၁၂လ ၂၀၀၉
၅ ရက္ေန႔ တစ္စေန
တစ္ညေန ၄ နာရီ
တစ္ဗီလိန္ *ႏွဖန္သက်ိဳး
တစ္ခါေပး ၃ခါရ
၃လသြား တစ္ခါယူ
ဗီလိန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ * = ႏွစ္
ပန္း
အတင့္ဆန္း
ပြင့္လန္းတဲ့
အျမင့္ပန္းေလးေရ
နမ္းမထိုက္
လွမ္းမထိုက္တဲ့
ငမိုက္သားမို႔
ႏွလံုးသားမွာ ပံုရိပ္တင္
ကဗ်ာမဆင္တဲ့ စာတစ္စု
ရင္လိႈက္သဲလိႈက္ ခ်ၾကည့္ခ်င္တယ္...
ညိႈ႕သူဝန္းတဲ့ ပန္းေမွာ္ရွင္
ဗီလိန္
ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ မဟာအၿငိမ့္ပြဲႀကီး - ၃ (ဒီဗီဒီ ဗားရွင္း)
ဇာတ္သိမ္းကေတာ့ ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္ နဲ႔ က်ေနာ္ ၂ ေယာက္တည္းပဲ လက္စသတ္လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဆက္လက္ အားေပးၾကပါဦး။
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ ေဘာ္ဒါတို႔ေရ... မင္းသမီးေလးက အကလည္းေကာင္း အယိမ္းလည္းေကာင္း... ခု က်ဳပ္တို႔ေတာင္ မေသာက္ဘဲနဲ႔ ယိမ္းကုန္ၿပီ...´
အင္ဒီ။ ။ `က်ဳပ္တို႔ မင္းသမီး ယိမ္းေနတာ ခုမွသိတယ္... အဟာရ ျပတ္ေနတာကိုး... ဗိုက္ေမွာက္ ေရေသာက္ ဆိုလားပဲ...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ဗီလိန္။ ။ `ဟဲ့... အဟာရခ်ိဳ႕ရင္ စင္ေပၚေတာင္ တက္က ႏိုင္ပါ့မလားဟဲ... အဲဒါ ပညာလို႔ ေခၚတယ္... က်ဳပ္တို႔ နာယကဂ်ီးလိုေပါ့... ခ်ိဳမိုင္မိုင္နဲ႔တင္ ပရိသတ္ကို ထိန္းသြားတာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ခုတစ္ခါေတာ့ ပရိသတ္ေပ်ာ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာရမယ့္ အလွည့္ျဖစ္လို႔ လာၿပီေပါ့...´
အားလံုး။ ။ `ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဇာတ္သမားလာရင္ လွ်က္ဆားပါသလို...´
ေျဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။`ဘာ လွ်က္ဆားပါတာလဲ... ဇာတ္သမားလာရင္ မွတ္သားစရာပါ၀င္... အဲလိုျဖစ္ရမွာေလ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အဟီး၊ မသိလို႔ပါဗ်... အဲလိုပဲ... ဇာတ္သမားက်န္ရင္... လက္ယားက်န္ခ်င္..´
ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း... ေျဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟ၊ ဟ… ဟ...´
ခ်မ္းရဲမွာ ဟန္သစ္ၿငိမ္ကို ဘယ္တုန္းက အညွိဳးေတြႏွင့္ မသိ အေသလိုက္ေဆာ္ေတာ့သည္။
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ဘာ... လက္ယားက်န္ခဲ့မွာလဲ... နင့္ဂ်ီးေတာ္လား... ဇာတ္သမားတကာျပန္ရင္ မွတ္သားစရာက်န္တယ္ အဲလိုလုပ္ပါဟ။ ဇာတ္ေထာင္စားၿပီး ဒါေလးေတာင္မသိရင္ နင္ထမင္းငတ္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေတာ္ၾကဟာ... ကဲ၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္ ဘာလုပ္မွာလဲ ေျပာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဒီလိုေလ... ကိုႀကီးသာရ... ပရိသတ္က ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ ဗဟုသုတလည္း ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သင္ပုန္းႀကီး ဆိုၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား...´
အင္ဒီ။ ။ `က၊ ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္... အဲလိုလား...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟုတ္တယ္၊ မဟုတ္ဘူး...´
ဇာနည္။ ။ `ဘယ္လို ဟုတ္တယ္... မဟုတ္ဘူးလဲ... နာယကဂ်ီးေလသံ လာခိုးေနျပန္ၿပီ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟုတ္တယ္ဆိုတာ သင္ပုန္းႀကီးဆိုမွာကိုေျပာတာ။ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္တို႔က အသစ္ဖ်က္ဆိုမွာေလ...´
ဗီလိန္။ ။ `ေအာ္… ဂလိုလား... စိမ္လိုက္ေလ... အဲဒါမစခင္ တစ္ခုေျပာမယ္... ကႀကီး၊ ခေခြးေတြနဲ႔ ဘယ္သူ ကဗ်ာစပ္ႏိုင္လဲ…´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေအာ္ဒါမ်ား လြယ္လြယ္ေလး... က၊ ေကာင္မေလးေရ... ခ၊ ခင္လို႔ပါကြာ... ဂ၊ ဂ်င္ေပါက္ခ်င္လို႔... င၊ ငါနဲ႔အတူတူ... စ၊ စမ္းသပ္ၿပီးေတာ့... ဆ၊ ေဆာ့ၾကရေအာင္... ဇ၊ ဇြန္ပန္း႐ံုနား... ည၊ ညဘက္မွာေလ...။
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေအာင္မယ္ ေအာင္မယ္... ခင္တာနဲ႔ ညဘက္ ဂ်င္ေပါက္ခ်င္တယ္တဲ့... ဟုတ္ေသးပါဘူး...´
အင္ဒီ။ ။ `ညဘက္ ဂ်င္ေပါက္ရေအာင္ မျမင္မစမ္းနဲ႔ ဒီလူႀကီး မ႐ိုးသားဘူး...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ရဘူးလားဗ်...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ရဘူး... ဒီမွာ... က်ဳပ္ဆိုျပမယ္... က၊ ေကာင္မေလးေရ... ခ၊ ခ်စ္မိေနလို႔... ဂ၊ ဂၽြမ္းပစ္ေနၿပီ... င၊ ငါ့ရင္ထဲမွာ... စ၊ စြဲလမ္းလြန္းလို႔... ဆ၊ ဆုေတာင္းပါတယ္... ဇ၊ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ... ည၊ ညားပါရေစ...´
ဇာနည္။ ။ `အံမယ္... ညားပါရေစဆိုပါလား... ကဲ... က်ဳပ္လည္း ခုတင္ စပ္လိုက္ၿပီ... က၊ ေကာင္မေလးေရ... ခ၊ ခြင့္လႊတ္ေနာ္... ဂ၊ ဂိန္ဆိုျပီး... င၊ငါကန္လိုက္လို႔... စ၊ စိတ္ဆိုးတာ ဆ၊ ဆရာမကို သြားမတိုင္နဲ႔၊ ဇ၊ ဇာတ္ထဲကလို... ည၊ ညီးေနမွာေပါ့ :P
အင္ဒီ။ ။ `သူ႔ထက္သူ လူစြမ္းေကာင္းခ်ည္းပါလားဗ်... က်ဳပ္လည္း ေရးထားတယ္... က၊ ေကာင္မေလးေရ... ခ၊ ခ်မ္းလိုက္တာကြာ... ဂ၊ ဂ်င္းျပဳတ္ရည္ေလး... င၊ ငါေသာက္ခ်င္လို႔... စ၊ ေစတနာနဲ႔.. ဆ၊ ဆူေအာင္တည္ၿပီး... ဇ၊ ဇြန္းကေလးနဲ႔... ည၊ ညႇစ္တိုက္ပါကြာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟ ဟ၊ ဂ်င္းျပဳတ္ရည္ ေသာက္ခ်င္လို႔ ဆိုပါလား...´
ဗီလိန္။ ။ `ေအးဟ၊ ဒီလူႀကီး လိုင္းေျပာင္းသြားပလား...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ေနပါဦး `ဃ´ နဲ႔ `စ်´ က ဘယ္သြားထားမွာလဲ...´
အင္ဒီ။ ။ `အမ္... ဟိုလူႀကီးေတြလည္း ထည့္မွ မစပ္ဘဲ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဘာလို႔ မရမွာလဲ... ဒီမွာၾကည့္ က်ဳပ္စပ္ျပမယ္... က၊ ေကာင္မေလးေရ... ခ၊ ခ်စ္မိေနလို႔... ဂ၊ ဂၽြမ္းပစ္ၿပီးေတာ့... ဃ၊ ဃရာ၀ါသ... င၊ ငါျပဳခ်င္တယ္... စ၊ စြဲေဆာင့္ခ်င္ၿပီး... ဆ၊ ေဆာင့္စြဲခ်င္တယ္... ဇ၊ ဇြန္းေတြေရာင္းတဲ့... စ်၊ ေစ်း႐ံုထဲမွာ... ည၊ ေနဘက္ေပါ့...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း... ဖုန္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေတာ္စမ္းဟာ၊ ညစ္တီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ေတြ... ဃရာ၀ါသ ျပဳခ်င္သေလး ဘာေလးနဲ႔´
အင္ဒီ။ ။ `ဟုတ္တယ္၊ ဒီလူႀကီး မ႐ိုးဘူး... စြဲေဆာင့္၊ ေဆာင့္စြဲဦးမတဲ့...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ထားဗ်ာ... ခရီးမေရာက္ဘဲ ရွိေတာ့မယ္... က်ဳပ္တို႔ သင္ပုန္းႀကီးကို စၾကရေအာင္...´
အားလံုး။ ။ `အိုေက... စေလ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `စေလ...´
အားလံုး။ `စေလ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေအးေလ... စေလ...´
ဗီလိန္။ ။ `ဟာ၊ ခင္ဗ်ားအၾကံေပးတာ ခင္ဗ်ား အရင္စေလဗ်ာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အိုေက... စမယ္... က၊ ကြမ္းယာ စားၾကည့္ဗ်ာ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ခ၊ ေခါင္ရည္ ေသာက္သင့္သည္...´
ဗီလိန္။ ။ `ေအာင္မယ္... ဟုတ္ေနၾကပါလား... ကဲ ဆက္လိုက္မယ္... ဂ၊ ေဂၚလီ ေခတ္ဆန္သည္...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `င၊ ေငြပဲ အသည္းစြဲ...´
ဇာနည္။ ။ `စ၊ ေစာက္... ေစာက္...´
ဖုန္း၊ ေျဖာင္း... ခြပ္...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဘာေတြ ညစ္တီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ လုပ္မလုိ႔လဲ... တျခားဟာဆို...´
ဇာနည္။ ။ `အဟင့္... ခက္ေတာ့တာပဲ... အဲ... စ၊ စီးကရက္ ေသာက္ေလမပ်က္...´
အင္ဒီ။ ။ `ဆ၊ ေဆးေျခာက္ အျမဲစြဲေသာက္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဇ၊ ဇီဇာ ေၾကာင္ၾကည့္ပါ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ည၊ ညဳတုတု အျမဲျပဳ...´
ဗီလိန္။ ။ `တ၊ တဏွာ မက္ၾကပါ...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ထ၊ ထန္းရည္ အမူးေသာက္မေလ...´
ဇာနည္။ ။ `ဒ၊ ဒုစ႐ိုက္ ျပဳၾကည့္လိုက္...´
အင္ဒီ။ ။ `ဓ... ဓ... အဲ... ခက္ေတာ့တာပဲ...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ဘာခက္လို႔လဲ... ဓ၊ ဓာတ္ဆီ ခိုးေရာင္းမည္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `န၊ ႏွာဗူး ထလို႔ျမဴး...´
အင္ဒီ။ ။ `ပ၊ ပိုကာ ေဒါင္းၾကည့္ပါ´
ဗီလိန္။ ။ `ဖ၊ ဖာ... ဖာ...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း... ေဖာင္း
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေတာ္၊ ေတာ္... နင္ဘာဆိုမလဲ ငါသိတယ္... ဒီျပင့္ဟာဆို...´
ဗီလိန္။ ။ `အင္း... အဲ... ဖ၊ ဖဲဆို ႐ိုက္ဖို႔လို...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ဗ၊ ဗ႐ုတ္က် အျမဲလုပ္ၾက´
ဇာနည္။ ။ `ဘ၊ ဘီယာ ေသာက္ၾကည့္ပါ´
အင္ဒီ။ ။ `မ၊ မိန္းမ လိုက္စားၾက...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ယ၊ ယမကာ ေကာင္းလွတာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ရ၊ ရမ္ဆို ေသာက္ဖို႔လို...´
ဗီလိန္။ ။ `လ၊ လိမ္ၿပီး ေျပာကာၿဖီး´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `၀ီစကီ ေသာက္ပါမည္… အဟီ အဟီ...´
ဇာနည္။ ။ `သ၊ သံ၀ါသ ျပဳယွက္ၾက...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေအာင္မယ္... သံ၀ါသတဲ့ ေအကိုက္ေနမယ္... လူႀကီး... ဟိုေကာင္ ေအာင္ဒီကန္ ဆက္ဆိုေလ...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟ၊ ဟ...ဟ... ဟ၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္...´
ေဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟ ဆိုတာနဲ႔ က်ဳပ္ကို ေအာ္စရာလား... ဒီမွာ... က်ဳပ္စပ္ျပမယ္... ဟ၊ ဟီး႐ိုးအင္း အေၾကာထဲသြင္း...´
ဗီလိန္။ ။ `ကဲ... က်ဳပ္က အဆံုးသတ္လိုက္မယ္... အ၊ အရက္ ေသာက္ေလမပ်က္... အဟဲဟဲ...´
အားလံုး။ ။ `အဟဲ... ဟဲ... ဟဲ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ကဲ... ေဘာ္ဒါတို႔ေရ... ေပ်ာ္တာလည္း ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့... မင္းသမီး အလွည့္ေပးဖို႔ အခ်ိန္လည္း က်ၿပီ မဟုတ္လား...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟုတ္တာေပါ့... ခုတစ္ခါ ဘယ္သူ႔ကို ေခၚမလဲဗ်ိဳ႕...´
ဗီလိန္။ ။ `ေအာ္... သူကေတာ့ အင္မတန္မွ လွပဆန္းသစ္စြာ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖမယ့္ မင္းသမီးေခ်ာေလး... ဆန္းျပားတဲ့ ဂန္းစတား မစြန္မု... ပဲျဖစ္ပါတယ္... ကဲ... ဒါလီႏွမ လာဒီည... ပါတီခင္ဗ်...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း
ေအာင္သာငယ္။ ။ `အာ... မင္းသမီး ေခၚပါဆို... ဘာပါတီလဲ... က်ဳပ္ေခၚမယ္... ဟဲ့ေကာင္မ ခုေရွ႕ထြက္ခဲ့စမ္း...´
ေဖာင္း... ေဖာင္း၊ ေျဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အာ... ခက္ေတာ့တာပဲ... မင္းသမီးေခၚပါဆို ငါစိမ္းတန္းေရာက္ေနသလား မွတ္ရတယ္... ကဲ က်ဳပ္ေခၚျပမယ္... ဘာတဲ့... ေျဖရွင္း မညီးေတာ့ပါဘူး.... အေျခသတင္းႀကီးေလတဲ့ ေရႊမင္းသမီးေရ... က်ဳပ္နဲ႔ အေနခ်င္းသာ... နီးလိုက္ပါေတာ့... ေအာ့...ေအာ့´
ေဖာင္း၊ ေျဖာင္း... ေဖာင္း
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ဟ၊ ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ။ ဒီလူႀကီး လူတကာနဲ႔ အေနနီးခ်င္ေနတယ္... ေအကိုက္မွ ခက္မယ္ေနာ္...
အင္ဒီ။ ။ `အဲဒါဆို... က်ဳပ္ေခၚမယ္... အထင္ကရ... အျမင္လွ... နင္အကစိုတဲ့ ခင္ႏွမပ်ိဳ... ေရ... ေအ... ေအ´
လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္နဲ႔ မင္းသမီး စင္ေပၚသို႔ တက္လာျပန္သည္။
မစြန္မု။ ။ `ဟိုဘက္က အပ်ိဳေတာင္ လွ်ာလည္တဲ့ ကိုေအာင္သာငယ္လားဗ်...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `မွန္ပါ့ဘုရား...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း။ ေဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဘာေတြ မွန္ပါ့ လုပ္ေနတာလည္း ဘုရင္ေခတ္ဆိုတာ ရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ သိဘူးလား...´
မစြန္မု။ ။ `ဟိုဘက္နားက အမွန္အစစ္မၿငိမ္တဲ့ ဟန္သစ္ၿငိမ္လားဗ်...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟုတ္ကဲ့ပါ မစြန္မုေရ... ရန္ျဖစ္ခ်ိန္ေတာင္ မရွိပါဘူး...´
မစြန္မု။ ။ `ဒီဘက္ကေတာ့ အမွန္အတည္ေၾကာင္တဲ့ အန္ဒီေကာင္လား ရွင့္...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟုတ္ကဲ့ ခင္ည ေတြ႕ရတာ ၀မ္းနာပါတယ္...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `၀မ္းသာတယ္ လုပ္ပါ...´
မစြန္မု။ ။ `တယ္လည္း ေနာက္ၾကသကိုး... ဟိုအျခမ္းထဲက ကိုခ်မ္းရဲလား ရွင္...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ယက္စ္... ႏိုက္စ္ တူ ဆီး ယူ မင္းသမီး...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အံမယ္... အေရးထဲ ဗိုလ္လာဆန္ေနရေသးတယ္´
မစြန္မု။ ။ `အားလံုးကို ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ရွင္...´
ဇာနည္။ ။ `ဟ ဟ... ကၽြန္ေတာ္ က်န္ေသးတယ္ေလ မင္းသမီး...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း... ဖြပ္... ေျဖာင္း...
အင္ဒီ။ ။ `နင္အသာေနစမ္း... နင့္ကို မင္းသမီးက အဖက္မွ မလုပ္တာ...´
ဇာနည္။ ။ `ငါ့အဖက္မလုပ္ေတာ့... နင္တို႔ကိုေရာ အဖက္လုပ္လို႔လား...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေတာ္ၾကစမ္းဟာ... ညစ္တီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ေတြခ်ည္း စင္ေပၚတက္ေအာ္ေန... ဟိုမွာ စိစစ္ေရးက အကိုႀကီးေတြ ထိုင္ေနတာ မေတြ႕ဘူးလား... ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ ခက္ေတာ့တာပဲ...´
မစြန္မု။ ။ `ေဆာရီးေနာ္... ေမ့သြားလို႔ပါရွင္... ဒီနားေလးက ဘာမထီတဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ ကိုဇာနည္လားရွင့္...´
ဇာနည္။ ။ `ဟုတ္ကဲ့ပါ... မင္းသမီး... အဟီး ဟီး... ေနေကာင္းပါ၏ ဟီး ဟီး...´
အင္ဒီ။ ။ `ႏြားက်ေနတာပဲ သြားေတြကို ၿဖီးလို႔...´
ဗီလိန္။ ။ `သူ႔ခဗ်ာ ခုမွ အမျမင္ဖူးရွာတာေလ...´
ေဖာင္း...
ဇာနည္။ ။ `အာ... ခုမွ ျမင္ဖူးရေအာင္ ငါက အထီးေတာထဲ ေရာက္ေနလို႔လားဟ...´
ဗီလိန္။ ။ `သိဘူးေလ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `နင္တို႔ေတြ ေတာ္ၾကစမ္းဟာ... ရန္ျဖစ္ခ်င္ စင္ေအာက္ေရာက္မွျဖင့္... အခ်ိန္ရွိဘူး... ကဲ... မင္းသမီး နင္က ေခါင္းေစာင္း ဆိုေတာ့...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီး လုပ္ပါ... ဘယ့္ႏွယ္ ေခါင္းေစာင္း ရမွာလဲ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေအာ္... ေအး... မွားလို႔... ဒီေတာ့ မင္းသမီး ခုနကလိုပဲ... ကစရာရွိက... ၿပီးရင္ေဂ်ာင္း...´
အားလံုး။ ။ `မလကေဂ်ာင္း...´
မစြန္မု။ ။ `အဟီး ဟီး... သမီးကို မလကေဂ်ာင္းတဲ့... ကိုႀကီးသာ ေျပာပါဦး...´
မင္းသမီးက ကိုေအာင္သာငယ္ လက္ကိုဆြဲၿပီး ညဳေတာ့...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေဟ့ေကာင္ေတြ ခု ပါးစပ္ပိတ္... ကဲ မင္းသမီးစေတာ့...´
မစြန္မု။ ။ `အဟင့္... စပါ့မယ္ရွင့္... ခုတစ္ခါ သီဆိုမယ့္ သီခ်င္းကေတာ့... ထြန္းအိမ္သာဗိုလ္ရဲ႕...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္ လုပ္ပါဟယ္... ေတာ္ၾကာ ဟိုမွာ တက္ေသသြားပါဦးမယ္...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟုတ္တယ္... သူလုပ္မွ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္က အိမ္သာေက်ာ္စင္ျဖစ္ေတာ့မယ္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... မင္းသမီး စမယ္ဆိုလည္း စဗ်ာ... အကုန္ေတြ ခ်ိန္တယ္´
ဗီလိန္။ ။ `အခ်ိန္ေတြ ကုန္တယ္ လုပ္ပါဟ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အင္း... ဟုတ္တယ္ မင္းသမီး၊ အကုန္ေတြခ်ိန္... အဲ... အခ်ိန္ေတြကုန္တယ္...´
မင္းသမီး။ ။ `အင္း... သမီး ခုတစ္ခါ သီဆိုမွာကေတာ့ အဲဒီ... ထြန္း... ထြန္း... ထြန္းဟိုဒင္းဗိုလ္ရဲ႕...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `အေရးထဲ ဟိုဒင္းဗိုလ္ေနရေသး... ျမန္ျမန္ဆိုဟာ... ၿပီးရင္ ဆင္း...´
မင္းသမီး။ ။ `အဟင့္... မီးကို ရက္စက္လိုက္တာ... ဆိုပါ့မယ္၊ ကပါ့မယ္ ရွင္... အဲဒီ အဆိုေတာ္မမ ဆိုထားတဲ့ `ကိုကိုေရ ခ်စ္မိၿပီ´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါ...´
သူ႔စကားဆံုးတာနဲ႔ ရြာစားသံလြင္ဟီး႐ိုးရဲ႕ တီး၀ိုင္းနဲ႔ ဒီေဂ် ဖိုးဂ်ယ္တို႔ရဲ႕ တီးခတ္သံေတြ ထြက္လာေတာ့သည္။ သီခ်င္းနဲ႔အတူ မင္းသမီးက တစ္ကိုယ္လံုးကို လႈပ္ခါၿပီး သီဆို ကခုန္ေတာ့သည္။
ဆံုဆံုလာတဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ႏိုက္ကလပ္မွာ
ရင္ေတြ တင္ေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနလို႔
ကၽြန္မစိတ္ အိုမလံုပါဘူး သူဘာမ်ားလုပ္မလို႔လဲ
ေငြေတြပါတာကို ရင္ဖြင့္ေျပာမယ္လို႔ ထင္ခဲ့
ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္ေလး ေျပာမယ္ ေစ်းစကားဆို
ကိုေရ လူေတြ လစ္တုန္း ေျပာပါလား
ေၾကာက္တတ္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ
ရွင္ေယာက္်ား မဟုတ္လို႔လား
လူပံုကို ျမင္တာနဲ႔ ဗူးတာ သိတာေပါ့...
အို... နင္ဘယ္ေလာက္လဲ ဖြင့္ေမးရင္လည္း အို၊ ကၽြန္မက စိတ္ဆိုးမယ္ထင္လား
ဘယ္လိုလဲ ရွင္... ေျပာေတာ့မလား ၾကာရင္ သိပ္ေနာက္က်လို႔ သြားလိမ့္မယ္
ကိုကိုရွင္ စဥ္းစားတာ သိပ္သိပ္ၾကာ
ေငြေတြကုန္ မွာကိုပဲ စိုးေနသလား
ခ်စ္တတ္တဲ့ အို... ကိုကိုေရ ဒီအထာေလး ေပးလိုက္မယ္
ဟန္မေဆာင္နဲ႔ ျမင္ရင္တစ္ခါတည္း... ေစ်းေျပာႏိုင္ပါတယ္
ဆံုဆံုလာတဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ႏိုက္ကလပ္မွာ
ရင္ေတြ တင္ေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနလို႔
ကၽြန္မစိတ္ အိုမလံုပါဘူး သူဘာမ်ားလုပ္မလို႔လဲ
ေငြေတြပါတာကို ရင္ဖြင့္ေျပာမယ္လို႔ ထင္ခဲ့
အို... နင္ဘယ္ေလာက္လဲ ဖြင့္ေမးရင္လည္း အိုကၽြန္မက စိတ္ဆိုးမယ္ထင္လား
ဘယ္လိုလဲ ရွင္ ေျပာေတာ့မလား ၾကာရင္ သူမ်ားဦးသြားလို႔ ေမာလိမ့္မယ္
ကိုကိုရွင္ စဥ္းစားတာ သိပ္သိပ္ၾကာ
ေငြေတြကုန္ မွာကိုပဲ စိုးေနသလား
ခ်စ္တတ္တဲ့ အို... ကိုကိုေရ ဒီအထာေလး ေပးလိုက္မယ္
ဟန္မေဆာင္နဲ႔ ျမင္ရင္တစ္ခါတည္း... ေစ်းေျပာႏိုင္ပါတယ္
ကိုကိုရွင္ စဥ္းစားတာ သိပ္သိပ္ၾကာ
ေငြေတြကုန္ မွာကိုပဲ စိုးေနသလား
ခ်စ္တတ္တဲ့ အို... ကိုကိုေရ ဒီအထာေလး ေပးလိုက္မယ္
ဟန္မေဆာင္နဲ႔ ျမင္ရင္တစ္ခါတည္း... ေစ်းေျပာႏိုင္ပါတယ္
ကိုကိုေရ ေစ်းေျပာပါ... အာဟာ...
မင္းသမီးက ဆိုၿပီးတာနဲ႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း စင္ေပၚမွ တစ္ခါတည္း ဆင္းသြားေလေတာ့သည္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ကဲ... ပရိသတ္ေရ... မင္းသမီးကေတာ့ အထာေပးသြားၿပီေနာ္...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း... ေဖာင္း...
