်ဴရွင္နားက ဂိမ္းဆိုင္မွာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေျပးေဆာ့ ၿပီးေတာ့ က်ဴရွင္သြား။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက ၁၀ မိနစ္က ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ အၾကာသား။ တခါမ်ား အရွိန္လြန္ၿပီး မိနစ္၂၀ ေဆာ့မိပါတယ္။ ဆရာမက ေနာက္က်လို႔ ရိုက္ေတာ့တာပဲ။ အေမ့ကို ျပန္ေျပာမေျပာေတာ့ မသိဘူး။ အေမကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာတာ အမွန္ပဲ။ ဆရာမနဲ႔ ညီအစ္မလိုျဖစ္ေနတဲ့ အေမက မသိစရာေတာ့ မရွိဘူးေလ။ ေမြးကတည္းက မူလတန္းအထိ အရိုက္မခံဖူးတဲ့ က်ေနာ္ (ေမြးေမြးခ်င္းတုန္းက မငိုလို႔ ဆရာဝန္က ေဇာက္ထိုးဆြဲၿပီး တင္ပါးကို ရိုက္တာေတာ့ မပါဘူးေပါ့။)တဲ့ ၅ တန္းေရာက္မွ ပထမဆံုးႀကိမ္လံုးနဲ႔ ေတြ႕ဖူးေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဝမ္းမနည္းခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ မွားခဲ့တဲ့ ကိစၥအတြက္ ဖင္ေလးကိုပြတ္ၿပီး ေခါင္းငံု႔ပဲေနလိုက္ပါတယ္။
ဒါက ပထမႀကိမ္လံုး နဲ႔ Family Game
ဒါလည္း မမွတ္ေသးပါဘူး။ ၆ တန္းအထိ ခိုးေဆာ့ေနဆဲ။ အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္က ယူလာေပးလို႔ Family Game စက္ ကို အိမ္မွာေဆာ့ခြင့္ရပါတယ္။ အစ္ကိုက သူ႔အေဒၚ က်ေနာ့အေမကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေျပာၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ယူလာေပးပါတယ္။ အဲဒီ့တုန္းက မီးေတြလာပါတယ္။ ယူလာတဲ့ေန႔ဆိုရင္ တစ္ေနကုန္ ထမင္းမစားပါဘူး။ အေမက အတင္းစားခိုင္းေတာ့မွ ညီေလးနဲ႔ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ထမင္းစားပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ မ်က္စိက တီဗီြဖန္သားျပင္ေပၚက မခြာပါဘူး။ တစ္ရက္မွာေတာ့ တစ္ေနကုန္ ေဆာ့ထားတဲ့ အရွိန္နဲ႔ ေနာက္ေဖး အေပါ့သြားရင္းနဲ႔ ေခ်ာ္လဲပါတယ္။ နဖူးက အမာရြတ္က အခုထိ ရွိေနဆဲပါ။
ဒါက အမာရြတ္ နဲ႔ အစ္ကိုယူလာတဲ့ ဂိမ္းစက္
၇တန္း ေရာက္ေတာ့ Nintendo Game ေတြေပၚပါၿပီ။ နာရီဝက္ကို ၃၀ ပါ။ အတန္းက နည္းနည္းႀကီးေတာ့ ပိုၿပီးလြတ္လပ္လာၿပီဆိုေတာ့ ဂိမ္းဆိုင္ကို မၾကာခဏေရာက္ပါတယ္။ ရွိသမွ် မုန္႔ဖိုး အကုန္လံုး ဂိမ္းဆိုင္ကိုလႉပါတယ္။ ဂိမ္းေဆာ့မက္ေနလို႔အစားမစားပဲ က်ဴရွင္ေျပးခဲ့ရတဲ့ ဘဝေၾကာင့္ အစာအိမ္ေလးခမ်ာ ခ်ဴခ်ာလွပါတယ္။ ၈ တန္းက စၿပီး မ်က္မွန္စတပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါက အစာအိမ္၊ မ်က္မွန္ နဲ႔ Nintendo
