ဘာကြာသလဲ ေျပာေပးၾကဦးေနာ္။
ထမင္းဗူး
ဒီေန႔ ေက်ာင္းေတြစဖြင့္တဲ့ေန႔။ ဒုတိယတန္းတက္ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ က်မအသက္က အခုဆို ၉ႏွစ္ထဲဝင္ေနၿပီ။ ေဖႀကီးဆံုးကတည္းက ေက်ာင္းမတက္ရတာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိသြားၿပီ။ ေဖႀကီးဆံုးေတာ့ ေမႀကီးလည္း ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တာ။ ေမႀကီးက အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ေဖႀကီးဆံုးတဲ့ႏွစ္က က်မေရာ မမႀကီးပါ ေက်ာင္းနားလိုက္တာေလ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ေမႀကီးက ပိုက္ဆံစုၿပီး မမႀကီးကို ေက်ာင္းတက္ခိုင္းတယ္။ မမႀကီးက ခုဆို ေလးတန္းေအာင္သြားၿပီ။ ဒီႏွစ္ကေတာ့ က်မအလွည့္ေပါ့။ မမႀကီးေက်ာင္းတက္တုန္းက က်မက ေမႀကီးကို ေစ်းကူေရာင္းေပးတယ္ေလ။ ေမႀကီးက လမ္းထိပ္က လက္ပံပင္ေအာက္မွာ တဲထိုးၿပီးေရာင္းတယ္။ က်မက ဗန္းရြက္ၿပီး လိုက္ေရာင္းတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို မမႀကီးလည္း ေရာင္းေပးပါတယ္။ ေမႀကီးက မမႀကီးကို ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ဆို မေရာင္းခိုင္းဘူး။ စာပဲက်က္ခိုင္းတယ္ေလ။ မႏွစ္က က်မကိုယ္တိုင္ အေၾကာ္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြကို ေမႀကီးက တဝက္ပဲ ျပန္ယူၿပီး တဝက္ကို စုဗူးထဲ ထည့္ေပးထားတယ္။ အဲဒီေငြနဲ႔ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းတက္လို႔ရၿပီ။
မမႀကီးေက်ာင္းတက္တုန္းက ထမင္းဗူးကို တစ္ပတ္မွာ သံုး၊ ေလးရက္က ေမႀကီး အေၾကာ္နဲ႔ပဲ ယူသြားတယ္။ ညေနက်မွ ဟင္းရြက္ေလးဘာေလးနဲ႔ ခ်က္တာေပါ့။ ဒီေန႔ကေတာ့ က်မရဲ႕ ပထမဆံုးရက္မို႔ ေမႀကီးက ၾကက္ဥတစ္လံုး ေၾကာ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကက္ဥက စားရခဲတယ္ေလ။ ၾကက္ဥေစ်းကလည္း မေသးဘူးေလ။ ထမင္းရယ္၊ ၾကက္ဥရယ္၊ ဗူးသီးေၾကာ္တစ္ခုရယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆင္းေတာ့မွ အားရပါးရ စားပစ္ဦးမယ္။ ထြက္လာကာနီး မမႀကီးကိုေတာင္ ႂကြားခဲ့ေသးတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းအသစ္ရွာၿပီး ႂကြားဦးမယ္။ ေက်ာင္းဝတ္စံုက မႏွစ္က မမႀကီးဝတ္တဲ့ ဝတ္စံုမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ပြေနတယ္။ စကပ္ကလည္း ခ်ိတ္မရွိေတာ့လို႔ တြယ္ခ်ိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားရတာ။ ေမႀကီးက ဒီတစ္ပတ္ေက်ာင္းပိတ္မွ ျပန္တပ္ေပးမယ္တဲ့။ ထမင္းဗူးကလည္း မႏွစ္က မမႀကီး ကိုင္တဲ့ ထမင္းဗူးပဲ။ မႏွစ္ကေက်ာင္းတက္တုန္း မမႀကီးက အေၾကာ္ေၾကာ္တဲ့ ဆီပူဇြန္းကို ထမင္းဗူးေပၚတင္လိုက္လို႔ ဆီပူေလာက္ကြက္ေလး ရွိတာကလြဲရင္ အေကာင္းႀကီးရွိေသးတဲ့ ပလတ္စတစ္ဗူးပါ။ လြယ္အိတ္ကေတာ့ အသစ္ေလ။ မႏွစ္က ေစ်းေရာင္းၿပီးစုထားတဲ့ ေငြထဲက ဝယ္ထားတာေပါ့။ ေက်ာင္းလာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ လမ္းေပၚက ေက်ာက္ခဲေလးေတြေတာင္ ေလွ်ာက္ကန္ပစ္ခဲ့ေသးတယ္။
လမ္းမွာလည္း အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္းေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ငိုေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အေပ်ာ္က က်မကိုမီမယ္မထင္။ သူတို႔ကေတာ့ စက္ဘီးတတန္၊ ဆိုင္ကယ္တဖံု၊ ကားတစ္မ်ိဳးေပါ့။ က်မကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လာရတာ။ အိမ္ကေနဆို နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာ္ေရာင္းတုန္းကဆို တစ္မနက္လံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ညေနလံုးေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ။ ဒီေလာက္ေတာ့ အသာေလးပါ။ ေမႀကီးကလည္း လိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဆိုင္မွာ အေၾကာ္ေၾကာ္လို႔ ေကာင္းေနၿပီ။ လက္ထဲက ထမင္းဗူးကို ၾကည့္ၿပီး ေမႀကီးဒီေန႔လည္း ေစ်းေရာင္းေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိေသးတယ္။ ငါးပိေရမပါလာတာ နာသကြာ။ မနက္ကအခ်ိန္မရလို႔ ေမႀကီးက ငါးပိေရႀကိဳမေပးလိုက္ဘူးေလ။ ဟုတ္ၿပီ။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္ ၾကက္ဥေၾကာ္ကို တဝက္ခ်န္ထားမယ္။ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ငါးပိေရနဲ႔ ထပ္စားမယ္။ ဟိဟိ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ အေတြးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ဟိုေရွ႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံနဲ႔ ေဘးက အေရာင္ေလးမ်ိဳးနဲ႔ အလံေလးေတြေတာင္ ေတြ႕ေနရၿပီ။ အဲ... အခုမွ သတိထားမိတယ္။ မိုးေတာင္ အံု႔ေနၿပီ။ ရြာမလားမသိဘူး။ ထီးလည္းပါမလာဘူး။ ေျပးဦးမွ။
ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ မိုးကစရြာတယ္။ ကြင္းျပင္ထဲမွာ ကစားေနၾကတဲ့ အျဖဴအစိမ္းေလးေတြအကုန္ ေက်ာင္းေဆာင္ေပၚ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုလံုး ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတာပဲ။ စၾကေနာက္ၾကနဲ႔ေပါ့။ စာသင္ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္သစ္လူသစ္ ဆရာ၊ဆရာမသစ္နဲ႔ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အက်ၤီအသစ္၊ ေဘာင္းဘီစကပ္အသစ္၊ လြယ္အိတ္ အသစ္ေလးေတြနဲ႔။ က်မကေတာ့ လြယ္အိတ္ပဲသစ္တာ။ ဒါေပမယ့္ မရွက္ပါဘူး။ ေမႀကီး မဝယ္ေပးခ်င္လို႔မွ မဟုတ္တာ။ ေမႀကီးကလည္း ပိုက္ဆံစုၿပီး ဝယ္ေပးမယ္လို႔ ကတိေပးထားၿပီးသား။ ခဏေနေတာ့ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းကေခါက္ၿပီ။ ေနရာလုတဲ့လူက လုေနၾကဆဲ။ က်မကေတာ့ အသက္ကလည္း သူတို႔ထက္စာရင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ လူကလည္း သူတို႔ထက္စာရင္ ႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာပဲ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွလည္း လာလုမယ့္သူမရွိဘူး။ တံခါးေပါက္နဲ႔လည္းနီးတယ္ေလ။ တံခါးေပါက္က ေရွ႕မွာတစ္ေပါက္ ေနာက္မွာတစ္ေပါက္ဆိုေတာ့ က်မက ေနာက္တံခါးေပါက္ ေဘးနားေလးတင္ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ဆရာမဝင္လာေတာ့ ဆရာမကေျပာတယ္။ အတန္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးက ပိုေနတဲ့ စားပြဲခံုေတြေပၚမွာ ထမင္းဗူးေတြအားလံုး တင္ထားဖို႔ေျပာပါတယ္။ ပိုေနတဲ့ စားပြဲခံုေတြဆိုတာ က်မထက္ ေနာက္ေရာက္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းရဲ႕ နံရံနဲ႔ ကပ္ၿပီးစီထားတဲ့ စားပြဲခံုပိုေတြပါ။ ထိုင္ခံုမရွိပါဘူး။ အဲဒီ့စားပြဲခံုေတြနဲ႔ က်မနဲ႔ ၾကားထဲမွာ လူသြားလမ္းရွိပါတယ္။ ေနာက္ေပါက္ကေန အျပင္ထြက္မယ့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ နည္းနည္းခ်ဲ႕ေပးထားတာပါ။ ဒါနဲ႔ အဲသည္အေပၚကို ထမင္းဗူးေတြအားလံုး လာတင္ပါတယ္။ က်မလည္း သြားတင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကမခ်ဘူး။ ဆရာမစကားေျပာတုန္း ေနာက္ကို ခဏခဏ လွည့္ၾကည့္ရတာအေမာ။ ဆရာမက သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ နိဒါန္းစကားေတြ ဘာေတြေျပာလိုက္တာေတာင္ ထမင္းဗူးေပၚစိတ္ေရာက္ေနေတာ့ ဆရာမနာမည္ေတာင္ မၾကားမိလိုက္ဘူး။ ေဘးက တစ္ေယာက္ကို ျပန္ေမးရတယ္။ ေအာ္... ၾကက္ဥေၾကာ္အစြမ္းက တယ္လည္းထက္သကိုး။ အေတြးထဲမွာ ေန႔လည္စာတင္မကဘူး။ ညေနငါးပိရည္နဲ႔ စားရမယ့္ ၾကက္ဥေၾကာ္ကိုပါ မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္ေနတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာမက ေနရာေတြခ်ေပး၊ အသင္းေတြ ခြဲေပးရင္းနဲ႔ပဲ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းထိုးပါေတာ့တယ္။
ေရာက္လာပါၿပီ။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဆရာမကို စိတ္မေရာက္ပဲ ထမင္းဗူးေပၚ စိတ္ေရာက္ေနတာကို ေမႀကီးကိုျပန္ေျပာရင္ ရယ္ပဲရယ္မလား။ ဆူပဲဆူမလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ေသခ်ာသည္က ထမင္းဗူးေပၚမွာပဲ စိတ္ကေရာက္ေနတာေတာ့ ျငင္း၍မရ။ ဟိုဘက္ ေယာက္်ားေလးဘက္ျခမ္း ေနာက္ဆံုးတန္းက ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ ဆရာမထြက္သြားတာနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက ထိုးလားႀကိတ္လားနဲ႔။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မလည္း ထမင္းဗူးထယူၿပီး က်မ စားပြဲကိုျပန္အလာ ေစာေစာက ေနာက္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အျပင္ကိုေျပးအထြက္ (သူကလည္း က်မကိုမျမင္ က်မကလည္း ထမင္းဗူးကိုပဲ ၾကည့္ေနတာေလ။) က်မကိုဝင္တုိက္ၿပီး က်မလက္ထဲက ထမင္းဗူးက လြတ္က်သြားပါတယ္။ ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး ထမင္းေစ့ေတြ ျပန္႔က်ဲလို႔။ ၾကက္ဥေၾကာ္ကလည္း အရွိန္နဲ႔ အျပင္အထိ ေရာက္သြားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေအာက္ကို ေရာက္ၿပီး ေကာင္မေလးေတာင္ ေခ်ာ္လဲမတတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မလည္း ေတြၿပီးၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္လံုးက ၾကက္ဥေၾကာ္ဆီကမခြာ။ မ်က္လံုးအိမ္ထဲက မ်က္ရည္ေတြကလည္း ဝဲၿပီး ပါးေပၚကိုစီးက်လာၿပီ။ သူဝင္တုိက္လိုက္တုန္းက ဟထားခဲ့တဲ့ က်မပါးစပ္လည္း ျပန္မပိတ္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး တဆက္ဆက္တုန္ၿပီး လဲက်သြားလိုက္တာ ဆရာမေတြနားေနခန္းထဲမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမက က်မနာမည္ကို ေခၚတဲ့အထိပဲေလ။
ဗီလိန္
မမႀကီးေက်ာင္းတက္တုန္းက ထမင္းဗူးကို တစ္ပတ္မွာ သံုး၊ ေလးရက္က ေမႀကီး အေၾကာ္နဲ႔ပဲ ယူသြားတယ္။ ညေနက်မွ ဟင္းရြက္ေလးဘာေလးနဲ႔ ခ်က္တာေပါ့။ ဒီေန႔ကေတာ့ က်မရဲ႕ ပထမဆံုးရက္မို႔ ေမႀကီးက ၾကက္ဥတစ္လံုး ေၾကာ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကက္ဥက စားရခဲတယ္ေလ။ ၾကက္ဥေစ်းကလည္း မေသးဘူးေလ။ ထမင္းရယ္၊ ၾကက္ဥရယ္၊ ဗူးသီးေၾကာ္တစ္ခုရယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆင္းေတာ့မွ အားရပါးရ စားပစ္ဦးမယ္။ ထြက္လာကာနီး မမႀကီးကိုေတာင္ ႂကြားခဲ့ေသးတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းအသစ္ရွာၿပီး ႂကြားဦးမယ္။ ေက်ာင္းဝတ္စံုက မႏွစ္က မမႀကီးဝတ္တဲ့ ဝတ္စံုမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ပြေနတယ္။ စကပ္ကလည္း ခ်ိတ္မရွိေတာ့လို႔ တြယ္ခ်ိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားရတာ။ ေမႀကီးက ဒီတစ္ပတ္ေက်ာင္းပိတ္မွ ျပန္တပ္ေပးမယ္တဲ့။ ထမင္းဗူးကလည္း မႏွစ္က မမႀကီး ကိုင္တဲ့ ထမင္းဗူးပဲ။ မႏွစ္ကေက်ာင္းတက္တုန္း မမႀကီးက အေၾကာ္ေၾကာ္တဲ့ ဆီပူဇြန္းကို ထမင္းဗူးေပၚတင္လိုက္လို႔ ဆီပူေလာက္ကြက္ေလး ရွိတာကလြဲရင္ အေကာင္းႀကီးရွိေသးတဲ့ ပလတ္စတစ္ဗူးပါ။ လြယ္အိတ္ကေတာ့ အသစ္ေလ။ မႏွစ္က ေစ်းေရာင္းၿပီးစုထားတဲ့ ေငြထဲက ဝယ္ထားတာေပါ့။ ေက်ာင္းလာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ လမ္းေပၚက ေက်ာက္ခဲေလးေတြေတာင္ ေလွ်ာက္ကန္ပစ္ခဲ့ေသးတယ္။