ဇာနည္။ ။ `မင္းသမီးက အထာေပးစရာလား ပရိသတ္ကို...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ ` သိဘူးေလ... ေစ်းေျပာႏိုင္ပါတယ္ဆို... ၿပီးေတာ့ ႏိုက္ကလပ္ဆိုလားပဲ...´
ဗီလိန္။ ။ `ဟာ... အဲဒါ က်ဳပ္တို႔ကို ေစာင္းဆိုတာ ျဖစ္မွာေပါ့...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟုတ္တယ္... က်ဳပ္တို႔မင္းသမီးက ႏိုက္ကလပ္မွာ အကေကာင္းဆိုပဲ...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `နင္တို႔ အဲဒါပဲ ေတြးေန... ဟိုမွာ အေစာႀကီးတည္းက ေျပာပါတယ္... ထြန္းအိမ္သာဗိုလ္ ဆိုထားတာပါဆို...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္လုပ္ပါဗ်ာ... တခါလာ အိမ္သာ အိမ္သာနဲ႔´
အင္ဒီ။ ။ `ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ... ခင္ဗ်ားတို႔ မင္းသမီးကျဖင့္ ဆင္းသြားၿပီ... ခုထိ အိမ္သာကိစၥ မၿပီးေသးဘူး...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အဲဒါ အသာထား... ခုဘာ ဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ...´
ဇာနည္။ ။ `ဟ၊ က်ဳပ္တို႔က လူရႊင္ေတာ္ေတြဆိုေတာ့ ဟာသ ေျပာရမွာေပါ့...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေအး၊ အဲဒါဆို ေျပာေလ...´
ဇာနည္။ ။ `အင္း... ဟုတ္တယ္၊ ေျပာေလ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ဟုတ္သားပဲ၊ ေျပာၾကေလ...´
ဗီလိန္။ ။ `အာ... ခင္ဗ်ားတို႔... ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ... ဟာသ ေျပာၾကပါဆို...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟုတ္တယ္၊ ေျပာၾကေလ...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `အာ... ခက္ေတာ့တာပဲ... ေဟ့လူေတြ ဟာသဗ်၊ ဟာသ...´
အခ်င္းခ်င္း လက္ညွိဳးေတြ ထိုးကုန္ၾကေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕က ေရခ်ိန္ကိုက္ေနသလို ၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဖဲ႐ိုက္ခ်င္... တခ်ိဳ႕ကလည္း အြန္လိုင္းတက္ ခ်က္တင္း လုပ္ခ်င္စိတ္က ေစာေနသျဖင့္ က်က္ထားသမွ် ဟာသေတြ ေမ့ကုန္သျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ေမးေငါ့ၾကကုန္ေတာ့သည္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟ၊ ဟ... လုပ္ၾကဦးဟ... ဟိုမွာ ပရိသတ္ ေစာင့္ေနၿပီ... ခက္ေတာ့တာပဲ...´
အင္ဒီ။ ။ `ကဲ... ဒီလိုလုပ္ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆိုျပမယ္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေအး၊ ေကာင္းတယ္... ဘာသီခ်င္းလဲ...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟိုေလ... ေဇာ္ပိုင္ ဆိုထားတဲ့ `စံုေသာ အသီး´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `အာ... မဆံုေသာလမ္းပါ... နင့္အလွည့္က်မွ စံုေသာအသီးျဖစ္ရတယ္လို႔...´
အင္ဒီ။ ။ `သိဘူး... ကၽြန္ေတာ့္ ဗားရွင္းအသစ္က စံုေသာအသီးတဲ့...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုကြာ... ၾကာတယ္...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟို... ၿပီးေတာ့... အလယ္က Chorus ပဲ ရတာေနာ္...´
ဗီလိန္။ ။ `ဆိုစရာရွိ ဆိုကြာ...´
အင္ဒီ။ ။ `အင္း… ဆိုမယ္...´
ဗီလိန္။ ။ `ဆို...´
အင္ဒီ။ ။ `ဆိုမယ္ေနာ္...´
ဗီလိန္။ ။ `ဆိုေလကြာ...´
အင္ဒီ။ ။ `ဆိုေတာ့မယ္ေနာ္...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း... ေဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ငါ... လုပ္လိုက္ရ... ဆိုစရာရွိ ဆိုဟာ...´
အင္ဒီ။ ။ `အဟင့္... ဆုိပါ့မယ္... ဆိုမယ္ေနာ္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အာ... ဒီလူ... ထပ္႐ိုက္လိုက္ရ...´
အင္ဒီ။ ။ `႐ိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ... ဆိုပါ့မယ္...
အင္ဒီက ေဇာ္ပိုင္စတိုင္ ဂစ္တာ တီးသလိုလို လက္ဟန္ႏွင့္ လုပ္ေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ...
စံုေသာအသီး...
မင္းႀကိဳက္ရာေရြးျခယ္သြားၿပီး...
စံုေသာအသီး...
မင္းႀကိဳက္ရာေရြးျခယ္သြားၿပီး...
က်န္ေနတာက ဘူးသီး...
ေရာ့ ေက်ာက္ဖ႐ံုသီး...
မလိုခ်င္ဘူး သခြားသီး...
မင္းမႀကိဳက္တဲ့ င႐ုတ္သီး...
အို... စံု ေသာ အသီး...
စံုေသာအသီး...´
(မွတ္ခ်က္။ ေဇာ္ပိုင္၏ မဆံုေသာလမ္း Chorus အလိုက္ျဖင့္ သီဆိုပါရန္)
ဇာနည္။ ။ `ခင္ဗ်ား... အသီးဆိုမွ က်ဳပ္အသီးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ သြားသတိရမိတယ္...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ဆိုစမ္းပါဦးဗ်...´
ဇာနည္။ ။ `ကဲ နားေထာင္... ဒီလိုဗ်ာ... ေရွာက္သီးလုိ ေလွ်ာက္ၿဖီးတာမဟုတ္ပါဘူး… ထန္းျမစ္လုိ အရမ္းခ်စ္တာပါ ခ်စ္သူရယ္... ဘူးသီးေၾကာ္လုိ ႐ူးၿပီးေအာ္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး... ငါးပိခ်က္လုိ အသိမခက္ပါနဲ႕ေတာ့... မဟုတ္ရင္ ဂ်ဴးျမစ္လုိ အ႐ူးျဖစ္ရပါ ေတာ့မယ္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အံမယ္... ဒါမ်ိဳးဆို သားတို႔လည္း ရပါတယ္ဗ်... သခြားသီးလို တအားညည္းၿပီး သေဘၤာသီးလို အတင္းအေျပာႀကီးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး ခ်စ္သူရယ္... သရက္သီးလို အရွက္ႀကီးတတ္တဲ့သူကို င႐ုတ္သီးလို အစုတ္ႀကီးလို႔ေတာ့ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔၊ တကယ္ဆို ကိုယ္ဟာ သစ္ေတာ္သီးလို အခ်စ္ေတာ္ေတာ္ႀကီးလို႔... ခရမ္းသီးလို အလြမ္းမီးေတြ ေ၀ေနရတာပါ။
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ကဲ... ေတာ္ၾကေတာ့ ေျပာစရာမရွိတာကို အျဖစ္လုပ္ ေျပာမေနၾကနဲ႔... မင္းသမီး ေခၚမယ္ဆိုေခၚ... က်ဳပ္တို႔ စင္ေနာက္မွာ လုပ္စရာ တပံုႀကီး´
ဗီလိန္။ ။ `ဟုတ္ပါၿပီ... ဘယ္က ဘယ္လို စေခၚၾကမွာတုန္းဟ...´
အင္ဒီ ။ ။ ဒီတစ္ခါ မင္းသမီး သံုးေယာက္လံုး ေခၚဗ်ာ။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဟ ေလာဘကႀကီးလွခ်ည္လား။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ေလာဘႀကီးတယ္ မလုပ္နဲ႔ အခ်ိန္က သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ကမၻာက ပ်က္ရဦးမွာ။
ဇာနည္ ။ ။ ေအးကြာ ေခၚမယ့္ေခၚ သံုးေယာက္လံုးသာ ၿပိဳင္တူေခၚလိုက္။ က်ဳပ္တို႔လည္း ငန္း....အန္း... အန္း.....
ေဖ်ာင္.... ေဖ်ာင္.....
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ငန္းစရာလား။ အဲဒါ့ ေဂဟာ လူဂ်ီးျမင္းေတြ၊ ဝံဂ်ီးေတြ။ ဘာေအာင့္ေမ့ေနလဲ.....။ ငါပဲငန္းမယ္။
ဖုန္း..... ဒိုင္း....... ဂြမ္း........ (အားလံုးက ဝိုင္းသမၾကေလေတာ့သည္။)
ဗီလိန္ ။ ။ ေအာင္မာေအာင္မာ။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဆိုတိုင္း ထင္တိုင္းက်ဲလို႔ရမလားဟ။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ကိုဗီလိန္ ေဂဟာရဲ႕ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္လို႔ ေျပာရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္။ ေဂဟာ ဆိုတာေလးထည့္ေျပာ။
အင္ဒီ ။ ။ ကဲကဲ............ ခင္ဗ်ားတို႔ မေခၚရင္ က်ေနာ္ေခၚၿပီဗ်ာ။ အေျပာေတြရပ္လို႔ အရပ္ေတြ လုပ္ၾကပါစို႔.......
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ အင္းဟာ.... အင္းဟာ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ မပါပါနဲ႔လို႔ ဘယ္နခါေျပာရမလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေပါတာေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ မင္းသမီး သံုးေယာက္လံုးကို ေရာေခၚမယ္လား။ ဒါဆို က်ေနာ္ေခၚျပမယ္။ ကဲ....... အေပါေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ အ............
ေဖ်ာင္း........ ေဖ်ာင္း
အားလံုး ။ ။ ဘာေတြ ေရာမွာလဲ ေျပာ။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ အေပါေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ အေမာေတြလည္း ေျပရေအာင္လို႔ .......... လို႔ ေျပာမလို႔ပါ။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ၿပီးေရာ ဒါဆို ဆက္ဆို။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ အေမာေလးကယ္လို႔ မကယ္ရင္ ငါထင္တာမွန္တယ္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ကဲ......... အေပါေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ အေမာေတြလည္း ေျပရေအာင္လို႔.. အေပါေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ အေမာေတြလည္း ေျပရေအာင္လို႔.. ငေပါေဂဟာ အေခ်ာအလွ ကညာပ်ိဳတို႔ေရ.........
စင္အေနာက္မွ ေျခကားယားလက္ကားယား မစၥတာ ဘင္းစ္ ပံုစံ တစ္ဖံု၊ ခါခါယမ္းယမ္းႏွင့္ တစ္မ်ိဳး၊ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြး တစ္မည္ မင္းသမီး သံုးပါး ထြက္လာပါေတာ့သည္။
ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီးႀကီး တြန္႔လိမ္ စြန္မုက
ဆုမြန္ ။ ။ ေဟာသည္က အစ္ကိုတုိ႔ ေမာင္ငယ္တို႔ေရ႕
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ အားလံုး လူစံုတက္စံု ရွိေၾကာင္းပါ မဆုမြန္ေရ႕
ဆုမြန္ ။ ။ ဒီက မဇင္ဇင္ နဲ႔ မတူးတူးသာလား မသိဘူး
တူးတူးသာ/ဇင္ဇင္ေဇာ္ ။ ။ ညီမေလး ဆုမြန္ေရ။
ဆုမြန္ ။ ။ အခု ဆိုရင္ က်မတို႔ရဲ႕ ငေပါမ်ားေဂဟာ ထူေထာင္ လာတာ တစ္ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ခဲၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ဗီလိန္ ။ ။ မွန္ပါ့ မဆုမြန္ေရ႕။ အားလံုးရဲ႕ အားေပးအားေျမႇာက္မႈေတြ နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး တစ္ႏွစ္ ဆိုတဲံ အတိုင္းအတာကို ခ်ီတက္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ ခင္ဗ်။ ဒီတစ္ႏွစ္မွာ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္း၊ အားေပးကူညီ ခဲ့ၾကတဲ့ ဘုတ္အဖြဲ႕၊ ဝန္ႀကီးမ်ား၊ အသင္းသား အသင္းသူမ်ားႏွင့္တကြ စာဖတ္ ပရိသတ္အားလံုးကိုလည္း ဒီေနရာကေန ဂါရဝျပဳ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ မွန္ပါတယ္ ကိုဗီလိန္ေရ႕။ တကယ္ေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ ဆိုတာ မလြယ္ကူသလို၊ ဟာသ ဆိုတာကလည္း ခက္ခဲ နက္နဲတဲ့ ပညာပါ။ လူတစ္ေယာက္ကို ငိုဖို႔ထက္ တစ္ခ်က္ေလး ၿပံဳးေအာင္လုပ္ဖို႔ ဆိုတာ မလြယ္ကူဘူး မဟုတ္ေပလား။
အင္ဒီ ။ ။ ေထာက္ခံပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အက်င့္ပါေနလို႔ ေထာက္ခံတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲကို ေထာက္ခံတာပါ။ အဲသလို မလြယ္ကူတဲ့ ဟာသပညာကို ေစာ္ကားသလို မျဖစ္ရေအာင္၊ ေရွးေရွး ဟာသဆရာႀကီးေတြ၊ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးေတြကိုလည္း ျပစ္မွားသလို မျဖစ္ရေအာင္၊ အဲ... တစ္ဘက္တစ္လမ္းကလည္း ဘေလာ့ ေလာကရဲ႕ ဘေလာ့ဂါအေပါင္းကို ရယ္ရႊင္စရာ ဟာသေလးေတြလည္း ေပးခြင့္ရေအာင္ ဟာသ လို႔ မခံယူပဲ ငေပါမ်ားလို႔ နာမည္ခံယူခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္ေပဘူးလားဗ်ာ။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ အင္ဒီေရ။ အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိမ္တြင္းေရးေတြ ရႈတ္ေထြးေနပါေစ၊ စီးပြားေရးေတြ၊ လူမႈေရးေတြ ရႈပ္ေထြးေနပါေစ စင္ေပၚေရာက္ရင္ ပရိသတ္ကို ရယ္ရႊင္ျမဴးတူးေအာင္ လုပ္ေပးရမွာ လူရႊင္ေတာ္ေတြရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္သလို၊ ကုိယ္ပိုင္ ပုဂၢလိက ျပႆနာ အေထြေထြကို ေမ့ေဖ်ာက္ၿပီး ဘေလာ့ေလာကမွာ ရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ အားလံုးလည္း အၿပံဳးေလး တစ္ခ်က္ ပြင့္ႏိုင္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္အားဉာဏ္အားနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာလည္း ငေပါမ်ားေဂဟာက ငေပါမ်ားပဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
ဇာနည္ ။ ။ မွန္လိုက္ေလ ကိုေအာင္သာငယ္ရယ္။ အားလံုးကလည္း တက္စြမ္းသေလာက္ ရွိတဲ့ ဟာသဉာဏ္ေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒီအထဲမွာမွ ဟာသအရာ မေျမာက္တဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြကိုလည္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔ အႏူးအညြန္႔ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ မွန္ပါတယ္။ ဘယ္ငေပါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာဖတ္သူေတြကို ရယ္ရႊင္ေစခ်င္တာကေတာ့ ငေပါေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ကမၺည္းေက်ာက္စာ ထိုးသလို စြဲၿမဲေနၾကပါၿပီ။ ကဲ ႀကံဳတုန္း ေၾကာ္ျငာေလးလည္း ဝင္လိုက္ဦးမယ္။ အကယ္၍မ်ား ငေပါမ်ားေဂဟာကို စိတ္ဝင္စားလို႔ ငေပါတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ crazybloggergroup@gmail.com ကို လိပ္မူၿပီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သက္ဆိုင္ရာ ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္ေတြရဲ႕ အီးေမးလ္ ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဟာသေႏွာေႏွာ ခပ္ေပါေပါ ေလွ်ာက္လႊာ တစ္ေစာင္ကို ႀကိဳက္သလို ေရးသားၿပီး ေပးပို႔ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဟာသ ပညာကို စိတ္ဝင္စားတဲ့ သူေတြ အားလံုးကို ငေပါမ်ားေဂဟာက ေႏြးေထြးစြာ ဖိတ္ေခၚေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဖြဲ႕ မဝင္ခ်င္ေသာ္ျငား ဟာသ ပို႔စ္ေတြကို ေပးပို႔ခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း အေပၚကလိပ္စာအတိုင္း လိပ္မူၿပီး ေပးပို႔ႏိုင္ၾကပါတယ္။
ဆုမြန္ ။ ။ ကဲ.... အစ္ကိုတို႔ေရ။ အခ်ိန္လည္း အေတာ္လင့္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္လည္း တန္ပါၿပီ။ တခ်ိန္လံုးလည္း ေပါခဲ့ ၾကတာ ဆိုေတာ့ ဒီတခါ ငေပါမ်ားေဂဟာရဲ႕ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ က်မ ဆုမြန္၊ က်မ တူးတူးသာ (တူးတူးသာမွ ေျပာသည္။)၊ က်မ ဇင္ဇင္ေဇာ္ (ဇင္ဇင္ေဇာ္မွ ေျပာသည္) တို႔က ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ဆိုတဲ့ အကေလးနဲ႔ ဆုေတာင္း ေပးရင္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ပါတယ္ရွင္။
အားလံုး ။ ။ နားဆင္ၾကပါစို႔ဗ်ာ........
(ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေမတၱာပြား... ေဝ
အနႏၲသတၱဝါ ဘေလာ့ဂါေတြ
ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အႏၲရာယ္ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းခ်မ္းသာေစ
အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ မဂၤလာမ်က္ေမွာက္ အၿမဲေရာက္ပါေစ)၂
CHO: ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ဘေလာ့ဂါလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ဘေလာ့ဂါသူလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ငေပါမ်ားလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
(ဘေလာ့ထိုထိုတြင္းမွာ တို႔ျခင္းရိႈ႕ျခင္း ကင္းေဝးကာေလ
ဘေလာ့ဂင္းေသာ..... ပန္းလည္း လန္းပါေစ
ေကာ္ပီကူးေသာ.... ပန္းလည္း လန္းပါေစ
အနီးအေဝး အနိမ့္အျမင့္ ေကာ္နတ္ရွင္တိုင္းလည္း ေကာင္းၾကပါေစ။)၂
ဘေလာ့ကမၻာ ေရႏွယ္ေအးေစ... ဘေလာ့ရြာ ေရႏွယ္ေအးေစ...
(ေမတၱာေအးနဲ႔ ဘေလာ့ေလးေတာ့ ေရးလိုက္ခ်င္ေပ)၂
CHO: ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ဘေလာ့ဂါလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ဘေလာ့ဂါသူလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ငေပါမ်ားလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ငေပါ..ေဂဟာ အေရာက္မွာ
ေသာကႏွင္းေပါက္ ေပ်ာက္ကြယ္ႏိုင္ေစ
ေဂဟာအတြင္း ဟာသကြက္မ်ား
ၿမဲ.... ေအာင္ျမင္ေစ.......
မကြဲ.... မကြာ..... အၿမဲသာ တြဲကာ
ကမၻာတည္သေရြ႕ သာေလ....
CHO: ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ဘေလာ့ဂါလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ဘေလာ့ဂါသူလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ငေပါမ်ားလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
အားလံုးလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ.... အားလံုးလည္း...... ခ်မ္း...... ေျမ့...... ပါ....... ေစ......
“ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ မဟာအၿငိမ့္ပြဲႀကီး ဤမွာတြင္ ၿပီးဆံုးပါၿပီ။”
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။
=============================================================================
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ ေဘာ္ဒါတို႔ေရ... မင္းသမီးေလးက အကလည္းေကာင္း အယိမ္းလည္းေကာင္း... ခု က်ဳပ္တို႔ေတာင္ မေသာက္ဘဲနဲ႔ ယိမ္းကုန္ၿပီ...´
အင္ဒီ။ ။ `က်ဳပ္တို႔ မင္းသမီး ယိမ္းေနတာ ခုမွသိတယ္... အဟာရ ျပတ္ေနတာကိုး... ဗိုက္ေမွာက္ ေရေသာက္ ဆိုလားပဲ...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ဗီလိန္။ ။ `ဟဲ့... အဟာရခ်ိဳ႕ရင္ စင္ေပၚေတာင္ တက္က ႏိုင္ပါ့မလားဟဲ... အဲဒါ ပညာလို႔ ေခၚတယ္... က်ဳပ္တို႔ နာယကဂ်ီးလိုေပါ့... ခ်ိဳမိုင္မိုင္နဲ႔တင္ ပရိသတ္ကို ထိန္းသြားတာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ခုတစ္ခါေတာ့ ပရိသတ္ေပ်ာ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာရမယ့္ အလွည့္ျဖစ္လို႔ လာၿပီေပါ့...´
အားလံုး။ ။ `ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဇာတ္သမားလာရင္ လွ်က္ဆားပါသလို...´
ေျဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။`ဘာ လွ်က္ဆားပါတာလဲ... ဇာတ္သမားလာရင္ မွတ္သားစရာပါ၀င္... အဲလိုျဖစ္ရမွာေလ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အဟီး၊ မသိလို႔ပါဗ်... အဲလိုပဲ... ဇာတ္သမားက်န္ရင္... လက္ယားက်န္ခ်င္..´
ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း... ေျဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟ၊ ဟ… ဟ...´
ခ်မ္းရဲမွာ ဟန္သစ္ၿငိမ္ကို ဘယ္တုန္းက အညွိဳးေတြႏွင့္ မသိ အေသလိုက္ေဆာ္ေတာ့သည္။
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ဘာ... လက္ယားက်န္ခဲ့မွာလဲ... နင့္ဂ်ီးေတာ္လား... ဇာတ္သမားတကာျပန္ရင္ မွတ္သားစရာက်န္တယ္ အဲလိုလုပ္ပါဟ။ ဇာတ္ေထာင္စားၿပီး ဒါေလးေတာင္မသိရင္ နင္ထမင္းငတ္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေတာ္ၾကဟာ... ကဲ၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္ ဘာလုပ္မွာလဲ ေျပာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဒီလိုေလ... ကိုႀကီးသာရ... ပရိသတ္က ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ ဗဟုသုတလည္း ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သင္ပုန္းႀကီး ဆိုၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား...´
အင္ဒီ။ ။ `က၊ ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္... အဲလိုလား...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟုတ္တယ္၊ မဟုတ္ဘူး...´
ဇာနည္။ ။ `ဘယ္လို ဟုတ္တယ္... မဟုတ္ဘူးလဲ... နာယကဂ်ီးေလသံ လာခိုးေနျပန္ၿပီ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟုတ္တယ္ဆိုတာ သင္ပုန္းႀကီးဆိုမွာကိုေျပာတာ။ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္တို႔က အသစ္ဖ်က္ဆိုမွာေလ...´
ဗီလိန္။ ။ `ေအာ္… ဂလိုလား... စိမ္လိုက္ေလ... အဲဒါမစခင္ တစ္ခုေျပာမယ္... ကႀကီး၊ ခေခြးေတြနဲ႔ ဘယ္သူ ကဗ်ာစပ္ႏိုင္လဲ…´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေအာ္ဒါမ်ား လြယ္လြယ္ေလး... က၊ ေကာင္မေလးေရ... ခ၊ ခင္လို႔ပါကြာ... ဂ၊ ဂ်င္ေပါက္ခ်င္လို႔... င၊ ငါနဲ႔အတူတူ... စ၊ စမ္းသပ္ၿပီးေတာ့... ဆ၊ ေဆာ့ၾကရေအာင္... ဇ၊ ဇြန္ပန္း႐ံုနား... ည၊ ညဘက္မွာေလ...။
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေအာင္မယ္ ေအာင္မယ္... ခင္တာနဲ႔ ညဘက္ ဂ်င္ေပါက္ခ်င္တယ္တဲ့... ဟုတ္ေသးပါဘူး...´
အင္ဒီ။ ။ `ညဘက္ ဂ်င္ေပါက္ရေအာင္ မျမင္မစမ္းနဲ႔ ဒီလူႀကီး မ႐ိုးသားဘူး...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ရဘူးလားဗ်...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ရဘူး... ဒီမွာ... က်ဳပ္ဆိုျပမယ္... က၊ ေကာင္မေလးေရ... ခ၊ ခ်စ္မိေနလို႔... ဂ၊ ဂၽြမ္းပစ္ေနၿပီ... င၊ ငါ့ရင္ထဲမွာ... စ၊ စြဲလမ္းလြန္းလို႔... ဆ၊ ဆုေတာင္းပါတယ္... ဇ၊ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ... ည၊ ညားပါရေစ...´
ဇာနည္။ ။ `အံမယ္... ညားပါရေစဆိုပါလား... ကဲ... က်ဳပ္လည္း ခုတင္ စပ္လိုက္ၿပီ... က၊ ေကာင္မေလးေရ... ခ၊ ခြင့္လႊတ္ေနာ္... ဂ၊ ဂိန္ဆိုျပီး... င၊ငါကန္လိုက္လို႔... စ၊ စိတ္ဆိုးတာ ဆ၊ ဆရာမကို သြားမတိုင္နဲ႔၊ ဇ၊ ဇာတ္ထဲကလို... ည၊ ညီးေနမွာေပါ့ :P
အင္ဒီ။ ။ `သူ႔ထက္သူ လူစြမ္းေကာင္းခ်ည္းပါလားဗ်... က်ဳပ္လည္း ေရးထားတယ္... က၊ ေကာင္မေလးေရ... ခ၊ ခ်မ္းလိုက္တာကြာ... ဂ၊ ဂ်င္းျပဳတ္ရည္ေလး... င၊ ငါေသာက္ခ်င္လို႔... စ၊ ေစတနာနဲ႔.. ဆ၊ ဆူေအာင္တည္ၿပီး... ဇ၊ ဇြန္းကေလးနဲ႔... ည၊ ညႇစ္တိုက္ပါကြာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟ ဟ၊ ဂ်င္းျပဳတ္ရည္ ေသာက္ခ်င္လို႔ ဆိုပါလား...´
ဗီလိန္။ ။ `ေအးဟ၊ ဒီလူႀကီး လိုင္းေျပာင္းသြားပလား...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ေနပါဦး `ဃ´ နဲ႔ `စ်´ က ဘယ္သြားထားမွာလဲ...´
အင္ဒီ။ ။ `အမ္... ဟိုလူႀကီးေတြလည္း ထည့္မွ မစပ္ဘဲ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဘာလို႔ မရမွာလဲ... ဒီမွာၾကည့္ က်ဳပ္စပ္ျပမယ္... က၊ ေကာင္မေလးေရ... ခ၊ ခ်စ္မိေနလို႔... ဂ၊ ဂၽြမ္းပစ္ၿပီးေတာ့... ဃ၊ ဃရာ၀ါသ... င၊ ငါျပဳခ်င္တယ္... စ၊ စြဲေဆာင့္ခ်င္ၿပီး... ဆ၊ ေဆာင့္စြဲခ်င္တယ္... ဇ၊ ဇြန္းေတြေရာင္းတဲ့... စ်၊ ေစ်း႐ံုထဲမွာ... ည၊ ေနဘက္ေပါ့...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း... ဖုန္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေတာ္စမ္းဟာ၊ ညစ္တီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ေတြ... ဃရာ၀ါသ ျပဳခ်င္သေလး ဘာေလးနဲ႔´
အင္ဒီ။ ။ `ဟုတ္တယ္၊ ဒီလူႀကီး မ႐ိုးဘူး... စြဲေဆာင့္၊ ေဆာင့္စြဲဦးမတဲ့...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ထားဗ်ာ... ခရီးမေရာက္ဘဲ ရွိေတာ့မယ္... က်ဳပ္တို႔ သင္ပုန္းႀကီးကို စၾကရေအာင္...´
အားလံုး။ ။ `အိုေက... စေလ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `စေလ...´
အားလံုး။ `စေလ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေအးေလ... စေလ...´
ဗီလိန္။ ။ `ဟာ၊ ခင္ဗ်ားအၾကံေပးတာ ခင္ဗ်ား အရင္စေလဗ်ာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အိုေက... စမယ္... က၊ ကြမ္းယာ စားၾကည့္ဗ်ာ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ခ၊ ေခါင္ရည္ ေသာက္သင့္သည္...´
ဗီလိန္။ ။ `ေအာင္မယ္... ဟုတ္ေနၾကပါလား... ကဲ ဆက္လိုက္မယ္... ဂ၊ ေဂၚလီ ေခတ္ဆန္သည္...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `င၊ ေငြပဲ အသည္းစြဲ...´
ဇာနည္။ ။ `စ၊ ေစာက္... ေစာက္...´
ဖုန္း၊ ေျဖာင္း... ခြပ္...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဘာေတြ ညစ္တီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ လုပ္မလုိ႔လဲ... တျခားဟာဆို...´
ဇာနည္။ ။ `အဟင့္... ခက္ေတာ့တာပဲ... အဲ... စ၊ စီးကရက္ ေသာက္ေလမပ်က္...´
အင္ဒီ။ ။ `ဆ၊ ေဆးေျခာက္ အျမဲစြဲေသာက္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဇ၊ ဇီဇာ ေၾကာင္ၾကည့္ပါ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ည၊ ညဳတုတု အျမဲျပဳ...´
ဗီလိန္။ ။ `တ၊ တဏွာ မက္ၾကပါ...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ထ၊ ထန္းရည္ အမူးေသာက္မေလ...´
ဇာနည္။ ။ `ဒ၊ ဒုစ႐ိုက္ ျပဳၾကည့္လိုက္...´
အင္ဒီ။ ။ `ဓ... ဓ... အဲ... ခက္ေတာ့တာပဲ...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ဘာခက္လို႔လဲ... ဓ၊ ဓာတ္ဆီ ခိုးေရာင္းမည္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `န၊ ႏွာဗူး ထလို႔ျမဴး...´
အင္ဒီ။ ။ `ပ၊ ပိုကာ ေဒါင္းၾကည့္ပါ´
ဗီလိန္။ ။ `ဖ၊ ဖာ... ဖာ...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း... ေဖာင္း
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေတာ္၊ ေတာ္... နင္ဘာဆိုမလဲ ငါသိတယ္... ဒီျပင့္ဟာဆို...´
ဗီလိန္။ ။ `အင္း... အဲ... ဖ၊ ဖဲဆို ႐ိုက္ဖို႔လို...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ဗ၊ ဗ႐ုတ္က် အျမဲလုပ္ၾက´
ဇာနည္။ ။ `ဘ၊ ဘီယာ ေသာက္ၾကည့္ပါ´
အင္ဒီ။ ။ `မ၊ မိန္းမ လိုက္စားၾက...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ယ၊ ယမကာ ေကာင္းလွတာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ရ၊ ရမ္ဆို ေသာက္ဖို႔လို...´
ဗီလိန္။ ။ `လ၊ လိမ္ၿပီး ေျပာကာၿဖီး´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `၀ီစကီ ေသာက္ပါမည္… အဟီ အဟီ...´
ဇာနည္။ ။ `သ၊ သံ၀ါသ ျပဳယွက္ၾက...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေအာင္မယ္... သံ၀ါသတဲ့ ေအကိုက္ေနမယ္... လူႀကီး... ဟိုေကာင္ ေအာင္ဒီကန္ ဆက္ဆိုေလ...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟ၊ ဟ...ဟ... ဟ၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္...´
ေဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟ ဆိုတာနဲ႔ က်ဳပ္ကို ေအာ္စရာလား... ဒီမွာ... က်ဳပ္စပ္ျပမယ္... ဟ၊ ဟီး႐ိုးအင္း အေၾကာထဲသြင္း...´
ဗီလိန္။ ။ `ကဲ... က်ဳပ္က အဆံုးသတ္လိုက္မယ္... အ၊ အရက္ ေသာက္ေလမပ်က္... အဟဲဟဲ...´
အားလံုး။ ။ `အဟဲ... ဟဲ... ဟဲ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ကဲ... ေဘာ္ဒါတို႔ေရ... ေပ်ာ္တာလည္း ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့... မင္းသမီး အလွည့္ေပးဖို႔ အခ်ိန္လည္း က်ၿပီ မဟုတ္လား...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟုတ္တာေပါ့... ခုတစ္ခါ ဘယ္သူ႔ကို ေခၚမလဲဗ်ိဳ႕...´
ဗီလိန္။ ။ `ေအာ္... သူကေတာ့ အင္မတန္မွ လွပဆန္းသစ္စြာ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖမယ့္ မင္းသမီးေခ်ာေလး... ဆန္းျပားတဲ့ ဂန္းစတား မစြန္မု... ပဲျဖစ္ပါတယ္... ကဲ... ဒါလီႏွမ လာဒီည... ပါတီခင္ဗ်...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း
ေအာင္သာငယ္။ ။ `အာ... မင္းသမီး ေခၚပါဆို... ဘာပါတီလဲ... က်ဳပ္ေခၚမယ္... ဟဲ့ေကာင္မ ခုေရွ႕ထြက္ခဲ့စမ္း...´
ေဖာင္း... ေဖာင္း၊ ေျဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အာ... ခက္ေတာ့တာပဲ... မင္းသမီးေခၚပါဆို ငါစိမ္းတန္းေရာက္ေနသလား မွတ္ရတယ္... ကဲ က်ဳပ္ေခၚျပမယ္... ဘာတဲ့... ေျဖရွင္း မညီးေတာ့ပါဘူး.... အေျခသတင္းႀကီးေလတဲ့ ေရႊမင္းသမီးေရ... က်ဳပ္နဲ႔ အေနခ်င္းသာ... နီးလိုက္ပါေတာ့... ေအာ့...ေအာ့´
ေဖာင္း၊ ေျဖာင္း... ေဖာင္း
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ဟ၊ ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ။ ဒီလူႀကီး လူတကာနဲ႔ အေနနီးခ်င္ေနတယ္... ေအကိုက္မွ ခက္မယ္ေနာ္...