Sony Playstation ေပၚေတာ့ က်ေနာ္ ၉ တန္း ေရာက္ပါၿပီ။ အိမ္ရယ္၊ ေက်ာင္းရယ္၊ က်ဴရွင္ရယ္၊ ဂိမ္းဆိုင္ရယ္ ပတ္ၿပီး ေျပးလို႔ အခ်ိန္မေလာက္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အသက္အရြယ္အရ တာဝန္တစ္ရပ္ျဖစ္တဲ့ ဖြန္ေၾကာင္ျခင္းအမႈကိုလည္း အခ်ိန္အနည္းငယ္ခြဲၿပီး ေပးရပါေသးတယ္။ အဲလိုေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ ဂိမ္းဆိုင္အခ်ိန္ကို ဖဲ့မေပးပါဘူး။ ေက်ာင္းခ်ိန္၊ က်ဴရွင္ခ်ိန္၊ လိုအပ္လာရင္ က်ဴရွင္ခ်ိန္ဖ်က္ၿပီး အသံုးခ်ပါတယ္။ စာေပးမလို႔ ေရးထားတဲ့စာက ဂိမ္းဆိုင္မွာ ဂိမ္းကိုက္ေနတာနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္မမီလို႔ မေပးရပဲ လြယ္အိတ္ထဲမွာတင္ ေဟာင္းသြားတဲ့ စာေပါင္း မနည္းပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေဂၚမစြံျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါက သူမ်ားေၾကာင္လို႔ မေၾကာင္ႏိုင္တဲ့ Sony Playstation
အရြယ္ေလးကလည္း ေရာက္လာ၊ Sony Playstaion ရဲ႕ နည္းပညာေတြကလည္း ျမင့္လာၿပီျဖစ္လို႔ စိန္ေခၚမႈေတြကလည္း မ်ားလာပါၿပီ။
ဂိမ္းဇာတ္လမ္းေတြရဲ႕ နက္နဲမႈကို ေဖာ္ထုတ္ရတယ္။
ေလ့က်င့္အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ Skill ခ်င္းၿပိဳင္ၾကတယ္။
လက္တြဲေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေဖးမၿပီးပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ တြဲသြားခဲ့တယ္။
Logic ေတြ တြက္ခ်က္ၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။
ကိုယ္မကြ်မ္းက်င္တဲ့ အဂၤလိပ္ ေဝါဟာရေတြကို Dictionary တစ္အုပ္ေဘးမွာခ်ၿပီး အဓိပၸာယ္ရွာခဲ့တယ္။
နတ္ႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ့ ၁၀တန္း စာေမးပြဲကို တစ္လအလိုအထိ ဂရုမစိုက္မိေအာင္ကိုပဲ Sony Playstation နဲ႔ Challange လုပ္ေနခဲ့တယ္ေလ။
ဒါက တကၠသိုလ္ဝင္တန္းနဲ႔ အတူ စိန္ေခၚခဲ့ဖူးတဲ့ Sony Playstation
၁၀တန္းၿပီးေတာ့ ေမြးရပ္ေျမေလးကို စြန္႔ခြာၿပီး ဒီထက္ Challange မ်ားတဲ့ ရန္ကုန္မွာ ေနခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး အေမနဲ႔ အေဖကို ကန္ေတာ့ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဝတ္တစ္ထုပ္ရယ္ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္တစ္လံုးရယ္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္၊ ေခါင္းအံုးတစ္လံုး၊ ေစာင္တစ္ထည္ပဲ ရွိတဲ့ တိုက္ခန္းေလးမွာေနၿပီး လိုအပ္မယ္ထင္တဲ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္း၊ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြကို တက္ရင္း ဂိမ္းဆိုင္တကာကိုလွည့္လို႔ Gaming Skill ကို ပိုက္ဆံနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ၿပိဳင္ပြဲေတြ ဝင္ၿပိဳင္တယ္။ အိပ္ခ်ိန္နဲ႔ သင္တန္းခ်ိန္ကလြဲရင္ ဂိမ္းဆိုင္မွာပဲ ရွိေနတဲ့ က်ေနာ့အတြက္ တစ္နာရီ ၃၀၀ ျဖစ္တဲ့ ဂိမ္းဖိုးကို ဂိမ္းဆိုင္မွာပဲရွာခဲ့တယ္။ ဂိမ္းဆိုင္ဝန္းက်င္က ဆီခ်က္၊ ေကာ္ရည္၊ မုန္႔ဟင္းခါး စတဲ့ အစားအစာေတြနဲ႔ပဲ ဝမ္းတထြာကိစၥ ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။ ဂိမ္းဆိုင္က ဖုန္းကလည္း ကိုယ္ပိုင္ဖုန္းလို႔ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ထင္ရေလာက္ေအာင္ အသံုးျပဳခဲ့တယ္။ အဲဒီ့အသံုးစရိတ္ေတြ အကုန္လံုးကိုလည္း ဂိမ္းဆိုင္မွာပဲ ရေအာင္ရွာခဲ့တယ္။ တစ္လတစ္လ အေမေပးတဲ့ အသံုးစရိတ္ေတာင္ ပိုေနခဲ့တာ။
တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လည္း Counter Strike နဲ႔ Red Alert II က နည္းပညာေတြ စစ္ပရိယာယ္ေတြကို တစ္စိုက္မတ္မတ္ ေလ့လာရင္း Supply ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ေရာက္တက္ရာရာ အလုပ္ေတြ လိုက္လုပ္ရင္ အားရင္ အားသလို Network Cyber မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား မနက္ ၈ နာရီကေန ည ၁၂ နာရီအထိ ေတာင္ မနားတမ္းေဆာ့ပါတယ္။ ဂိမ္းေဆာ့တဲ့ အမႈနဲ႔ပဲ ရည္းစားနဲ႔ ျပတ္ပါတယ္။ Counter Strike နဲ႔ Red Alert II ေနာက္မွာ AOE, General ေခတ္ေတြ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီး အခုဆို DotA ေခတ္ကို ေရာက္ခဲ့သည့္တိုင္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ေဆာ့ေနဆဲပါ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေဘးက ျဖတ္သြားလို႔ ဆိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ရြယ္တူအဖြဲ႕က DotA အေၾကာင္းေျပာေနတာကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ သြားစရာကို ဖ်က္တတ္တဲ့ အက်င့္က အခုထိမေပ်ာက္ေသးပါဘူး။ ၂ ပတ္ခြဲ ခြင့္ယူၿပီး ေမြးဌာေနျပန္သြားတုန္းကလည္း အေမ့ရင္ခြင္ကလြဲရင္ Network Cyber မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္။ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာႀကီးေတြကိုေတာင္ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ အခုေတာ့ အြန္လိုင္းဂိမ္းေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနရတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ေနပါတယ္။
ကဲ... ေမာင္မ်ိဳးနဲ႔ ေမဒီ ေရ႕ ဒီေလာက္ဆို က်ေနာ့ ဝါသနာကို သိေလာက္ၿပီထင္ပါရဲ႕ေနာ္။
ေနာက္ဆက္တြဲ ကိုလင္းဦးကပါ ထက္တဂ္ထားလို႔ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
ဗီလိန္
က်ေနာ္က ၃ တန္းနဲ႔ ၄ တန္းေလာက္တုန္းကတည္းက ေက်ာင္းကို ကိုယ့္ဘာသာ စက္ဘီးနင္းသြားပါတယ္။ BMX ေတြ ေခတ္စားခ်ိန္ဆိုေတာ့ BMX လို႔ေတာ့မထင္လိုက္နဲ႔ က်ေနာ့ အဘိုးနဲ႔ အဘြားလက္ထက္ကစလို႔ အေမနဲ႔ ဦးေလးအေဒၚေတြအားလံုး စက္ဘီးစီးသင္ခဲ့တဲ့ ဘိုးဘြားအေမြ ေမာင္ဗမာ ေယာက္်ားစီး စက္ဘီးအေသးေလးပါ။ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ ေက်ာင္းနားက အေဒၚ့အိမ္ကိုဝင္ၿပီး အတံုးေလးေတြ ဆက္ၿပီး ကစားရတဲ့ Hand Game ကို အၿမဲတမ္း ေဆာ့ပါတယ္။ တစ္နာရီေလာက္ အားရပါးရေဆာ့ၿပီးမွ အိမ္ျပန္ပါတယ္။ အေမ့ကိုေတာ့ အေဒၚ့အိမ္ဝင္မယ္လို႔ ေျပာေျပာထားလို႔ စိတ္မပူပါဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက အေဒၚ့ အိမ္အေရွ႕က အေခြဆိုင္က ညေနတိုင္းဖြင့္တဲ့ ေအးခ်မ္းေမ သီခ်င္းကို ၾကားတိုင္း တစ္ခ်ိန္က ေဆာ့ခဲ့ဖူးတဲ့ Hand Game ေလးကို သတိရေနမိေသးတယ္။