လမ္းမွာလည္း အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္းေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ငိုေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အေပ်ာ္က က်မကိုမီမယ္မထင္။ သူတို႔ကေတာ့ စက္ဘီးတတန္၊ ဆိုင္ကယ္တဖံု၊ ကားတစ္မ်ိဳးေပါ့။ က်မကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လာရတာ။ အိမ္ကေနဆို နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာ္ေရာင္းတုန္းကဆို တစ္မနက္လံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ညေနလံုးေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ။ ဒီေလာက္ေတာ့ အသာေလးပါ။ ေမႀကီးကလည္း လိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဆိုင္မွာ အေၾကာ္ေၾကာ္လို႔ ေကာင္းေနၿပီ။ လက္ထဲက ထမင္းဗူးကို ၾကည့္ၿပီး ေမႀကီးဒီေန႔လည္း ေစ်းေရာင္းေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိေသးတယ္။ ငါးပိေရမပါလာတာ နာသကြာ။ မနက္ကအခ်ိန္မရလို႔ ေမႀကီးက ငါးပိေရႀကိဳမေပးလိုက္ဘူးေလ။ ဟုတ္ၿပီ။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္ ၾကက္ဥေၾကာ္ကို တဝက္ခ်န္ထားမယ္။ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ငါးပိေရနဲ႔ ထပ္စားမယ္။ ဟိဟိ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ အေတြးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ဟိုေရွ႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံနဲ႔ ေဘးက အေရာင္ေလးမ်ိဳးနဲ႔ အလံေလးေတြေတာင္ ေတြ႕ေနရၿပီ။ အဲ... အခုမွ သတိထားမိတယ္။ မိုးေတာင္ အံု႔ေနၿပီ။ ရြာမလားမသိဘူး။ ထီးလည္းပါမလာဘူး။ ေျပးဦးမွ။
ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ မိုးကစရြာတယ္။ ကြင္းျပင္ထဲမွာ ကစားေနၾကတဲ့ အျဖဴအစိမ္းေလးေတြအကုန္ ေက်ာင္းေဆာင္ေပၚ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုလံုး ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတာပဲ။ စၾကေနာက္ၾကနဲ႔ေပါ့။ စာသင္ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္သစ္လူသစ္ ဆရာ၊ဆရာမသစ္နဲ႔ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အက်ၤီအသစ္၊ ေဘာင္းဘီစကပ္အသစ္၊ လြယ္အိတ္ အသစ္ေလးေတြနဲ႔။ က်မကေတာ့ လြယ္အိတ္ပဲသစ္တာ။ ဒါေပမယ့္ မရွက္ပါဘူး။ ေမႀကီး မဝယ္ေပးခ်င္လို႔မွ မဟုတ္တာ။ ေမႀကီးကလည္း ပိုက္ဆံစုၿပီး ဝယ္ေပးမယ္လို႔ ကတိေပးထားၿပီးသား။ ခဏေနေတာ့ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းကေခါက္ၿပီ။ ေနရာလုတဲ့လူက လုေနၾကဆဲ။ က်မကေတာ့ အသက္ကလည္း သူတို႔ထက္စာရင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ လူကလည္း သူတို႔ထက္စာရင္ ႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာပဲ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွလည္း လာလုမယ့္သူမရွိဘူး။ တံခါးေပါက္နဲ႔လည္းနီးတယ္ေလ။ တံခါးေပါက္က ေရွ႕မွာတစ္ေပါက္ ေနာက္မွာတစ္ေပါက္ဆိုေတာ့ က်မက ေနာက္တံခါးေပါက္ ေဘးနားေလးတင္ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ဆရာမဝင္လာေတာ့ ဆရာမကေျပာတယ္။ အတန္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးက ပိုေနတဲ့ စားပြဲခံုေတြေပၚမွာ ထမင္းဗူးေတြအားလံုး တင္ထားဖို႔ေျပာပါတယ္။ ပိုေနတဲ့ စားပြဲခံုေတြဆိုတာ က်မထက္ ေနာက္ေရာက္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းရဲ႕ နံရံနဲ႔ ကပ္ၿပီးစီထားတဲ့ စားပြဲခံုပိုေတြပါ။ ထိုင္ခံုမရွိပါဘူး။ အဲဒီ့စားပြဲခံုေတြနဲ႔ က်မနဲ႔ ၾကားထဲမွာ လူသြားလမ္းရွိပါတယ္။ ေနာက္ေပါက္ကေန အျပင္ထြက္မယ့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ နည္းနည္းခ်ဲ႕ေပးထားတာပါ။ ဒါနဲ႔ အဲသည္အေပၚကို ထမင္းဗူးေတြအားလံုး လာတင္ပါတယ္။ က်မလည္း သြားတင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကမခ်ဘူး။ ဆရာမစကားေျပာတုန္း ေနာက္ကို ခဏခဏ လွည့္ၾကည့္ရတာအေမာ။ ဆရာမက သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ နိဒါန္းစကားေတြ ဘာေတြေျပာလိုက္တာေတာင္ ထမင္းဗူးေပၚစိတ္ေရာက္ေနေတာ့ ဆရာမနာမည္ေတာင္ မၾကားမိလိုက္ဘူး။ ေဘးက တစ္ေယာက္ကို ျပန္ေမးရတယ္။ ေအာ္... ၾကက္ဥေၾကာ္အစြမ္းက တယ္လည္းထက္သကိုး။ အေတြးထဲမွာ ေန႔လည္စာတင္မကဘူး။ ညေနငါးပိရည္နဲ႔ စားရမယ့္ ၾကက္ဥေၾကာ္ကိုပါ မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္ေနတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာမက ေနရာေတြခ်ေပး၊ အသင္းေတြ ခြဲေပးရင္းနဲ႔ပဲ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းထိုးပါေတာ့တယ္။
ေရာက္လာပါၿပီ။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဆရာမကို စိတ္မေရာက္ပဲ ထမင္းဗူးေပၚ စိတ္ေရာက္ေနတာကို ေမႀကီးကိုျပန္ေျပာရင္ ရယ္ပဲရယ္မလား။ ဆူပဲဆူမလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ေသခ်ာသည္က ထမင္းဗူးေပၚမွာပဲ စိတ္ကေရာက္ေနတာေတာ့ ျငင္း၍မရ။ ဟိုဘက္ ေယာက္်ားေလးဘက္ျခမ္း ေနာက္ဆံုးတန္းက ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ ဆရာမထြက္သြားတာနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက ထိုးလားႀကိတ္လားနဲ႔။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မလည္း ထမင္းဗူးထယူၿပီး က်မ စားပြဲကိုျပန္အလာ ေစာေစာက ေနာက္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အျပင္ကိုေျပးအထြက္ (သူကလည္း က်မကိုမျမင္ က်မကလည္း ထမင္းဗူးကိုပဲ ၾကည့္ေနတာေလ။) က်မကိုဝင္တုိက္ၿပီး က်မလက္ထဲက ထမင္းဗူးက လြတ္က်သြားပါတယ္။ ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး ထမင္းေစ့ေတြ ျပန္႔က်ဲလို႔။ ၾကက္ဥေၾကာ္ကလည္း အရွိန္နဲ႔ အျပင္အထိ ေရာက္သြားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေအာက္ကို ေရာက္ၿပီး ေကာင္မေလးေတာင္ ေခ်ာ္လဲမတတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မလည္း ေတြၿပီးၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္လံုးက ၾကက္ဥေၾကာ္ဆီကမခြာ။ မ်က္လံုးအိမ္ထဲက မ်က္ရည္ေတြကလည္း ဝဲၿပီး ပါးေပၚကိုစီးက်လာၿပီ။ သူဝင္တုိက္လိုက္တုန္းက ဟထားခဲ့တဲ့ က်မပါးစပ္လည္း ျပန္မပိတ္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး တဆက္ဆက္တုန္ၿပီး လဲက်သြားလိုက္တာ ဆရာမေတြနားေနခန္းထဲမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမက က်မနာမည္ကို ေခၚတဲ့အထိပဲေလ။
ဗီလိန္
ၾကာ
မနက္မိုးလင္း
ေရခ်ိဳးမယ္ဆိုေတာ့
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကလူက ၾကာ
မနက္စာစားမယ္ဆိုေတာ့
ထမင္းအိုးက ၾကာ
ရံုးသြားေတာ့
ဘတ္စ္ကားက ၾကာ
လမ္းေရာက္ေတာ့
မီးပြိဳင့္က ၾကာ
ဆင္းမယ္ဆိုေတာ့
ေရွ႕ကလူကၾကာ
ရံုးေအာက္ေရာက္ေတာ့
ဓာတ္ေလွကားက ၾကာ
ကြန္ျပဴတာဖြင့္ေတာ့
ဝင္းဒိုးက ၾကာ
အြန္လိုင္း တက္ေတာ့
ေကာ္နက္ရွင္က ၾကာ
အလုပ္စေတာ့
နာရီလက္တန္က ၾကာ
အလုပ္မၿပီးေတာ့
စီနီယာက ၾကာ
ဖုန္းခြက္ထဲက
ကစတန္မာ ကြန္ပလိန္းသံက ၾကာ
ပစၥည္းလွမ္းမွာေတာ့
စက္ရံုက ၾကာ
သူေဌးလာေတာ့
*မုန္႔ဟင္းခါးက ၾကာ
ရံုးဆင္းခ်ိန္က ၾကာ
စေနေရာက္ဖို႔က ၾကာ
လခထုတ္ရက္က ၾကာ
အေမ့ဖုန္းမလာတာက ၾကာ
ခ်စ္သူဆီက အေျဖက ၾကာ
ၾကာ အားလံုးက ၾကာ
ဗီလိန္
*မုန္႔ဟင္းခါး = အဆူခံထိျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။
ေရခ်ိဳးမယ္ဆိုေတာ့
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကလူက ၾကာ
မနက္စာစားမယ္ဆိုေတာ့
ထမင္းအိုးက ၾကာ
ရံုးသြားေတာ့
ဘတ္စ္ကားက ၾကာ
လမ္းေရာက္ေတာ့
မီးပြိဳင့္က ၾကာ
ဆင္းမယ္ဆိုေတာ့
ေရွ႕ကလူကၾကာ
ရံုးေအာက္ေရာက္ေတာ့
ဓာတ္ေလွကားက ၾကာ
ကြန္ျပဴတာဖြင့္ေတာ့
ဝင္းဒိုးက ၾကာ
အြန္လိုင္း တက္ေတာ့
ေကာ္နက္ရွင္က ၾကာ
အလုပ္စေတာ့
နာရီလက္တန္က ၾကာ
အလုပ္မၿပီးေတာ့
စီနီယာက ၾကာ
ဖုန္းခြက္ထဲက
ကစတန္မာ ကြန္ပလိန္းသံက ၾကာ
ပစၥည္းလွမ္းမွာေတာ့
စက္ရံုက ၾကာ
သူေဌးလာေတာ့
*မုန္႔ဟင္းခါးက ၾကာ
ရံုးဆင္းခ်ိန္က ၾကာ
စေနေရာက္ဖို႔က ၾကာ
လခထုတ္ရက္က ၾကာ
အေမ့ဖုန္းမလာတာက ၾကာ
ခ်စ္သူဆီက အေျဖက ၾကာ
ၾကာ အားလံုးက ၾကာ
ဗီလိန္
*မုန္႔ဟင္းခါး = အဆူခံထိျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။
Oscar Winner Wall-E
၂၀၀၈ခုႏွစ္အတြက္ အေကာင္းဆံုး Animation ဆုကို Wall-E က ဆြတ္ခူးသြားပါတယ္။ ထပ္တူထပ္မွ် ဝမ္းသာမိပါေၾကာင္း စက္ရုပ္ကေလးေရ႕။
ဓမၼသဘင္ (ဆရာေတာ္ အရွင္ ဇဝန - ေမတၱာရွင္) ၂၈-၀၂-၀၉ ႏွင့္ ၀၁-၀၃-၀၉
အားလံုးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႔ ခင္မ်ာ။ လာမည့္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၈ရက္ေန႔၊ တေပါင္းလဆန္း ၆ ရက္၊ စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၇နာရီ ၃၀ မိနစ္အခ်ိန္တြင္ မဟာမုနိ ကလက္မန္းတီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း (Mahamuni Biddhist Society - Clementi Temple)တြင္ လည္းေကာင္း၊ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔၊ တနဂၤေႏြေန႔၊ တေပါင္းလဆန္း ၇ ရက္၊ စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၄နာရီမွ ၆နာရီ အခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္မ်ား စင္ကာပူႏိုင္ငံ၊ ယူးႏို႔ (Eunos) ၿမိဳ႕နယ္၊ အစိမ္းလမ္း ယူးႏို႔ဘူတာရံု Eunos MRT(EW7) အနီးရွိ ဂ်လန္ယူႏို႔လမ္းမႀကီး(Jln Eunos) ႏွင့္ ဆင္းမ္အဗဲတ္နယူး လမ္းမႀကီး(Sims Avenue) လမ္းဆံုတြင္ တည္ရွိေသာ မဂၤလဝိဟာရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း (Mangala Vihara Buddhist Temple) တြင္ လည္းေကာင္း၊ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇဝန (ေမတၱာရွင္) မွ တရားေရ အၿမိဳက္ေဆး တိုက္ေကြ်းမည္ ျဖစ္ပါသျဖင့္ ဓမၼသဘင္ တက္ေရာက္၍ ဓမၼကုသိုလ္ ယူႏိုင္ၾကေစရန္ အသိေပးႏိႈးေဆာ္ လိုက္ပါသည္ ဓမၼမိတ္ေဆြ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႔ ခင္မ်ား။
မဟာမုနိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ လိပ္စာကိုေအာက္မွာ ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။ ကလက္မန္းတီး ဘူတာရံု (Clementi MRT - EW23) မွ လိုင္းကားအမွတ္ ၇၈ စီးၿပီး ၃ မွတ္တိုင္ဆို ေရာက္ပါတယ္။
မဂၤလဝိဟာရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ လိပ္စာကေတာ့
.JPG)
ဆရာေတာ္၏ ပံုကို ကလစ္လုပ္၍ ဆရာေတာ္၏ Websiteမ်ားကို သြားေရာက္ေလ့လာ ပူေဇာ္ႏိုင္ၾကပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ Website ႏွစ္ခုျဖစ္ေနပါ၍ ႏွစ္ခုစလံုးကို သြားေရာက္ပူေဇာ္ႏိုင္ရန္ တင္ျပေပးလိုက္ပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုကို သက္ဆိုင္ရာ Website မ်ားမွ ကူးယူပူေဇာ္ပါသည္။
မဟာမုနိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ လိပ္စာကိုေအာက္မွာ ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။ ကလက္မန္းတီး ဘူတာရံု (Clementi MRT - EW23) မွ လိုင္းကားအမွတ္ ၇၈ စီးၿပီး ၃ မွတ္တိုင္ဆို ေရာက္ပါတယ္။
Mahamuni Buddhist Society, 23A,25A Jalan Mas Puteh, Singapore (128628) Ph:67777018
မဂၤလဝိဟာရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ လိပ္စာကေတာ့
30 Jalan Eunos, Mangala Vihara Buddhist Temple, Singapore (419495)
မဂၤလဝိဟာရ ေက်ာင္းတိုက္
.JPG)
ဆရာေတာ္၏ ပံုကို ကလစ္လုပ္၍ ဆရာေတာ္၏ Websiteမ်ားကို သြားေရာက္ေလ့လာ ပူေဇာ္ႏိုင္ၾကပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ Website ႏွစ္ခုျဖစ္ေနပါ၍ ႏွစ္ခုစလံုးကို သြားေရာက္ပူေဇာ္ႏိုင္ရန္ တင္ျပေပးလိုက္ပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုကို သက္ဆိုင္ရာ Website မ်ားမွ ကူးယူပူေဇာ္ပါသည္။
စပယ္ယာ၏ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းရပ္ဝန္း (၁)
ညေန ေနဝင္ရီတေရာ အက်ည္းတန္လွခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သည္။ လူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုး လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လႈိင္သာယာ ပင္လံုေစ်း ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ လိုင္းေပါင္းစံုဂိတ္ရင္းသို႔ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ကားဆရာဖိုးခ်မ္း၏ စကားေၾကာင့္ အာေမဋိတ္သံႏွင့္ အတူ မ်က္လံုး ႏွစ္ဘက္ပါျပဴးသြားသည္။
“ေဟ..... ”
“ဟုတ္တယ္ဆရာ ခုနေလးတင္ပဲ မီးခြက္ေစ်းက ေကာင္ေတြနဲ႔။ နားတိုကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ဟိုဘက္ကေကာင္ေတြေတာ့ အေတာ္ေလးကြဲသြားတယ္။ ဒီညေတာ့ ဒီေကာင္ အခ်ဳပ္ထဲပဲ ႏွပ္ရမေပါ့။”
နားတိုဆိုသည္က လိႈင္သာယာတေၾကာတြင္ နာမည္ႀကီး ထက္ျမက္လွသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စပယ္ယာပင္တည္း။
“ကဲ ဒါဆိုလည္း ေမာင္ညိဳ႕သြားေခၚကြာ။”
ေမာင္ညိဳကေတာ့ အလြတ္တမ္း ဂ်ိဳကာ စပယ္ယာျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္ကား မူပိုင္လိုက္သည့္ ကားမရွိ။ စပယ္ယာေတြ မလိုက္ႏိုင္လွ်င္ အစားလိုက္ေပးသည့္ ဂ်ိဳကာ စပယ္ယာတစ္ဦးပင္။
“က်ေနာ္သြားၿပီးၿပီ ဆရာ။ ဒီေကာင္ ေမာင္ကီးဆိုင္မွာ ေမွာက္ေနၿပီ။”
“အာ... ဒီေကာင္ေတြေတာ့ ဒုကၡပါပဲကြာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ စိတ္မကူးဘူး။ မိုးေတာင္ခ်ဳပ္မယ္ မႀကံေသးဘူး ေမွာက္ေနၿပီ။ ကဲဒါဆိုလည္း ဟိုဘက္ဂိတ္ကိုသြား ကိုဝင္းေဖ ႀကီးသြားေခၚေခ်။”
“ဟာ ဆရာကလည္း။ သူလည္း ၃လံုးေပါက္လို႔ ဘုရားဖူးထြက္သြားတယ္ေလ။ သဘက္ခါမွ ျပန္ေရာက္မွာ။”
ကြ်ႏု္ပ္ေဒါသက ငယ္ထိပ္သို႔ေရာက္ေတာ့မည္။
“ေအး။ ဒါဆိုဘာလဲ ဒီညက ကားမထြက္ေတာ့ဘူးလား။ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေတာ့မွာလား။ ေသာက္သံုးမက်လိုက္တဲ့ေကာင္ေတြ။ ခြီးထဲမွပဲ။ ၾကာပါတယ္။ ငါပဲလိုက္ေတာ့မယ္။ ဂတ္ေကာျဖည့္ၿပီးၿပီလား။”
“ႏွစ္ေၾကာင္းစာပဲ ရွိေတာ့တယ္ဆရာ။ ညေနက ဂတ္ဆိုင္ၾကည့္ေတာ့ အလႉအိမ္ျဖစ္ေနလို႔ မဝင္ခဲ့ဘူး။”
“ေအး ေကာင္းကြာ။ ဒါဆိုလည္း ထြက္မယ္။ မင္းစားၿပီးၿပီလား။”
“ညေနကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အလံုးတိုက္ရင္း ထမင္းေၾကာ္စားထားတယ္ ဆရာ။”
“ေအး ဒါဆို ခ်ကြာ။”
ဖိုးခ်မ္းကလည္း ခါးမွ ကားေသာ့ကိုျဖဳတ္ကာ ေခါင္းခန္းဝင္ၿပီး ေသာ့ေပါက္၌ ထိုးလိုက္သည္။ ေနာက္ခန္းမီးဖြင့္ၿပီး သူကစေအာ္သည္
“ကဲလာ။ ေစ်းကို ေစ်းကို စက္မႈဇံု တစ္ထိပ္ကသြားမွာ။”
ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဖိုးခ်မ္းေနာက္မွ ဆက္ေအာ္လိုက္သည္။
“ကဲလာ ကဲလာ ခုသြားမွာ ခုသြားမွာ။ ေစ်းဝို ေစ်းဝို”
ေစ်းကို ဟုေျပာသည္ကို အသံက်ယ္ႏွင့္ အားမစိုက္ရေအာင္ ေစ်းဝိုဟု ေအာ္ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဂိတ္ေဘးတြင္ ထြက္မည့္ကားကို ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ခရီးသည္ ၅ ဦးတက္လာၿပီး ဖိုးခ်မ္းက လီဗာကိုေတာ့၍ ကားကို လႈပ္ေပးေလသည္။
“ခုသြားမွာ ခုသြားမွာ။ ေစ်းဝို ေစ်းဝို။”
မၾကာမီ ၁၀ ဦးေက်ာ္သြားေလ၏။ ဖိုးခ်မ္းကလည္း ကားကိုေတာ့ဆဲ။ သိပ္မၾကာလိုက္ အထဲမွ ဝဝတုတ္တုတ္ႏွင့္ ဗန္းမ်ားထပ္၍ ကိုင္ထားေသာ မိန္းမႀကီးက
“ကဲ စပယ္ယာ ထြက္မွာလား မထြက္ဘူးလား။ မထြက္ရင္လည္း ကားကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထားပါဟာ။ ေခါင္းမူးလို႔ပါ။”
ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း စပယ္ယာ ေလသံအျပည့္ျဖင့္ စိတ္မရွည္သည့္ ပံုစံျဖင့္
“ထြက္မွာ ထြက္မွာ။ က်ဳပ္က ပိုေတာင္ထြက္ခ်င္ေသးတယ္။ စက္မႈဇံု တစ္ထိပ္ကသြားမွာ ေစ်းဝို ေစ်းဝို”
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေအာ္လိုက္သည္။ လူေတြကလည္း လူေတြပဲ ကားလႈပ္မွ ကားေပၚ တက္ခ်င္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဖိုးခ်မ္းက ကားကို လႈပ္ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အင္တာကြန္းမွ ဖိုးခ်မ္း၏ အသံက ထြက္လာသည္။
“ဆရာ ေရႊ႕ရေအာင္ ရံုလႊတ္ေတာ့မယ္။”
“ေအး သြားမယ္။ ေစ်းဝို။ ေစ်းဝို။”
ကားထြက္သည့္တိုင္ တိုင္ကိုတြယ္၍ ေအာ္ေနလိုက္သည္။ ဟိုး လမ္းၾကားထဲမွ လက္ျပေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ေတြ႕၍
“ဟိုးထား။”
ကြ်ႏ္ုပ္၏ေအာ္သံေၾကာင့္ ဘရိတ္ေဆာင့္အလုပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေအာ္သံမ်ားထြက္လာသည္။
“ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါကြ။ လူေတြစီးေနတာ။”
မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ၿပီး ေစာေစာက လူကို လက္လွမ္းေပးလိုက္သည္။
“အုပ္ ဆရာ”
ဤသို႔ျဖင့္ ခရီးကစေလၿပီ။ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕တြင္ ေရွ႕ကေကာင္က မထြက္ေသး။ ဖိုးခ်မ္းကလည္
“မင္းတို႔ကသြားေတာ့ေလကြာ။ ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီ မင္းတို႔ထြက္သြားတာ။”
“သြားမွာေပါ့ကြာ။”
ဟုေျပာသည့္တိုင္ ေပကပ္ကပ္က လုပ္ေနေသးသည္။ ေျပာရင္းႏွင့္ ရံုကလႊတ္ပါၿပီ။ ဖိုးခ်မ္းက ေရွ႕ကား၏ ေျခနင္းခံုႏွင့္ ကားေခါင္း ကပ္ေနေအာင္ ေရႊ႕လိုက္ၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း အလုအယက္လူေခၚၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဆြဲတင္လိုက္သည္။ ေရွ႕ကား၏ ေျခနင္းခံုႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ကား၏ ကားေခါင္းက ကပ္ေန၍ ေတာ္ရံုလူက ေရွ႕ကားကို မတက္ၾကပဲ ကြ်ႏ္ုပ္၏ကားေပၚသို႔သာ တက္ေလေတာ့သည္။
ေရွ႕ေကာင္ကလည္း ရုန္းကာ ခြာသည္။ ဖိုးခ်မ္းကလည္း လိုက္ကပ္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ရသမွ်တင္သည္။ အဝတြင္ ျပည့္သိပ္သြားေသာ္လည္း ေနာက္ခန္းေရွ႕ပိုင္းတြင္က ေခ်ာင္ေနေသးသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဟိုလိွမ့္သည္လွိမ့္ႏွင့္ တိုးဝင္သြားၿပီး ကားခေတာင္းရင္း ေစ်းထိသြားမည့္သူမ်ားကို ေမးကာေရွ႕သို႔ ဆြဲေခၚရသည္။ ဒါေတာင္ ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနၾကသည္မို႔ သိပ္အဆင္မေျပလွ။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ျပန္ထြက္လာၿပီး
“ကဲ ဖိုးခ်မ္းေရ႕ထြက္ကြာ။ ၿပီးရင္ တစ္ခ်က္ေလာက္။ အားလံုးပဲ ေသခ်ာကိုင္ထားၾကေနာ္။”
စကားဆံုးဆံုးခ်င္းမွာပင္ ဖိုးခ်မ္းက ဘရိတ္ဖမ္းအုပ္လိုက္သည္။ ဆူညံသံေတြ ပြက္ေလာရိုက္ျပန္ၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း အားလံုးကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ေအးျမသည့္ ေလညႇင္းကို ခံယူရင္း လင္းတစ္တိုင္ ေမွာင္တစ္တိုင္ျဖစ္ေနသည့္ လမ္းမီးတိုင္မ်ားကိုေငး၍ ေနလိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ တင္လိုက္ခ်လိုက္ ဟန္ခ်က္ညီညီ ျဖစ္ေနကာမွ မီးခြက္ေစ်းေက်ာ္ေတာ့ မီးခြက္ေစ်းက တက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ၂၀၀ တန္ထုတ္ေပးသည္။ ဘယ္သြားမွာလဲေမးေတာ့ ေစ်းတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပန္မအမ္းေတာ့ပဲ ေနလိုက္တာ ၃ထိပ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္တိုင္ေအာ္လိုက္သည္။
“၃ထိပ္ပါေသးလား”
“စပယ္ယာ ၁၀၀ မအမ္းေသးဘူးလား”
ကြ်ႏု္ပ္ကလည္း ထပ္ေမးသည္။
“ဘယ္သြားမွာလဲ အစ္ကို။ ေစ်းကို တစ္ေယာက္ ၂၀၀ ပါ။”
“ဟာ.. ၁၀၀ ပါ ကြာ။ မင္းတို႔ကလည္း ေလာဘမႀကီးစမ္းပါနဲ႔။”
အသံကခပ္မာမာျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အား အလြတ္ႀကီး ေဟာက္ေလေတာ့သည္။ အဲ... သူကလည္း တမ်ိဳးပါလား။
“၂၀၀ ဗ် ၂၀၀ ၾကားကားေလဗ်ာ။ လိုင္းကားမွ မဟုတ္တာ။”
“ခါတိုင္းစီးေနၾက ၁၀၀ ပါ။ မင္းတို႔ဟာကလည္း”
“ေဟာဗ်ာ။ ေန႔တိုင္းေကာက္ေနတာလည္း ၂၀၀ ပါပဲ။ အားလံုးကိုေမးၾကည့္ပါ။ ဒီအထဲက သူေတြအားလံုး အၿမဲစီးေနတာဗ်ာ။”
အဲသည္ေတာ့မွ နည္းနည္း ၿငိမ္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ ေမာက္မာေနသည့္ မ်က္ႏွာမွ သနားစဖြယ္ မ်က္ႏွာသို႔ ေျပာင္းသြားၿပီး
“ဒါဆိုလည္းကြာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၁၀၀ ေတာ့ ျပန္အမ္းကြာ။ ငါသာေကတကို ဆက္စီးရဦးမွာ။”
“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့။ အဲလိုေျပာပါဗ်ာ။ အဲလိုေျပာရင္ေပးမွာေပါ့။ ၁ထိပ္ပါေသးလားဗ်ိဳး။”
ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၁၀၀ ေပးလိုက္ၿပီး မွတ္တိုင္ေအာ္လိုက္သည္။ အဲသည္ေတာ့မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္က
“ဟဲ့ ၁ ထိပ္ေရာက္ေနၿပီလား ၃ ထိပ္မွာ ဆင္းမလို႔။”
“ဟာဗ်ာ ေစာေစာကေတာ့ မေျပာဘူး။ ၁ ထိပ္က်မွ ပဲဆင္းေတာ့”
အမွန္ေတာ့ ၃ ထိပ္ကို ေက်ာ္ရံုပဲရွိေသးသည္။ ကား၏ အရွိန္ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္လည္း မရပ္ခိုင္းေတာ့ပဲ ဆက္ေမာင္းခိုင္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
“ဒါဆို ၁၀၀ ျပန္ေပး ငါ ဟိုဘက္ကို ျပန္စီးရမွာ”
“ဘာကိစၥေပးရမတုန္း ေျပာျဖင့္မေျပာပဲနဲ႔။”
“ဟဲ့ နင္တို႔ျပႆနာ ျဖစ္တာ ၾကည့္ေနတာေလ။ ျပန္ေပး ၁၀၀”
“အာဗ်ာ။ ဘာကိစၥလည္းဗ်ာ။ က်ေနာ္မေအာ္ဒါမွ မဟုတ္တာ။ ၁ထိပ္ပါတယ္ေဟ့။”
သည္လိုနဲ႔ပဲ ပြစိပြစိလုပ္ၿပီး ဆင္းသြားပါေလရဲ႕။ တျခား ထူးထူးျခားျခားမရွိပဲ သီရိမဂၤလာေစ်းကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ည ၈နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္မို႔ ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္။ ကုန္ကား၊ လိုင္းကားမ်ားနဲ႔ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနေလသည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ တန္းစီေစာင့္ရင္း ေဘးက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ေပါရႊတ္ရႊတ္ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေသာက္ရင္း ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ေပါ့။ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ကားျပန္ထြက္ဖို႔ ကားေပၚအတက္ ေျခနင္းခံုက သံငုတ္ေသးေသးေလးနဲ႔ ပုဆိုးနဲ႔ ၿငိၿပီး ပုဆိုးက ဟက္တက္ကြဲပါေလေရာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေပါင္ရင္းထိပဲကြဲလို႔။ ဖိုးခ်မ္းကလည္း ေခါင္းခန္းက သူ႔ ပုဆိုးစုတ္ကို ထုတ္ေပးေတာ့ ဝတ္လိုက္တာ ခုမွ ပဲ စပယ္ယာနဲ႔ ပိုတူသြားေတာ့တယ္။
လူေခၚရင္းနဲ႔ပဲ ခရမ္းခ်ဥ္သီးျခင္း တင္မယ္ဆိုလို႔ ကူတင္ေပးရေသးတယ္။ ဆြဲမလိုက္တာ ကားေပၚေရာက္ကာနီးက်မွ ျခင္းက ျပဳတ္ထြက္သြားၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ လမ္းမေပၚ ျပန္႔က်ဲ ကုန္ပါတယ္။ အဲ.. အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ဝိုင္းေကာက္ေပးရင္း ေဘးက အသက္ႀကီးႀကီး ရွပ္အကၤ်ီလက္ရွည္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္က လာေမးပါတယ္။
“လိႈင္သာယာကားလား ေမာင္ရင္။”
“ဟုတ္တယ္ဗ်။ တက္တက္ ခုထြက္မွာ”
“ေပါက္ေတာဝေရာက္တယ္မလား။”
“ဗ်ာ။ လိႈင္သာယာဆိုဗ်။ ေပါက္ေတာဝမေရာက္ဘူး စက္မႈဇံုကသြားမွာ။”
“ေမာင္ရင္ လူလည္မက်နဲ႔ ေပါက္ေတာဝကားက လိႈင္သာယာေရာက္တယ္။ ေပါက္ေတာဝကေနမွ လိႈင္သာယာက ဆက္သြားရတာ။ ဒီေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္ကြ။ ေတာသားဆိုေပမယ့္ ဒီေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္။”
လာျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္မ်ိဳး။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ေပါက္ေတာဝကားတိုင္းကလည္း လိႈင္သာယာမေရာက္။
“ေပါက္ေတာဝကားက လိႈင္သာယာေရာက္တာေလ။ လိႈင္သာယာကားက ေပါက္ေတာဝေရာက္တာမွ မဟုတ္တာ။”
ဒီေတာ့ သူက ဆရာႀကီးစတုိင္နဲ႔ေျပာပါတယ္။ ရြာမွာ ရြာသူႀကီးလားေတာ့ မသိ။
“မင္းတို႔ စပယ္ယာေတြက ကားသမားအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစားမယ္ မၾကံနဲ႔။ ငါတို႔ကို လိႈင္သာယာအထိေခၚသြားၿပီးမွ ေပါက္ေတာဝကားကို ျပန္စီးခိုင္မလို႔မလား။ ငါတိုင္လိုက္ရမလား။ ေပါက္ေတာဝေရာက္ရင္ေျပာ။ ဒါပဲ။”
အမေလးဗ်ာ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးက ေကာက္လို႔မၿပီးေသးဘူး ျပႆနာကလာရွာေနတယ္။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အဆင္ေျပမယ့္ နည္းလမ္းစဥ္းစား ရပါေတာ့တယ္။
“ဒါဆို နဂိုက ေပါက္ေတာဝကို ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲဗ်။”
“၂၀၀”
“ဟုတ္ၿပီဗ်ာ။ ဒါဆို ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးမယ္။”
လိုက္ပို႔ေပးမလို႔ေတာ့မဟုတ္။ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံုထိေခၚသြားၿပီး ကားေျပာင္းေပးမလို႔ျဖစ္သည္။ ဒါကို မသိေတာ့ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ကလည္း။
“ေဟ့ စပယ္ယာ။ တို႔က စက္မႈဇံုထဲသြားမွာေနာ္။”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ။ အားလံုးကို အေရာက္ပို႔ေပးပါမယ္။” ဒါေတာင္ သူက မေက်နပ္ေသး အရစ္ကရွည္ေသးသည္။
“ဘယ္သူ႔ကို အရင္ပို႔မွာလဲ။ က်ဳပ္တို႔ကို အရင္ပို႔ေပး။”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ပို႔ေပးပါမယ္။” ထိုအခါ ဟိုရြာသူႀကီး (တင္စား၍ ေျပာျခင္းသာျဖစ္သည္။ ရြာသူႀကီး ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္လည္းမသိ) ကလည္း
“ေမာင္ရင္ မင္းရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ ဒီမွာေတြ႕လား” ဆိုၿပီး လက္ထဲမွ တုတ္ေကာက္ကို ေထာင္ျပပါသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ။ အားလံုး အဆင္ေျပေစရပါမယ္။”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ ေပါက္ေတာဝကားတစ္စီးကို ၁၀၀ ေပးၿပီး ရြာသူႀကီးကို တင္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ကိစၥက ျပတ္သြားပါေတာ့တယ္။
ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံုမွာ စက္သတ္ၿပီး လူေခၚေတာ့ ဖက္ၾကမ္းေလးဖြာမလားလို႔ အကၤ်ီအိတ္ထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ သူက က်ိဳးေၾကေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဖိုးခ်မ္းက လန္ဒန္တစ္လိပ္ ထုတ္ေပးတာနဲ႔ ဖြာလိုက္တယ္။ လမ္းဆံုထိပ္က မီးတိုင္ေအာက္မွာ ဒီညခရီးစဥ္ကို ျပန္ေတြးၿပီး ျပံဳးမိေသးတယ္။ ေအာ္... စပယ္ယာ စပယ္ယာ။
စပယ္ယာ၏ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းရပ္ဝန္း (၂) ကို ဆက္လက္အားေပးပါ။
“ေဟ..... ”
“ဟုတ္တယ္ဆရာ ခုနေလးတင္ပဲ မီးခြက္ေစ်းက ေကာင္ေတြနဲ႔။ နားတိုကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ဟိုဘက္ကေကာင္ေတြေတာ့ အေတာ္ေလးကြဲသြားတယ္။ ဒီညေတာ့ ဒီေကာင္ အခ်ဳပ္ထဲပဲ ႏွပ္ရမေပါ့။”
နားတိုဆိုသည္က လိႈင္သာယာတေၾကာတြင္ နာမည္ႀကီး ထက္ျမက္လွသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စပယ္ယာပင္တည္း။
“ကဲ ဒါဆိုလည္း ေမာင္ညိဳ႕သြားေခၚကြာ။”
ေမာင္ညိဳကေတာ့ အလြတ္တမ္း ဂ်ိဳကာ စပယ္ယာျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္ကား မူပိုင္လိုက္သည့္ ကားမရွိ။ စပယ္ယာေတြ မလိုက္ႏိုင္လွ်င္ အစားလိုက္ေပးသည့္ ဂ်ိဳကာ စပယ္ယာတစ္ဦးပင္။
“က်ေနာ္သြားၿပီးၿပီ ဆရာ။ ဒီေကာင္ ေမာင္ကီးဆိုင္မွာ ေမွာက္ေနၿပီ။”
“အာ... ဒီေကာင္ေတြေတာ့ ဒုကၡပါပဲကြာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ စိတ္မကူးဘူး။ မိုးေတာင္ခ်ဳပ္မယ္ မႀကံေသးဘူး ေမွာက္ေနၿပီ။ ကဲဒါဆိုလည္း ဟိုဘက္ဂိတ္ကိုသြား ကိုဝင္းေဖ ႀကီးသြားေခၚေခ်။”
“ဟာ ဆရာကလည္း။ သူလည္း ၃လံုးေပါက္လို႔ ဘုရားဖူးထြက္သြားတယ္ေလ။ သဘက္ခါမွ ျပန္ေရာက္မွာ။”
ကြ်ႏု္ပ္ေဒါသက ငယ္ထိပ္သို႔ေရာက္ေတာ့မည္။
“ေအး။ ဒါဆိုဘာလဲ ဒီညက ကားမထြက္ေတာ့ဘူးလား။ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေတာ့မွာလား။ ေသာက္သံုးမက်လိုက္တဲ့ေကာင္ေတြ။ ခြီးထဲမွပဲ။ ၾကာပါတယ္။ ငါပဲလိုက္ေတာ့မယ္။ ဂတ္ေကာျဖည့္ၿပီးၿပီလား။”
“ႏွစ္ေၾကာင္းစာပဲ ရွိေတာ့တယ္ဆရာ။ ညေနက ဂတ္ဆိုင္ၾကည့္ေတာ့ အလႉအိမ္ျဖစ္ေနလို႔ မဝင္ခဲ့ဘူး။”
“ေအး ေကာင္းကြာ။ ဒါဆိုလည္း ထြက္မယ္။ မင္းစားၿပီးၿပီလား။”
“ညေနကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အလံုးတိုက္ရင္း ထမင္းေၾကာ္စားထားတယ္ ဆရာ။”
“ေအး ဒါဆို ခ်ကြာ။”
ဖိုးခ်မ္းကလည္း ခါးမွ ကားေသာ့ကိုျဖဳတ္ကာ ေခါင္းခန္းဝင္ၿပီး ေသာ့ေပါက္၌ ထိုးလိုက္သည္။ ေနာက္ခန္းမီးဖြင့္ၿပီး သူကစေအာ္သည္
“ကဲလာ။ ေစ်းကို ေစ်းကို စက္မႈဇံု တစ္ထိပ္ကသြားမွာ။”
ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဖိုးခ်မ္းေနာက္မွ ဆက္ေအာ္လိုက္သည္။
“ကဲလာ ကဲလာ ခုသြားမွာ ခုသြားမွာ။ ေစ်းဝို ေစ်းဝို”
ေစ်းကို ဟုေျပာသည္ကို အသံက်ယ္ႏွင့္ အားမစိုက္ရေအာင္ ေစ်းဝိုဟု ေအာ္ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဂိတ္ေဘးတြင္ ထြက္မည့္ကားကို ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ခရီးသည္ ၅ ဦးတက္လာၿပီး ဖိုးခ်မ္းက လီဗာကိုေတာ့၍ ကားကို လႈပ္ေပးေလသည္။
“ခုသြားမွာ ခုသြားမွာ။ ေစ်းဝို ေစ်းဝို။”
မၾကာမီ ၁၀ ဦးေက်ာ္သြားေလ၏။ ဖိုးခ်မ္းကလည္း ကားကိုေတာ့ဆဲ။ သိပ္မၾကာလိုက္ အထဲမွ ဝဝတုတ္တုတ္ႏွင့္ ဗန္းမ်ားထပ္၍ ကိုင္ထားေသာ မိန္းမႀကီးက
“ကဲ စပယ္ယာ ထြက္မွာလား မထြက္ဘူးလား။ မထြက္ရင္လည္း ကားကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထားပါဟာ။ ေခါင္းမူးလို႔ပါ။”
ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း စပယ္ယာ ေလသံအျပည့္ျဖင့္ စိတ္မရွည္သည့္ ပံုစံျဖင့္
“ထြက္မွာ ထြက္မွာ။ က်ဳပ္က ပိုေတာင္ထြက္ခ်င္ေသးတယ္။ စက္မႈဇံု တစ္ထိပ္ကသြားမွာ ေစ်းဝို ေစ်းဝို”
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေအာ္လိုက္သည္။ လူေတြကလည္း လူေတြပဲ ကားလႈပ္မွ ကားေပၚ တက္ခ်င္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဖိုးခ်မ္းက ကားကို လႈပ္ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အင္တာကြန္းမွ ဖိုးခ်မ္း၏ အသံက ထြက္လာသည္။
“ဆရာ ေရႊ႕ရေအာင္ ရံုလႊတ္ေတာ့မယ္။”
“ေအး သြားမယ္။ ေစ်းဝို။ ေစ်းဝို။”
ကားထြက္သည့္တိုင္ တိုင္ကိုတြယ္၍ ေအာ္ေနလိုက္သည္။ ဟိုး လမ္းၾကားထဲမွ လက္ျပေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ေတြ႕၍
“ဟိုးထား။”
ကြ်ႏ္ုပ္၏ေအာ္သံေၾကာင့္ ဘရိတ္ေဆာင့္အလုပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေအာ္သံမ်ားထြက္လာသည္။
“ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါကြ။ လူေတြစီးေနတာ။”
မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ၿပီး ေစာေစာက လူကို လက္လွမ္းေပးလိုက္သည္။
“အုပ္ ဆရာ”
ဤသို႔ျဖင့္ ခရီးကစေလၿပီ။ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕တြင္ ေရွ႕ကေကာင္က မထြက္ေသး။ ဖိုးခ်မ္းကလည္
“မင္းတို႔ကသြားေတာ့ေလကြာ။ ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီ မင္းတို႔ထြက္သြားတာ။”