အင္ဒီ။ ။ `အဲဒါဆို... က်ဳပ္ေခၚမယ္... အထင္ကရ... အျမင္လွ... နင္အကစိုတဲ့ ခင္ႏွမပ်ိဳ... ေရ... ေအ... ေအ´
လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္နဲ႔ မင္းသမီး စင္ေပၚသို႔ တက္လာျပန္သည္။
မစြန္မု။ ။ `ဟိုဘက္က အပ်ိဳေတာင္ လွ်ာလည္တဲ့ ကိုေအာင္သာငယ္လားဗ်...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `မွန္ပါ့ဘုရား...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း။ ေဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဘာေတြ မွန္ပါ့ လုပ္ေနတာလည္း ဘုရင္ေခတ္ဆိုတာ ရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ သိဘူးလား...´
မစြန္မု။ ။ `ဟိုဘက္နားက အမွန္အစစ္မၿငိမ္တဲ့ ဟန္သစ္ၿငိမ္လားဗ်...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟုတ္ကဲ့ပါ မစြန္မုေရ... ရန္ျဖစ္ခ်ိန္ေတာင္ မရွိပါဘူး...´
မစြန္မု။ ။ `ဒီဘက္ကေတာ့ အမွန္အတည္ေၾကာင္တဲ့ အန္ဒီေကာင္လား ရွင့္...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟုတ္ကဲ့ ခင္ည ေတြ႕ရတာ ၀မ္းနာပါတယ္...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `၀မ္းသာတယ္ လုပ္ပါ...´
မစြန္မု။ ။ `တယ္လည္း ေနာက္ၾကသကိုး... ဟိုအျခမ္းထဲက ကိုခ်မ္းရဲလား ရွင္...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ယက္စ္... ႏိုက္စ္ တူ ဆီး ယူ မင္းသမီး...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အံမယ္... အေရးထဲ ဗိုလ္လာဆန္ေနရေသးတယ္´
မစြန္မု။ ။ `အားလံုးကို ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ရွင္...´
ဇာနည္။ ။ `ဟ ဟ... ကၽြန္ေတာ္ က်န္ေသးတယ္ေလ မင္းသမီး...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း... ဖြပ္... ေျဖာင္း...
အင္ဒီ။ ။ `နင္အသာေနစမ္း... နင့္ကို မင္းသမီးက အဖက္မွ မလုပ္တာ...´
ဇာနည္။ ။ `ငါ့အဖက္မလုပ္ေတာ့... နင္တို႔ကိုေရာ အဖက္လုပ္လို႔လား...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေတာ္ၾကစမ္းဟာ... ညစ္တီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ေတြခ်ည္း စင္ေပၚတက္ေအာ္ေန... ဟိုမွာ စိစစ္ေရးက အကိုႀကီးေတြ ထိုင္ေနတာ မေတြ႕ဘူးလား... ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ ခက္ေတာ့တာပဲ...´
မစြန္မု။ ။ `ေဆာရီးေနာ္... ေမ့သြားလို႔ပါရွင္... ဒီနားေလးက ဘာမထီတဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ ကိုဇာနည္လားရွင့္...´
ဇာနည္။ ။ `ဟုတ္ကဲ့ပါ... မင္းသမီး... အဟီး ဟီး... ေနေကာင္းပါ၏ ဟီး ဟီး...´
အင္ဒီ။ ။ `ႏြားက်ေနတာပဲ သြားေတြကို ၿဖီးလို႔...´
ဗီလိန္။ ။ `သူ႔ခဗ်ာ ခုမွ အမျမင္ဖူးရွာတာေလ...´
ေဖာင္း...
ဇာနည္။ ။ `အာ... ခုမွ ျမင္ဖူးရေအာင္ ငါက အထီးေတာထဲ ေရာက္ေနလို႔လားဟ...´
ဗီလိန္။ ။ `သိဘူးေလ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `နင္တို႔ေတြ ေတာ္ၾကစမ္းဟာ... ရန္ျဖစ္ခ်င္ စင္ေအာက္ေရာက္မွျဖင့္... အခ်ိန္ရွိဘူး... ကဲ... မင္းသမီး နင္က ေခါင္းေစာင္း ဆိုေတာ့...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီး လုပ္ပါ... ဘယ့္ႏွယ္ ေခါင္းေစာင္း ရမွာလဲ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေအာ္... ေအး... မွားလို႔... ဒီေတာ့ မင္းသမီး ခုနကလိုပဲ... ကစရာရွိက... ၿပီးရင္ေဂ်ာင္း...´
အားလံုး။ ။ `မလကေဂ်ာင္း...´
မစြန္မု။ ။ `အဟီး ဟီး... သမီးကို မလကေဂ်ာင္းတဲ့... ကိုႀကီးသာ ေျပာပါဦး...´
မင္းသမီးက ကိုေအာင္သာငယ္ လက္ကိုဆြဲၿပီး ညဳေတာ့...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ေဟ့ေကာင္ေတြ ခု ပါးစပ္ပိတ္... ကဲ မင္းသမီးစေတာ့...´
မစြန္မု။ ။ `အဟင့္... စပါ့မယ္ရွင့္... ခုတစ္ခါ သီဆိုမယ့္ သီခ်င္းကေတာ့... ထြန္းအိမ္သာဗိုလ္ရဲ႕...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္ လုပ္ပါဟယ္... ေတာ္ၾကာ ဟိုမွာ တက္ေသသြားပါဦးမယ္...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟုတ္တယ္... သူလုပ္မွ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္က အိမ္သာေက်ာ္စင္ျဖစ္ေတာ့မယ္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... မင္းသမီး စမယ္ဆိုလည္း စဗ်ာ... အကုန္ေတြ ခ်ိန္တယ္´
ဗီလိန္။ ။ `အခ်ိန္ေတြ ကုန္တယ္ လုပ္ပါဟ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အင္း... ဟုတ္တယ္ မင္းသမီး၊ အကုန္ေတြခ်ိန္... အဲ... အခ်ိန္ေတြကုန္တယ္...´
မင္းသမီး။ ။ `အင္း... သမီး ခုတစ္ခါ သီဆိုမွာကေတာ့ အဲဒီ... ထြန္း... ထြန္း... ထြန္းဟိုဒင္းဗိုလ္ရဲ႕...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `အေရးထဲ ဟိုဒင္းဗိုလ္ေနရေသး... ျမန္ျမန္ဆိုဟာ... ၿပီးရင္ ဆင္း...´
မင္းသမီး။ ။ `အဟင့္... မီးကို ရက္စက္လိုက္တာ... ဆိုပါ့မယ္၊ ကပါ့မယ္ ရွင္... အဲဒီ အဆိုေတာ္မမ ဆိုထားတဲ့ `ကိုကိုေရ ခ်စ္မိၿပီ´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါ...´
သူ႔စကားဆံုးတာနဲ႔ ရြာစားသံလြင္ဟီး႐ိုးရဲ႕ တီး၀ိုင္းနဲ႔ ဒီေဂ် ဖိုးဂ်ယ္တို႔ရဲ႕ တီးခတ္သံေတြ ထြက္လာေတာ့သည္။ သီခ်င္းနဲ႔အတူ မင္းသမီးက တစ္ကိုယ္လံုးကို လႈပ္ခါၿပီး သီဆို ကခုန္ေတာ့သည္။
ဆံုဆံုလာတဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ႏိုက္ကလပ္မွာ
ရင္ေတြ တင္ေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနလို႔
ကၽြန္မစိတ္ အိုမလံုပါဘူး သူဘာမ်ားလုပ္မလို႔လဲ
ေငြေတြပါတာကို ရင္ဖြင့္ေျပာမယ္လို႔ ထင္ခဲ့
ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္ေလး ေျပာမယ္ ေစ်းစကားဆို
ကိုေရ လူေတြ လစ္တုန္း ေျပာပါလား
ေၾကာက္တတ္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ
ရွင္ေယာက္်ား မဟုတ္လို႔လား
လူပံုကို ျမင္တာနဲ႔ ဗူးတာ သိတာေပါ့...
အို... နင္ဘယ္ေလာက္လဲ ဖြင့္ေမးရင္လည္း အို၊ ကၽြန္မက စိတ္ဆိုးမယ္ထင္လား
ဘယ္လိုလဲ ရွင္... ေျပာေတာ့မလား ၾကာရင္ သိပ္ေနာက္က်လို႔ သြားလိမ့္မယ္
ကိုကိုရွင္ စဥ္းစားတာ သိပ္သိပ္ၾကာ
ေငြေတြကုန္ မွာကိုပဲ စိုးေနသလား
ခ်စ္တတ္တဲ့ အို... ကိုကိုေရ ဒီအထာေလး ေပးလိုက္မယ္
ဟန္မေဆာင္နဲ႔ ျမင္ရင္တစ္ခါတည္း... ေစ်းေျပာႏိုင္ပါတယ္
ဆံုဆံုလာတဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ႏိုက္ကလပ္မွာ
ရင္ေတြ တင္ေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနလို႔
ကၽြန္မစိတ္ အိုမလံုပါဘူး သူဘာမ်ားလုပ္မလို႔လဲ
ေငြေတြပါတာကို ရင္ဖြင့္ေျပာမယ္လို႔ ထင္ခဲ့
အို... နင္ဘယ္ေလာက္လဲ ဖြင့္ေမးရင္လည္း အိုကၽြန္မက စိတ္ဆိုးမယ္ထင္လား
ဘယ္လိုလဲ ရွင္ ေျပာေတာ့မလား ၾကာရင္ သူမ်ားဦးသြားလို႔ ေမာလိမ့္မယ္
ကိုကိုရွင္ စဥ္းစားတာ သိပ္သိပ္ၾကာ
ေငြေတြကုန္ မွာကိုပဲ စိုးေနသလား
ခ်စ္တတ္တဲ့ အို... ကိုကိုေရ ဒီအထာေလး ေပးလိုက္မယ္
ဟန္မေဆာင္နဲ႔ ျမင္ရင္တစ္ခါတည္း... ေစ်းေျပာႏိုင္ပါတယ္
ကိုကိုရွင္ စဥ္းစားတာ သိပ္သိပ္ၾကာ
ေငြေတြကုန္ မွာကိုပဲ စိုးေနသလား
ခ်စ္တတ္တဲ့ အို... ကိုကိုေရ ဒီအထာေလး ေပးလိုက္မယ္
ဟန္မေဆာင္နဲ႔ ျမင္ရင္တစ္ခါတည္း... ေစ်းေျပာႏိုင္ပါတယ္
ကိုကိုေရ ေစ်းေျပာပါ... အာဟာ...
မင္းသမီးက ဆိုၿပီးတာနဲ႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း စင္ေပၚမွ တစ္ခါတည္း ဆင္းသြားေလေတာ့သည္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ကဲ... ပရိသတ္ေရ... မင္းသမီးကေတာ့ အထာေပးသြားၿပီေနာ္...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း... ေဖာင္း...
ဇာနည္။ ။ `မင္းသမီးက အထာေပးစရာလား ပရိသတ္ကို...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ ` သိဘူးေလ... ေစ်းေျပာႏိုင္ပါတယ္ဆို... ၿပီးေတာ့ ႏိုက္ကလပ္ဆိုလားပဲ...´
ဗီလိန္။ ။ `ဟာ... အဲဒါ က်ဳပ္တို႔ကို ေစာင္းဆိုတာ ျဖစ္မွာေပါ့...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟုတ္တယ္... က်ဳပ္တို႔မင္းသမီးက ႏိုက္ကလပ္မွာ အကေကာင္းဆိုပဲ...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `နင္တို႔ အဲဒါပဲ ေတြးေန... ဟိုမွာ အေစာႀကီးတည္းက ေျပာပါတယ္... ထြန္းအိမ္သာဗိုလ္ ဆိုထားတာပါဆို...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္လုပ္ပါဗ်ာ... တခါလာ အိမ္သာ အိမ္သာနဲ႔´
အင္ဒီ။ ။ `ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ... ခင္ဗ်ားတို႔ မင္းသမီးကျဖင့္ ဆင္းသြားၿပီ... ခုထိ အိမ္သာကိစၥ မၿပီးေသးဘူး...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အဲဒါ အသာထား... ခုဘာ ဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ...´
ဇာနည္။ ။ `ဟ၊ က်ဳပ္တို႔က လူရႊင္ေတာ္ေတြဆိုေတာ့ ဟာသ ေျပာရမွာေပါ့...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေအး၊ အဲဒါဆို ေျပာေလ...´
ဇာနည္။ ။ `အင္း... ဟုတ္တယ္၊ ေျပာေလ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ဟုတ္သားပဲ၊ ေျပာၾကေလ...´
ဗီလိန္။ ။ `အာ... ခင္ဗ်ားတို႔... ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ... ဟာသ ေျပာၾကပါဆို...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟုတ္တယ္၊ ေျပာၾကေလ...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `အာ... ခက္ေတာ့တာပဲ... ေဟ့လူေတြ ဟာသဗ်၊ ဟာသ...´
အခ်င္းခ်င္း လက္ညွိဳးေတြ ထိုးကုန္ၾကေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕က ေရခ်ိန္ကိုက္ေနသလို ၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဖဲ႐ိုက္ခ်င္... တခ်ိဳ႕ကလည္း အြန္လိုင္းတက္ ခ်က္တင္း လုပ္ခ်င္စိတ္က ေစာေနသျဖင့္ က်က္ထားသမွ် ဟာသေတြ ေမ့ကုန္သျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ေမးေငါ့ၾကကုန္ေတာ့သည္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟ၊ ဟ... လုပ္ၾကဦးဟ... ဟိုမွာ ပရိသတ္ ေစာင့္ေနၿပီ... ခက္ေတာ့တာပဲ...´
အင္ဒီ။ ။ `ကဲ... ဒီလိုလုပ္ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆိုျပမယ္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေအး၊ ေကာင္းတယ္... ဘာသီခ်င္းလဲ...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟိုေလ... ေဇာ္ပိုင္ ဆိုထားတဲ့ `စံုေသာ အသီး´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `အာ... မဆံုေသာလမ္းပါ... နင့္အလွည့္က်မွ စံုေသာအသီးျဖစ္ရတယ္လို႔...´
အင္ဒီ။ ။ `သိဘူး... ကၽြန္ေတာ့္ ဗားရွင္းအသစ္က စံုေသာအသီးတဲ့...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုကြာ... ၾကာတယ္...´
အင္ဒီ။ ။ `ဟို... ၿပီးေတာ့... အလယ္က Chorus ပဲ ရတာေနာ္...´
ဗီလိန္။ ။ `ဆိုစရာရွိ ဆိုကြာ...´
အင္ဒီ။ ။ `အင္း… ဆိုမယ္...´
ဗီလိန္။ ။ `ဆို...´
အင္ဒီ။ ။ `ဆိုမယ္ေနာ္...´
ဗီလိန္။ ။ `ဆိုေလကြာ...´
အင္ဒီ။ ။ `ဆိုေတာ့မယ္ေနာ္...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း... ေဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ငါ... လုပ္လိုက္ရ... ဆိုစရာရွိ ဆိုဟာ...´
အင္ဒီ။ ။ `အဟင့္... ဆုိပါ့မယ္... ဆိုမယ္ေနာ္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အာ... ဒီလူ... ထပ္႐ိုက္လိုက္ရ...´
အင္ဒီ။ ။ `႐ိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ... ဆိုပါ့မယ္...
အင္ဒီက ေဇာ္ပိုင္စတိုင္ ဂစ္တာ တီးသလိုလို လက္ဟန္ႏွင့္ လုပ္ေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ...
စံုေသာအသီး...
မင္းႀကိဳက္ရာေရြးျခယ္သြားၿပီး...
စံုေသာအသီး...
မင္းႀကိဳက္ရာေရြးျခယ္သြားၿပီး...
က်န္ေနတာက ဘူးသီး...
ေရာ့ ေက်ာက္ဖ႐ံုသီး...
မလိုခ်င္ဘူး သခြားသီး...
မင္းမႀကိဳက္တဲ့ င႐ုတ္သီး...
အို... စံု ေသာ အသီး...
စံုေသာအသီး...´
(မွတ္ခ်က္။ ေဇာ္ပိုင္၏ မဆံုေသာလမ္း Chorus အလိုက္ျဖင့္ သီဆိုပါရန္)
ဇာနည္။ ။ `ခင္ဗ်ား... အသီးဆိုမွ က်ဳပ္အသီးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ သြားသတိရမိတယ္...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ဆိုစမ္းပါဦးဗ်...´
ဇာနည္။ ။ `ကဲ နားေထာင္... ဒီလိုဗ်ာ... ေရွာက္သီးလုိ ေလွ်ာက္ၿဖီးတာမဟုတ္ပါဘူး… ထန္းျမစ္လုိ အရမ္းခ်စ္တာပါ ခ်စ္သူရယ္... ဘူးသီးေၾကာ္လုိ ႐ူးၿပီးေအာ္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး... ငါးပိခ်က္လုိ အသိမခက္ပါနဲ႕ေတာ့... မဟုတ္ရင္ ဂ်ဴးျမစ္လုိ အ႐ူးျဖစ္ရပါ ေတာ့မယ္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အံမယ္... ဒါမ်ိဳးဆို သားတို႔လည္း ရပါတယ္ဗ်... သခြားသီးလို တအားညည္းၿပီး သေဘၤာသီးလို အတင္းအေျပာႀကီးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး ခ်စ္သူရယ္... သရက္သီးလို အရွက္ႀကီးတတ္တဲ့သူကို င႐ုတ္သီးလို အစုတ္ႀကီးလို႔ေတာ့ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔၊ တကယ္ဆို ကိုယ္ဟာ သစ္ေတာ္သီးလို အခ်စ္ေတာ္ေတာ္ႀကီးလို႔... ခရမ္းသီးလို အလြမ္းမီးေတြ ေ၀ေနရတာပါ။
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ကဲ... ေတာ္ၾကေတာ့ ေျပာစရာမရွိတာကို အျဖစ္လုပ္ ေျပာမေနၾကနဲ႔... မင္းသမီး ေခၚမယ္ဆိုေခၚ... က်ဳပ္တို႔ စင္ေနာက္မွာ လုပ္စရာ တပံုႀကီး´
ဗီလိန္။ ။ `ဟုတ္ပါၿပီ... ဘယ္က ဘယ္လို စေခၚၾကမွာတုန္းဟ...´
အင္ဒီ ။ ။ ဒီတစ္ခါ မင္းသမီး သံုးေယာက္လံုး ေခၚဗ်ာ။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဟ ေလာဘကႀကီးလွခ်ည္လား။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ေလာဘႀကီးတယ္ မလုပ္နဲ႔ အခ်ိန္က သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ကမၻာက ပ်က္ရဦးမွာ။
ဇာနည္ ။ ။ ေအးကြာ ေခၚမယ့္ေခၚ သံုးေယာက္လံုးသာ ၿပိဳင္တူေခၚလိုက္။ က်ဳပ္တို႔လည္း ငန္း....အန္း... အန္း.....
ေဖ်ာင္.... ေဖ်ာင္.....
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ငန္းစရာလား။ အဲဒါ့ ေဂဟာ လူဂ်ီးျမင္းေတြ၊ ဝံဂ်ီးေတြ။ ဘာေအာင့္ေမ့ေနလဲ.....။ ငါပဲငန္းမယ္။
ဖုန္း..... ဒိုင္း....... ဂြမ္း........ (အားလံုးက ဝိုင္းသမၾကေလေတာ့သည္။)
ဗီလိန္ ။ ။ ေအာင္မာေအာင္မာ။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဆိုတိုင္း ထင္တိုင္းက်ဲလို႔ရမလားဟ။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ကိုဗီလိန္ ေဂဟာရဲ႕ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္လို႔ ေျပာရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္။ ေဂဟာ ဆိုတာေလးထည့္ေျပာ။
အင္ဒီ ။ ။ ကဲကဲ............ ခင္ဗ်ားတို႔ မေခၚရင္ က်ေနာ္ေခၚၿပီဗ်ာ။ အေျပာေတြရပ္လို႔ အရပ္ေတြ လုပ္ၾကပါစို႔.......
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ အင္းဟာ.... အင္းဟာ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ မပါပါနဲ႔လို႔ ဘယ္နခါေျပာရမလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေပါတာေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ မင္းသမီး သံုးေယာက္လံုးကို ေရာေခၚမယ္လား။ ဒါဆို က်ေနာ္ေခၚျပမယ္။ ကဲ....... အေပါေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ အ............
ေဖ်ာင္း........ ေဖ်ာင္း
အားလံုး ။ ။ ဘာေတြ ေရာမွာလဲ ေျပာ။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ အေပါေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ အေမာေတြလည္း ေျပရေအာင္လို႔ .......... လို႔ ေျပာမလို႔ပါ။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ၿပီးေရာ ဒါဆို ဆက္ဆို။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ အေမာေလးကယ္လို႔ မကယ္ရင္ ငါထင္တာမွန္တယ္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ကဲ......... အေပါေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ အေမာေတြလည္း ေျပရေအာင္လို႔.. အေပါေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ အေမာေတြလည္း ေျပရေအာင္လို႔.. ငေပါေဂဟာ အေခ်ာအလွ ကညာပ်ိဳတို႔ေရ.........