ဒါက ေအးခ်မ္းေမ နဲ႔ Hand Game
၅တန္းေရာက္ေတာ့ ၁၀ မိနစ္ကို ၅ က်ပ္နဲ႔ Family Game ေလးေတြ ေဆာ့တယ္။ အေမက ဝယ္မေပးဘူး။ မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုစုၿပီး သြားသြားေဆာ့ရတယ္။ က်ဴရွင္ခ်ိန္က ၄ နာရီဆိုရင္ ၃ နာရီ ၄၅ ေလာက္ အိမ္ကထြက္တယ္။ က်ဴရွင္နားက ဂိမ္းဆိုင္မွာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေျပးေဆာ့ ၿပီးေတာ့ က်ဴရွင္သြား။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက ၁၀ မိနစ္က ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ အၾကာသား။ တခါမ်ား အရွိန္လြန္ၿပီး မိနစ္၂၀ ေဆာ့မိပါတယ္။ ဆရာမက ေနာက္က်လို႔ ရိုက္ေတာ့တာပဲ။ အေမ့ကို ျပန္ေျပာမေျပာေတာ့ မသိဘူး။ အေမကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာတာ အမွန္ပဲ။ ဆရာမနဲ႔ ညီအစ္မလိုျဖစ္ေနတဲ့ အေမက မသိစရာေတာ့ မရွိဘူးေလ။ ေမြးကတည္းက မူလတန္းအထိ အရိုက္မခံဖူးတဲ့ က်ေနာ္ (ေမြးေမြးခ်င္းတုန္းက မငိုလို႔ ဆရာဝန္က ေဇာက္ထိုးဆြဲၿပီး တင္ပါးကို ရိုက္တာေတာ့ မပါဘူးေပါ့။)တဲ့ ၅ တန္းေရာက္မွ ပထမဆံုးႀကိမ္လံုးနဲ႔ ေတြ႕ဖူးေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဝမ္းမနည္းခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ မွားခဲ့တဲ့ ကိစၥအတြက္ ဖင္ေလးကိုပြတ္ၿပီး ေခါင္းငံု႔ပဲေနလိုက္ပါတယ္။
ဒါက ပထမႀကိမ္လံုး နဲ႔ Family Game
ဒါလည္း မမွတ္ေသးပါဘူး။ ၆ တန္းအထိ ခိုးေဆာ့ေနဆဲ။ အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္က ယူလာေပးလို႔ Family Game စက္ ကို အိမ္မွာေဆာ့ခြင့္ရပါတယ္။ အစ္ကိုက သူ႔အေဒၚ က်ေနာ့အေမကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေျပာၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ယူလာေပးပါတယ္။ အဲဒီ့တုန္းက မီးေတြလာပါတယ္။ ယူလာတဲ့ေန႔ဆိုရင္ တစ္ေနကုန္ ထမင္းမစားပါဘူး။ အေမက အတင္းစားခိုင္းေတာ့မွ ညီေလးနဲ႔ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ထမင္းစားပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ မ်က္စိက တီဗီြဖန္သားျပင္ေပၚက မခြာပါဘူး။ တစ္ရက္မွာေတာ့ တစ္ေနကုန္ ေဆာ့ထားတဲ့ အရွိန္နဲ႔ ေနာက္ေဖး အေပါ့သြားရင္းနဲ႔ ေခ်ာ္လဲပါတယ္။ နဖူးက အမာရြတ္က အခုထိ ရွိေနဆဲပါ။
ဒါက အမာရြတ္ နဲ႔ အစ္ကိုယူလာတဲ့ ဂိမ္းစက္