“သြားမွာေပါ့ကြာ။”
ဟုေျပာသည့္တိုင္ ေပကပ္ကပ္က လုပ္ေနေသးသည္။ ေျပာရင္းႏွင့္ ရံုကလႊတ္ပါၿပီ။ ဖိုးခ်မ္းက ေရွ႕ကား၏ ေျခနင္းခံုႏွင့္ ကားေခါင္း ကပ္ေနေအာင္ ေရႊ႕လိုက္ၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း အလုအယက္လူေခၚၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဆြဲတင္လိုက္သည္။ ေရွ႕ကား၏ ေျခနင္းခံုႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ကား၏ ကားေခါင္းက ကပ္ေန၍ ေတာ္ရံုလူက ေရွ႕ကားကို မတက္ၾကပဲ ကြ်ႏ္ုပ္၏ကားေပၚသို႔သာ တက္ေလေတာ့သည္။
ေရွ႕ေကာင္ကလည္း ရုန္းကာ ခြာသည္။ ဖိုးခ်မ္းကလည္း လိုက္ကပ္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ရသမွ်တင္သည္။ အဝတြင္ ျပည့္သိပ္သြားေသာ္လည္း ေနာက္ခန္းေရွ႕ပိုင္းတြင္က ေခ်ာင္ေနေသးသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဟိုလိွမ့္သည္လွိမ့္ႏွင့္ တိုးဝင္သြားၿပီး ကားခေတာင္းရင္း ေစ်းထိသြားမည့္သူမ်ားကို ေမးကာေရွ႕သို႔ ဆြဲေခၚရသည္။ ဒါေတာင္ ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနၾကသည္မို႔ သိပ္အဆင္မေျပလွ။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ျပန္ထြက္လာၿပီး
“ကဲ ဖိုးခ်မ္းေရ႕ထြက္ကြာ။ ၿပီးရင္ တစ္ခ်က္ေလာက္။ အားလံုးပဲ ေသခ်ာကိုင္ထားၾကေနာ္။”
စကားဆံုးဆံုးခ်င္းမွာပင္ ဖိုးခ်မ္းက ဘရိတ္ဖမ္းအုပ္လိုက္သည္။ ဆူညံသံေတြ ပြက္ေလာရိုက္ျပန္ၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း အားလံုးကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ေအးျမသည့္ ေလညႇင္းကို ခံယူရင္း လင္းတစ္တိုင္ ေမွာင္တစ္တိုင္ျဖစ္ေနသည့္ လမ္းမီးတိုင္မ်ားကိုေငး၍ ေနလိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ တင္လိုက္ခ်လိုက္ ဟန္ခ်က္ညီညီ ျဖစ္ေနကာမွ မီးခြက္ေစ်းေက်ာ္ေတာ့ မီးခြက္ေစ်းက တက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ၂၀၀ တန္ထုတ္ေပးသည္။ ဘယ္သြားမွာလဲေမးေတာ့ ေစ်းတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပန္မအမ္းေတာ့ပဲ ေနလိုက္တာ ၃ထိပ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္တိုင္ေအာ္လိုက္သည္။
“၃ထိပ္ပါေသးလား”
“စပယ္ယာ ၁၀၀ မအမ္းေသးဘူးလား”
ကြ်ႏု္ပ္ကလည္း ထပ္ေမးသည္။
“ဘယ္သြားမွာလဲ အစ္ကို။ ေစ်းကို တစ္ေယာက္ ၂၀၀ ပါ။”
“ဟာ.. ၁၀၀ ပါ ကြာ။ မင္းတို႔ကလည္း ေလာဘမႀကီးစမ္းပါနဲ႔။”
အသံကခပ္မာမာျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အား အလြတ္ႀကီး ေဟာက္ေလေတာ့သည္။ အဲ... သူကလည္း တမ်ိဳးပါလား။
“၂၀၀ ဗ် ၂၀၀ ၾကားကားေလဗ်ာ။ လိုင္းကားမွ မဟုတ္တာ။”
“ခါတိုင္းစီးေနၾက ၁၀၀ ပါ။ မင္းတို႔ဟာကလည္း”
“ေဟာဗ်ာ။ ေန႔တိုင္းေကာက္ေနတာလည္း ၂၀၀ ပါပဲ။ အားလံုးကိုေမးၾကည့္ပါ။ ဒီအထဲက သူေတြအားလံုး အၿမဲစီးေနတာဗ်ာ။”
အဲသည္ေတာ့မွ နည္းနည္း ၿငိမ္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ ေမာက္မာေနသည့္ မ်က္ႏွာမွ သနားစဖြယ္ မ်က္ႏွာသို႔ ေျပာင္းသြားၿပီး
“ဒါဆိုလည္းကြာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၁၀၀ ေတာ့ ျပန္အမ္းကြာ။ ငါသာေကတကို ဆက္စီးရဦးမွာ။”
“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့။ အဲလိုေျပာပါဗ်ာ။ အဲလိုေျပာရင္ေပးမွာေပါ့။ ၁ထိပ္ပါေသးလားဗ်ိဳး။”
ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၁၀၀ ေပးလိုက္ၿပီး မွတ္တိုင္ေအာ္လိုက္သည္။ အဲသည္ေတာ့မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္က
“ဟဲ့ ၁ ထိပ္ေရာက္ေနၿပီလား ၃ ထိပ္မွာ ဆင္းမလို႔။”
“ဟာဗ်ာ ေစာေစာကေတာ့ မေျပာဘူး။ ၁ ထိပ္က်မွ ပဲဆင္းေတာ့”
အမွန္ေတာ့ ၃ ထိပ္ကို ေက်ာ္ရံုပဲရွိေသးသည္။ ကား၏ အရွိန္ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္လည္း မရပ္ခိုင္းေတာ့ပဲ ဆက္ေမာင္းခိုင္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
“ဒါဆို ၁၀၀ ျပန္ေပး ငါ ဟိုဘက္ကို ျပန္စီးရမွာ”
“ဘာကိစၥေပးရမတုန္း ေျပာျဖင့္မေျပာပဲနဲ႔။”
“ဟဲ့ နင္တို႔ျပႆနာ ျဖစ္တာ ၾကည့္ေနတာေလ။ ျပန္ေပး ၁၀၀”
“အာဗ်ာ။ ဘာကိစၥလည္းဗ်ာ။ က်ေနာ္မေအာ္ဒါမွ မဟုတ္တာ။ ၁ထိပ္ပါတယ္ေဟ့။”
သည္လိုနဲ႔ပဲ ပြစိပြစိလုပ္ၿပီး ဆင္းသြားပါေလရဲ႕။ တျခား ထူးထူးျခားျခားမရွိပဲ သီရိမဂၤလာေစ်းကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ည ၈နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္မို႔ ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္။ ကုန္ကား၊ လိုင္းကားမ်ားနဲ႔ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနေလသည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ တန္းစီေစာင့္ရင္း ေဘးက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ေပါရႊတ္ရႊတ္ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေသာက္ရင္း ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ေပါ့။ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ကားျပန္ထြက္ဖို႔ ကားေပၚအတက္ ေျခနင္းခံုက သံငုတ္ေသးေသးေလးနဲ႔ ပုဆိုးနဲ႔ ၿငိၿပီး ပုဆိုးက ဟက္တက္ကြဲပါေလေရာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေပါင္ရင္းထိပဲကြဲလို႔။ ဖိုးခ်မ္းကလည္း ေခါင္းခန္းက သူ႔ ပုဆိုးစုတ္ကို ထုတ္ေပးေတာ့ ဝတ္လိုက္တာ ခုမွ ပဲ စပယ္ယာနဲ႔ ပိုတူသြားေတာ့တယ္။
လူေခၚရင္းနဲ႔ပဲ ခရမ္းခ်ဥ္သီးျခင္း တင္မယ္ဆိုလို႔ ကူတင္ေပးရေသးတယ္။ ဆြဲမလိုက္တာ ကားေပၚေရာက္ကာနီးက်မွ ျခင္းက ျပဳတ္ထြက္သြားၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ လမ္းမေပၚ ျပန္႔က်ဲ ကုန္ပါတယ္။ အဲ.. အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ဝိုင္းေကာက္ေပးရင္း ေဘးက အသက္ႀကီးႀကီး ရွပ္အကၤ်ီလက္ရွည္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္က လာေမးပါတယ္။
“လိႈင္သာယာကားလား ေမာင္ရင္။”
“ဟုတ္တယ္ဗ်။ တက္တက္ ခုထြက္မွာ”
“ေပါက္ေတာဝေရာက္တယ္မလား။”
“ဗ်ာ။ လိႈင္သာယာဆိုဗ်။ ေပါက္ေတာဝမေရာက္ဘူး စက္မႈဇံုကသြားမွာ။”
“ေမာင္ရင္ လူလည္မက်နဲ႔ ေပါက္ေတာဝကားက လိႈင္သာယာေရာက္တယ္။ ေပါက္ေတာဝကေနမွ လိႈင္သာယာက ဆက္သြားရတာ။ ဒီေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္ကြ။ ေတာသားဆိုေပမယ့္ ဒီေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္။”
လာျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္မ်ိဳး။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ေပါက္ေတာဝကားတိုင္းကလည္း လိႈင္သာယာမေရာက္။
“ေပါက္ေတာဝကားက လိႈင္သာယာေရာက္တာေလ။ လိႈင္သာယာကားက ေပါက္ေတာဝေရာက္တာမွ မဟုတ္တာ။”
ဒီေတာ့ သူက ဆရာႀကီးစတုိင္နဲ႔ေျပာပါတယ္။ ရြာမွာ ရြာသူႀကီးလားေတာ့ မသိ။
“မင္းတို႔ စပယ္ယာေတြက ကားသမားအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစားမယ္ မၾကံနဲ႔။ ငါတို႔ကို လိႈင္သာယာအထိေခၚသြားၿပီးမွ ေပါက္ေတာဝကားကို ျပန္စီးခိုင္မလို႔မလား။ ငါတိုင္လိုက္ရမလား။ ေပါက္ေတာဝေရာက္ရင္ေျပာ။ ဒါပဲ။”
အမေလးဗ်ာ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးက ေကာက္လို႔မၿပီးေသးဘူး ျပႆနာကလာရွာေနတယ္။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အဆင္ေျပမယ့္ နည္းလမ္းစဥ္းစား ရပါေတာ့တယ္။
“ဒါဆို နဂိုက ေပါက္ေတာဝကို ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲဗ်။”
“၂၀၀”
“ဟုတ္ၿပီဗ်ာ။ ဒါဆို ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးမယ္။”
လိုက္ပို႔ေပးမလို႔ေတာ့မဟုတ္။ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံုထိေခၚသြားၿပီး ကားေျပာင္းေပးမလို႔ျဖစ္သည္။ ဒါကို မသိေတာ့ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ကလည္း။
“ေဟ့ စပယ္ယာ။ တို႔က စက္မႈဇံုထဲသြားမွာေနာ္။”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ။ အားလံုးကို အေရာက္ပို႔ေပးပါမယ္။” ဒါေတာင္ သူက မေက်နပ္ေသး အရစ္ကရွည္ေသးသည္။
“ဘယ္သူ႔ကို အရင္ပို႔မွာလဲ။ က်ဳပ္တို႔ကို အရင္ပို႔ေပး။”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ပို႔ေပးပါမယ္။” ထိုအခါ ဟိုရြာသူႀကီး (တင္စား၍ ေျပာျခင္းသာျဖစ္သည္။ ရြာသူႀကီး ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္လည္းမသိ) ကလည္း
“ေမာင္ရင္ မင္းရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ ဒီမွာေတြ႕လား” ဆိုၿပီး လက္ထဲမွ တုတ္ေကာက္ကို ေထာင္ျပပါသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ။ အားလံုး အဆင္ေျပေစရပါမယ္။”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ ေပါက္ေတာဝကားတစ္စီးကို ၁၀၀ ေပးၿပီး ရြာသူႀကီးကို တင္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ကိစၥက ျပတ္သြားပါေတာ့တယ္။
ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံုမွာ စက္သတ္ၿပီး လူေခၚေတာ့ ဖက္ၾကမ္းေလးဖြာမလားလို႔ အကၤ်ီအိတ္ထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ သူက က်ိဳးေၾကေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဖိုးခ်မ္းက လန္ဒန္တစ္လိပ္ ထုတ္ေပးတာနဲ႔ ဖြာလိုက္တယ္။ လမ္းဆံုထိပ္က မီးတိုင္ေအာက္မွာ ဒီညခရီးစဥ္ကို ျပန္ေတြးၿပီး ျပံဳးမိေသးတယ္။ ေအာ္... စပယ္ယာ စပယ္ယာ။
စပယ္ယာ၏ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းရပ္ဝန္း (၂) ကို ဆက္လက္အားေပးပါ။
ဗီလိန္ http://www.villain-lay.co.cc/
စစ္တုရင္ခံုေပၚက ငါ
ေနာက္ဆုတ္လို႔ မရတဲ့ အခ်ိန္ = ပြန္ (Pawn)
အားရပါးရ ေရြ႕လ်ားလို႔ရတဲ့ လြတ္လပ္မႈ = ၿမိဳ႕တံတိုင္း (Rook)
ဟိုခုန္ဒီကူးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခုံမင္ဖြယ္ ေကာင္းလွတဲ့ သူငယ္ခ်င္း = ျမင္းစစ္သူႀကီး (Knight)
ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ျခံရံၿပီး အၿမဲတမ္းကာကြယ္ေပးေနတဲ့ မိသားစု = ဘစ္ေရွာ့ (Bishop)
ဒီတခါ............
ငါ့ပန္းတိုင္အတြက္
ငါ့ဘုရင္မကို ထိုးေကြ်းေတာ့မယ္
ဗီလိန္
အားရပါးရ ေရြ႕လ်ားလို႔ရတဲ့ လြတ္လပ္မႈ = ၿမိဳ႕တံတိုင္း (Rook)
ဟိုခုန္ဒီကူးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခုံမင္ဖြယ္ ေကာင္းလွတဲ့ သူငယ္ခ်င္း = ျမင္းစစ္သူႀကီး (Knight)
ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ျခံရံၿပီး အၿမဲတမ္းကာကြယ္ေပးေနတဲ့ မိသားစု = ဘစ္ေရွာ့ (Bishop)
ဒီတခါ............