စင္အေနာက္မွ ေျခကားယားလက္ကားယား မစၥတာ ဘင္းစ္ ပံုစံ တစ္ဖံု၊ ခါခါယမ္းယမ္းႏွင့္ တစ္မ်ိဳး၊ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြး တစ္မည္ မင္းသမီး သံုးပါး ထြက္လာပါေတာ့သည္။
ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီးႀကီး တြန္႔လိမ္ စြန္မုက
ဆုမြန္ ။ ။ ေဟာသည္က အစ္ကိုတုိ႔ ေမာင္ငယ္တို႔ေရ႕
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ အားလံုး လူစံုတက္စံု ရွိေၾကာင္းပါ မဆုမြန္ေရ႕
ဆုမြန္ ။ ။ ဒီက မဇင္ဇင္ နဲ႔ မတူးတူးသာလား မသိဘူး
တူးတူးသာ/ဇင္ဇင္ေဇာ္ ။ ။ ညီမေလး ဆုမြန္ေရ။
ဆုမြန္ ။ ။ အခု ဆိုရင္ က်မတို႔ရဲ႕ ငေပါမ်ားေဂဟာ ထူေထာင္ လာတာ တစ္ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ခဲၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ဗီလိန္ ။ ။ မွန္ပါ့ မဆုမြန္ေရ႕။ အားလံုးရဲ႕ အားေပးအားေျမႇာက္မႈေတြ နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး တစ္ႏွစ္ ဆိုတဲံ အတိုင္းအတာကို ခ်ီတက္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ ခင္ဗ်။ ဒီတစ္ႏွစ္မွာ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္း၊ အားေပးကူညီ ခဲ့ၾကတဲ့ ဘုတ္အဖြဲ႕၊ ဝန္ႀကီးမ်ား၊ အသင္းသား အသင္းသူမ်ားႏွင့္တကြ စာဖတ္ ပရိသတ္အားလံုးကိုလည္း ဒီေနရာကေန ဂါရဝျပဳ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ မွန္ပါတယ္ ကိုဗီလိန္ေရ႕။ တကယ္ေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ ဆိုတာ မလြယ္ကူသလို၊ ဟာသ ဆိုတာကလည္း ခက္ခဲ နက္နဲတဲ့ ပညာပါ။ လူတစ္ေယာက္ကို ငိုဖို႔ထက္ တစ္ခ်က္ေလး ၿပံဳးေအာင္လုပ္ဖို႔ ဆိုတာ မလြယ္ကူဘူး မဟုတ္ေပလား။
အင္ဒီ ။ ။ ေထာက္ခံပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အက်င့္ပါေနလို႔ ေထာက္ခံတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲကို ေထာက္ခံတာပါ။ အဲသလို မလြယ္ကူတဲ့ ဟာသပညာကို ေစာ္ကားသလို မျဖစ္ရေအာင္၊ ေရွးေရွး ဟာသဆရာႀကီးေတြ၊ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးေတြကိုလည္း ျပစ္မွားသလို မျဖစ္ရေအာင္၊ အဲ... တစ္ဘက္တစ္လမ္းကလည္း ဘေလာ့ ေလာကရဲ႕ ဘေလာ့ဂါအေပါင္းကို ရယ္ရႊင္စရာ ဟာသေလးေတြလည္း ေပးခြင့္ရေအာင္ ဟာသ လို႔ မခံယူပဲ ငေပါမ်ားလို႔ နာမည္ခံယူခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္ေပဘူးလားဗ်ာ။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ အင္ဒီေရ။ အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိမ္တြင္းေရးေတြ ရႈတ္ေထြးေနပါေစ၊ စီးပြားေရးေတြ၊ လူမႈေရးေတြ ရႈပ္ေထြးေနပါေစ စင္ေပၚေရာက္ရင္ ပရိသတ္ကို ရယ္ရႊင္ျမဴးတူးေအာင္ လုပ္ေပးရမွာ လူရႊင္ေတာ္ေတြရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္သလို၊ ကုိယ္ပိုင္ ပုဂၢလိက ျပႆနာ အေထြေထြကို ေမ့ေဖ်ာက္ၿပီး ဘေလာ့ေလာကမွာ ရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ အားလံုးလည္း အၿပံဳးေလး တစ္ခ်က္ ပြင့္ႏိုင္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္အားဉာဏ္အားနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာလည္း ငေပါမ်ားေဂဟာက ငေပါမ်ားပဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
ဇာနည္ ။ ။ မွန္လိုက္ေလ ကိုေအာင္သာငယ္ရယ္။ အားလံုးကလည္း တက္စြမ္းသေလာက္ ရွိတဲ့ ဟာသဉာဏ္ေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒီအထဲမွာမွ ဟာသအရာ မေျမာက္တဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြကိုလည္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔ အႏူးအညြန္႔ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ မွန္ပါတယ္။ ဘယ္ငေပါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာဖတ္သူေတြကို ရယ္ရႊင္ေစခ်င္တာကေတာ့ ငေပါေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ကမၺည္းေက်ာက္စာ ထိုးသလို စြဲၿမဲေနၾကပါၿပီ။ ကဲ ႀကံဳတုန္း ေၾကာ္ျငာေလးလည္း ဝင္လိုက္ဦးမယ္။ အကယ္၍မ်ား ငေပါမ်ားေဂဟာကို စိတ္ဝင္စားလို႔ ငေပါတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ crazybloggergroup@gmail.com ကို လိပ္မူၿပီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သက္ဆိုင္ရာ ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္ေတြရဲ႕ အီးေမးလ္ ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဟာသေႏွာေႏွာ ခပ္ေပါေပါ ေလွ်ာက္လႊာ တစ္ေစာင္ကို ႀကိဳက္သလို ေရးသားၿပီး ေပးပို႔ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဟာသ ပညာကို စိတ္ဝင္စားတဲ့ သူေတြ အားလံုးကို ငေပါမ်ားေဂဟာက ေႏြးေထြးစြာ ဖိတ္ေခၚေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဖြဲ႕ မဝင္ခ်င္ေသာ္ျငား ဟာသ ပို႔စ္ေတြကို ေပးပို႔ခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း အေပၚကလိပ္စာအတိုင္း လိပ္မူၿပီး ေပးပို႔ႏိုင္ၾကပါတယ္။
ဆုမြန္ ။ ။ ကဲ.... အစ္ကိုတို႔ေရ။ အခ်ိန္လည္း အေတာ္လင့္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္လည္း တန္ပါၿပီ။ တခ်ိန္လံုးလည္း ေပါခဲ့ ၾကတာ ဆိုေတာ့ ဒီတခါ ငေပါမ်ားေဂဟာရဲ႕ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ က်မ ဆုမြန္၊ က်မ တူးတူးသာ (တူးတူးသာမွ ေျပာသည္။)၊ က်မ ဇင္ဇင္ေဇာ္ (ဇင္ဇင္ေဇာ္မွ ေျပာသည္) တို႔က ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ဆိုတဲ့ အကေလးနဲ႔ ဆုေတာင္း ေပးရင္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ပါတယ္ရွင္။
အားလံုး ။ ။ နားဆင္ၾကပါစို႔ဗ်ာ........
(ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေမတၱာပြား... ေဝ
အနႏၲသတၱဝါ ဘေလာ့ဂါေတြ
ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အႏၲရာယ္ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းခ်မ္းသာေစ
အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ မဂၤလာမ်က္ေမွာက္ အၿမဲေရာက္ပါေစ)၂
CHO: ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ဘေလာ့ဂါလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ဘေလာ့ဂါသူလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ငေပါမ်ားလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
(ဘေလာ့ထိုထိုတြင္းမွာ တို႔ျခင္းရိႈ႕ျခင္း ကင္းေဝးကာေလ
ဘေလာ့ဂင္းေသာ..... ပန္းလည္း လန္းပါေစ
ေကာ္ပီကူးေသာ.... ပန္းလည္း လန္းပါေစ
အနီးအေဝး အနိမ့္အျမင့္ ေကာ္နတ္ရွင္တိုင္းလည္း ေကာင္းၾကပါေစ။)၂
ဘေလာ့ကမၻာ ေရႏွယ္ေအးေစ... ဘေလာ့ရြာ ေရႏွယ္ေအးေစ...
(ေမတၱာေအးနဲ႔ ဘေလာ့ေလးေတာ့ ေရးလိုက္ခ်င္ေပ)၂
CHO: ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ဘေလာ့ဂါလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ဘေလာ့ဂါသူလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ငေပါမ်ားလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ငေပါ..ေဂဟာ အေရာက္မွာ
ေသာကႏွင္းေပါက္ ေပ်ာက္ကြယ္ႏိုင္ေစ
ေဂဟာအတြင္း ဟာသကြက္မ်ား
ၿမဲ.... ေအာင္ျမင္ေစ.......
မကြဲ.... မကြာ..... အၿမဲသာ တြဲကာ
ကမၻာတည္သေရြ႕ သာေလ....
CHO: ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ဘေလာ့ဂါလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ဘေလာ့ဂါသူလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ငေပါမ်ားလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
အားလံုးလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ.... အားလံုးလည္း...... ခ်မ္း...... ေျမ့...... ပါ....... ေစ......
“ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ မဟာအၿငိမ့္ပြဲႀကီး ဤမွာတြင္ ၿပီးဆံုးပါၿပီ။”
ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ မဟာအၿငိမ့္ပြဲႀကီး - ၂ (ဒီဗီဒီ ဗားရွင္း)
ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္၊ ခ်မ္းရဲနဲ႔ က်ေနာ္ ဗီလိန္ ဆက္လက္ဖန္တီးထားတဲ့ အပိုင္း (၂) ျဖစ္ပါတယ္။ ဆက္လက္ အားေပးၾကပါဦး။
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။
ထိုစဥ္အိပ္ငိုက္ေနေသာ အန္ဒီ တစခန္းထေလသည္
အင္ဒီ ။ ။ “ေဝး............ မင္းသမီး သြားၿပီကြ။”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “တယ္.. ဒီေကာင္” (နားရင္းကို ၃ ခ်က္ေလာက္ ဆင့္ရိုက္လိုက္သည္။ ဘယ္တုန္းကတည္းက ညိႇဳးထားသလဲ မသိ။) “မင္းသမီးသြားတာ ေပ်ာ္စရာလား။ ေအာက္က ပရိသတ္ မင့္ ခဲနဲ႔ ထုလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္မလား ပရိတ္သတ္ႀကီး” (ေလးျဖဴ ဒီဇိုင္းနဲ႔ လွမ္းေမးလိုက္သည္။ အၿငိမ့္ရိုက္ရန္ တစ္ေထာင္ဖိုး ၃ေယာက္ႏွင့္ ေခၚထားေသာ ပရိသတ္ကလည္း မင္းသမီးကို အားေပးဟန္တူသည္။ “မထူးပါဘူးဗ်ိဳး၊” ဟု ဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။)
ဗီလိန္ ။ ။ “ခဲနဲ႔ မထုဘူး စႏိုက္ဘာနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္မွာ။”
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “ေနပါဦး ေနပါဦး။ စႏိုက္ဘာ မေျပာနဲ႔ စႏိုက္ဘာေလာက္ရွည္တဲ့ ေသနတ္ေတာင္ မင္းက ျမင္ဖူးလို႔လား။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔ ဗီလိန္ရာ။”
ဗီလိန္ ။ ။ “ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္ မသိပဲနဲ႔ ေျပာျပန္ၿပီဗ်ာ။ ေစာေစာက မင္းသမီးကေနတုန္း စင္ေပၚကို ပုဆိုးတစ္ထည္ ေရာက္လာတယ္ေလ မေတြ႕ဘူးလား။”
ဇာနည္ ။ ။ “ဘာဆိုင္လို႔တုန္းဟ။ သူ႔ဟာသူ ပုဆိုးကိုေလေပၚေျမႇာက္ၿပီး အားေပးရင္း လြတ္ၿပီး စင္ေပၚေရာက္လာတာေလ။” (ဇာနည္က ေမးရင္ႏွင့္ လက္ကလည္း ဗီလိန္႔ ဇာတ္ပိုးကို ရြယ္ထားလိုက္သည္။ ဗီလိန္႔ အစားခ်မ္းရဲက ဝင္ေျဖေပးလိုက္သည္။)
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “အဲဒါ က်ည္ထိုးတာေနမွာ” “ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း။” (ဗီလိန္႔ကိုရြယ္ထားသည့္ လက္က ခ်မ္းရဲ၏ ဇတ္ပိုးကို ရိုက္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။)
ဗီလိန္ ။ ။ “ဒီလိုေလဗ်ာ။ ပြဲခင္းထဲကို ဝင္ရင္ လံုၿခံဳေရးက အဝမွာ ငိုက္ေနတယ္မလား။ အဲေလ... အဝမွာ စစ္ေဆးတယ္မလား။ စစ္ေဆးတာ မမိေအာင္ စႏိုက္ဘာကို ပုဆုိးနဲ႔ ပတ္လာမွာေပါ့။ ဒါကိုေျပာတာပါဗ်။”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ေတာ္ေသးတာေပါ့။ လံုၿခံဳေရး ကယ္လို႔။ မဟုတ္ရင္ ငါထင္တာမွန္တယ္။” (မ်က္ႏွာေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ျဖင့္ မိမိဘာသာ ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။)
အင္ဒီ ။ ။ “အင္း... လံုၿခံဳေရးဆိုလို႔ က်ေနာ္လည္း ေျပာရဦးမယ္။ ဟိုတေလာက ေဂဟာမွာ ဖဲရိုက္တာ က်ေနာ္ ရံႈးပါေလေရာ။ ေဂဟာက ဖဲဝိုင္းက ေၾကးကလည္းႀကီး ရိုက္တဲ့သူကလည္း တြင္းတူးတို႔၊ ငတိတို႔၊ မမတို႔လို ၾဆာႀကီးေတြ ဆုိေတာ့ အရင္းျပဳတ္သြားတဲ့ က်ေနာ့အတြက္ ဝိုင္းထဲ ျပန္တိုးဖို႔က မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ႀကံရာ မရျဖစ္ၿပီး ေတာင္ဥကၠလာက က်ေနာ့ညီတစ္ေယာက္ ဝယ္ထားၿပီး မသံုးတဲ့ အိမ္နဲ႔ ၿခံကို ခဏေတာင္း။ ေၾကးနည္းနည္းနဲ႔ ရိုက္လို႔ရမယ့္ သူေတြကိုစုၿပီး ပ်ံဝံ ဖဲဝိုင္း အေသးေလးတစ္ခု ေထာင္တာေပါ့။”
ဇာနည္ ။ ။ “အဲဒီ့တုန္းက က်ေနာ္ေတာင္ ကြဲေနလုိ႔ လာရိုက္မယ္ လုပ္ေသးတယ္။ မိန္းမမလစ္လို႔ မလာလိုက္ရဘူး။”
အင္ဒီ ။ ။ “အင္း အင္း ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္က ဖဲရိုက္တယ္ ဆိုရင္ လံုၿခံဳေရးကို သိပ္သတိထားတာ။”
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “အင္း စိတ္ခ်ရေအာင္ ဘယ္လို လုပ္တုန္း”
အင္ဒီ ။ ။ “လံုၿခံဳေအာင္ ဆိုၿပီး အိမ္ထဲမွာေတာင္ မရိုက္ဘူး။ အေနာက္က အပင္ေလးဘာေလး စိုက္ထားတဲ့ ေျမလြတ္မွာ စားပြဲ ခ်ရိုက္တာေပါ့။ အေရးဟဲ့ဆို အေနာက္ဘက္ထဲကို ၿခံေက်ာ္ၿပီး ေျပးလို႔ရေအာင္။ ၿခံစည္းရိုးကလည္း သံဆူးႀကိဳးနဲ႔တင္ ကာထားတာဆိုေတာ့ ေျပးရလႊားရလြယ္တယ္ေလ။ အိမ္ေရွ႕မွာ လံုၿခံဳေရးအတြက္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး ေစာင့္ခိုင္းထားတာေပါ့။ အခ်က္ျပရေအာင္ လူေခၚ ဘဲလ္ေလးပါ တပ္ေပးထားေသးတယ္။”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “အဲဒီ့ေန႔က ႏိုင္လားဗ်။ ပ်ံဝံတို႔မ်ား ရံႈးရင္သာ တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ ႏိုင္ရင္ အသံမထြက္ဘူး”
အင္ဒီ ။ ။ “ႏိုင္မႏိုင္ေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ငိုခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဟိုတေလာက က်ေနာ္ ေဂဟာကို မလာႏိုင္တာ အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့။ ရဲလာဖမ္းလို႔ အားလံုး အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ”
ဇာနည္ ။ ။ “ဟ.. မင္းေျပာေတာ့ လံုၿခံဳေရးေကာင္းတယ္ဆို။”
အင္ဒီ ။ ။ “လံုၿခံဳေရးေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ ေျပးမယ္ဆိုတဲ့ အေနာက္က ၿခံက ရဲစခန္းဝင္းဗ်။”
ဗီလိန္ ။ ။ “က်ားေရွ႕ေမွာက္ယက္လဲတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့။ ဒါနဲ႔ မင္း ဒီအၿငိမ့္ပြဲ မီေအာင္ ဘယ္လိုျပန္ထြက္လာလဲ။”
အင္ဒီ ။ ။ “အဲ တြင္းတူးလုပ္ၿပီး ညံ့ပါ့ ကိုဗီလိန္ရာ။ အခုေခတ္က ဘာေခတ္လဲ သိလား။”
ဗီလိန္ ။ ။ “အိုင္တီ ေခတ္ေလ။ အိုင္တီေခတ္။ အင္တာနက္ေခတ္”
အင္ဒီ ။ ။ “မွားတယ္။ ျငဳပ္သီးမႈန္႔တံဆိပ္တစ္ခု ၾကားဖူးလား။”
ဇာနည္ ။ ။ “ေၾသာ္.... ဘုတ္ဆံုမေခတ္”
ေဖ်ာင္း.... ဒိုင္း....
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ဘုတ္ဆံုမက နင့္ဂ်ီးေဒၚ။”
အင္ဒီ ။ ။ “ဆင္ျဖဴေတာ္ ေခတ္ဗ်။ ဆင္ျဖဴေတာ္ေခတ္။ ၿမဲၿမဲ မွတ္ထား အရင္က ဆင္ျဖဴေတာ္မီွ ႀကံစုတ္တဲ့ ဆိုးရိုးရွိသဗ်။ အခု ေျပာင္းသြားၿပီ။“
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “ဘယ္လိုေျပာင္းသြားတုန္း အင္ဒီေကာင္ရဲ႕”
အင္ဒီ ။ ။ “ဆင္ျဖဴေတာ္ထြက္ ကိစၥျပတ္ တဲ့”
အားလံုး ။ ။ “ဒီမွာ. အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး ေပးလိုက္ခ်င္ ေရာ့ေရာ့ေရာ့”
ဒီေဂ် ဖိုးဂ်ယ္၏ တဂ်ိဂ်ိ အသံျဖင့္ တေယာက္တစ္ေပါက္ ကၾကေလသည္။ ဟန္သစ္ၿငိမ္က သူ၏ မဟာႏွာေခါင္းႀကီးကို ပြစိပြစိျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဇာနည္က ေျခတေပါင္က်ိဳး ခုန္ဆြ ခုန္ဆြျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အင္ဒီေကာင္က ဂ်က္ကီခ်န္း၏ အရက္မူးသိုင္းလိုလို ဘာလိုလုိျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေအာင္သာငယ္က နားရြက္ဆြဲထိုင္ထ လုပ္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ကလန္ကလားဗီလိန္က နာဂစ္ဓာတ္တိုင္လို အေတာင့္လိုက္ ခါးရမ္းကာ ကေလေတာ့သည္။ ခ်မ္းရဲကမူ ေခါင္းေလး တစ္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “အ.. ကိုဂ်ီးတို႔။ က်ေနာ္ စကၤာပူကို ျပန္ေတာ့မယ္။ စစ္အဲက ထြက္ေတာ့မယ္တဲ့ ခုပဲ ဖုန္းဆက္တယ္။” (ဗီလိန္က ခ်မ္းရဲ လက္ကို ဖမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။)
ဗီလိန္ ။ ။ “မပူပါနဲ႔ကြာ စစ္အဲမမီလည္း အမ္ေအအိုင္ ရွိပါတယ္ကြာ။ မရွိလည္း ကားနဲ႔ ျပန္လို႔ရပါတယ္။ ဘာတဲ့... သီခ်င္းေလးေတာင္ ရွိေသးတယ္။ .... ကားျပာေလးကို စီးကာကြယ္.....”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ဖြက္ ဟဲ့... လြဲပါေစ။ ဖယ္ပါေစ။ ခင္ဗ်ားႀကီးကေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္က မိန္းမ မရေသးဘူး။ စလံုးမွာ ခ်စ္သူေစာင့္ေနတယ္။ အဟင့္”
ဇာနည္ ။ ။ “ငိုပါကြာ ငိုပါ။ ၿပိတၱာ မ်က္ရည္ ေျမက်က် မက်က် မထူးေတာ့ပါဘူး။”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ခင္ဗ်ာ..... အမေလးေလး.... ေျပာကာမွ ပိုဆိုးၿပီ။ ေတာ္ၿပီဗ်ာ။ ငိုေတာ့ဘူး။ ကားျပာမကလို႔ ကားဝါ ျဖစ္ျဖစ္ ကားနီ ျဖစ္ျဖစ္။ ေဂဟာ အက်ိဳး...... ခ်စ္သူေရ.... ဒီဘဝမွာ မင္းနဲ႔ မဆံုရေပမယ့္ မင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မိုးနတ္မင္းႀကီးကို တိုင္တည္ၿပီး ကိုယ္ေျပာခဲ့ခ်င္တာက........” (ႏွာေခါင္း တစ္ခ်က္ရံႈ႕လိုက္ကာ ဆက္ေျပာသည္။ ) “မိုးနတ္မင္းႀကီးကို တိုင္တည္ၿပီး ကိုယ္ေျပာခဲ့ခ်င္တာက.... ကိုယ့္အေႂကြးေတြ ဆပ္ေပးစမ္းပါ”
ေဖ်ာင္း... ေဖ်ာင္း... ဒိုင္း
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “ကဲ... အေရးထဲ ဖဲေႂကြးလာရွင္းေနေသးတယ္။”
ဇာနည္ ။ ။ “အင္ဒီေကာင္က ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ က်ေနာ္ ဟိုေန႔က ေဂဟာ မေရာက္တဲ့ အေၾကာင္း။”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “အင္းဟုတ္သားဟ။ တစ္ပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ေနတာ။ ဘာလဲ အသည္းေလးနဲ႔ ေခ်ာင္းသာသြားတာလား။”
ဇာနည္ ။ ။ “ဘယ္ကသာဗ်ာ။ အဲဒီ့ေန႔က ေဂဟာက အျပန္ လွည္းတန္းနားမွာ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔လည္း ေတြ႕ေရာ ဟိုက္ ၁ ျပား ထပ္ကစ္လိုက္တယ္။ အဲ.. အျပန္က်ေတာ့ ဟိုက္အစြမ္းျပေတာ့တာပဲ။ ဘယ္ေနရာ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ ႏိုးေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ဖူးေရာင္လို႔ သံတိုင္ေတြ ၾကားထဲ ေရာက္ေနေတာ့တာပဲ။”
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ အမႈတဲ့လဲ။”
ခ်မ္းရဲ။ ။ “ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈတဲ့ဗ်ာ... ေမွာင္ရိပ္ခိုရင္ ဖမ္းတယ္တဲ့... ခက္တာက ရန္ကုန္မွာကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ သိတဲ့အတိုင္းဗ်ာ... မီးမွမလာေတာ့ ေမွာင္တာေပါ့... အဟင့္... ”
ဇာနည္ ။ ။ “အမႈေတြကေတာ့ စံုစိေနတာပါပဲ။ မူးယစ္ရမ္းကားမႈ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ အေဆာင္ကို ၿခံစည္းရိုးဖ်က္မႈ၊ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈ၊ ၃၇၆ ႀကံစည္မႈ၊ ခိုးမႈ၊ ပိုင္နက္က်ဴးေက်ာ္မႈ၊ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း ဖ်က္ဆီးမႈ အင္း.... ေနာက္ၿပီး.........”
အင္ဒီ ။ ။ “ေနဦးေနဦး ဟိုအမႈေကာ မပါဘူးလား”
အားလံုး ။ ။ “ဘယ္အမႈတုန္း”
အင္ဒီ ။ ။ “ေရကူးတဲ့ အမႈ” (ေဗ်ာင္း.... ဒိုင္း...... ဝိုင္းသမၾကသည္။)
ဗီလိန္ ။ ။ “မူးေနပါတယ္ဆိုမွ ေရကူးရင္ နစ္ေသမွာေပါ့ဟ”
အင္ဒီ ။ ။ “မသိဘူးေလ။ အဲဒီ့ လွည္းတန္းဆိုေတာ့ အင္းယားကန္မွာ ေရေတြဘာေတြ သြားကူးေသးလားလို႔ပါ။” (ေဗ်ာင္း.... ဒိုင္း...... ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဝိုင္းသမၾကသည္။)
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ကိုဗီေရ စစ္အဲ လက္မွတ္ ၂ ေစာင္ ျဖတ္ထား လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ က်ေနာ္ စိုက္ထားလိုက္မယ္။ လခထုတ္မွ ျပန္ေပး။”
ဗီလိန္ ။ ။ “မပူပါနဲ႔ကြာ။ ႏွစ္မႀကီးႀကီးေအာင္ လုပ္ေပးပါမယ္။ ကဲ... ကိုဇာနည္ ဆက္ပါဦး”(ခ်မ္းရဲမွာေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့။)
ဇာနည္ ။ ။ “ကိုေအာင္သာငယ္တို႔ ကိုဟန္သစ္တို႔ သိပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ မူးရင္ ဘာလိုေနလဲ။ က်ေနာ္က မူးရင္ ေအးရာေအးေၾကာင္း ေနတတ္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး ၿခံစည္းရိုးခ်ိဳးဖို႔ မေျပာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။”
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္နဲ႔ ရွင္းရေရာလား။”
ဇာနည္ ။ ။ “အေဆာင္ပိုင္ရွင္ မေျပာနဲ႔ ဘယ္အေဆာင္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူးဗ်ာ။ သူတို႔ အေျပာကေတာ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ေၾကေအးသြားတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “အင္းေပါ့။ သူကလည္း သူခိုးဝင္ခံရတဲ့ အိမ္ရွင္ဆိုေတာ့ ေထာင္ ၃ႏွစ္ေတြ ဘာေတြ ေၾကာက္မွာေပါ့။” (ပရိတ္သတ္က ဝါးကနဲ ပြဲက်သြားသည္။)
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ေဟ့ လူ..... ဟာဗ်ာ။ သြား.. ခင္ဗ်ားတို႔ ုျပက္လံုးမထုတ္နဲ႔ေတာ့။ မင္းသမီးေခၚေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့ခ်စ္သူ ေစာင့္ေနတယ္။ ေနာက္က်ေနၿပီ။”
အင္ဒီ ။ ။ “ေရာက္ေတာ့လည္း အသိသာႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီးေပါ့။”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ခ်စ္သူေရ.... ဒီဘဝမွာ မင္းနဲ႔ မဆံုရေပမယ့္ မိုးနတ္...နတ္....နတ္..............................”