၇တန္း ေရာက္ေတာ့ Nintendo Game ေတြေပၚပါၿပီ။ နာရီဝက္ကို ၃၀ ပါ။ အတန္းက နည္းနည္းႀကီးေတာ့ ပိုၿပီးလြတ္လပ္လာၿပီဆိုေတာ့ ဂိမ္းဆိုင္ကို မၾကာခဏေရာက္ပါတယ္။ ရွိသမွ် မုန္႔ဖိုး အကုန္လံုး ဂိမ္းဆိုင္ကိုလႉပါတယ္။ ဂိမ္းေဆာ့မက္ေနလို႔အစားမစားပဲ က်ဴရွင္ေျပးခဲ့ရတဲ့ ဘဝေၾကာင့္ အစာအိမ္ေလးခမ်ာ ခ်ဴခ်ာလွပါတယ္။ ၈ တန္းက စၿပီး မ်က္မွန္စတပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါက အစာအိမ္၊ မ်က္မွန္ နဲ႔ Nintendo
Sony Playstation ေပၚေတာ့ က်ေနာ္ ၉ တန္း ေရာက္ပါၿပီ။ အိမ္ရယ္၊ ေက်ာင္းရယ္၊ က်ဴရွင္ရယ္၊ ဂိမ္းဆိုင္ရယ္ ပတ္ၿပီး ေျပးလို႔ အခ်ိန္မေလာက္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အသက္အရြယ္အရ တာဝန္တစ္ရပ္ျဖစ္တဲ့ ဖြန္ေၾကာင္ျခင္းအမႈကိုလည္း အခ်ိန္အနည္းငယ္ခြဲၿပီး ေပးရပါေသးတယ္။ အဲလိုေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ ဂိမ္းဆိုင္အခ်ိန္ကို ဖဲ့မေပးပါဘူး။ ေက်ာင္းခ်ိန္၊ က်ဴရွင္ခ်ိန္၊ လိုအပ္လာရင္ က်ဴရွင္ခ်ိန္ဖ်က္ၿပီး အသံုးခ်ပါတယ္။ စာေပးမလို႔ ေရးထားတဲ့စာက ဂိမ္းဆိုင္မွာ ဂိမ္းကိုက္ေနတာနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္မမီလို႔ မေပးရပဲ လြယ္အိတ္ထဲမွာတင္ ေဟာင္းသြားတဲ့ စာေပါင္း မနည္းပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေဂၚမစြံျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါက သူမ်ားေၾကာင္လို႔ မေၾကာင္ႏိုင္တဲ့ Sony Playstation
အရြယ္ေလးကလည္း ေရာက္လာ၊ Sony Playstaion ရဲ႕ နည္းပညာေတြကလည္း ျမင့္လာၿပီျဖစ္လို႔ စိန္ေခၚမႈေတြကလည္း မ်ားလာပါၿပီ။
ဂိမ္းဇာတ္လမ္းေတြရဲ႕ နက္နဲမႈကို ေဖာ္ထုတ္ရတယ္။
ေလ့က်င့္အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ Skill ခ်င္းၿပိဳင္ၾကတယ္။
လက္တြဲေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေဖးမၿပီးပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ တြဲသြားခဲ့တယ္။
Logic ေတြ တြက္ခ်က္ၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။
ကိုယ္မကြ်မ္းက်င္တဲ့ အဂၤလိပ္ ေဝါဟာရေတြကို Dictionary တစ္အုပ္ေဘးမွာခ်ၿပီး အဓိပၸာယ္ရွာခဲ့တယ္။
နတ္ႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ့ ၁၀တန္း စာေမးပြဲကို တစ္လအလိုအထိ ဂရုမစိုက္မိေအာင္ကိုပဲ Sony Playstation နဲ႔ Challange လုပ္ေနခဲ့တယ္ေလ။
ဒါက တကၠသိုလ္ဝင္တန္းနဲ႔ အတူ စိန္ေခၚခဲ့ဖူးတဲ့ Sony Playstation
၁၀တန္းၿပီးေတာ့ ေမြးရပ္ေျမေလးကို စြန္႔ခြာၿပီး ဒီထက္ Challange မ်ားတဲ့ ရန္ကုန္မွာ ေနခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး အေမနဲ႔ အေဖကို ကန္ေတာ့ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဝတ္တစ္ထုပ္ရယ္ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္တစ္လံုးရယ္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္၊ ေခါင္းအံုးတစ္လံုး၊ ေစာင္တစ္ထည္ပဲ ရွိတဲ့ တိုက္ခန္းေလးမွာေနၿပီး