ငါ့ပန္းတိုင္အတြက္
ငါ့ဘုရင္မကို ထိုးေကြ်းေတာ့မယ္
ဗီလိန္
အခ်စ္ႏွင့္ ရွမ္းကိုးၿမႇီး
အခ်စ္ဟာ ပိုကာဝိုင္းထဲက ဂ်ိဳကာဖဲနဲ႔တူတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ပိုကာဝိုင္းထဲမွာ ဂ်ိဳကာဖဲေတြရွိၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြရွိသလို အခ်စ္ေတြ ေတြကိုင္ၿပီး ဘဝထဲမွာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြ လည္း တပံုတပင္ပဲေလ။ ကိုယ့္မွာသာ လိုအပ္တာေတြ ျပည့္စံုသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ဂ်ိဳကာသာရွိခဲ့ရင္ ပန္းတိုင္ကို တမဟုတ္ခ်င္း အေရာက္သြားႏိုင္တယ္ေလ။
ကဲ အခုထပ္ေျပာခ်င္တာက အခ်စ္နဲ႔ ရွမ္းကိုးၿမႇီးနဲ႔ ဆက္စပ္မႈေပါ့။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ပိုကာမွာ ပန္းတိုင္အတြက္ ဂ်ိဳကာဖဲဟာ ပထမေနရာမွာ မရွိသလိုပဲ။ ရွမ္းကိုးၿမီႇးမွာလဲ အခ်စ္ရဲ႕သေကၤတ Heart ဆိုတဲ့ အသည္းပံုဟာလည္း ဖဲခ်ပ္ေတြထဲမွာ ဒုတိယ အဆင့္ပဲရွိထားတယ္ မဟုတ္ေပဘူးလား။ ဖဲအေၾကာင္းမသိတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ အားနာေပမယ့္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးလိုက္တယ္ဗ်ာ။
အတၱအေထြေထြ
ၿမႇီးကိုးခုစြဲ ရွမ္းသရဲမို႔
ေလာဘမသတ္ ၂ဆ ဥထား
စားသြားသကဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဖြဲ႕
ၿပိဳင္တူခ်စ္မိ သိေလသြားဝယ္
ထားခဲ့မယ္မို႔ သတိထားေလာ့။
ေလာဘထပ္ႀကီး ၃ဆဆြဲေသာ္
ဘူတိတိထိ ဒုကၡၿငိသည္
မွတ္ပါညီတို႔ မ်ားေလပိုေဝး
ဘူပိတ္ကာေငး တစ္သက္လံုးေဆြး
လူပ်ိဳႀကီးသာ ျဖစ္မည္မေႏွး။
ဖမ္းသင့္ဖမ္းရာ တန္ရာကိုသိ
မဆြဲမဖမ္း ဆြဲသူသတိ
သံုးဆၿငိမည္ သတိတည္၍
ဖဲကိုမၾကည့္ လူကိုရႈေလာ့
ဤနည္းတူစြာ ခ်စ္သူကိုရွာ
ရုပ္ရည္အသင့္ စိတ္ဓာတ္ကိုၾကည့္။
သံုးခုတူက ငါးဆရမည္
သည္လိုနည္းတူ ခ်စ္သူကိုရွာ
အခ်စ္၊ ေမတၱာ၊ သစၥာထပ္တူ
ရင္ခြင္တူက
ငါးဆမက တစ္ဘဝလံုး
သက္ဆံုးၿမဲၿမံ ခ်စ္ၾကေလေလ။
အရင္းသံုးဆ မျပည့္ဝေသး
ဝမ္တိမ္ေဝးသလို
တတ္သင့္ပညာ မျပည့္ဝမီ
စိတ္အလိုလိုက္ မမိုက္ၾကႏွင့္
အေျခကိုခိုင္ ဝမ္တိမ္ပိုင္မွ
ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာ စဥ္းစားၾကေလာ့။
အခ်စ္ႏွင့္ရွမ္း
စြဲလမ္းတမ္းတ ျဖတ္မရမို႔
ဒုကၡေရာက္ေန ငါလည္းပါ၏
သို႔ပါေသာ္ျငား ရုန္းမထြက္ႏိုင္
ရွမ္းႏွင့္အခ်စ္ အားညႇစ္ကာတင္း
ရုန္းေလဦးေလာ့
အေမာင္ဗီလိန္။
ဗီလိန္
*၂၀၀၉ ခုႏွစ္ Velantine Day အမွတ္တရ။*
ကဲ အခုထပ္ေျပာခ်င္တာက အခ်စ္နဲ႔ ရွမ္းကိုးၿမႇီးနဲ႔ ဆက္စပ္မႈေပါ့။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ပိုကာမွာ ပန္းတိုင္အတြက္ ဂ်ိဳကာဖဲဟာ ပထမေနရာမွာ မရွိသလိုပဲ။ ရွမ္းကိုးၿမီႇးမွာလဲ အခ်စ္ရဲ႕သေကၤတ Heart ဆိုတဲ့ အသည္းပံုဟာလည္း ဖဲခ်ပ္ေတြထဲမွာ ဒုတိယ အဆင့္ပဲရွိထားတယ္ မဟုတ္ေပဘူးလား။ ဖဲအေၾကာင္းမသိတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ အားနာေပမယ့္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးလိုက္တယ္ဗ်ာ။
အတၱအေထြေထြ
ၿမႇီးကိုးခုစြဲ ရွမ္းသရဲမို႔
ေလာဘမသတ္ ၂ဆ ဥထား
စားသြားသကဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဖြဲ႕
ၿပိဳင္တူခ်စ္မိ သိေလသြားဝယ္
ထားခဲ့မယ္မို႔ သတိထားေလာ့။
ေလာဘထပ္ႀကီး ၃ဆဆြဲေသာ္
ဘူတိတိထိ ဒုကၡၿငိသည္
မွတ္ပါညီတို႔ မ်ားေလပိုေဝး
ဘူပိတ္ကာေငး တစ္သက္လံုးေဆြး
လူပ်ိဳႀကီးသာ ျဖစ္မည္မေႏွး။
ဖမ္းသင့္ဖမ္းရာ တန္ရာကိုသိ
မဆြဲမဖမ္း ဆြဲသူသတိ
သံုးဆၿငိမည္ သတိတည္၍
ဖဲကိုမၾကည့္ လူကိုရႈေလာ့
ဤနည္းတူစြာ ခ်စ္သူကိုရွာ
ရုပ္ရည္အသင့္ စိတ္ဓာတ္ကိုၾကည့္။
သံုးခုတူက ငါးဆရမည္
သည္လိုနည္းတူ ခ်စ္သူကိုရွာ
အခ်စ္၊ ေမတၱာ၊ သစၥာထပ္တူ
ရင္ခြင္တူက
ငါးဆမက တစ္ဘဝလံုး
သက္ဆံုးၿမဲၿမံ ခ်စ္ၾကေလေလ။
အရင္းသံုးဆ မျပည့္ဝေသး
ဝမ္တိမ္ေဝးသလို
တတ္သင့္ပညာ မျပည့္ဝမီ
စိတ္အလိုလိုက္ မမိုက္ၾကႏွင့္
အေျခကိုခိုင္ ဝမ္တိမ္ပိုင္မွ
ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာ စဥ္းစားၾကေလာ့။
အခ်စ္ႏွင့္ရွမ္း
စြဲလမ္းတမ္းတ ျဖတ္မရမို႔
ဒုကၡေရာက္ေန ငါလည္းပါ၏
သို႔ပါေသာ္ျငား ရုန္းမထြက္ႏိုင္
ရွမ္းႏွင့္အခ်စ္ အားညႇစ္ကာတင္း
ရုန္းေလဦးေလာ့
အေမာင္ဗီလိန္။
ဗီလိန္
*၂၀၀၉ ခုႏွစ္ Velantine Day အမွတ္တရ။*
လူၾကံဳ
မသယ္ေပး စိတ္ေကာက္တတ္
သယ္ေပးေတာ့ ဖုန္းမဆက္
ဆက္ျပန္ေတာ့ အခ်ိန္မေတာ္
ေခၚေလျပန္ တဂြမ္ဂြမ္နဲ႔
မလာတတ္ အကြ်န္႔အိမ္ကို
အေနမတတ္ အေနခက္ေလသမို႔
အမ္မာတီ သြားကာေပး
ကားခေလး အဆစ္ပါ
ေလးပါလွ ၁၀ကီလို
တစ္ကီလို ၉ေဒၚလာ
၉ ရာေတာင္ မရပါဘု
ေနာက္တစ္ေယာက္ ဖုန္းသံျမည္
ေျပာေလသည္ အားမနာတတ္သူမို႔
ပ်ိဳ႕ကာေလ ငိုလိုက္ခ်င္ေသး
အိမ္အထိလာေပး.........။
ဗီလိန္
သယ္ေပးေတာ့ ဖုန္းမဆက္
ဆက္ျပန္ေတာ့ အခ်ိန္မေတာ္
ေခၚေလျပန္ တဂြမ္ဂြမ္နဲ႔
မလာတတ္ အကြ်န္႔အိမ္ကို
အေနမတတ္ အေနခက္ေလသမို႔
အမ္မာတီ သြားကာေပး
ကားခေလး အဆစ္ပါ
ေလးပါလွ ၁၀ကီလို
တစ္ကီလို ၉ေဒၚလာ
၉ ရာေတာင္ မရပါဘု
ေနာက္တစ္ေယာက္ ဖုန္းသံျမည္
ေျပာေလသည္ အားမနာတတ္သူမို႔
ပ်ိဳ႕ကာေလ ငိုလိုက္ခ်င္ေသး
အိမ္အထိလာေပး.........။
ဗီလိန္
ေျခလွမ္း
ေရႊတြင္းလား ေသတြင္းလား
ေရွ႕တိုးရမွာလား ေနာက္ဆုတ္ရမွာလား
အေဖကေျပာတယ္ သတၱိရွိပါတဲ့
အေမကေျပာတယ္ သတိရွိပါတဲ့
တြန္႔ဆုတ္ေနေတာ့ ခရီးမေရာက္
ရဲတင္းျပန္ေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္မိသတဲ့
ေဖာင္ဖ်က္တိုင္းလည္း မႏိုင္ေပမယ့္
ဘုရင့္ေနာင္က သက္ေသျပခဲ့ၿပီေလ
မုဆိုးလုပ္တိုင္းေကာ သားေကာင္မျဖစ္ေတာ့ဘူးလား
သိပ္ေတာ့မထူးလွပါဘူး
လက္ဦးမႈကသာ တရားသူႀကီး
ဒီပြဲမွာ ဘက္လိုက္မႈေတြေတာ့ မရွိဘူး
ေျပးရင္းနဲ႔လိုက္၊ လိုက္ရင္းနဲ႔ေျပး
ႏိုင္မလိုနဲ႔ရံႈး ရံႈးမလိုနဲ႔ႏိုင္
ၿပံဳးမလိုလိုနဲ႔လည္း မိႈင္ခဲ့ေလရဲ႕
မ်က္ရည္ေတြေကာ ရယ္သံေတြပါ ငါခလုတ္တိုက္ခဲ့ၿပီေလ
သာယာမႈေတြကို အလိုလိုက္
ခနဲ႔ျပံဳးေတြကိုလည္း မ်က္ေစာင္းထိုးခဲ့ေသးတယ္
တကယ္ေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္လည္း အညီႇနံ႔ မကင္းပါဘူး
ငါ့ေလာဘေၾကာင့္ ငါဆံုးရံႈး
ငါ့ေဒါသေၾကာင့္ ငါမွားယြင္း
ငါ့ေမာဟေၾကာင့္ ငါပ်က္သံုးခဲ့ၿပီးၿပီ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ဒီေျခလွမ္းကို ဆက္လွမ္းေနဦးမွာပဲ
ငါ့အတၱနဲ႔ ငါကိုး။
ဗီလိန္
ေရွ႕တိုးရမွာလား ေနာက္ဆုတ္ရမွာလား
အေဖကေျပာတယ္ သတၱိရွိပါတဲ့
အေမကေျပာတယ္ သတိရွိပါတဲ့
တြန္႔ဆုတ္ေနေတာ့ ခရီးမေရာက္
ရဲတင္းျပန္ေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္မိသတဲ့
ေဖာင္ဖ်က္တိုင္းလည္း မႏိုင္ေပမယ့္
ဘုရင့္ေနာင္က သက္ေသျပခဲ့ၿပီေလ
မုဆိုးလုပ္တိုင္းေကာ သားေကာင္မျဖစ္ေတာ့ဘူးလား
သိပ္ေတာ့မထူးလွပါဘူး
လက္ဦးမႈကသာ တရားသူႀကီး
ဒီပြဲမွာ ဘက္လိုက္မႈေတြေတာ့ မရွိဘူး
ေျပးရင္းနဲ႔လိုက္၊ လိုက္ရင္းနဲ႔ေျပး
ႏိုင္မလိုနဲ႔ရံႈး ရံႈးမလိုနဲ႔ႏိုင္
ၿပံဳးမလိုလိုနဲ႔လည္း မိႈင္ခဲ့ေလရဲ႕
မ်က္ရည္ေတြေကာ ရယ္သံေတြပါ ငါခလုတ္တိုက္ခဲ့ၿပီေလ
သာယာမႈေတြကို အလိုလိုက္
ခနဲ႔ျပံဳးေတြကိုလည္း မ်က္ေစာင္းထိုးခဲ့ေသးတယ္
တကယ္ေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္လည္း အညီႇနံ႔ မကင္းပါဘူး
ငါ့ေလာဘေၾကာင့္ ငါဆံုးရံႈး
ငါ့ေဒါသေၾကာင့္ ငါမွားယြင္း
ငါ့ေမာဟေၾကာင့္ ငါပ်က္သံုးခဲ့ၿပီးၿပီ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ဒီေျခလွမ္းကို ဆက္လွမ္းေနဦးမွာပဲ
ငါ့အတၱနဲ႔ ငါကိုး။
ဗီလိန္
သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ
ရက္သံုးဆယ္မွာ စက္တင္ဘာ
ေအပရယ္ ဂြ်န္နဲ႔ ႏိုဝင္ဘာ
က်န္ေသာရက္မွာ သံုးဆယ့္တစ္
ေဖေဖာ္ဝါရီ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္
ရက္ထပ္ႏွစ္မွာ တစ္ရက္တိုး
ေဖေဖာ္ဝါရီ ႏွစ္ဆယ့္ကိုး။
ေအပရယ္ ဂြ်န္နဲ႔ ႏိုဝင္ဘာ
က်န္ေသာရက္မွာ သံုးဆယ့္တစ္
ေဖေဖာ္ဝါရီ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္
ရက္ထပ္ႏွစ္မွာ တစ္ရက္တိုး
ေဖေဖာ္ဝါရီ ႏွစ္ဆယ့္ကိုး။
အလုပ္စားပြဲေပၚက ျပကၡဒိန္ကိုၾကည့္ၿပီး ရြတ္မိလိုက္တာပါ။ ဇန္နဝါရီလည္း ကုန္သြားၿပီ။ ညီေလး လင္းအရုဏ္ေျပာသလို...........