ေျဖာင္း... ေဗ်ာင္း.... ေဗ်ာင္း.... ဗီလိန္က သံုးခ်က္ေလာက္ ဆင့္တီးလိုက္သည္။
ဗီလိန္ ။ ။ “လာျပန္ပလား ဒီမိုးနတ္မင္း။ ေနစမ္းပါဦးဟ။ ကိုဇာနည္ေျပာတာ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦး။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ရွင္ေၾကေအးတာနဲ႔ လြတ္သြားေရာလားဗ်။ ကိုဇာနည္ရဲ႕။”
ဇာနည္ ။ ။ “ဟင့္အင္း။ အဲဒီ့ေတာ့မွ ရဲမႈ တဲ့ဆိုၿပီး ခုနက ေခါင္းစဥ္ႀကီးေတြ တပ္ေတာ့တာပဲ။ အဟင့္ အဲေလာက္အမႈႀကီးေတြ က်ဴးလြန္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ ေျပာမွ သိရပါတယ္။ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မႀကံစည္ဖူးပါဘူး။ အီး... ဟီး......။”
အင္ဒီ ။ ။ “စိတ္ကူးထဲသာ မက်ဴးလြန္ဖူးတာ ၃၇၆ နဲ႔ ၃ခါက်ၿပီးၿပီ။” (အင္ဒီေကာင္က ဝင္တြတ္သည္။)
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “က်ဴးလြန္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ အခုက် ဘယ္လိုဘယ္လို စင္ေပၚေရာက္လာတာတုန္းဗ်။”
ဇာနည္ ။ ။ “ေၾသာ္...... ဒါကေတာ့ ကိုသာႀကီးရယ္။ အင္ဒီေကာင္ရဲ႕ ဆိုးရိုးေလးက ဘာတဲ့”
အင္ဒီ ။ ။ “ဆင္ျဖဴေတာ္ထြက္ ကိစၥျပတ္”
အားလံုး ။ ။ “ဒီမွာ. အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး ေပးလိုက္ခ်င္ ေရာ့ေရာ့ေရာ့” တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ကၾကျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခ်မ္းရဲပါ စိတ္ပါၿပီး ကင္းေျခမ်ားဖိနပ္စီးသည့္အတိုင္း ဟိုဘက္ေျခေထာက္ကို လက္နဲ႔ တို႔လိုက္ ဒီဘက္ေျခေထာက္ကို လက္ျဖင့္ ထိလိုက္ျဖင့္ ကျမင္းေက်ာထေနသည္။
ဗီလိန္ ။ ။ “မကေတာ့လည္း သူပဲ။ ကေတာ့လည္ ၂ေယာက္မရွိဘူး။ ေနစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားကေကာ ဟိုရက္ေတြက ဘာကိစၥ ေဂဟာကို မလာရတာတုန္း ခ်မ္းရဲ။ ဒီကိစၥရွင္း။”
အင္ဒီ ။ ။ “ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ အားလံုးမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိလို႔ ပ်က္ၾကတာ။ မင္းက ေဂဟာကို မေလးမစားနဲ႔။ ဘာလဲ။ ပုန္ကန္ခ်င္တာလား သစၥာေဖာက္ခ်င္တာလား။ ထုေခ်လႊာ အျမန္တင္။”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဒီလိုမေျပာပါနဲ႕ဗ်ာ.. အားလံုးက ေဂဟာကို ခ်စ္ပါတယ္.. တန္ဖိုးထားပါတယ္ ။ ေဂဟာနဲ႕ အဆက္အသြယ္ပ်က္ေနတာ.. အေၾကာင္းရွိတယ္..အေၾကာင္းရွိတယ္ ။
အားလံုး ။ ။ ေျပာျပစမ္းပါအံုး ဒါဆို..
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဒီေန႕ ကမာၻမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ခင္ဗ်ားတို႕ အသိပဲေလဗ်ာ ။ မုန္တိုင္းတိုက္လိုက္ ၊ ငလ်င္လွဳပ္လိုက္ ၊ ေရာဂါဆိုးေတြ ျဖစ္လိုက္နဲ႕ ..အဲဒီလို ကပ္ေဘးဒဏ္ေတြ ခံေနရတဲ့ ျပည္သူျပည္သားေတြဆီ သြားေရာက္ ေလ့လာတယ္.. တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီတယ္ ။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ေအာ္..တကယ္လားဗ်။ ဒါဆိုရင္ သာဓုပါဗ်ာ... ဘာေတြမ်ားသိခဲ့ ျမင္ခဲ့ရတုန္း
ခ်မ္းရဲ ။ ။ (သတင္းသမားေလသံျဖင့္) နာဂစ္မုန္းတိုင္းျဖစ္အျပီးမွာ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံေက်းရြာေတြအတြက္ ပညာသင္ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႕ ႏိုင္ငံတကာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြက ရန္ပံုေငြ ေဒၚလာ ၁၀ သန္းေပးမယ္ ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။
အင္ဒီ ။ ။ အမ္မယ္ တယ္ျမင့္ပါလားဗ်
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္လဲ ေဂဟာက ပညာေရး၀န္ၾကီး.. နာမည္က အဲ..ဘယ္သူ..
ဗီလိန္ ။ ။ ဇင္ဇင္.. နာမည္ေတြလည္း မမွတ္မိပါလား..ငါ့ႏွယ္ေနာ္
ခ်မ္းရဲ ။ ။ အင္း..ဇင္ဇင္..ပညာေရး၀န္ၾကီး ဇင္ဇင္ကိုယ္တိုင္ကို အဲဒီကိစၥအတြက္ ႏိုင္ငံတကာအၾကီးအကဲေတြဆီ သြားေရာက္ ေဆြးေႏြးခိုင္းလိုက္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပပါဘူးဗ်ာ။
ဇာနည္ ။ ။ ဟမ္.. ဘာလို႕လဲ
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဇင္ဇင္က သူတို႕ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားကို တစ္လံုးမွ နားမလည္လိုက္ဘူးတဲ့ ။
ဗီလိန္ ။ ။ (ကဲဟာ..ေဖာင္း..) ဒါ ပညာေရး၀န္ၾကီးကို သိကၡာခ်တာ ။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဒါ ထားပါ.. ရွိေသးတယ္ဗ်.. ဟိုေန႕က ကြ်န္ေတာ္ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ deadly tsunami ဆိုတဲ့ ကိုရီးယားကား သြားၾကည့္တာ သနားစရာဗ်ာ.. တိုက္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေရလွိဳင္းလွံုးၾကီးေတြျမိဳ႕ထဲ၀င္လာတာ.. ေရေတြ လမ္းမေပၚမွာလွ်ံျပီး ျမဳပ္တဲ့လူကျမဳပ္ ေမ်ာပါသြားတဲ့လူေတြက မွီရာကို လွမ္းဆြဲ တြယ္ကပ္ေနရတာဗ်
အားလံုး ။ ။ သနားစရာဗ်ာ ။ နာဂစ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲေနမွာ
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ.. အဲဒီအခ်ိန္ ဓာတ္တိုင္က က်ိဳးက်ေတာ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ၾကိဳးက ေရထဲက်ျပီး ေရေပၚကလူေတြ ဓာတ္လိုက္ေသသြားတာ မၾကည့္ရက္စရာဗ်ာ ... ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာဆိုျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး
အင္ဒီ ။ ။ ဘာလို႕တုန္း
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဓာတ္ၾကိဳးက လွ်ပ္စစ္မွမစီးတာ
အားလံုး ။ ။ အမ္...။
ေအး..ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သားဗ် ေနာ္..
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ခုလည္း အဲဒီ မုန္းတိုင္းက်ျပီ ေရလႊမ္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ကေဒသေတြမွာ ၾကြက္ေတြေသာင္းက်န္းေနတယ္လို႕ၾကားတယ္။
ဗီလိန္ ။ ။ ၾကြက္ေတြက အစထဲက ေသာင္းက်န္းေနတာေလ..
ခ်မ္းရဲ ။ ။ မရွည္နဲ႕...(ရိုက္လွ်က္..ေဖာင္း ေဖာင္း) မရွည္နဲ႕ ။ ငါက တကယ့္ၾကြက္ကိုေျပာတာ..မရွိလို႕မွ ခက္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြ..သူတို႕ ရင္းႏွီး စိုက္ပ်ိဳးထားတာေတြ ၾကြက္ေတြ စားေသာက္ခံရတာနဲ႕ ကုန္မွာပဲ။
ဗီလိန္ ။ ။ ငါလည္း တကယ့္ၾကြက္ကိုေျပာတာပဲ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း အရိုက္ခံရတယ္..အဟင့္
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္..ရိုက္ရင္ခံ ဒါပဲ..။ အဲဒါ ပုလိပ္ေရာဂါရျဖစ္ေတာ့မွာ မေကာင္းဘူး။
ဗီလိန္ ။ ။ ပုလိပ္ပါဆိုမွ ေကာင္းမလား..
ခ်မ္းရဲ ။ ။ မရွည္နဲ႕.. ( ရိုက္လွ်က္..ေဖာက္..ဖုတ္) မရွည္နဲ႕ လို႕ ေျပာေနတယ္။ ငါက ပုလိပ္ေရာဂါကို ေျပာတာ
ဗီလိန္ ။ ။ ငါလဲ ပုလိပ္ေရာဂါ မေကာင္းဘူးလို႕ ေျပာတာေလ။ ဒီျပန္၀ံ ေဆာ္မယ္ဆိုတာၾကီးပဲ (မဲ့လွ်က္)
ခ်မ္းရဲဲ ။ ။ အဲဒီအတြက္ က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးကိုတိုင္ ေဆး၀ါးအျပည့္အစံုနဲ႕ သြားကူညီဖို႕ ၾကံခဲ့ေသးတယ္.. အဆင္မေျပလိုက္ပါဘူးဗ်ာ
ဗီလိန္ ။ ။ ဘာလို႕တုန္းဗ်
ခ်မ္းရဲ ။ ။ အဲဒီေဆး၀ါးေတြေရာ ပါလာတာတဲ့ပစၥည္းေတြ ၾကြက္စားတာခံလိုက္ရတယ္ေလ...
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ေအာ္....
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ၾကီးလည္း ကူညီဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါေသးတယ္ဗ်ာ။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္။ (ဂုဏ္ယူဝ့ံႂကြားဟန္ျဖင့္ ေကာ္လံသလိုက္သည္)
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ဘယ္လိုတုန္းဗ် ။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ေလဒဏ္သင့္ အဆင့္ျမင့္ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ခံ အေဆာက္အဦးေတြ စမ္းသပ္တည္ေဆာက္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ပါဘူးဗ်ာ..
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တာတုန္း
ခ်မ္းရဲ ။ ။ အိုက္လို႕ဆိုျပီး ပန္ကာဖြင့္လိုက္တာ အေဆာက္အဦးတစ္ခုလံုးျပိဳက်ပါေလေရာ
အားလံုး ။ ။ အဲဒါလား ေလမုန္တိုင္ဒဏ္ခံ...ခြပ္ ေဖာင္..ေျဖာင္း.. ကဲဟာ
ခ်မ္းရဲ ။ ။ အဲဒီ့ အေဆာက္အဦးေတြ ၿပိဳတဲ့ ကိစၥနဲ႔ပဲ ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္နဲ႔ က်ေနာ္ မနည္းရွင္းလိုက္ရေသးတယ္။
အားလံုး ။ ။ ဘယ္လို ရွင္းလိုက္တုန္း
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ဒီမွာ.... အသည္းႏွလံုး......
အားလံုး ။ ။ “ဒီမွာ. အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး ေပးလိုက္ခ်င္ ေရာ့ေရာ့ေရာ့”
ေသာင္းက်န္းၾကျပန္သည္။ ဒီေဂ်ဖိုးဂ်ယ္၏ ဒီေဂ်သံအဆံုးတြင္ ေကာ့ေကာ့ေကာ့ေကာ့ႏွင့္ ထြက္လာသူကား ကိုဇာနည္ျဖစ္သည္။
ဇာနည္ ။ ။ သူမ်ားေတြေျပာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေျပာခ်င္သားဗ်။ ဒီလိုဗ်ာ ဟိုေန႔က ေဘာပြဲႏိုင္လို႔ ကိုေအာင္သာငယ္နဲ႔ က်ေနာ္ စားေသာက္ဆိုင္ သြားစားၾကေရာဗ်ာ။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ဒါမ်ိဳးက် အသံတိတ္ ဟုတ္လား (ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ဆိုေဆာ္ထည့္လိုက္သည္။)
အင္ဒီ ။ ။ ကိုဇာနည္ ႂကြားတာေလးေတြ ေလွ်ာ့ေျပာရင္ ပိုေကာင္းမယ္ဗ်ာ။ မဟုတ္ရင္ မင္းသမီးေခၚလိုက္ေတာ့မယ္။
ဇာနည္ ။ ။ ဟ စိတ္ကလည္း ႀကီးျပန္သေကာ။ ေနပါဦးဟ ေကာင္းခန္းလာေတာ့မယ္။ ဒီလို ကိုေအာင္သာငယ္က လူပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီးနဲ႔ အထင္ေတာ့မေသးလိုက္နဲ႔ သူႀကိတ္ခိုက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးရွိသဗ်။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ (အနားသို႔တိုးလာၿပီး) လုပ္ပါဦးဗ်။ ဒါမ်ိဳးဆို စိတ္ဝင္စားတယ္။ (ကိုေအာင္သာငယ္က လက္သည္းကိုက္ကာ ခင္စန္းဝင္းထမီကြၽတ္သလို ရွက္ျပေနသည္။)
ဇာနည္ ။ ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီ့ေန႔က စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ တည့္တည့္တိုးပါေလေရာဗ်ာ။... အဟိ။
ဗီလိန္ ။ ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး လာစားၾကတာေနမွာေပါ့။ ဇာတ္ရွိန္ကေတာ့ တက္လာၿပီ။ ဆက္ပါဆက္ပါ။ ျမန္ျမန္ဆက္စမ္းပါ။
ဇာနည္။ ။ သူျပေတာ့ ရုတ္တရက္ က်ေနာ္က ျမင္ဖူးသလိုလိုေတာ့ ရွိသားလို႔....။ ေကာင္မေလးက ဟိုဘက္ဝိုင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔က ဒီဘက္ဝုိင္း၊ ေကာင္မေလးေတြက လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ က်ေနာ္တို႔က လွမ္းၾကည့္လိုက္နဲ ကလိက်လိ လုပ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘီယာေလး ေတာ္ေတာ္က်ၿပီး အရွိန္ေလးလည္ရေရာ ကိုသာႀကီး စခန္းထေတာ့တာပဲ။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ မင္းကလဲကြာ။ ေတာ္ေတာ့။ ေျပာနဲ႔ေတာ့ ဆို.....။ (ရွက္ကိုရွက္ကန္းပံုစံျဖင့္ ဒူးခါျပေနသည္)
ဇာနည္ ။ ။ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္တယ္၊ ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္၊ ေကာင္မေလးကို ခါးေလး ဖက္ထားခ်င္တယ္။ ေကာင္မေလးကို ေမႊးေမႊးေပးခ်င္တယ္၊ ေကာင္မေလးကို ........ အဲ..... အင္း...............။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေသာင္းက်န္းပါေလေရာဗ်ာ။ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းျဖစ္လာေတာ့ ဝိတ္တာေတြလည္း ေရာက္လာတယ္။
အင္ဒီ ။ ။ ကြိဳင္ပဲဗ်ာ။ ဒီလူႀကီးကလဲ။
ဇာနည္ ။ ။ ဒါေပမယ့္ ဇာနည္ေလ။ သိတယ္မလား။ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ ရွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုသာႀကီးက ဆႏၶေတြ အားလံုး ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္တာေပါ့။
ဗီလိန္ ။ ။ အားပါးပါးပါး သိပ္ႀကိဳက္သြားၿပီ။ ကိုဇာနည္။ က်ေနာ္ေကာင္မေလးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္လည္း လုပ္ေပးဗ်ာ။ ေနာ္ ....။ အဝတိုက္မယ္။ ဘယ္လုိ ေအာင္သြယ္ေပးလိုက္လဲ။
ဇာနည္ ။ ။ လြယ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အင္ဒီေကာင့္ ဆိုရိုးေလးနဲ႔ပဲေပါ့။
အားလံုး ။ ။ ေၾသာ္.................................
အားလံုး ။ ။ “ဒီမွာ. အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး ေပးလိုက္ခ်င္ ေရာ့ေရာ့ေရာ့”
တေယာက္တေပါက္ ကေနသည့္အထဲမွ ကိုဇာနည္က ဗီလိန္႔ကို ဆြဲထုတ္လုိက္ၿပီး
ဇာနည္ ။ ။ ဒါနဲ႔ မင့္ကိုေမးရဦးမယ္။ မင္းညီမေလး အဲဒီ့ဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆိုေသးလား။
ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း.......... ေဗ်ာင္းေဗ်ာင္း............
ဗီလိန္က ဇာနည္ကို မနားတမ္း သမသည္။ ဇာနည္ကလည္း ပုဆိုးမၿပီး စင္ေနာက္ထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားသည္။ ဗီလိန္လည္း စင္ေနာက္ထဲထိ လိုက္သမေလေတာ့သည္။
စင္ေပၚတြင္ က်န္ခဲ့သည့္ ၄ ေယာက္ထဲက အင္ဒီေကာင္က
အင္ဒီ ။ ။ ကဲ... ေပ်ာ္တာလည္း ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ခြက္ပုန္းေလးကစ္ရေအာင္ .... အဲေလ။ မင္းသမီးကို အလွည့္ေပးရေအာင္ ေခၚၾကပါစို႔ဗ်ာ။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဟုတ္ၿပီဗ်ာ။ ကဲ ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္ပဲ ေခၚဗ်ား
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ေခၚဆိုလည္း ေခၚရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီတခါ ဘယ္သူမ်ားလဲ ဗ်။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ေမြးျမဴေရးနဲ႔ ေရလုပ္ငန္ဝံဂ်ီး ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီးေခ်ာေလ ဂန္းစတား စြန္မုေလဗ်ာ။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ကဲ.... ပန္းစကားရယ္ ညႇင္းေလရယ္ သယ္ပါဘိ ဂန္းစတားႏွယ္ သင္းေလးရယ္ က်ိဳင္ပါေလရဲ႕ ျမင္သူတကာ တင္ကာဆန္း၊ ရင္ဖိုကာ လိႈက္နမ္းခ်င္လွၿပီ။ စြန္မု ဆိုတဲ့ ဆုမြန္ ကေလးႏွမပ်ိဳ............ ေရ........
ယိမ္းတိမ္း ယိမ္းတိမ္းနဲ႔ မင္းသမီး စင္ေပၚ တက္လာေတာ့သည္။ သူက ခုနက မင္းသမီးေတြနဲ႔မတူ... လႈပ္ေနတာမဟုတ္... ေလတိုက္လို႔ ယိမ္းေနသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။
ဗီလိန္။ ။ `ဟ... ဟ၊ လုပ္ၾကပါဦး... တို႔မင္းသမီး နာဂစ္မိလာပံုရတယ္...´
အင္ဒီ။ ။ `အာ... မင္းသမီးေကာ ဟုတ္လို႔လား... စင္ေပၚကို ေျမြတက္လာသလား ေအာင့္ေမ့ရတယ္...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ေျမြျဖစ္မလားဟ၊ ေျမြက မတ္တပ္ႀကီး တြန္႔တတ္လို႔လား...´
အင္ဒီ။ ။ `တြန္႔ခ်င္ တြန္႔မွာေပါ့... သူက နာဂစ္မိလာတာကိုး...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `နင္တို႔ေတြ ေတာ္ၾကစမ္းပါ... ေတာ္ၾကာ မင္းသမီး ႏွာကစ္ၿပီး ျပန္ဆင္းသြားမွ ခက္ေနေရာ့မယ္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... မင္းသမီး... ခုတစ္ခါ ဘာဆိုမွာလဲ... ေမာင္ႀကီး အစိကလိေနပံုလား...´
ဇာနည္။ ။ `ေအး... ဟုတ္တယ္၊ ခုနက ဟို... မင္းသမီးဆိုတုန္းက ေမာင္ႀကီးအစိ ကလိေနပံုဆိုတာ... အဲဒါ ဘာကို ေျပာတာလဲဟင္...´
ေဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `အာ... သူမ်ားသမီးပ်ိဳကို ညစ္တီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ေတြ သြားေမးစရာလား...´
ဇာနည္။ ။ `သိဘူးေလ... သူတို႔ေတြပဲ ဆိုတဲ့ဟာကိုး...´
ဗီလိန္။ ။ `အဲဒါက ခုနက ရင္တင္ေဖာ္...တဲ့ ဇင္ဇင္ေဇာ္ေလ...´
ေဖာင္း၊ ေျဖာင္း... ေဖာင္း... ခြပ္... ေဖာင္း... ဟန္သစ္ၿငိမ္မွာ ဗီလိန္ကို အေသသမေတာ့သည္...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲဟာ။ သူမ်ားသားသမီးကို နာမည္ ဖ်က္စရာလား...´
ဗီလိန္။ ။ `ဟြန္း... ခုနက သူပဲ အဲလို ေခၚၿပီးေတာ့မ်ား... ခုက်မွ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ကဲ... ခင္ဗ်ားတို႔ အသာေန... ဒီမယ္... မင္းသမီး ခုနကလိုပဲ... စစရာရွိ စ၊ ကစရာရွိက... ၿပီးရင္ေဂ်ာင္း...´
မစြန္မု။ ။ `အဟင့္... ကပါမယ္... ၿပီးရင္လည္း ဆင္းပါ့မယ္... တကတည္း... ခု မီး သီဆိုကျပမယ့္ သီခ်င္းက... နာမည္ႀကီးသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ ကုန္ေနၿပီ ပဲျဖစ္ပါတယ္...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `မႈန္ေရႊရည္ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ မင္းသမီး... ခု ဘယ့္ႏွယ္ ကုန္ေနၿပီ ျဖစ္ရတာလဲ...´
မစြန္မု။ ။ `ေအာ္... ဒါက ဒီဘက္ေခတ္ အီေကာ္ေနာ္မစ္အရ သီခ်င္းကို ခံစားခ်က္ ေျပာင္းထားတာပါ... နားဆင္ၾကည့္ပါေနာ္...´
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ရြာစားေက်ာ္ သံလြင္ဟီး႐ိုး၏ တျဗဳန္းျဗဳန္း လက္သံထြက္လာေတာ့သည္။ ဆိုင္းသံၾကားသည္ႏွင့္ မင္းသမီးမွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ရြာစားကို ယပ္ေတာင္ျဖင့္ သြားေဆာ္ေတာ့သည္။
သံလြင္ဟီး႐ိုး။ ။ `ဟ ဟ၊ မင္းသမီး လူရႊင္ေတာ္ေတြ မမဲရတာနဲ႔ က်ဳပ္လာျဖဲေနပါလား...´
မစြန္မု။ ။ `ဘာမွ ရွင့္လာမဲေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရွင့္လုပ္ပံုကို ရွင္ျပန္ၾကည့္ေလ...´
သံလြင္ဟီး႐ိုး။ ။ `ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်...´
မစြန္မု။ ။ `ဘာျဖစ္ရမလဲ... ရွင္တီးေနတာ စိတ္ညစ္လို႔ အရက္ကိုေသာက္တယ္... အဲဒီ သီခ်င္း သံစဥ္အလိုက္ႀကီးေလ... ကၽြန္မကမယ့္ ကုန္ေနၿပီမွ မဟုတ္တာ...´
သံလြင္ဟီး႐ိုး။ ။ `အဟီး... ဟုတ္သားပဲ... နည္းနည္းေလး လက္ေခ်ာ္သြားလို႔ပါ... ေခ်ာဒီးေနာ္ မင္းသမီး ျပန္တီးေပးမယ္... ကဲ... ဒီေဂ် ဖိုးဂ်ယ္ ဒီတစ္ခါ မင္းအရင္၀င္...´
တီြတီြတီြ... က်ီ က်ီ က်ီ... (မႈန္ေရႊရည္ တီးလံုးကို ဒီေဂ် ပြတ္ေနသည္ဟု မွတ္ပါ)
ကုန္ေနၿပီ... ခုန္ေသမည္... ၀သုန္ေျမမဟီ...
ကုန္ေနၿပီ... မိႈင္ကာသာေငးမည္... ထိုင္ကာသာေခ်းမည္...
ဆန္ဆီေငြမ်ား ကုန္ေလၿပီ... ထမင္းငတ္ဖို႔ ရွိေလသည္...
ဟင္းငတ္ဖို႔ ရွိေလသည္... ငတ္ျပတ္ျပတ္ ဗိုက္ေမွာက္ခုန္ေသမည္... ကုန္ေနၿပီ...
ကုန္ေနၿပီ... မိႈင္ကာသာေငးမည္... ထိုင္ကာသာေခ်းမည္...
ဆန္ဆီေငြမ်ား ကုန္ေလၿပီ... ထမင္းငတ္ဖို႔ ရွိေလသည္...
ဟင္းငတ္ဖို႔ ရွိေလသည္... ငတ္ျပတ္ျပတ္ ဗိုက္ေမွာက္ခုန္ေသမည္... ကုန္ေနၿပီ...
ဗိုက္ေမွာက္ေရေသာက္ အသက္ေျပာက္လုၿပီ
လူျမင္သူျမင္ မေကာင္းလည္း ဘာမထီ
ေခတ္အမီ ငတ္တာျပတ္တာ မဆန္းေတာ့ပါေလၿပီ...
ဗိုက္ေမွာက္ေရေသာက္ အသက္ေျပာက္လုၿပီ
လူျမင္သူျမင္ မေကာင္းလည္း ဘာမထီ
ေခတ္အမီ ငတ္တာျပတ္တာ မဆန္းေတာ့ပါေလၿပီ...
ငါးေထာင္တန္ ကယ္လည္းမရပါ... ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ လိုက္လို႔မမီပါၿပီ...
ကုန္ေနၿပီ လြမ္းျပလို႔ မထူးျခားေတာ့သည္
ျမင္ျမင္သူ အရြဲ႕တိုက္ေတာင္ မထူးျခားေတာ့ၿပီ
ကုန္ေနၿပီ လြမ္းျပလို႔ မထူးျခားေတာ့သည္
ျမင္ျမင္သူ အရြဲ႕တိုက္ေတာင္ မထူးျခားေတာ့ၿပီ
ဆီကုန္ဆားမရွိ ကုန္ေနၿပီ... ဆန္ကုန္သၾကားရွိ ကုန္ေနၿပီ...
နတ္ျဗဟၼာေတြ ရြာသြန္းေပးမယ့္... ေရႊမိုး ေငြမိုး ေမွ်ာ္ေနသည္
ဗိုက္ေမွာက္ေရေသာက္ အသက္ေျပာက္လုၿပီ
လူျမင္သူျမင္ မေကာင္းလည္း ဘာမထီ
ေခတ္အမီ ငတ္တာျပတ္တာ မဆန္းေတာ့ပါေလၿပီ...
ဗိုက္ေမွာက္ေရေသာက္ အသက္ေျပာက္လုၿပီ
လူျမင္သူျမင္ မေကာင္းလည္း ဘာမထီ
ေခတ္အမီ ငတ္တာျပတ္တာ မဆန္းေတာ့ပါေလၿပီ...
ငါးေထာင္တန္ ကယ္လည္းမရပါ... ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ လိုက္လို႔မမီပါၿပီ...