လိုအပ္မယ္ထင္တဲ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္း၊ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြကို တက္ရင္း ဂိမ္းဆိုင္တကာကိုလွည့္လို႔ Gaming Skill ကို ပိုက္ဆံနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ၿပိဳင္ပြဲေတြ ဝင္ၿပိဳင္တယ္။ အိပ္ခ်ိန္နဲ႔ သင္တန္းခ်ိန္ကလြဲရင္ ဂိမ္းဆိုင္မွာပဲ ရွိေနတဲ့ က်ေနာ့အတြက္ တစ္နာရီ ၃၀၀ ျဖစ္တဲ့ ဂိမ္းဖိုးကို ဂိမ္းဆိုင္မွာပဲရွာခဲ့တယ္။ ဂိမ္းဆိုင္ဝန္းက်င္က ဆီခ်က္၊ ေကာ္ရည္၊ မုန္႔ဟင္းခါး စတဲ့ အစားအစာေတြနဲ႔ပဲ ဝမ္းတထြာကိစၥ ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။ ဂိမ္းဆိုင္က ဖုန္းကလည္း ကိုယ္ပိုင္ဖုန္းလို႔ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ထင္ရေလာက္ေအာင္ အသံုးျပဳခဲ့တယ္။ အဲဒီ့အသံုးစရိတ္ေတြ အကုန္လံုးကိုလည္း ဂိမ္းဆိုင္မွာပဲ ရေအာင္ရွာခဲ့တယ္။ တစ္လတစ္လ အေမေပးတဲ့ အသံုးစရိတ္ေတာင္ ပိုေနခဲ့တာ။
တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လည္း Counter Strike နဲ႔ Red Alert II က နည္းပညာေတြ စစ္ပရိယာယ္ေတြကို တစ္စိုက္မတ္မတ္ ေလ့လာရင္း Supply ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ေရာက္တက္ရာရာ အလုပ္ေတြ လိုက္လုပ္ရင္ အားရင္ အားသလို Network Cyber မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား မနက္ ၈ နာရီကေန ည ၁၂ နာရီအထိ ေတာင္ မနားတမ္းေဆာ့ပါတယ္။ ဂိမ္းေဆာ့တဲ့ အမႈနဲ႔ပဲ ရည္းစားနဲ႔ ျပတ္ပါတယ္။ Counter Strike နဲ႔ Red Alert II ေနာက္မွာ AOE, General ေခတ္ေတြ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီး အခုဆို DotA ေခတ္ကို ေရာက္ခဲ့သည့္တိုင္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ေဆာ့ေနဆဲပါ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေဘးက ျဖတ္သြားလို႔ ဆိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ရြယ္တူအဖြဲ႕က DotA အေၾကာင္းေျပာေနတာကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ သြားစရာကို ဖ်က္တတ္တဲ့ အက်င့္က အခုထိမေပ်ာက္ေသးပါဘူး။ ၂ ပတ္ခြဲ ခြင့္ယူၿပီး ေမြးဌာေနျပန္သြားတုန္းကလည္း အေမ့ရင္ခြင္ကလြဲရင္ Network Cyber မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္။ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာႀကီးေတြကိုေတာင္ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ အခုေတာ့ အြန္လိုင္းဂိမ္းေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနရတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ေနပါတယ္။
ကဲ... ေမာင္မ်ိဳးနဲ႔ ေမဒီ ေရ႕ ဒီေလာက္ဆို က်ေနာ့ ဝါသနာကို သိေလာက္ၿပီထင္ပါရဲ႕ေနာ္။
ေနာက္ဆက္တြဲ ကိုလင္းဦးကပါ ထက္တဂ္ထားလို႔ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
ဗီလိန္