“ကဲ… ဘာပဲေျပာေျပာ ၂၀၀၉ ဇႏၷဝါရီလႀကီးေရ… ကၽြန္ေတာ္လင္းအ႐ုဏ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႕႕ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး…။ ဒီလအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေတြ႕အႀကံဳအသစ္ေတြ ရေစခဲ့လို႔၊ အင္တာနက္လိႈင္းေတြေပၚမွာေရာ ကမၻာေျမျပင္ေပၚမွာပါ မိတ္ေဆြအသစ္ေတြရေစခဲ့လို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ…။
ကဲ… ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အသက္႐ွင္ေနေသးသ၍ ဆက္သြားေနရဦးမယ္ဗ်… ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ဇႏၷဝါရီလႀကီးေရ…။” လို႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္ရမလားပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလေတာ့ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ ေဖေဖာ္ဝါရီကို က်ေနာ္က သိပ္ႀကိဳက္တာဗ်။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့။................ ကဲ အစကေတာ့ ေျပာမလို႔ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပဲ ေမးေတာ့မယ္။ အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြ၊ ညီေတြ၊ ညီမေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ေျဖေပးၾကဗ်ာ။ ေနာက္ေန႔မွ အေျဖေပးေတာ့မယ္။ :)
က်ားကိုစိန္ေခၚတဲ့ ဗီလိန္
မေန႔က အိမ္အျပန္ လမ္းမွာ က်ားေလး ႏွစ္ေကာင္ေတြ႕လို႔ ဝင္ေနာက္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ မွတ္တမ္းေလး ပါတင္ခဲ့တယ္။ :) :) :)
Burglish နဲ႔ ဝိဇၨာ Release 1.6
မၾကာေသးခင္ကပဲ သူငယ္ခ်င္း ဒီဇင္ဘာစင္ဒရဲလားနဲ႔ ေျပာျဖစ္တဲ့ ကိစၥေလးပါ။ ဒီေနရာ မွာပါ။ ဒီကိစၥကို မေျပာေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ ဒီေန႔ ဒီဟာေလးေတြ႕လို႔ တင္ျပလိုက္တာပါ။ အဲ... ဒါနဲ႔ ဒီဟာေလးဆိုတာကိုမေျပာခင္ ေျပာခ်င္တာေလးေတြကို အရင္ေျပာပါမယ္။ (ကဲ သူငယ္ခ်င္းေရ႕ စိတ္ေတာ့မဆိုးနဲ႔ ဆရာစားေတာ့မယ္။) ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေရွ႕က ပို႔စ္တစ္ခုမွာ Linguistics ဆိုတာကို နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ မိတ္ဆက္ၿပီးသားပါ။ ျမန္မာလို ဘာသာေဗဒလို႔ ေခၚတဲ့ Linguistics ပညာရပ္ကို Ferdinand de Saussure က စၿပီးေဖာ္ထုတ္ခဲ့တာပါ။ ဒီပညာရပ္ကို သာမာန္လူေတြကေတာ့ သိပ္မသိၾကပါဘူး။ Language ကို အဓိကထားျပီး ဝိဇၨာဘြဲ႕ယူခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ ဗီလိန္အတြက္ကေတာ့ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
Language ဆိုတာ ဘာလဲ။
Wiki မွာေတာ့ Language ကို A language is a dynamic set of sensory symbols of communication and the elements used to manipulate them.
လူသားအခ်င္းခ်င္း ကူးလူးဆက္ဆံ ေျပာဆိုရာမွာ အသံုးျပဳတဲ့ အရာကိုေခၚတာပါ။ English လည္း Language တစ္ခု ျဖစ္သလို ျမန္မာကလည္း Langauge တစ္ခုပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ Burglish ကေကာ သူလည္း Language တစ္ခုလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အျငင္းပြားမႈေတြက ဒီကစပါတယ္။ ေရာေထြးေနၾကတဲ့ Chatting စကားဆိုတာကေကာ။ ဒါလည္း ေခတ္သစ္ Language တစ္ခုလို႔ပဲေျပာရပါမယ္။ အဲဒီ့ အျငင္းပြားမႈေတြဟာ အခုေျပာမယ့္ Language ေတြကို ကြဲကြဲျပားျပား မသိလို႔ျဖစ္ရတာပါ။
၁။ English
၂။ ျမန္မာ
၃။ Linguistics
၄။ Burglish
၅။ Chatting Language
၆။ Burglish + Chatting Language
ဘယ္လိုမကြဲျပားဘူးလဲ ဆိုတဲ့ နံပါတ္ ၄၊ ၅၊ ၆ နဲ႔ကို မကြဲၾကတာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ Burglish က Chatting မွာပဲ သံုးၾကေတာ့ Pure Burglish က ေပ်ာက္သြားတာပါ။ Standard ရွိမွ လက္ခံပါမယ္ဆိုတဲ့ ကိုအင္ဒီတို႔အတြက္ Pure Burglish ကို အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုက တဘက္လူက နံပါတ္ ၆ ကို သံုးရင္ တဝက္ေလာက္ပဲ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ နံပါတ္ ၆ က ေကာ Standard မရွိဘူးလား။
ကိုအင္ဒီေျပာတဲ့ Standard ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားရပါမယ္။ Communication လို႔ေခၚတဲ့ လူတစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ကူးလူးဆက္ဆံဖို႔ အတြက္ Language ဆိုတာေတြ ထြက္ေပၚလာတာပါ။ ဟိုးေက်ာက္ေခတ္ကတည္းက Body Language က စၿပီး ဝူးဝူးဝါးဝါးကေန အခုေခတ္ အဆင့္ျမင့္ ဘာသာစကားေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ Body Language ဟာ ကမာၻဦးေခတ္က စခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ အသံုးျပဳေနရဆဲပါ။ ကိုယ္ေျပာတာ သူေျပာတာ ကိုယ္နားလည္ေပမယ့္ ကိုယ့္ေျပာတာ သူနားမလည္ရင္လည္း Communication မျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျခခ်ထားတဲ့ ႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ သူတို႔ေျပာတဲ့ Singlish ကို ကိုယ္က နားလည္ေနၿပီဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ေျပာတဲ့ Pure English ကို သူတို႔က နားမလည္ပါဘူး။ ငါ အီးေကာင္းတယ္၊ ငါအီးက အမွန္၊ ငါ့အီးအဆင့္အတန္းက ဒီလို ဆိုၿပီး စြတ္ေျပာေနလို႔ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူငယ္တန္းကေန စၿပီး ၁၅ ႏွစ္။ ႏွစ္ ၂၀ သင္ၾကားပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ Pure English ကိုစြန္႔လႊတ္ၿပီး Singlish ကို သံုးေနရပါတယ္။ Dead Line ေတြ ၾကားထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အလုပ္ၿပီးဖို႔က အဓိကျဖစ္ေနပါၿပီ။ English စာပိုေတာ္လို႔လဲ လခပိုမရႏိုင္တဲ့ ေနရာမို႔လားေတာ့မသိပါ။ Hotel Reception လိုေနရာမ်ိဳးမွာ လုပ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ေလ။ အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလား၊ ဖိလစ္ပင္း၊ မေလး၊ တရုတ္၊ ေဟာင္ေကာင္တရုတ္ စတဲ့သူေတြ ၾကားထဲမွာ Pure English နဲ႔ သြားေျပာရင္ Sorry? What do you mean? Again please? What? စတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ ျပန္ၾကည့္ခံရံုပါပဲ။ အဲ့ဒီမွာ Dead Line! Dead Line! ဆိုတဲ့ Alarm က Singlish ေျပာဖို႔ တိုက္တြန္းခ်က္နဲ႔ Singlish ကိုပဲေျပာရပါတယ္။ ဥပမာက ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ္ဆိုလိုခ်င္တာက ကိုအင္ဒီလိုခ်င္တဲ့ Standard ဆိုတာက Language တစ္ခုမွာ လိုခ်င္လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ Communication မွာ ရွိတဲ့ Standard ဆိုတာက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နားလည္ဖို႔ပါပဲ။ Chatting ဆိုတာကလည္း Communication အတြက္သံုးၾကတဲ့အတြက္ မ်ားပါတယ္။
ကဲပါေလ။ အေပၚက နံပါတ္ ၄၊ ၅၊ ၆ ကို ထပ္ၿပီး အက်ယ္ဖြင့္ရမယ္ဆိုရင္-
နံပါတ္-၄ ျဖစ္တဲ့ Burglish ဟာ။ Linguistic ကို အေျခခံတဲ့ ဘာသာစကားတစ္ခုပါ။
ဒီဘာသာဟာ ျမန္မာမွာတင္မဟုတ္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ အကၡရာ A to Z မသံုးတဲ့ ဘာသာတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အသံုးျပဳတဲ့ေနရာမွာ အရမ္းကိုထိေရာက္တဲ့ စနစ္တစ္ခုပါ။ ဂ်ပန္မွာလည္း katakana (ခတခန)၊ တရုတ္မွာလည္း p b m f (ေပါေဖာေမာေဖာဟ္) စတဲ့ စနစ္ေတြဟာ Linguitist ကို အေျခခံၿပီး အသံုးျပဳထားတဲ့ Burglish နည္းတူ Language စနစ္ေတြပါပဲ။ တကယ္တန္း Burglish က ဘယ္အခ်ိန္က စေပၚမွန္းမသိခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ စသိတာေတာ့ Chatting ထဲမွာပဲ စသံုးခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း Pure Burglish ကိုမသိၾကေတာ့ပဲ နံပါတ္ ၆ ျဖစ္တဲ့ Burglish + Chatting Language ကိုပဲ Burglish လို႔ လူသိၾကပါတယ္။
နံပါတ္-၅ ကေတာ့ Chatting Language ပါ။
သူကေတာ့ Language တစ္ခုလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ US တို႔ UK တို႔မွာပါသံုးၾကတာပါ။ Type ရိုက္ရင္ ေခြ်တာဖို႔ သံုးၾကတာပါ။ အရင္ေခတ္က ေၾကးနန္းလိုေပါ့။
ဥပမာ....
Thanks ကို thz
Just ကို Jux
you ကို u
too ကို 2
at ကို @
Why ကို y
Long time no see ကို ltns
စတဲ့ စာလံုးေတြနဲ႔ Typing ေဖာင္းပြမႈကို ေရွာင္ခ်င္လို႔သံုးၾကတာပါ။
Linguitist နဲ႔ကြာတာက။ Linguitist ဟာ အသံထြက္သမွ်ကို ခ်ေရးဖို႔ အတြက္ Standard ထားၿပီး
Chatting Language ကေတာ့ အသံထြက္ဖို႔အတြက္ ၾကံဳရာစကားလံုးနဲ႔ ခ်ေရးတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕ Standard က အသံေပၚမွာေရာက္ေနလို႔ Standard မရွိဘူးလို႔ထင္ရပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက Linguitist က အေရးကို အဓိကထားၿပီး Chatting Language က အသံကိုအဓိကထားပါတယ္။
ဥပမာ... ျမန္မာစာေပမွာလည္း “ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံ” လို႔ ဆိုသလိုပါပဲ။ ျမန္မာစာမွာ မုန္႔သည္ ကို မုန္႔သယ္ လို႔အသံထြက္ပါတယ္။ Chatting Language က အသံကို အဓိကထားလိုက္တာျဖစ္လို႔ မုန္႔သည္ကို မုန္႔သယ္လို႔ပဲေရးပါတယ္။ မံု႔သယ္လို႔ ေရးရင္ေတာင္မွန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Chatting Language သံုးတာဟာ စာလံုးေပါင္း မွန္ကန္ေရးအတြက္ ထိခိုက္ေစပါတယ္။ Chatting သံုးေနၾကလူေတြက အျပင္မွာ အမွန္သံုးရမယ့္ ေနရာေတြမွာေတာင္ မွားကုန္ၾကပါတယ္။
နံပါတ္ ၆ ကေတာ့ Burglish + Chatting Language ပါ။ လူသိမ်ားတာကေတာ့ Burglish (Myanlish) လိုပဲ လူသိမ်ားပါတယ္။
သူက ေတာ့ရွင္းပါတယ္။ ျမန္မာေဖာင့္ မတြင္က်ယ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ Burglish သံုးၿပီး Chatting သံုးတဲ့ အတြက္ အေပၚကေျပာသလို Typing ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ Chatting Language ကို Burglish နဲ႔တြဲၿပီးသံုးတဲ့ Langauge ပါ။ ဒီေတာ့ အသံထြက္ေပၚမွာ အဓိကထားတဲ့ အတြက္စာလံုးေပါင္း အမွန္ဆိုတာမရွိပါဘူး။ လုပ္ ဆိုတဲ့ စာလံုးကို loat, lote ႀကိဳက္သလိုသံုးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု သတိထားသင့္တာက English မွာ ရွိတဲ့ Words ေတြကို မသံုးမိဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။ load လို႔သံုးလဲရေပမယ့္ load က English မွာ ျဖည့္စြက္သည္။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္သည္။ က်ည္ထိုးသည္။ စတဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိေနတဲ့ အတြက္ အသံုးမျပဳမိေစဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။
နံပါတ္ ၅ နဲ႔ ၆ ကို Language လို႔ မသတ္မွတ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ စာေရးရ အဆင္ေျပေအာင္ Language လို႔ ေရးလိုက္တာပါ။
အဲ... ဒီျပႆနာေတြကို ဒီထက္ပိုၿပီး ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ ဝိဇၨာ release 1.6 ကို Download ဆြဲၾကည့္ပါ။ ဒီယူနီကုဒ္ရဲ႕ ရွင္းလင္းခ်က္ကေတာ့ ေအာက္မွာေဖာ္ျပပါတယ္။
Wait Zar - Version 1.6
http://code.google.com/p/Wait Zar/
Myanmar text in this document requires Myanmar3, PadaukOT, or Parabaik to be installed.
Introduction
Thank you for downloading Wait Zar.
· The only file you need is WaitZar.exe
· The files mywords.txt and config.txt are optional. Put them in the same directory as WaitZar.exe if you unzip it.
· If you don't have Padauk.ttf installed, please install it.
Using Wait Zar
Double-click on WaitZar.exe. You should see a new icon in your system tray.
It reads "ENG"
Hold "Ctrl" and hit "Shift", and the icon will change to Burmese.
You'll see "ျမ"
Now, switch to Microsoft Word, change the font to Myanmar3, and type "ko". You will see several options.
Hit "space" to select the first one. You will see "ကို" appear in the "sentence" window. Hit "5", and you will see "၅" appear in the sentence window too:
Continue typing words if you want, then press "Enter". You will now see "ကို၅" appear in Word:
License
Wait Zar is covered under the Apache license, version 2.0. Please see the files LICENSE and NOTICE for more information.
More Information
That's all there is to Wait Zar for now, but if you're interested or need help, here's some more information:
Q: It's not working right!