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။
=============================================================================
ထိုစဥ္အိပ္ငိုက္ေနေသာ အန္ဒီ တစခန္းထေလသည္
အင္ဒီ ။ ။ “ေဝး............ မင္းသမီး သြားၿပီကြ။”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “တယ္.. ဒီေကာင္” (နားရင္းကို ၃ ခ်က္ေလာက္ ဆင့္ရိုက္လိုက္သည္။ ဘယ္တုန္းကတည္းက ညိႇဳးထားသလဲ မသိ။) “မင္းသမီးသြားတာ ေပ်ာ္စရာလား။ ေအာက္က ပရိသတ္ မင့္ ခဲနဲ႔ ထုလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္မလား ပရိတ္သတ္ႀကီး” (ေလးျဖဴ ဒီဇိုင္းနဲ႔ လွမ္းေမးလိုက္သည္။ အၿငိမ့္ရိုက္ရန္ တစ္ေထာင္ဖိုး ၃ေယာက္ႏွင့္ ေခၚထားေသာ ပရိသတ္ကလည္း မင္းသမီးကို အားေပးဟန္တူသည္။ “မထူးပါဘူးဗ်ိဳး၊” ဟု ဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။)
ဗီလိန္ ။ ။ “ခဲနဲ႔ မထုဘူး စႏိုက္ဘာနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္မွာ။”
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “ေနပါဦး ေနပါဦး။ စႏိုက္ဘာ မေျပာနဲ႔ စႏိုက္ဘာေလာက္ရွည္တဲ့ ေသနတ္ေတာင္ မင္းက ျမင္ဖူးလို႔လား။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔ ဗီလိန္ရာ။”
ဗီလိန္ ။ ။ “ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္ မသိပဲနဲ႔ ေျပာျပန္ၿပီဗ်ာ။ ေစာေစာက မင္းသမီးကေနတုန္း စင္ေပၚကို ပုဆိုးတစ္ထည္ ေရာက္လာတယ္ေလ မေတြ႕ဘူးလား။”
ဇာနည္ ။ ။ “ဘာဆိုင္လို႔တုန္းဟ။ သူ႔ဟာသူ ပုဆိုးကိုေလေပၚေျမႇာက္ၿပီး အားေပးရင္း လြတ္ၿပီး စင္ေပၚေရာက္လာတာေလ။” (ဇာနည္က ေမးရင္ႏွင့္ လက္ကလည္း ဗီလိန္႔ ဇာတ္ပိုးကို ရြယ္ထားလိုက္သည္။ ဗီလိန္႔ အစားခ်မ္းရဲက ဝင္ေျဖေပးလိုက္သည္။)
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “အဲဒါ က်ည္ထိုးတာေနမွာ” “ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း။” (ဗီလိန္႔ကိုရြယ္ထားသည့္ လက္က ခ်မ္းရဲ၏ ဇတ္ပိုးကို ရိုက္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။)
ဗီလိန္ ။ ။ “ဒီလိုေလဗ်ာ။ ပြဲခင္းထဲကို ဝင္ရင္ လံုၿခံဳေရးက အဝမွာ ငိုက္ေနတယ္မလား။ အဲေလ... အဝမွာ စစ္ေဆးတယ္မလား။ စစ္ေဆးတာ မမိေအာင္ စႏိုက္ဘာကို ပုဆုိးနဲ႔ ပတ္လာမွာေပါ့။ ဒါကိုေျပာတာပါဗ်။”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ေတာ္ေသးတာေပါ့။ လံုၿခံဳေရး ကယ္လို႔။ မဟုတ္ရင္ ငါထင္တာမွန္တယ္။” (မ်က္ႏွာေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ျဖင့္ မိမိဘာသာ ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။)
အင္ဒီ ။ ။ “အင္း... လံုၿခံဳေရးဆိုလို႔ က်ေနာ္လည္း ေျပာရဦးမယ္။ ဟိုတေလာက ေဂဟာမွာ ဖဲရိုက္တာ က်ေနာ္ ရံႈးပါေလေရာ။ ေဂဟာက ဖဲဝိုင္းက ေၾကးကလည္းႀကီး ရိုက္တဲ့သူကလည္း တြင္းတူးတို႔၊ ငတိတို႔၊ မမတို႔လို ၾဆာႀကီးေတြ ဆုိေတာ့ အရင္းျပဳတ္သြားတဲ့ က်ေနာ့အတြက္ ဝိုင္းထဲ ျပန္တိုးဖို႔က မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ႀကံရာ မရျဖစ္ၿပီး ေတာင္ဥကၠလာက က်ေနာ့ညီတစ္ေယာက္ ဝယ္ထားၿပီး မသံုးတဲ့ အိမ္နဲ႔ ၿခံကို ခဏေတာင္း။ ေၾကးနည္းနည္းနဲ႔ ရိုက္လို႔ရမယ့္ သူေတြကိုစုၿပီး ပ်ံဝံ ဖဲဝိုင္း အေသးေလးတစ္ခု ေထာင္တာေပါ့။”
ဇာနည္ ။ ။ “အဲဒီ့တုန္းက က်ေနာ္ေတာင္ ကြဲေနလုိ႔ လာရိုက္မယ္ လုပ္ေသးတယ္။ မိန္းမမလစ္လို႔ မလာလိုက္ရဘူး။”
အင္ဒီ ။ ။ “အင္း အင္း ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္က ဖဲရိုက္တယ္ ဆိုရင္ လံုၿခံဳေရးကို သိပ္သတိထားတာ။”
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “အင္း စိတ္ခ်ရေအာင္ ဘယ္လို လုပ္တုန္း”
အင္ဒီ ။ ။ “လံုၿခံဳေအာင္ ဆိုၿပီး အိမ္ထဲမွာေတာင္ မရိုက္ဘူး။ အေနာက္က အပင္ေလးဘာေလး စိုက္ထားတဲ့ ေျမလြတ္မွာ စားပြဲ ခ်ရိုက္တာေပါ့။ အေရးဟဲ့ဆို အေနာက္ဘက္ထဲကို ၿခံေက်ာ္ၿပီး ေျပးလို႔ရေအာင္။ ၿခံစည္းရိုးကလည္း သံဆူးႀကိဳးနဲ႔တင္ ကာထားတာဆိုေတာ့ ေျပးရလႊားရလြယ္တယ္ေလ။ အိမ္ေရွ႕မွာ လံုၿခံဳေရးအတြက္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး ေစာင့္ခိုင္းထားတာေပါ့။ အခ်က္ျပရေအာင္ လူေခၚ ဘဲလ္ေလးပါ တပ္ေပးထားေသးတယ္။”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “အဲဒီ့ေန႔က ႏိုင္လားဗ်။ ပ်ံဝံတို႔မ်ား ရံႈးရင္သာ တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ ႏိုင္ရင္ အသံမထြက္ဘူး”
အင္ဒီ ။ ။ “ႏိုင္မႏိုင္ေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ငိုခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဟိုတေလာက က်ေနာ္ ေဂဟာကို မလာႏိုင္တာ အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့။ ရဲလာဖမ္းလို႔ အားလံုး အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ”
ဇာနည္ ။ ။ “ဟ.. မင္းေျပာေတာ့ လံုၿခံဳေရးေကာင္းတယ္ဆို။”
အင္ဒီ ။ ။ “လံုၿခံဳေရးေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ ေျပးမယ္ဆိုတဲ့ အေနာက္က ၿခံက ရဲစခန္းဝင္းဗ်။”
ဗီလိန္ ။ ။ “က်ားေရွ႕ေမွာက္ယက္လဲတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့။ ဒါနဲ႔ မင္း ဒီအၿငိမ့္ပြဲ မီေအာင္ ဘယ္လိုျပန္ထြက္လာလဲ။”
အင္ဒီ ။ ။ “အဲ တြင္းတူးလုပ္ၿပီး ညံ့ပါ့ ကိုဗီလိန္ရာ။ အခုေခတ္က ဘာေခတ္လဲ သိလား။”
ဗီလိန္ ။ ။ “အိုင္တီ ေခတ္ေလ။ အိုင္တီေခတ္။ အင္တာနက္ေခတ္”
အင္ဒီ ။ ။ “မွားတယ္။ ျငဳပ္သီးမႈန္႔တံဆိပ္တစ္ခု ၾကားဖူးလား။”
ဇာနည္ ။ ။ “ေၾသာ္.... ဘုတ္ဆံုမေခတ္”
ေဖ်ာင္း.... ဒိုင္း....
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ဘုတ္ဆံုမက နင့္ဂ်ီးေဒၚ။”
အင္ဒီ ။ ။ “ဆင္ျဖဴေတာ္ ေခတ္ဗ်။ ဆင္ျဖဴေတာ္ေခတ္။ ၿမဲၿမဲ မွတ္ထား အရင္က ဆင္ျဖဴေတာ္မီွ ႀကံစုတ္တဲ့ ဆိုးရိုးရွိသဗ်။ အခု ေျပာင္းသြားၿပီ။“
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “ဘယ္လိုေျပာင္းသြားတုန္း အင္ဒီေကာင္ရဲ႕”
အင္ဒီ ။ ။ “ဆင္ျဖဴေတာ္ထြက္ ကိစၥျပတ္ တဲ့”
အားလံုး ။ ။ “ဒီမွာ. အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး ေပးလိုက္ခ်င္ ေရာ့ေရာ့ေရာ့”
ဒီေဂ် ဖိုးဂ်ယ္၏ တဂ်ိဂ်ိ အသံျဖင့္ တေယာက္တစ္ေပါက္ ကၾကေလသည္။ ဟန္သစ္ၿငိမ္က သူ၏ မဟာႏွာေခါင္းႀကီးကို ပြစိပြစိျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဇာနည္က ေျခတေပါင္က်ိဳး ခုန္ဆြ ခုန္ဆြျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အင္ဒီေကာင္က ဂ်က္ကီခ်န္း၏ အရက္မူးသိုင္းလိုလို ဘာလိုလုိျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေအာင္သာငယ္က နားရြက္ဆြဲထိုင္ထ လုပ္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ကလန္ကလားဗီလိန္က နာဂစ္ဓာတ္တိုင္လို အေတာင့္လိုက္ ခါးရမ္းကာ ကေလေတာ့သည္။ ခ်မ္းရဲကမူ ေခါင္းေလး တစ္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “အ.. ကိုဂ်ီးတို႔။ က်ေနာ္ စကၤာပူကို ျပန္ေတာ့မယ္။ စစ္အဲက ထြက္ေတာ့မယ္တဲ့ ခုပဲ ဖုန္းဆက္တယ္။” (ဗီလိန္က ခ်မ္းရဲ လက္ကို ဖမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။)
ဗီလိန္ ။ ။ “မပူပါနဲ႔ကြာ စစ္အဲမမီလည္း အမ္ေအအိုင္ ရွိပါတယ္ကြာ။ မရွိလည္း ကားနဲ႔ ျပန္လို႔ရပါတယ္။ ဘာတဲ့... သီခ်င္းေလးေတာင္ ရွိေသးတယ္။ .... ကားျပာေလးကို စီးကာကြယ္.....”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ဖြက္ ဟဲ့... လြဲပါေစ။ ဖယ္ပါေစ။ ခင္ဗ်ားႀကီးကေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္က မိန္းမ မရေသးဘူး။ စလံုးမွာ ခ်စ္သူေစာင့္ေနတယ္။ အဟင့္”
ဇာနည္ ။ ။ “ငိုပါကြာ ငိုပါ။ ၿပိတၱာ မ်က္ရည္ ေျမက်က် မက်က် မထူးေတာ့ပါဘူး။”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ခင္ဗ်ာ..... အမေလးေလး.... ေျပာကာမွ ပိုဆိုးၿပီ။ ေတာ္ၿပီဗ်ာ။ ငိုေတာ့ဘူး။ ကားျပာမကလို႔ ကားဝါ ျဖစ္ျဖစ္ ကားနီ ျဖစ္ျဖစ္။ ေဂဟာ အက်ိဳး...... ခ်စ္သူေရ.... ဒီဘဝမွာ မင္းနဲ႔ မဆံုရေပမယ့္ မင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မိုးနတ္မင္းႀကီးကို တိုင္တည္ၿပီး ကိုယ္ေျပာခဲ့ခ်င္တာက........” (ႏွာေခါင္း တစ္ခ်က္ရံႈ႕လိုက္ကာ ဆက္ေျပာသည္။ ) “မိုးနတ္မင္းႀကီးကို တိုင္တည္ၿပီး ကိုယ္ေျပာခဲ့ခ်င္တာက.... ကိုယ့္အေႂကြးေတြ ဆပ္ေပးစမ္းပါ”
ေဖ်ာင္း... ေဖ်ာင္း... ဒိုင္း
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “ကဲ... အေရးထဲ ဖဲေႂကြးလာရွင္းေနေသးတယ္။”
ဇာနည္ ။ ။ “အင္ဒီေကာင္က ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ က်ေနာ္ ဟိုေန႔က ေဂဟာ မေရာက္တဲ့ အေၾကာင္း။”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “အင္းဟုတ္သားဟ။ တစ္ပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ေနတာ။ ဘာလဲ အသည္းေလးနဲ႔ ေခ်ာင္းသာသြားတာလား။”
ဇာနည္ ။ ။ “ဘယ္ကသာဗ်ာ။ အဲဒီ့ေန႔က ေဂဟာက အျပန္ လွည္းတန္းနားမွာ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔လည္း ေတြ႕ေရာ ဟိုက္ ၁ ျပား ထပ္ကစ္လိုက္တယ္။ အဲ.. အျပန္က်ေတာ့ ဟိုက္အစြမ္းျပေတာ့တာပဲ။ ဘယ္ေနရာ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ ႏိုးေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ဖူးေရာင္လို႔ သံတိုင္ေတြ ၾကားထဲ ေရာက္ေနေတာ့တာပဲ။”
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ အမႈတဲ့လဲ။”
ခ်မ္းရဲ။ ။ “ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈတဲ့ဗ်ာ... ေမွာင္ရိပ္ခိုရင္ ဖမ္းတယ္တဲ့... ခက္တာက ရန္ကုန္မွာကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ သိတဲ့အတိုင္းဗ်ာ... မီးမွမလာေတာ့ ေမွာင္တာေပါ့... အဟင့္... ”
ဇာနည္ ။ ။ “အမႈေတြကေတာ့ စံုစိေနတာပါပဲ။ မူးယစ္ရမ္းကားမႈ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ အေဆာင္ကို ၿခံစည္းရိုးဖ်က္မႈ၊ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈ၊ ၃၇၆ ႀကံစည္မႈ၊ ခိုးမႈ၊ ပိုင္နက္က်ဴးေက်ာ္မႈ၊ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း ဖ်က္ဆီးမႈ အင္း.... ေနာက္ၿပီး.........”
အင္ဒီ ။ ။ “ေနဦးေနဦး ဟိုအမႈေကာ မပါဘူးလား”
အားလံုး ။ ။ “ဘယ္အမႈတုန္း”
အင္ဒီ ။ ။ “ေရကူးတဲ့ အမႈ” (ေဗ်ာင္း.... ဒိုင္း...... ဝိုင္းသမၾကသည္။)
ဗီလိန္ ။ ။ “မူးေနပါတယ္ဆိုမွ ေရကူးရင္ နစ္ေသမွာေပါ့ဟ”
အင္ဒီ ။ ။ “မသိဘူးေလ။ အဲဒီ့ လွည္းတန္းဆိုေတာ့ အင္းယားကန္မွာ ေရေတြဘာေတြ သြားကူးေသးလားလို႔ပါ။” (ေဗ်ာင္း.... ဒိုင္း...... ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဝိုင္းသမၾကသည္။)
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ကိုဗီေရ စစ္အဲ လက္မွတ္ ၂ ေစာင္ ျဖတ္ထား လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ က်ေနာ္ စိုက္ထားလိုက္မယ္။ လခထုတ္မွ ျပန္ေပး။”
ဗီလိန္ ။ ။ “မပူပါနဲ႔ကြာ။ ႏွစ္မႀကီးႀကီးေအာင္ လုပ္ေပးပါမယ္။ ကဲ... ကိုဇာနည္ ဆက္ပါဦး”(ခ်မ္းရဲမွာေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့။)
ဇာနည္ ။ ။ “ကိုေအာင္သာငယ္တို႔ ကိုဟန္သစ္တို႔ သိပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ မူးရင္ ဘာလိုေနလဲ။ က်ေနာ္က မူးရင္ ေအးရာေအးေၾကာင္း ေနတတ္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး ၿခံစည္းရိုးခ်ိဳးဖို႔ မေျပာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။”
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ “ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္နဲ႔ ရွင္းရေရာလား။”
ဇာနည္ ။ ။ “အေဆာင္ပိုင္ရွင္ မေျပာနဲ႔ ဘယ္အေဆာင္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူးဗ်ာ။ သူတို႔ အေျပာကေတာ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ေၾကေအးသြားတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “အင္းေပါ့။ သူကလည္း သူခိုးဝင္ခံရတဲ့ အိမ္ရွင္ဆိုေတာ့ ေထာင္ ၃ႏွစ္ေတြ ဘာေတြ ေၾကာက္မွာေပါ့။” (ပရိတ္သတ္က ဝါးကနဲ ပြဲက်သြားသည္။)
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ေဟ့ လူ..... ဟာဗ်ာ။ သြား.. ခင္ဗ်ားတို႔ ုျပက္လံုးမထုတ္နဲ႔ေတာ့။ မင္းသမီးေခၚေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့ခ်စ္သူ ေစာင့္ေနတယ္။ ေနာက္က်ေနၿပီ။”
အင္ဒီ ။ ။ “ေရာက္ေတာ့လည္း အသိသာႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီးေပါ့။”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ခ်စ္သူေရ.... ဒီဘဝမွာ မင္းနဲ႔ မဆံုရေပမယ့္ မိုးနတ္...နတ္....နတ္..............................”
ေျဖာင္း... ေဗ်ာင္း.... ေဗ်ာင္း.... ဗီလိန္က သံုးခ်က္ေလာက္ ဆင့္တီးလိုက္သည္။
ဗီလိန္ ။ ။ “လာျပန္ပလား ဒီမိုးနတ္မင္း။ ေနစမ္းပါဦးဟ။ ကိုဇာနည္ေျပာတာ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦး။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ရွင္ေၾကေအးတာနဲ႔ လြတ္သြားေရာလားဗ်။ ကိုဇာနည္ရဲ႕။”
ဇာနည္ ။ ။ “ဟင့္အင္း။ အဲဒီ့ေတာ့မွ ရဲမႈ တဲ့ဆိုၿပီး ခုနက ေခါင္းစဥ္ႀကီးေတြ တပ္ေတာ့တာပဲ။ အဟင့္ အဲေလာက္အမႈႀကီးေတြ က်ဴးလြန္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ ေျပာမွ သိရပါတယ္။ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မႀကံစည္ဖူးပါဘူး။ အီး... ဟီး......။”
အင္ဒီ ။ ။ “စိတ္ကူးထဲသာ မက်ဴးလြန္ဖူးတာ ၃၇၆ နဲ႔ ၃ခါက်ၿပီးၿပီ။” (အင္ဒီေကာင္က ဝင္တြတ္သည္။)
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “က်ဴးလြန္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ အခုက် ဘယ္လိုဘယ္လို စင္ေပၚေရာက္လာတာတုန္းဗ်။”
ဇာနည္ ။ ။ “ေၾသာ္...... ဒါကေတာ့ ကိုသာႀကီးရယ္။ အင္ဒီေကာင္ရဲ႕ ဆိုးရိုးေလးက ဘာတဲ့”
အင္ဒီ ။ ။ “ဆင္ျဖဴေတာ္ထြက္ ကိစၥျပတ္”
အားလံုး ။ ။ “ဒီမွာ. အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး ေပးလိုက္ခ်င္ ေရာ့ေရာ့ေရာ့” တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ကၾကျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခ်မ္းရဲပါ စိတ္ပါၿပီး ကင္းေျခမ်ားဖိနပ္စီးသည့္အတိုင္း ဟိုဘက္ေျခေထာက္ကို လက္နဲ႔ တို႔လိုက္ ဒီဘက္ေျခေထာက္ကို လက္ျဖင့္ ထိလိုက္ျဖင့္ ကျမင္းေက်ာထေနသည္။
ဗီလိန္ ။ ။ “မကေတာ့လည္း သူပဲ။ ကေတာ့လည္ ၂ေယာက္မရွိဘူး။ ေနစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားကေကာ ဟိုရက္ေတြက ဘာကိစၥ ေဂဟာကို မလာရတာတုန္း ခ်မ္းရဲ။ ဒီကိစၥရွင္း။”
အင္ဒီ ။ ။ “ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ အားလံုးမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိလို႔ ပ်က္ၾကတာ။ မင္းက ေဂဟာကို မေလးမစားနဲ႔။ ဘာလဲ။ ပုန္ကန္ခ်င္တာလား သစၥာေဖာက္ခ်င္တာလား။ ထုေခ်လႊာ အျမန္တင္။”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဒီလိုမေျပာပါနဲ႕ဗ်ာ.. အားလံုးက ေဂဟာကို ခ်စ္ပါတယ္.. တန္ဖိုးထားပါတယ္ ။ ေဂဟာနဲ႕ အဆက္အသြယ္ပ်က္ေနတာ.. အေၾကာင္းရွိတယ္..အေၾကာင္းရွိတယ္ ။
အားလံုး ။ ။ ေျပာျပစမ္းပါအံုး ဒါဆို..
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဒီေန႕ ကမာၻမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ခင္ဗ်ားတို႕ အသိပဲေလဗ်ာ ။ မုန္တိုင္းတိုက္လိုက္ ၊ ငလ်င္လွဳပ္လိုက္ ၊ ေရာဂါဆိုးေတြ ျဖစ္လိုက္နဲ႕ ..အဲဒီလို ကပ္ေဘးဒဏ္ေတြ ခံေနရတဲ့ ျပည္သူျပည္သားေတြဆီ သြားေရာက္ ေလ့လာတယ္.. တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီတယ္ ။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ေအာ္..တကယ္လားဗ်။ ဒါဆိုရင္ သာဓုပါဗ်ာ... ဘာေတြမ်ားသိခဲ့ ျမင္ခဲ့ရတုန္း
ခ်မ္းရဲ ။ ။ (သတင္းသမားေလသံျဖင့္) နာဂစ္မုန္းတိုင္းျဖစ္အျပီးမွာ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံေက်းရြာေတြအတြက္ ပညာသင္ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႕ ႏိုင္ငံတကာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြက ရန္ပံုေငြ ေဒၚလာ ၁၀ သန္းေပးမယ္ ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။
အင္ဒီ ။ ။ အမ္မယ္ တယ္ျမင့္ပါလားဗ်
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္လဲ ေဂဟာက ပညာေရး၀န္ၾကီး.. နာမည္က အဲ..ဘယ္သူ..
ဗီလိန္ ။ ။ ဇင္ဇင္.. နာမည္ေတြလည္း မမွတ္မိပါလား..ငါ့ႏွယ္ေနာ္
ခ်မ္းရဲ ။ ။ အင္း..ဇင္ဇင္..ပညာေရး၀န္ၾကီး ဇင္ဇင္ကိုယ္တိုင္ကို အဲဒီကိစၥအတြက္ ႏိုင္ငံတကာအၾကီးအကဲေတြဆီ သြားေရာက္ ေဆြးေႏြးခိုင္းလိုက္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပပါဘူးဗ်ာ။
ဇာနည္ ။ ။ ဟမ္.. ဘာလို႕လဲ
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဇင္ဇင္က သူတို႕ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားကို တစ္လံုးမွ နားမလည္လိုက္ဘူးတဲ့ ။
ဗီလိန္ ။ ။ (ကဲဟာ..ေဖာင္း..) ဒါ ပညာေရး၀န္ၾကီးကို သိကၡာခ်တာ ။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဒါ ထားပါ.. ရွိေသးတယ္ဗ်.. ဟိုေန႕က ကြ်န္ေတာ္ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ deadly tsunami ဆိုတဲ့ ကိုရီးယားကား သြားၾကည့္တာ သနားစရာဗ်ာ.. တိုက္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေရလွိဳင္းလွံုးၾကီးေတြျမိဳ႕ထဲ၀င္လာတာ.. ေရေတြ လမ္းမေပၚမွာလွ်ံျပီး ျမဳပ္တဲ့လူကျမဳပ္ ေမ်ာပါသြားတဲ့လူေတြက မွီရာကို လွမ္းဆြဲ တြယ္ကပ္ေနရတာဗ်
အားလံုး ။ ။ သနားစရာဗ်ာ ။ နာဂစ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲေနမွာ
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ.. အဲဒီအခ်ိန္ ဓာတ္တိုင္က က်ိဳးက်ေတာ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ၾကိဳးက ေရထဲက်ျပီး ေရေပၚကလူေတြ ဓာတ္လိုက္ေသသြားတာ မၾကည့္ရက္စရာဗ်ာ ... ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာဆိုျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး
အင္ဒီ ။ ။ ဘာလို႕တုန္း
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဓာတ္ၾကိဳးက လွ်ပ္စစ္မွမစီးတာ
အားလံုး ။ ။ အမ္...။
ေအး..ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သားဗ် ေနာ္..
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ခုလည္း အဲဒီ မုန္းတိုင္းက်ျပီ ေရလႊမ္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ကေဒသေတြမွာ ၾကြက္ေတြေသာင္းက်န္းေနတယ္လို႕ၾကားတယ္။
ဗီလိန္ ။ ။ ၾကြက္ေတြက အစထဲက ေသာင္းက်န္းေနတာေလ..
ခ်မ္းရဲ ။ ။ မရွည္နဲ႕...(ရိုက္လွ်က္..ေဖာင္း ေဖာင္း) မရွည္နဲ႕ ။ ငါက တကယ့္ၾကြက္ကိုေျပာတာ..မရွိလို႕မွ ခက္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြ..သူတို႕ ရင္းႏွီး စိုက္ပ်ိဳးထားတာေတြ ၾကြက္ေတြ စားေသာက္ခံရတာနဲ႕ ကုန္မွာပဲ။
ဗီလိန္ ။ ။ ငါလည္း တကယ့္ၾကြက္ကိုေျပာတာပဲ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း အရိုက္ခံရတယ္..အဟင့္
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္..ရိုက္ရင္ခံ ဒါပဲ..။ အဲဒါ ပုလိပ္ေရာဂါရျဖစ္ေတာ့မွာ မေကာင္းဘူး။
ဗီလိန္ ။ ။ ပုလိပ္ပါဆိုမွ ေကာင္းမလား..
ခ်မ္းရဲ ။ ။ မရွည္နဲ႕.. ( ရိုက္လွ်က္..ေဖာက္..ဖုတ္) မရွည္နဲ႕ လို႕ ေျပာေနတယ္။ ငါက ပုလိပ္ေရာဂါကို ေျပာတာ
ဗီလိန္ ။ ။ ငါလဲ ပုလိပ္ေရာဂါ မေကာင္းဘူးလို႕ ေျပာတာေလ။ ဒီျပန္၀ံ ေဆာ္မယ္ဆိုတာၾကီးပဲ (မဲ့လွ်က္)
ခ်မ္းရဲဲ ။ ။ အဲဒီအတြက္ က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးကိုတိုင္ ေဆး၀ါးအျပည့္အစံုနဲ႕ သြားကူညီဖို႕ ၾကံခဲ့ေသးတယ္.. အဆင္မေျပလိုက္ပါဘူးဗ်ာ
ဗီလိန္ ။ ။ ဘာလို႕တုန္းဗ်
ခ်မ္းရဲ ။ ။ အဲဒီေဆး၀ါးေတြေရာ ပါလာတာတဲ့ပစၥည္းေတြ ၾကြက္စားတာခံလိုက္ရတယ္ေလ...
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ေအာ္....
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ၾကီးလည္း ကူညီဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါေသးတယ္ဗ်ာ။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္။ (ဂုဏ္ယူဝ့ံႂကြားဟန္ျဖင့္ ေကာ္လံသလိုက္သည္)
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ဘယ္လိုတုန္းဗ် ။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ေလဒဏ္သင့္ အဆင့္ျမင့္ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ခံ အေဆာက္အဦးေတြ စမ္းသပ္တည္ေဆာက္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ပါဘူးဗ်ာ..
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တာတုန္း
ခ်မ္းရဲ ။ ။ အိုက္လို႕ဆိုျပီး ပန္ကာဖြင့္လိုက္တာ အေဆာက္အဦးတစ္ခုလံုးျပိဳက်ပါေလေရာ
အားလံုး ။ ။ အဲဒါလား ေလမုန္တိုင္ဒဏ္ခံ...ခြပ္ ေဖာင္..ေျဖာင္း.. ကဲဟာ
ခ်မ္းရဲ ။ ။ အဲဒီ့ အေဆာက္အဦးေတြ ၿပိဳတဲ့ ကိစၥနဲ႔ပဲ ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္နဲ႔ က်ေနာ္ မနည္းရွင္းလိုက္ရေသးတယ္။
အားလံုး ။ ။ ဘယ္လို ရွင္းလိုက္တုန္း
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ဒီမွာ.... အသည္းႏွလံုး......
အားလံုး ။ ။ “ဒီမွာ. အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး ေပးလိုက္ခ်င္ ေရာ့ေရာ့ေရာ့”
ေသာင္းက်န္းၾကျပန္သည္။ ဒီေဂ်ဖိုးဂ်ယ္၏ ဒီေဂ်သံအဆံုးတြင္ ေကာ့ေကာ့ေကာ့ေကာ့ႏွင့္ ထြက္လာသူကား ကိုဇာနည္ျဖစ္သည္။
ဇာနည္ ။ ။ သူမ်ားေတြေျပာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေျပာခ်င္သားဗ်။ ဒီလိုဗ်ာ ဟိုေန႔က ေဘာပြဲႏိုင္လို႔ ကိုေအာင္သာငယ္နဲ႔ က်ေနာ္ စားေသာက္ဆိုင္ သြားစားၾကေရာဗ်ာ။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ဒါမ်ိဳးက် အသံတိတ္ ဟုတ္လား (ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ဆိုေဆာ္ထည့္လိုက္သည္။)
အင္ဒီ ။ ။ ကိုဇာနည္ ႂကြားတာေလးေတြ ေလွ်ာ့ေျပာရင္ ပိုေကာင္းမယ္ဗ်ာ။ မဟုတ္ရင္ မင္းသမီးေခၚလိုက္ေတာ့မယ္။
ဇာနည္ ။ ။ ဟ စိတ္ကလည္း ႀကီးျပန္သေကာ။ ေနပါဦးဟ ေကာင္းခန္းလာေတာ့မယ္။ ဒီလို ကိုေအာင္သာငယ္က လူပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီးနဲ႔ အထင္ေတာ့မေသးလိုက္နဲ႔ သူႀကိတ္ခိုက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးရွိသဗ်။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ (အနားသို႔တိုးလာၿပီး) လုပ္ပါဦးဗ်။ ဒါမ်ိဳးဆို စိတ္ဝင္စားတယ္။ (ကိုေအာင္သာငယ္က လက္သည္းကိုက္ကာ ခင္စန္းဝင္းထမီကြၽတ္သလို ရွက္ျပေနသည္။)
ဇာနည္ ။ ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီ့ေန႔က စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ တည့္တည့္တိုးပါေလေရာဗ်ာ။... အဟိ။
ဗီလိန္ ။ ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး လာစားၾကတာေနမွာေပါ့။ ဇာတ္ရွိန္ကေတာ့ တက္လာၿပီ။ ဆက္ပါဆက္ပါ။ ျမန္ျမန္ဆက္စမ္းပါ။
ဇာနည္။ ။ သူျပေတာ့ ရုတ္တရက္ က်ေနာ္က ျမင္ဖူးသလိုလိုေတာ့ ရွိသားလို႔....။ ေကာင္မေလးက ဟိုဘက္ဝိုင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔က ဒီဘက္ဝုိင္း၊ ေကာင္မေလးေတြက လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ က်ေနာ္တို႔က လွမ္းၾကည့္လိုက္နဲ ကလိက်လိ လုပ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘီယာေလး ေတာ္ေတာ္က်ၿပီး အရွိန္ေလးလည္ရေရာ ကိုသာႀကီး စခန္းထေတာ့တာပဲ။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ မင္းကလဲကြာ။ ေတာ္ေတာ့။ ေျပာနဲ႔ေတာ့ ဆို.....။ (ရွက္ကိုရွက္ကန္းပံုစံျဖင့္ ဒူးခါျပေနသည္)
ဇာနည္ ။ ။ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္တယ္၊ ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္၊ ေကာင္မေလးကို ခါးေလး ဖက္ထားခ်င္တယ္။ ေကာင္မေလးကို ေမႊးေမႊးေပးခ်င္တယ္၊ ေကာင္မေလးကို ........ အဲ..... အင္း...............။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေသာင္းက်န္းပါေလေရာဗ်ာ။ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းျဖစ္လာေတာ့ ဝိတ္တာေတြလည္း ေရာက္လာတယ္။
အင္ဒီ ။ ။ ကြိဳင္ပဲဗ်ာ။ ဒီလူႀကီးကလဲ။
ဇာနည္ ။ ။ ဒါေပမယ့္ ဇာနည္ေလ။ သိတယ္မလား။ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ ရွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုသာႀကီးက ဆႏၶေတြ အားလံုး ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္တာေပါ့။
ဗီလိန္ ။ ။ အားပါးပါးပါး သိပ္ႀကိဳက္သြားၿပီ။ ကိုဇာနည္။ က်ေနာ္ေကာင္မေလးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္လည္း လုပ္ေပးဗ်ာ။ ေနာ္ ....။ အဝတိုက္မယ္။ ဘယ္လုိ ေအာင္သြယ္ေပးလိုက္လဲ။
ဇာနည္ ။ ။ လြယ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အင္ဒီေကာင့္ ဆိုရိုးေလးနဲ႔ပဲေပါ့။
အားလံုး ။ ။ ေၾသာ္.................................
အားလံုး ။ ။ “ဒီမွာ. အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး..... (ျဗဳန္း) အသည္းႏွလံုး ေပးလိုက္ခ်င္ ေရာ့ေရာ့ေရာ့”
တေယာက္တေပါက္ ကေနသည့္အထဲမွ ကိုဇာနည္က ဗီလိန္႔ကို ဆြဲထုတ္လုိက္ၿပီး
ဇာနည္ ။ ။ ဒါနဲ႔ မင့္ကိုေမးရဦးမယ္။ မင္းညီမေလး အဲဒီ့ဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆိုေသးလား။
ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း.......... ေဗ်ာင္းေဗ်ာင္း............
ဗီလိန္က ဇာနည္ကို မနားတမ္း သမသည္။ ဇာနည္ကလည္း ပုဆိုးမၿပီး စင္ေနာက္ထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားသည္။ ဗီလိန္လည္း စင္ေနာက္ထဲထိ လိုက္သမေလေတာ့သည္။
စင္ေပၚတြင္ က်န္ခဲ့သည့္ ၄ ေယာက္ထဲက အင္ဒီေကာင္က
အင္ဒီ ။ ။ ကဲ... ေပ်ာ္တာလည္း ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ခြက္ပုန္းေလးကစ္ရေအာင္ .... အဲေလ။ မင္းသမီးကို အလွည့္ေပးရေအာင္ ေခၚၾကပါစို႔ဗ်ာ။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဟုတ္ၿပီဗ်ာ။ ကဲ ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္ပဲ ေခၚဗ်ား
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ေခၚဆိုလည္း ေခၚရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီတခါ ဘယ္သူမ်ားလဲ ဗ်။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ေမြးျမဴေရးနဲ႔ ေရလုပ္ငန္ဝံဂ်ီး ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီးေခ်ာေလ ဂန္းစတား စြန္မုေလဗ်ာ။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ကဲ.... ပန္းစကားရယ္ ညႇင္းေလရယ္ သယ္ပါဘိ ဂန္းစတားႏွယ္ သင္းေလးရယ္ က်ိဳင္ပါေလရဲ႕ ျမင္သူတကာ တင္ကာဆန္း၊ ရင္ဖိုကာ လိႈက္နမ္းခ်င္လွၿပီ။ စြန္မု ဆိုတဲ့ ဆုမြန္ ကေလးႏွမပ်ိဳ............ ေရ........
ယိမ္းတိမ္း ယိမ္းတိမ္းနဲ႔ မင္းသမီး စင္ေပၚ တက္လာေတာ့သည္။ သူက ခုနက မင္းသမီးေတြနဲ႔မတူ... လႈပ္ေနတာမဟုတ္... ေလတိုက္လို႔ ယိမ္းေနသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။
ဗီလိန္။ ။ `ဟ... ဟ၊ လုပ္ၾကပါဦး... တို႔မင္းသမီး နာဂစ္မိလာပံုရတယ္...´
အင္ဒီ။ ။ `အာ... မင္းသမီးေကာ ဟုတ္လို႔လား... စင္ေပၚကို ေျမြတက္လာသလား ေအာင့္ေမ့ရတယ္...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ခ်မ္းရဲ။ ။ `ေျမြျဖစ္မလားဟ၊ ေျမြက မတ္တပ္ႀကီး တြန္႔တတ္လို႔လား...´
အင္ဒီ။ ။ `တြန္႔ခ်င္ တြန္႔မွာေပါ့... သူက နာဂစ္မိလာတာကိုး...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `နင္တို႔ေတြ ေတာ္ၾကစမ္းပါ... ေတာ္ၾကာ မင္းသမီး ႏွာကစ္ၿပီး ျပန္ဆင္းသြားမွ ခက္ေနေရာ့မယ္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... မင္းသမီး... ခုတစ္ခါ ဘာဆိုမွာလဲ... ေမာင္ႀကီး အစိကလိေနပံုလား...´
ဇာနည္။ ။ `ေအး... ဟုတ္တယ္၊ ခုနက ဟို... မင္းသမီးဆိုတုန္းက ေမာင္ႀကီးအစိ ကလိေနပံုဆိုတာ... အဲဒါ ဘာကို ေျပာတာလဲဟင္...´
ေဖာင္း...
ေအာင္သာငယ္။ ။ `အာ... သူမ်ားသမီးပ်ိဳကို ညစ္တီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ေတြ သြားေမးစရာလား...´
ဇာနည္။ ။ `သိဘူးေလ... သူတို႔ေတြပဲ ဆိုတဲ့ဟာကိုး...´
ဗီလိန္။ ။ `အဲဒါက ခုနက ရင္တင္ေဖာ္...တဲ့ ဇင္ဇင္ေဇာ္ေလ...´
ေဖာင္း၊ ေျဖာင္း... ေဖာင္း... ခြပ္... ေဖာင္း... ဟန္သစ္ၿငိမ္မွာ ဗီလိန္ကို အေသသမေတာ့သည္...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲဟာ။ သူမ်ားသားသမီးကို နာမည္ ဖ်က္စရာလား...´
ဗီလိန္။ ။ `ဟြန္း... ခုနက သူပဲ အဲလို ေခၚၿပီးေတာ့မ်ား... ခုက်မွ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ကဲ... ခင္ဗ်ားတို႔ အသာေန... ဒီမယ္... မင္းသမီး ခုနကလိုပဲ... စစရာရွိ စ၊ ကစရာရွိက... ၿပီးရင္ေဂ်ာင္း...´
မစြန္မု။ ။ `အဟင့္... ကပါမယ္... ၿပီးရင္လည္း ဆင္းပါ့မယ္... တကတည္း... ခု မီး သီဆိုကျပမယ့္ သီခ်င္းက... နာမည္ႀကီးသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ ကုန္ေနၿပီ ပဲျဖစ္ပါတယ္...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `မႈန္ေရႊရည္ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ မင္းသမီး... ခု ဘယ့္ႏွယ္ ကုန္ေနၿပီ ျဖစ္ရတာလဲ...´
မစြန္မု။ ။ `ေအာ္... ဒါက ဒီဘက္ေခတ္ အီေကာ္ေနာ္မစ္အရ သီခ်င္းကို ခံစားခ်က္ ေျပာင္းထားတာပါ... နားဆင္ၾကည့္ပါေနာ္...´
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ရြာစားေက်ာ္ သံလြင္ဟီး႐ိုး၏ တျဗဳန္းျဗဳန္း လက္သံထြက္လာေတာ့သည္။ ဆိုင္းသံၾကားသည္ႏွင့္ မင္းသမီးမွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ရြာစားကို ယပ္ေတာင္ျဖင့္ သြားေဆာ္ေတာ့သည္။
သံလြင္ဟီး႐ိုး။ ။ `ဟ ဟ၊ မင္းသမီး လူရႊင္ေတာ္ေတြ မမဲရတာနဲ႔ က်ဳပ္လာျဖဲေနပါလား...´
မစြန္မု။ ။ `ဘာမွ ရွင့္လာမဲေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရွင့္လုပ္ပံုကို ရွင္ျပန္ၾကည့္ေလ...´
သံလြင္ဟီး႐ိုး။ ။ `ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်...´
မစြန္မု။ ။ `ဘာျဖစ္ရမလဲ... ရွင္တီးေနတာ စိတ္ညစ္လို႔ အရက္ကိုေသာက္တယ္... အဲဒီ သီခ်င္း သံစဥ္အလိုက္ႀကီးေလ... ကၽြန္မကမယ့္ ကုန္ေနၿပီမွ မဟုတ္တာ...´
သံလြင္ဟီး႐ိုး။ ။ `အဟီး... ဟုတ္သားပဲ... နည္းနည္းေလး လက္ေခ်ာ္သြားလို႔ပါ... ေခ်ာဒီးေနာ္ မင္းသမီး ျပန္တီးေပးမယ္... ကဲ... ဒီေဂ် ဖိုးဂ်ယ္ ဒီတစ္ခါ မင္းအရင္၀င္...´
တီြတီြတီြ... က်ီ က်ီ က်ီ... (မႈန္ေရႊရည္ တီးလံုးကို ဒီေဂ် ပြတ္ေနသည္ဟု မွတ္ပါ)
ကုန္ေနၿပီ... ခုန္ေသမည္... ၀သုန္ေျမမဟီ...
ကုန္ေနၿပီ... မိႈင္ကာသာေငးမည္... ထိုင္ကာသာေခ်းမည္...
ဆန္ဆီေငြမ်ား ကုန္ေလၿပီ... ထမင္းငတ္ဖို႔ ရွိေလသည္...
ဟင္းငတ္ဖို႔ ရွိေလသည္... ငတ္ျပတ္ျပတ္ ဗိုက္ေမွာက္ခုန္ေသမည္... ကုန္ေနၿပီ...
ကုန္ေနၿပီ... မိႈင္ကာသာေငးမည္... ထိုင္ကာသာေခ်းမည္...
ဆန္ဆီေငြမ်ား ကုန္ေလၿပီ... ထမင္းငတ္ဖို႔ ရွိေလသည္...
ဟင္းငတ္ဖို႔ ရွိေလသည္... ငတ္ျပတ္ျပတ္ ဗိုက္ေမွာက္ခုန္ေသမည္... ကုန္ေနၿပီ...
ဗိုက္ေမွာက္ေရေသာက္ အသက္ေျပာက္လုၿပီ
လူျမင္သူျမင္ မေကာင္းလည္း ဘာမထီ
ေခတ္အမီ ငတ္တာျပတ္တာ မဆန္းေတာ့ပါေလၿပီ...
ဗိုက္ေမွာက္ေရေသာက္ အသက္ေျပာက္လုၿပီ
လူျမင္သူျမင္ မေကာင္းလည္း ဘာမထီ
ေခတ္အမီ ငတ္တာျပတ္တာ မဆန္းေတာ့ပါေလၿပီ...
ငါးေထာင္တန္ ကယ္လည္းမရပါ... ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ လိုက္လို႔မမီပါၿပီ...
ကုန္ေနၿပီ လြမ္းျပလို႔ မထူးျခားေတာ့သည္
ျမင္ျမင္သူ အရြဲ႕တိုက္ေတာင္ မထူးျခားေတာ့ၿပီ
ကုန္ေနၿပီ လြမ္းျပလို႔ မထူးျခားေတာ့သည္
ျမင္ျမင္သူ အရြဲ႕တိုက္ေတာင္ မထူးျခားေတာ့ၿပီ
ဆီကုန္ဆားမရွိ ကုန္ေနၿပီ... ဆန္ကုန္သၾကားရွိ ကုန္ေနၿပီ...
နတ္ျဗဟၼာေတြ ရြာသြန္းေပးမယ့္... ေရႊမိုး ေငြမိုး ေမွ်ာ္ေနသည္
ဗိုက္ေမွာက္ေရေသာက္ အသက္ေျပာက္လုၿပီ
လူျမင္သူျမင္ မေကာင္းလည္း ဘာမထီ
ေခတ္အမီ ငတ္တာျပတ္တာ မဆန္းေတာ့ပါေလၿပီ...
ဗိုက္ေမွာက္ေရေသာက္ အသက္ေျပာက္လုၿပီ
လူျမင္သူျမင္ မေကာင္းလည္း ဘာမထီ
ေခတ္အမီ ငတ္တာျပတ္တာ မဆန္းေတာ့ပါေလၿပီ...
ငါးေထာင္တန္ ကယ္လည္းမရပါ... ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ လိုက္လို႔မမီပါၿပီ...
ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ မဟာအၿငိမ့္ပြဲႀကီး - ၃ (ဒီဗီဒီ ဗားရွင္း) ကို ဆက္လက္ ရႈစား အားေပးၾကပါ။
ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ မဟာအၿငိမ့္ပြဲႀကီး - ၁ (ဒီဗီဒီ ဗားရွင္း)
ေအာက္တိုဘာ ၃၀ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ ငေပါမ်ားေဂဟာရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ အတြက္ ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္၊ မတူးတူးသာ နဲ႔ က်ေနာ္ ဗီလိန္တို႔ ၃ေယာက္ေပါင္း ဖန္တီးထားတဲ့ အၿငိမ့္ပြဲေလးပါ။ အပိုင္း ၁ မွာ ကိုေအာင္သာငယ္က အမ်ားဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ေဂဟာက ပို႔စ္ေတြကို က်ေနာ့ရဲ႕ အိပ္ရာမွာ တင္ခဲပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ အထူး အစီအစဥ္ ျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ လာဖတ္သူေတြလည္း အပ်င္းေျပ ရယ္ေမာႏိုင္ေအာင္က တစ္ေၾကာင္း ငံျပာရည္ နည္းနည္းတို႔လိုက္ပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။
ငေပါဦးတည္ခ်က္ ၄-ရပ္
* လူတည္အားကိုုး ပုဆိန္ရိုး မေပါမတည္မ်ားအား ဆန္႔က်င္ၾက။
* ရူးေပါဂိုဏ္း ေပါျခင္းႏွင့္ ရူးျခင္းမ်ားကို ေႏွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူမ်ားအား ဆန္႔က်င္ၾက။
* ရူးေပါဂိုဏ္း၏ ဂိုဏ္းတြင္းေရးကို ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ ေႏွာက္ယွက္ေသာ လူတည္ဘေလာ့မ်ား အားဆန္႔က်င္ၾက။
* အရူးအေပါ အဖ်က္သမားမ်ားအား ဘံုရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ေခ်မႈန္းၾက။
(သရုပ္ေဆာင္ မာမီအာႏိုး၊ ေဂၚလီ စတားျပား)
ဒက္ဒက္ဒက္ဒက္ဒက္....
တို႔ေဂဟာကလူသည္.... ငေပါဘက္က အၿမဲရပ္တည္.... အမွန္ပင္ ကာကြယ္မည္... တယ္တဲတဲ့တဲ့ တယ့္တဲတဲ့
သတၱိခဲေတြသည္.... ပုရြက္ဆိတ္ေလာက္ တို႔မမႈၿပီ.... ေဂဟာက တို႔ျဖစ္သည္....
>>
တီဗီြ ။ ။ အာာ... ေက်ာ္လိုက္ၿပီလား။ မေက်ာ္နဲ႔ေလ။
ပရိသတ္ ။ ။ ေက်ာ္မွာပဲ အက်င့္ပါေနၿပီ။ ငေပါဦးတည္ခ်က္ ဆိုကတည္းက ေက်ာ္ခ်င္ေနတာ။ ရီမုရွာမေတြ႕လို႔။ အၿငိမ့္ၾကည့္မလို႔ပါ ဆိုမွ စစ္လာ တိုက္ျပေနတယ္။ စစ္တိုက္ခ်င္ စစ္ကားရိုက္ေပါ့။
တီဗီြ ။ ။ အင္းပါကြယ္။ အင္းပါ။ ေကာ္ပီေခြ မဝယ္တာပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သည္းခံရမေပါ့။
ေပ ၂၀၀ ပတ္လည္ရွိေသး ေရႊအိုေရာင္ လိုက္ကာႀကီး ေရွ႕တြင္ လွပေသာ ေရာင္စံု ကႏုတ္ပန္းျဖင့္ ထိုးထားသည့္ ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ မဟာအၿငိမ့္ပြဲႀကီး ဟူသည့္ စာတမ္းက ငေပါမ်ားအားလံုး၏ ႏွလံုးသားကို ၂၀၁၂ အလား (ရုပ္ရွင္ထဲကလို) ျဖစ္ကုန္ေလေတာ့သည္။
ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီး ... ဂန္းစတား စြန္မု (ေမြး/ေရ စုမြန္)
ေရွ႕ထြက္ မင္းသမီး ... ထမင္းတူးဟင္းတူး (နာယကဂ်ီး တူးတူးသာ) (ကခ်င္လြန္းလို႔ ေစာင့္ေနတာ အိမ္က ထမင္းအိုးတူးေနတာ မသိ။) နဲ႔ ဇင္ဇင္ေဇာ္ (ပညာေရး) (Shift ပ်က္ေနလွ်င္ မရိုက္ရ)
ေပါလူရႊင္ေတာ္မ်ား
အင္ဒီ၊ ဗီလိန္၊ ဇာနည္၊ ေအာင္သာငယ္၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္၊ ခ်မ္းရဲ
ဆိုင္းဝိုင္း
ဆိုင္း သံလြင္ဟီးရိုး
DJ ဖိုးဂ်ယ္
ပလက္ကင္ ေကလာ
ကီးဘုတ္ ေခါင္ေခါင္
စာတမ္းထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ သံလြင္ဟီးရိုး၏ အဖြင့္ဆိုင္းႏွင့္အတူ ေရႊေရာင္ကားလိပ္ႀကီးကို ဖြင့္ခ်လိုက္ေသာ္ ေပါရႊင္ေတာ္မ်ားက လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ မဂၤလာရွိစြာ ဦးညႊတ္ဂါရဝ ျပဳလိုက္သည္။ သံလြင္ဟီးရိုးက ပတ္ကမႀကီးကို “ဂ်ိ” ကနဲတီးလိုက္ေသာ္လည္း “ဂ်ိ” ဟု ျမည္ရမည့္အစား “ဗ်ိ” ဟု ျမည္သြားေလသည္။ အေၾကာင္းမွာ အတြင္းေရးမႉး၂ ဗီလိိန္သည္ ဖဲဝိုင္းမတည္ေငြ မရွိေတာ့သျဖင့္ ပတ္မႀကီးမွ သားေရမ်ားကို ခြာကာ ေပါင္ထားသျဖင့္ ေလကို တအားကုန္း၍ အတြင္းအားျဖင့္ တီးလိုက္ရာ သံလြင္ဟီးရိုး၏ ပုဆိုးကြဲသြားသည့္ ျမည္သံ ဗ်ိ ျဖင့္သာ အသံုးေတာ္ခံလိုက္ရေလေတာ့သည္။ ပတ္မႀကီးသားေရကိုေရြးရန္ သံလြင္ဟီးရိုး အေပါင္ဆို္င္ ေျပးေနစဥ္ ဖိုးဂ်ယ္၏ ဒီေဂ်ျဖင့္ ဆက္ကမည္ျဖစ္သည္။
ေရႊေရာင္ကားလိပ္ႀကီးမွာ အမွန္ေတာ့ ဖြင့္စရာမလိုေအာင္ ဖြင့္ၿပီးသားျဖစ္ေနသည္ ... အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုကားလိပ္ႀကီးလည္း အေပါင္ဆိုင္ ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ထြက္လာေသာ ေပါလူရႊင္ေတာ္မ်ား ဒီတုိင္းပင္ မုိက္ကရိုဖုန္းေရွ႕ သြားရပ္လိုက္ ေလေတာ့သည္။ ဗီလိန္က ခြန္းေထာက္ အဖြင့္ကို စဆိုရန္ ဟန္ပါပါျဖင့္ ရပ္လိုက္သည္။
ဗီလိန္ ။ ။ မ်ားကလ်ာေနာ္ လိုအင္ေတြ ျပည့္ၾကေစဖို႔ ... (ဂ်စ္ဂ်စ္ဂ်စ္ ..ခင္ေမာင္ ခင္ေမာင္ - ဖိုးဂ်ယ္၏ ဒီေဂ်ပြတ္သံ) မ်ားကလ်ာေနာ္ လိုအင္ေတြ ျပည့္ၾက ေစဖို႔ ... (ယို႔ယို႔ .. ယက္စ္ႏိုး ေအဘီစီဒီ ခင္ေမာင္) စားစရာ ခ်ိဳခ်ဥ္ တေရြးရယ္နဲ႔ လာသမွ်ကိုတဲ့ ဧည့္ေတာ္ခံမယ္ ...မယ္ ..
ဇာနည္ ။ ။ ဟာ ခ်ိဳခ်ဥ္မလုပ္နဲ႔ ... ေနၾကာေစ့ပဲလုပ္။ က်ုဳပ္က ေနၾကာေစ့ပဲႀကိဳက္တာ။
အင္ဒီ ။ ။ ဟာ ... ဒါမ်ိဳးဧည့္ခံပြဲဆိုတာ ယမကာေလးပါမွဗ်။ ဟိုက္ ကေလးဘာေလးနဲ႔ လုပ္ပါဗ်ာ (မူးသံေလး စြက္၍)
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ညီေလးတို႔က ကဗ်ာမဆန္ပဲကိုး ... အစ္ကိုႀကီး သေဘာေျပာရရင္ျဖစ္ ... ေအာ့ေအာ္ေအာ္ ေျပာရ.. ေျပာရရင္ရင္းျဖင့္ ...။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ရိုးရိုးပဲ လုပ္ပါလား တို႔ကိုႀကီးသာေရ .... ရိုးရိုး ေလးသာ လုပ္ပါဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ အန္ဒီကို ေထာက္ခံပါတယ္ (ဇာတ္သံမွာ ႏွာသံေလးစြက္၍)
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ အစ္ကိုႀကီးေျပာလို႔ မၿပီးေသးဘူးေလကြယ္ ... ဒီလိုရွိတယ္ကြဲ႕ ... ကဗ်ာဆန္ဆန္ေ ျပာရရင္ျဖင့္ ခ်ိဴခ်ဥ္ယမကာ ေနၾကာေစ့နဲ႔ ဒီလိုပြဲမ်ိဳး လားလားမွ မဆိုင္ပါတယ္ ... လားလားမွ မဆိုင္ပါတယ္ ... ။ ဒီေတာ့ကာ ... ျပင္သစ္ဝိုင္ကေလးနဲ႔ လာသမွ်ကို ဧည့္ေတာ္ခံပါလားကြယ္ ဗီလိန္ေလးရယ္ .. အဲငွယ္ အဲငွယ္။
ဗီလိန္ ။ ။ သည္းခံပါခင္ဗ်ာ သည္းခံၾကပါခမ် ... တကယ္ဧည့္ခံေတာ့ ႀကိဳုက္ရာနဲ႔ဧည့္ခံၾကပါ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အလြတ္က်က္ထားတာ ဒါပဲရပါတယ္။ (အားလံုး မဲ့ရြဲ႕လိုက္ၾက) ကဲ ဆက္မယ္။ စားစရာခ်ိဳခ်ဥ္ တေရြးရယ္နဲ႔ လာသမွ်ကိုတဲ့ ဧည့္ေတာ္ခံမယ္ ... ပြဲေခၚရန္ အၿငိမ့္ဆုိင္းေတြနဲ႔ ... အလိုဗ်ာ ... ငေပါေဂဟာရဲ႕ ရာဇဝင္တြင္မယ့္ ႏွစ္ပါတ္လည္ပြဲ ဟယ္ ပြဲဟယ္ ပြဲ ..... ဟဲ ငွဲငွဲ ....... ပြဲ .. (ကိေညာင္ကိေညာင္ကိေညာင္ ကြမ္ကြမ္းကြမ္) ေရွ႕က ကိေညာင္မွာ ေကလာ့ လက္သံျဖစ္၍ ေနာက္က ကြမ္ကြမ္းကြမ္မွာ ေခါင့္ေခါင္ အိမ္မႈံစံုမႊားျဖင့္ ထ တီးလို္က္ေသာ ကီးဘုတ္သံျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးက “ပြဲ” ကိုသံရွည္ဆြဲဆိုသည့္ေနရာတြင္ အကုန္လံုးလိုက္ဆိုေသာ္လည္း တေယာက္တေပါက္ ကီးမဝင္သျဖင့္ ကီးကို အလြန္ဂရုစိုက္ေသာ ကိုေအာင္သာငယ္က လိုက္မဆိုေပ ...။
ေပါၿငိမ္ ။ ။ ကဲကဲ ... ခြန္းေထာက္ေတာ့ အလြတ္က်က္ထားလို႔ ၿပီးသြားၿပီး ခုဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ။
ဗီလိန္ ။ ။ စင္ေနာက္မွာ ဝိုင္းကေကာင္းေနတာတဲ့ သိလား။
ဇာနည္ ။ ။ ဟာ ေခ်ာ္ေတာက ေငါ့ျပီ ဘာဆက္လုပ္မလဲ ေမးတာ ဒီကစားသမားနဲ႔ေတာ့ (ေျပာရင္း ဇက္ပိုးကို တခ်က္တီး)
ဗီလိန္ ။ ။ သိတယ္ေလ ... ခုဏ မမ က ဝုိင္းေကာင္းတယ္တဲ့ အခ်က္ျပေနတယ္ .. အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ခဏ အနားရေအာင္ မင္းသမီးကို ကခိုင္းထားလိုက္ မေကာင္းဘူးလား။
အင္ဒီ ။ ။ အင္း အာကလည္း ေခ်ာက္လာၿပီ ... ေကာင္းတယ္။ မင္းသမီးေခၚမယ္။
ေအာင္သာငယ္။ ။ ကဲ...ဟန္သစ္ၿငိမ္... ေရွ႕ထြက္ မင္းသမီးေလး ဇင္ဇင္ေဇာ္ကို ေခၚေခ်ဗ်ာ...