A: Please report bugs on: http://code.google.com/p/Wait Zar/issues/list
Also, please note that this is still experimental, so some things (hibernating, etc.) may cause the system to glitch.
Q: It's messing up my computer
A: Right-click on the ENG or မြ icon (whichever is showing in your tray) and choose "Exit". This should fix any problems. If right-clicking doens't work, hit Ctrl+Alt+Delete and click on the "Processes" tag. Click on the process "Wait Zar.exe" and choose "End Process". If that doesn't work, Log Out and Log In to your computer (no need to shut it down). Wait Zar makes NO long-term changes to your computer, so killing the process and restarting Wait Zar should fix almost any problem.
Q: Why have the sentence window? Why not just type words directly?
A: If you don't like it, just disable the sentence window in config.txt. But, you should consider using it. For one thing, the sentence window allows Wait Zar to "predict" which word you will type. This means you won't have to hit left/right so often; the first choice is usually correct. Secondly, most Windows programs currently do not support Burmese words, so hitting left/right will move between "zero-width" characters and might be confusing or irritating. Hitting left/right in the sentence window will move correctly between words.
Q: How do I do (something advanced)?
A: Please refer to the user's guide distributed with Wait Zar for the complete documentation.
Q: I use Ctrl+Shift for something else!
A: The file config.text allows you to change the hotkey used to activate Myanmar in WaitZar.
Q: Can I help out?
A: Probably. Wait Zar is very much open-source. A lot of its discussion is in:
http://www.mmgeeks.org/forum/index.php
Language ဆိုတာ ဘာလဲ။
Wiki မွာေတာ့ Language ကို A language is a dynamic set of sensory symbols of communication and the elements used to manipulate them.
လူသားအခ်င္းခ်င္း ကူးလူးဆက္ဆံ ေျပာဆိုရာမွာ အသံုးျပဳတဲ့ အရာကိုေခၚတာပါ။ English လည္း Language တစ္ခု ျဖစ္သလို ျမန္မာကလည္း Langauge တစ္ခုပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ Burglish ကေကာ သူလည္း Language တစ္ခုလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အျငင္းပြားမႈေတြက ဒီကစပါတယ္။ ေရာေထြးေနၾကတဲ့ Chatting စကားဆိုတာကေကာ။ ဒါလည္း ေခတ္သစ္ Language တစ္ခုလို႔ပဲေျပာရပါမယ္။ အဲဒီ့ အျငင္းပြားမႈေတြဟာ အခုေျပာမယ့္ Language ေတြကို ကြဲကြဲျပားျပား မသိလို႔ျဖစ္ရတာပါ။
၁။ English
၂။ ျမန္မာ
၃။ Linguistics
၄။ Burglish
၅။ Chatting Language
၆။ Burglish + Chatting Language
ဘယ္လိုမကြဲျပားဘူးလဲ ဆိုတဲ့ နံပါတ္ ၄၊ ၅၊ ၆ နဲ႔ကို မကြဲၾကတာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ Burglish က Chatting မွာပဲ သံုးၾကေတာ့ Pure Burglish က ေပ်ာက္သြားတာပါ။ Standard ရွိမွ လက္ခံပါမယ္ဆိုတဲ့ ကိုအင္ဒီတို႔အတြက္ Pure Burglish ကို အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုက တဘက္လူက နံပါတ္ ၆ ကို သံုးရင္ တဝက္ေလာက္ပဲ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ နံပါတ္ ၆ က ေကာ Standard မရွိဘူးလား။
ကိုအင္ဒီေျပာတဲ့ Standard ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားရပါမယ္။ Communication လို႔ေခၚတဲ့ လူတစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ကူးလူးဆက္ဆံဖို႔ အတြက္ Language ဆိုတာေတြ ထြက္ေပၚလာတာပါ။ ဟိုးေက်ာက္ေခတ္ကတည္းက Body Language က စၿပီး ဝူးဝူးဝါးဝါးကေန အခုေခတ္ အဆင့္ျမင့္ ဘာသာစကားေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ Body Language ဟာ ကမာၻဦးေခတ္က စခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ အသံုးျပဳေနရဆဲပါ။ ကိုယ္ေျပာတာ သူေျပာတာ ကိုယ္နားလည္ေပမယ့္ ကိုယ့္ေျပာတာ သူနားမလည္ရင္လည္း Communication မျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျခခ်ထားတဲ့ ႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ သူတို႔ေျပာတဲ့ Singlish ကို ကိုယ္က နားလည္ေနၿပီဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ေျပာတဲ့ Pure English ကို သူတို႔က နားမလည္ပါဘူး။ ငါ အီးေကာင္းတယ္၊ ငါအီးက အမွန္၊ ငါ့အီးအဆင့္အတန္းက ဒီလို ဆိုၿပီး စြတ္ေျပာေနလို႔ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူငယ္တန္းကေန စၿပီး ၁၅ ႏွစ္။ ႏွစ္ ၂၀ သင္ၾကားပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ Pure English ကိုစြန္႔လႊတ္ၿပီး Singlish ကို သံုးေနရပါတယ္။ Dead Line ေတြ ၾကားထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အလုပ္ၿပီးဖို႔က အဓိကျဖစ္ေနပါၿပီ။ English စာပိုေတာ္လို႔လဲ လခပိုမရႏိုင္တဲ့ ေနရာမို႔လားေတာ့မသိပါ။ Hotel Reception လိုေနရာမ်ိဳးမွာ လုပ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ေလ။ အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလား၊ ဖိလစ္ပင္း၊ မေလး၊ တရုတ္၊ ေဟာင္ေကာင္တရုတ္ စတဲ့သူေတြ ၾကားထဲမွာ Pure English နဲ႔ သြားေျပာရင္ Sorry? What do you mean? Again please? What? စတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ ျပန္ၾကည့္ခံရံုပါပဲ။ အဲ့ဒီမွာ Dead Line! Dead Line! ဆိုတဲ့ Alarm က Singlish ေျပာဖို႔ တိုက္တြန္းခ်က္နဲ႔ Singlish ကိုပဲေျပာရပါတယ္။ ဥပမာက ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ္ဆိုလိုခ်င္တာက ကိုအင္ဒီလိုခ်င္တဲ့ Standard ဆိုတာက Language တစ္ခုမွာ လိုခ်င္လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ Communication မွာ ရွိတဲ့ Standard ဆိုတာက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နားလည္ဖို႔ပါပဲ။ Chatting ဆိုတာကလည္း Communication အတြက္သံုးၾကတဲ့အတြက္ မ်ားပါတယ္။
ကဲပါေလ။ အေပၚက နံပါတ္ ၄၊ ၅၊ ၆ ကို ထပ္ၿပီး အက်ယ္ဖြင့္ရမယ္ဆိုရင္-
နံပါတ္-၄ ျဖစ္တဲ့ Burglish ဟာ။ Linguistic ကို အေျခခံတဲ့ ဘာသာစကားတစ္ခုပါ။
ဒီဘာသာဟာ ျမန္မာမွာတင္မဟုတ္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ အကၡရာ A to Z မသံုးတဲ့ ဘာသာတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အသံုးျပဳတဲ့ေနရာမွာ အရမ္းကိုထိေရာက္တဲ့ စနစ္တစ္ခုပါ။ ဂ်ပန္မွာလည္း katakana (ခတခန)၊ တရုတ္မွာလည္း p b m f (ေပါေဖာေမာေဖာဟ္) စတဲ့ စနစ္ေတြဟာ Linguitist ကို အေျခခံၿပီး အသံုးျပဳထားတဲ့ Burglish နည္းတူ Language စနစ္ေတြပါပဲ။ တကယ္တန္း Burglish က ဘယ္အခ်ိန္က စေပၚမွန္းမသိခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ စသိတာေတာ့ Chatting ထဲမွာပဲ စသံုးခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း Pure Burglish ကိုမသိၾကေတာ့ပဲ နံပါတ္ ၆ ျဖစ္တဲ့ Burglish + Chatting Language ကိုပဲ Burglish လို႔ လူသိၾကပါတယ္။
နံပါတ္-၅ ကေတာ့ Chatting Language ပါ။
သူကေတာ့ Language တစ္ခုလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ US တို႔ UK တို႔မွာပါသံုးၾကတာပါ။ Type ရိုက္ရင္ ေခြ်တာဖို႔ သံုးၾကတာပါ။ အရင္ေခတ္က ေၾကးနန္းလိုေပါ့။
ဥပမာ....
Thanks ကို thz
Just ကို Jux
you ကို u
too ကို 2
at ကို @
Why ကို y
Long time no see ကို ltns
စတဲ့ စာလံုးေတြနဲ႔ Typing ေဖာင္းပြမႈကို ေရွာင္ခ်င္လို႔သံုးၾကတာပါ။
Linguitist နဲ႔ကြာတာက။ Linguitist ဟာ အသံထြက္သမွ်ကို ခ်ေရးဖို႔ အတြက္ Standard ထားၿပီး
Chatting Language ကေတာ့ အသံထြက္ဖို႔အတြက္ ၾကံဳရာစကားလံုးနဲ႔ ခ်ေရးတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕ Standard က အသံေပၚမွာေရာက္ေနလို႔ Standard မရွိဘူးလို႔ထင္ရပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက Linguitist က အေရးကို အဓိကထားၿပီး Chatting Language က အသံကိုအဓိကထားပါတယ္။
ဥပမာ... ျမန္မာစာေပမွာလည္း “ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံ” လို႔ ဆိုသလိုပါပဲ။ ျမန္မာစာမွာ မုန္႔သည္ ကို မုန္႔သယ္ လို႔အသံထြက္ပါတယ္။ Chatting Language က အသံကို အဓိကထားလိုက္တာျဖစ္လို႔ မုန္႔သည္ကို မုန္႔သယ္လို႔ပဲေရးပါတယ္။ မံု႔သယ္လို႔ ေရးရင္ေတာင္မွန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Chatting Language သံုးတာဟာ စာလံုးေပါင္း မွန္ကန္ေရးအတြက္ ထိခိုက္ေစပါတယ္။ Chatting သံုးေနၾကလူေတြက အျပင္မွာ အမွန္သံုးရမယ့္ ေနရာေတြမွာေတာင္ မွားကုန္ၾကပါတယ္။
နံပါတ္ ၆ ကေတာ့ Burglish + Chatting Language ပါ။ လူသိမ်ားတာကေတာ့ Burglish (Myanlish) လိုပဲ လူသိမ်ားပါတယ္။
သူက ေတာ့ရွင္းပါတယ္။ ျမန္မာေဖာင့္ မတြင္က်ယ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ Burglish သံုးၿပီး Chatting သံုးတဲ့ အတြက္ အေပၚကေျပာသလို Typing ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ Chatting Language ကို Burglish နဲ႔တြဲၿပီးသံုးတဲ့ Langauge ပါ။ ဒီေတာ့ အသံထြက္ေပၚမွာ အဓိကထားတဲ့ အတြက္စာလံုးေပါင္း အမွန္ဆိုတာမရွိပါဘူး။ လုပ္ ဆိုတဲ့ စာလံုးကို loat, lote ႀကိဳက္သလိုသံုးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု သတိထားသင့္တာက English မွာ ရွိတဲ့ Words ေတြကို မသံုးမိဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။ load လို႔သံုးလဲရေပမယ့္ load က English မွာ ျဖည့္စြက္သည္။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္သည္။ က်ည္ထိုးသည္။ စတဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိေနတဲ့ အတြက္ အသံုးမျပဳမိေစဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။
နံပါတ္ ၅ နဲ႔ ၆ ကို Language လို႔ မသတ္မွတ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ စာေရးရ အဆင္ေျပေအာင္ Language လို႔ ေရးလိုက္တာပါ။
အဲ... ဒီျပႆနာေတြကို ဒီထက္ပိုၿပီး ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ ဝိဇၨာ release 1.6 ကို Download ဆြဲၾကည့္ပါ။ ဒီယူနီကုဒ္ရဲ႕ ရွင္းလင္းခ်က္ကေတာ့ ေအာက္မွာေဖာ္ျပပါတယ္။
-----------------------------------------------
Wait Zar - Version 1.6
http://code.google.com/p/Wait Zar/
Myanmar text in this document requires Myanmar3, PadaukOT, or Parabaik to be installed.
Introduction
Thank you for downloading Wait Zar.
· The only file you need is WaitZar.exe
· The files mywords.txt and config.txt are optional. Put them in the same directory as WaitZar.exe if you unzip it.
· If you don't have Padauk.ttf installed, please install it.
Using Wait Zar
Double-click on WaitZar.exe. You should see a new icon in your system tray.
It reads "ENG"
Hold "Ctrl" and hit "Shift", and the icon will change to Burmese.
You'll see "ျမ"
Now, switch to Microsoft Word, change the font to Myanmar3, and type "ko". You will see several options.
Hit "space" to select the first one. You will see "ကို" appear in the "sentence" window. Hit "5", and you will see "၅" appear in the sentence window too:
Continue typing words if you want, then press "Enter". You will now see "ကို၅" appear in Word:
License
Wait Zar is covered under the Apache license, version 2.0. Please see the files LICENSE and NOTICE for more information.
More Information
That's all there is to Wait Zar for now, but if you're interested or need help, here's some more information:
Q: It's not working right!
A: Please report bugs on: http://code.google.com/p/Wait Zar/issues/list
Also, please note that this is still experimental, so some things (hibernating, etc.) may cause the system to glitch.
Q: It's messing up my computer
A: Right-click on the ENG or မြ icon (whichever is showing in your tray) and choose "Exit". This should fix any problems. If right-clicking doens't work, hit Ctrl+Alt+Delete and click on the "Processes" tag. Click on the process "Wait Zar.exe" and choose "End Process". If that doesn't work, Log Out and Log In to your computer (no need to shut it down). Wait Zar makes NO long-term changes to your computer, so killing the process and restarting Wait Zar should fix almost any problem.
Q: Why have the sentence window? Why not just type words directly?
A: If you don't like it, just disable the sentence window in config.txt. But, you should consider using it. For one thing, the sentence window allows Wait Zar to "predict" which word you will type. This means you won't have to hit left/right so often; the first choice is usually correct. Secondly, most Windows programs currently do not support Burmese words, so hitting left/right will move between "zero-width" characters and might be confusing or irritating. Hitting left/right in the sentence window will move correctly between words.
Q: How do I do (something advanced)?
A: Please refer to the user's guide distributed with Wait Zar for the complete documentation.
Q: I use Ctrl+Shift for something else!
A: The file config.text allows you to change the hotkey used to activate Myanmar in WaitZar.
Q: Can I help out?
A: Probably. Wait Zar is very much open-source. A lot of its discussion is in:
http://www.mmgeeks.org/forum/index.php
Subscribe to:
Posts (Atom)