ဟန္သစ္ၿငိမ္က လက္အုပ္ကို နတ္ပူးသလိုခ်ီရင္း... ပရိသတ္ကို အ႐ိုေသေပးလိုက္သည္။ ၿပီးတာနဲ႔...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ အသြင္မေခ်ာ္ နင္ေတာ္ကာထက္ေစဖို႔... အဟမ္း... ဘ၀င္မေရွာ္ အစင္ေမွ်ာ္ကာ တက္ေနသို႔... အဟမ္း၊ ဟမ္း... ရင္ေမာ္ကာ စင္ေပၚက ေအာ္လိုက္မယ္... နင္ ဖင္ေပၚသေလ... ေအ ေအေအ...
ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း၊ ခြပ္... ဖံုး... ခြပ္... က်န္လူရႊင္ေတာ္ေတြ ၀ိုင္းသမလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ဘယ့္ႏွယ္ ဇင္ဇင္ေဇာ္ပါဆိုမွ နင္ဖင္ေပၚသေလး ဘာေလးနဲ႔... ကဲ... နင္မရဘူး... ဗီလိန္ နင္ေခၚစမ္း...´
အားလံုး။ ။ `ဟ၊ ဟ... ကန္႔ကြက္တယ္... ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ... မင္းသမီးကို ဗီလိန္သြား အေခၚခိုင္းရတယ္လို႔ စဥ္းစားသာၾကည့္...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `အိုေက... ဒါဆို ခ်မ္းရဲ နင္ေခၚ...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `အဟမ္း၊ ဟမ္း...´
ခ်မ္းရဲက ေခ်ာင္းကို အက်ယ္ႀကီးဟန္႔ၿပီး မိုက္ကို မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္စတိုင္ ကိုင္လိုက္တယ္... ၿပီးေတာ့မွ...
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ရင္တင္ေတြ အေတာ္ၾကြတာမို႔... နင္အျပင္ဆင္ ေဖာ္လွသာမို႔... ခင္မင္ခ်င္ အေဖာ္မ်ားေလတဲ့... အင္ဂ်င္ေညွာ္... ေအာ္ေအာ္...”
ဖံုး၊ ခြပ္၊ ခြပ္၊ ဖံုး... ေျဖာင္း... သူ႔ကိုလည္း က်န္လူေတြ ၀ိုင္းသမျခင္းျဖစ္သည္။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္... ဇင္ဇင္ေဇာ္ပါဆို အင္ဂ်င္က ေညွာ္ရသလား...”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ဟ... ေညွာ္ေတာ့မေပါ့... မီးမွမလာေတာ့ ၂၄ နာရီ ဒီမီးစက္ႀကီးေမာင္းေနတာ အင္ဂ်င္က မေညွာ္ပဲ ေနမလားဟ...”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ေတာ္ေတာ္၊ နင္လည္း မျဖစ္ေခ်ဘူး... ေနာက္လူဆက္ေခၚ”
အင္ဒီ ။ ။ ကဲပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ေခၚပါမယ္။ ဟိုက္ေကာ္မရွင္နာလို ရင္လိႈက္ငင္ကာ အသံုးေတာ္ခံဖို႔၊ ဂရန္းရိြဳင္ရယ္လို တသွ်မ္းလိႈင္လိႈင္ ဂုဏ္သတင္း က်ဴးရင့္ပါတဲ့၊ မယ္ေဂါင္ သံုးပက္နဲ႔ ပရိတ္သတ္ အရယ္မရပ္ခင္၊ ေဆာ္ဒါ ၂ ခြက္နဲ႔ ေဗာ္ကာ စပ္လိုက္မယ္။ အပီအျပင္ေဆာ္ပါမယ့္ ဇင္ဇင္ေဇာ္ေရ႕။
အင့္... (ေအာင္သာငယ္က ေစာင့္ကန္လိုက္ျခင္ းျဖစ္သည္။)
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ဘာကို အပီအျပင္ေဆာ္မွာတုန္း။”
အင္ဒီ ။ ။ “က ကတာကိုေျပာတာေလ။”
ဇာနည္ ။ ။ “ကဲဗ်ာ ကဲဗ်ာ။ ေဂဟာက လူေတြ ျဖစ္ၿပီး မင္းသမီးေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ မေခၚတတ္ဘူး။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ ညီသြားေအာင္ က်ေနာ္က ဟစ္ေဟာ့နဲ႔ ေခၚမယ္ ဟစ္ေဟာ့နဲ႔”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ေအာင္မာ ေအာင္မာ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ လုပ္ျပန္ၿပီ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေလး ဘာေလးနဲ႔။ ကဲ ေခၚစမ္းပါဦး ေခၚစမ္းပါဦး။”
ဇာနည္ ။ ။ “ကဲ ဒီေဂ် ဖိုးဂ်ယ္ေရ႕။ အုိးေလး တစ္ခ်က္ေလာက္။”
“ခြန္းေထာက္ကို စပ္ကာဆို၊ တခ်ိဳ႕ငေပါေတြ မ်က္ႏွာညိဳ ေပါျခင္းကို ရွက္စရာလို႔ အေတြးမွားရင္ ျပႆနာဗ်ိဳ႕......”
အားလံုး ။ ။ “အိုးေလး လႈပ္ပါေဟ့ အိုးေလးလႈပ္ပါေဟ့”
ဇာနည္ ။ ။ “ဇဂြဲေရး ငတ္သတ္နဲ႔ ဇဂြဲေရး ငတ္သတ္နဲ႔ ေဇာ္ေလး ထပ္ကပ္ထည့္၊ ထပ္ေခၚရင္ Shift ေတာ့ မေမ့နဲ႔ ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္သေဟ့ ေပါေတာ့ ေပါသေဟ့။ အက်င့္ကေတာ့ ငေပါလိုမ်ိဳး လူႀကီးမိဘေတြ စိတ္ေတြဆိုး၊ အလုပ္အကိုင္ရာထူးက ပညာေပးလိုက္မယ္။ အေငါက္အငမ္း ၾကမ္းတယ္ေနာ္။ ဗိုက္ကေလးကပူ ခ်က္ကေလးကစူ.................
အားလံုး ။ ။ ”အိုးေလး လႈပ္ပါေဟ့ အိုးေလးလႈပ္ပါေဟ့”
ေဖ်ာင္း....... ေဖ်ာင္း..... ဒိုင္း...... ဘုန္း..........
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ဒီဗိုက္ပူတာက မတက္ေတာ့ဘူးလား ဆက္ဆိုရင္ မင္းသမီး စိတ္ဆိုးၿပီး ထြက္မလာပဲ ေနေတာ့မေပါ့။”
ဗီလိန္ ။ ။ အိုးေလးလႈပ္ပါေဟ့.... ေဟ့ေဟ့.. လႈပ္ပါေဟ့.... (အရွိန္မေသေသးသည့္ ဗီလိန္က ရာဇာေနဝင္း ဒီဇိုင္းျဖင့္ ဆက္ကေနေသးသည္။)
အင့္....... (ေအာင္သာငယ္က ဖေနာင့္ႏွင့္ေပါက္လိုက္ေတာ့ ခြက္ပုန္းအရွိန္ႏွင့္ လဲက်သြားသည္။)
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ကဲ ဘယ္သူမွ မေခၚႏိုင္ရင္ ငါပဲ ေခၚေတာ့မယ္။ ကဲ.... ျမင္သူတကာ ေမာ္ႂကြားေစဖို႔၊ ရင္ဖိုကာ ရႈစားေလမယ့္၊ အၾကင္နာရွင္ ဇင္ဇင္ေဇာ္ေရ႕။ စင္ေပၚတင္ ကျပပါစို႔... ကေလးႏွမပ်ိဳ......... ေရ။” (ပလို႔ဂ်ိ... )
မ်က္စိကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ၿပီး မင္းသမီး ဇင္ဇင္ေဇာ္ ထြက္လာသည္။ ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြကို အသားကုန္ လႈပ္ခါ လႈပ္ယမ္းယံုမွ် မက လက္ကလည္း ယပ္ေတာင္ကိုပါ ယမ္းေနေသးသည္။
ဇာနည္။ ။ `ဟ… ဟ... မင္းသမီး၊ အရမ္းမယမ္းနဲ႔ေလ... ´
ဇင္ဇင္ေဇာ္။ ။ `အရမ္းယမ္းေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲရွင့္...´
ဇာနည္။ ။ `အရမ္းယမ္းေတာ့ အရမ္းယမ္းတာေပါ့...´
အင္ဒီ။ ။ `အရမ္းအရမ္းကို ယမ္းတာပါပဲခ်ဥ္... အင္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဒီလိုေလ မင္းသမီးရဲ႕... သိကၡာက်တယ္ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ...´
ဇင္ဇင္ေဇာ္။ ။ `ဘယ္လိုလဲရွင့္... ေျပာပါဦး´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `သိကၡာက်တယ္ဆိုတာ သိပ္ခါရင္ က်တယ္လို႔ ေျပာတာ...´
ေဖာင္း၊ ေျဖာင္း၊ ဖုံုး... ခြပ္... ေျဖာင္း... က်န္လူေတြက ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ခ်က္ခ်င္းကို ၀ိုင္းသမေတာ့သည္။
ဇင္ဇင္ေဇာ္။ ။ `အဟီး ဟီး... မီးက အေကာင္းမွတ္လို႔ နားေထာင္ေနတာ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ကဲ... ကဲ... မင္းသမီး အေကာင္းေတြ အဆိုးေတြ မွတ္မေနနဲ႔ ဒါ တရားစခန္း မဟုတ္ဘူး... နင္က ေရွ႕ထြက္ေနာ္... နင့္ေနာက္မွာ... တျပံဳႀကီး က်န္ေသးတယ္... ကစရာရွိက... ဆိုစရာရွိဆို... ၿပီးရင္ ဆင္း...´
ဇင္ဇင္ေဇာ္။ ။ `အဟင့္... မီးကို ကၿပီးရင္ ဆင္းတဲ့... အစ္ကိုတို႔ေရ ကယ္ပါဦး´
အင္ဒီ။ ။ `ဒီမယ္ ကိုေအာင္သာငယ္... ေကာင္မေလးကို လႊတ္လိုက္´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ခင္ဗ်ားတို႔ ရန္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ပရိသတ္က ေမာေတာ့မယ္... ကဲ... မင္းသမီး စေခ်ဗ်ာ...´
ဇင္ဇင္ေဇာ္။ ။ `မီး သီဆိုကျပမယ့္ သီခ်င္းကေတာ့ `ခ်စ္အာ႐ံု´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္... အဲဒါကို ေတးေရးဆရာက ဒီဘက္ေခတ္နဲ႔ ေလွ်ာ္ညီေအာင္ `Love Feeling´ ဆိုၿပီး ျပင္ဆင္ေရးဖြဲ႕ေပးထားတာပါ။ အားေပးၾကပါေနာ္...´
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ မင္းသမီး ဇင္ဇင္ေဇာ္မွာ တစ္ကိုယ္လံုး ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လႈပ္ခါယမ္းကာ ကေတာ့သည္။
ကၽြန္မရဲ႕ ျဖစ္ပံု... ျဖစ္ပံု အဆန္းစံု
Night Club တက္မိေတာ့ ေမာင္ႀကီးနဲ႔ ဆံုသေလေတာ့
ျမင္ျမင္ခ်င္းအသိ ေမာင္ႀကီးအစိ ကလိေနပံု
ပ်ိဳေလးမိ Feeling ေတြ တသိမ့္သိမ့္႐ိႈက္လို႔တုန္
ျမန္လွခ်ည္ရဲ႕ Love မိတဲ့ Love Feeling
ကၽြန္မရဲ႕ ျဖစ္ပံု... ျဖစ္ပံု အဆန္းစံု
Night Club တက္မိေတာ့ ေမာင္ႀကီးနဲ႔ ဆံုသေလေတာ့
ျမင္ျမင္ခ်င္းအသိ ေမာင္ႀကီးအစိ ကလိေနပံု
ပ်ိဳေလးမိ Feeling ေတြ တသိမ့္သိမ့္႐ိႈက္လို႔တုန္
ျမန္လွခ်ည္ရဲ႕ Love မိတဲ့ Love Feeling
ႏုထြားပ်ိဳ Body သူ႔အသည္းမွာ Like ေနပါသတဲ့
သည္းလိုက္တဲ့ ျဖစ္ပံု...
ႏုထြားပ်ိဳ Kissing သူ႔ပါးမွာ Want ေနပါသတဲ့
သည္းလိုက္တဲ့ ျဖစ္ပံု
ဘီယာကုန္ရင္္ လိုက္ခဲ့ပါလား ဖိတ္ေခၚပါရဲ႕ ယံု
လူယိုင္ေနတာေတာင္ လိုက္လို႔လာမလား ဖိတ္ေခၚေနတဲ့သူ
ဘီယာကုန္ရင္္ လိုက္ခဲ့ပါလား ဖိတ္ေခၚပါရဲ႕ ယံု
လူယိုင္ေနတာေတာင္ လိုက္လို႔လာမလား ဖိတ္ေခၚေနတဲ့သူ
မူးၿပီး ကဖို႔အတြက္ ဟိုေနရာမွာ လူေတြျပံဳ
ပ်ိဳေလးတို႔ မအိပ္ဘူးဆို တစ္ညလံုးပဲ ခုန္ခုန္
ေသာက္လို႔မူး႐ိုးမရွိဘူး မယံုခ်င္ေန ယံု
ကၾကပါစို႔ ဒီ Club မပိတ္ေသး ခင္ေလးပါကြယ့္
အရက္ဘီယာ မွာခ်င္သလိုမွာ
Pepsi ေသာက္ခ်င္လည္း
ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္တဲ့ ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္တဲ့
အရက္ဘီယာ မွာခ်င္သလိုမွာ
Pepsi ေသာက္ခ်င္လည္း
ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္တဲ့ ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္တဲ့
ကလိုက္တာအမူးပဲ စိတ္ကေတာ့ သိပ္မလံုပါရွင္
ေမာင္ႀကီး လာမယ့္ Club ေမွ်ာ္မွန္း ပ်ိဳေလး ခ်စ္အာ႐ံု
မင္းသမီးဇင္ဇင္ေဇာ္ ကၿပီးေတာ့ ပရိသတ္ကို လက္အုပ္ခ်ီ အ႐ိုအေသျပဳကာ ထံုးစံအတိုင္း လႈပ္ခါ လႈပ္ယမ္းၿပီး စင္ေပၚမွ ဆင္းသြားေတာ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ လူရႊင္ေတာ္ေျခာက္ေယာက္ စင္ေပၚသို႔ ကို႔႐ိုးကားယားနဲ႔ ျပန္တက္လာသည္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။`ကဲ... ေဘာ္ဒါတို႔ေရ... အၿငိမ့္အစ သံခ်ပ္ကဆိုေတာ့... အၿငိမ့္တို႔ရဲ႕ ထံုးစံ သံခ်ပ္ကို ခ်န္ထားလို႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး...´
ဗီလိန္။ ။`ဟုတ္တာေပါ့ ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္... အဲဒီေတာ့ သံခ်ပ္တိုင္ဖို႔က...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကၽြန္ေတာ္က တိုင္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ကေန... မိုးမိုး မိုးလား ေမာင္တို႔ဆို... ခင္ဗ်ားတို႔က ေနာက္ကေန... ေလေလ ေလလားေမာင္တို႔ အဲလို လိုက္ေပါ့ဗ်ာ...´
ဗီလိန္။ ။ `အိုေက... ညီေစေနာ္ ရဲေဘာ္တို႔...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... မိုးမိုး မိုးလားေမာင္တို႔...´
အားလံုး။ ။ `ေလေလ... ေလလားေမာင္တို႔...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေဟ့... ေလေလ ေလလားေမာင္တို႔...´
အားလံုး။ ။ `ေအာ္... မိုးမိုး မိုးလားေမာင္တို႔...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ငေပါဦးတည္ခ်က္ ေလးရပ္ဟာ...´
အားလံုး။ ။ `ေလေလ ေလလားေမာင္တို႔´
ခြပ္၊ ဖံုး၊ ေျဖာင္း... ေျဖာင္း... ဖုံး... ဟန္သစ္ၿငိမ္က က်န္လူေတြကို လိုက္သမေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့မွ...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ... ငေပါဦးတည္ခ်က္ေလးရပ္က... ေလျဖစ္မလား၊ စဥ္းစဥ္းစားစား လုပ္ၾကစမ္းပါ´
ဇာနည္။ ။ `သိဘူးေလဗ်ာ... ခင္ဗ်ားမွ တိုင္မေပးဘဲ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဒီလိုေလဗ်ာ... ငေပါဦးတည္ခ်က္ ေလးရပ္ဟာ... ငေပါေဂဟာ ဓြန္႔ရွည္ၾကာဖို႔... အိုေကေနာ္...´
ဇာနည္။ ။ `အိုေက... ျပန္စ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ငေပါေဂဟာ ဓြန္႔ရွည္ၾကာဖို႔...´
အားလံုး။ ။ `ငေပါဦးတည္ခ်က္ ေလးရပ္ပါ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ ခြက္ပုန္းခ်ၾကတာ...´
အားလံုး။ ။ `ငေပါေဂဟာ ဓြန္႔ရွည္ၾကာဖို႔...´
ေျဖာင္း၊ ခြပ္၊ ခြပ္၊ ဖုံး... ေဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟြန္း၊ အရက္ေသာက္တာ ငေပါေဂဟာ ဓြန္႔ရွည္ၾကာမလား၊ ရန္ဘံုးေငြေတြ ျပဳန္းဖို႔ပဲ ရွိတာေပါ့... စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္ၾကပါ... ငေပါကတို႔ေရ...´
အင္ဒီ။ ။ `သိဘူးေလ၊ ခင္ဗ်ားႀကီးက ေျပာမွ မေျပာဘဲ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ဒီလိုဆို... ခြက္ပုန္းခ်ၿပီး အရက္ေသာက္တာ... နာယကဂ်ီးမွာ ငိုမဲ့ငိုမဲ့... ဟုတ္ဘူးလား... နာယကဂ်ီး စိတ္ဆင္းရဲမေပါ့... ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ေသာက္စားေနၾကေတာ့...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `နာယကဂ်ီးက ငိုစရာလား...´
ဗီလိန္။ ။ `ငိုခ်င္ ငိုမွာေပါ့... သူမပါရလို႔ ငိုတာေနမွာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ထားဗ်ာ က်ဳပ္က တိုင္ရမွာလား ခင္ဗ်ားတို႔က တိုင္ရမွာလား လိုက္ဆို.. ၀ံဂ်ီးေတြ ခြက္ပုန္းခ်ၾကတာ´
အားလံုး။ ။ `နာယကဂ်ီးမွာ ငိုမဲ့ ငိုမဲ့...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `နာယကဂ်ီးခမ်ာ ငိုမဲ့ ငိုမဲ့´
အားလံုး။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ ခြက္ပုန္း ခ်ၾကတာ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အရက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားပါ...´
အားလံုး။ ။ `နာယကႀကီးခမ်ာ ငိုမဲ့ငိုမဲ့...´
ဖံုး၊ ခြပ္၊ အင့္... ေျဖာင္း... ဖံုး...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အရက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားဆိုမွပဲ... နာယကဂ်ီးက ငိုစရာလား... ခုပဲ တိုင္ေပး ထားတယ္ေလ အရက္ေသာက္တာ သူမႀကိဳက္ပါဘူးဆို...´
အားလံုး။ ။ `ဟုတ္လို႔လား၊ ဟုတ္လို႔လား... ေဟ…´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ... က်ဳပ္တို႔ နာယကဂ်ီးကို နာမည္ဖ်က္ဖို႔ပဲ လုပ္ေန... ကဲ... ဒီလိုျဖစ္ရမွာေလ... အရက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားဆိုမွေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္တာပါဗ်... အဲလိုျဖစ္ရမွာေပါ့... ကဲ ျပန္စမယ္´
အားလံုး။ ။ `ေျပာေျပာက ေစာေပါ့...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္တာပါဗ်´
အားလံုး။ ။ `အရက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားပါ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ...´
အားလံုး။ ။ `ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္တာပါဗ်´
ဖံုး၊ ခြပ္... ဖံုး... ေျဖာင္း... ခြပ္...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေဟ့လူေတြ... ေတာ္ေတာ္... ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ... လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ျဖစ္မလားဗ်... စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္ၾကပါဦး ငေပါ ကတို႔ေရ...´
အားလံုး။ ။ `ဘယ္သိမွာလဲ... ခင္ဗ်ားမွ တိုင္မေပးဘဲ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ကဲ... လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာပါဗ်... ဟုတ္တယ္ေနာ္...´
အားလံုး။ ။ `ဟုတ္ပါၿပီ ျပန္ဆက္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ...´
အားလံုး ။ ။ `အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာပါဗ်...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာပါဗ်...´
အားလံုး။ ။ `လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္း သြားၾကတာ...´
အားလံုး။ ။ `အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာပါဗ်...´
ဖံုး... ေျဖာင္း... ေျဖာင္း... ဖံုး... ခြပ္
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္းသြားတာနဲ႔... အေရွ႕အလယ္ပိုင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ...´
အားလံုး။ ။ `ဟို၊ ဟိုေလ... ဒါလည္း အေရွ႕အလယ္ပိုင္းပဲ မဟုတ္လား... အေရွ႕ရဲ႕...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ... ညစ္တီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ေတြပဲ ေတြးေန... စိစစ္ေရးတင္မွ ဆင္ဆာျဖတ္ခံေနရမယ္... ဘာမွတ္ေနလဲ...´
အားလံုး။ ။ `ဟို... သူတို႔က ဒါမ်ိဳးဆို ျဖတ္ဘူးဗ်... ဟိုဟာေတြပဲ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေတာ္စမ္းဗ်ာ... ၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္းသြားၾကတာ... လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးမွာၾကား... အဲလိုျဖစ္ရမွာေပါ့... အိုေကေနာ္... ျပန္ဆိုမယ္... ၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္းသြားၾကတာ´
အားလံုး။ ။ `လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးမွာၾကား...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးမွာၾကား...´
အားလံုး။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္းသြားၾကတာဗ်´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `မင္းသမီးေတြ အ၀တ္အစား လဲတဲ့အခါ´
အားလံုး။ ။ `လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးမွာၾကား´
ဖုံး... ခြပ္... ေျဖာင္း... ေဖာင္း... ဖံုး...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲဟာ... ကဲဟာ... သူတို႔ အ၀တ္အစားလဲတာနဲ႔ နင္တို႔က စစ္ေဆးမွာၾကားစရာလား... ဒါမ်ိဳးက် အတိုင္ေဖာက္က ညီလိုက္တာ... စစ္မယ္စစ္ ငါပဲ စစ္ရမွာေပါ့...´
ခြပ္... ေျဖာင္း... ဖံုး... အင့္... ခြပ္... ဟန္သစ္ၿငိမ္ကို ျပန္၀ိုင္းသမၾကေတာ့သည္။
ေအာင္သာငယ္။ ။ `နင္ကေကာ စစ္စရာလား... သူ႔ဘာသာ အ၀တ္စားလဲတာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ `အင္းေလ... ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာမဟုတ္လား၊ ဘယ္သူမွ မစစ္နဲ႔... ကဲ ျပန္ဆိုမယ္... အမွန္က မင္းသမီးေတြ ၀တ္စားလဲတဲ့အခါ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾက... အဲလိုဆိုရမွာ...´
ဗီလိန္။ ။ `ဟုတ္ဘူးဗ်... အမွန္က Spy Cam နဲ႔ ႐ိုက္ၿပီး စင္ေပၚမွာ ပိတ္ကားႀကီးနဲ႔ ျပရမွာ...´
ဖုံး... ခြပ္... အင့္...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေတာ္စမ္းပါ... ဆင္ဆာေနာ္... ေတာ္ၾကာ ဒီဗီဒီ မထြက္ဘဲ ေနမယ္... ကဲ... ျပန္ဆိုမယ္... မင္းသမီးေတြ ၀တ္စားလဲတဲ့အခါ...´
အားလံုး။ ။ `လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾက´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾက...´
အားလံုး။ ။ `မင္းသမီးေတြ ၀တ္စားလဲတဲ့အခါ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ `ငေပါေဂဟာ တိုးတက္ေအာင္´
အားလံုး။ ။ `လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾက...´
ဖုန္း၊ ခြပ္၊ အင့္... ေျဖာင္း...
အားလံုး။ ။ `ေဟ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾက ငေပါေဂဟာ တိုးတက္ေအာင္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေဟ့... မဟုတ္ဘူးေလ... ဟ ဟ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္လည္း ထိန္းလို႔ မႏိုင္ေတာ့ဘူး... လူရႊင္ေတာ္ေတြလည္း ေျပာခ်င္တာ ေျပာကုန္ၾကၿပီ။ အတိုင္ေဖာက္ကိုညီလို႔...
အားလံုး။ ။ `ငေပါေဂဟာ တိုးတက္ေအာင္... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
အားလံုး။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္းသြားၾကတာ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
အားလံုး။ ။ `လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
အားလံုး။ ။ `အရက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားပါ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
အားလံုး။ ။ `ခြက္ပုန္းခ်ၿပီး အရက္ေသာက္တာ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
အားလံုး။ ။ `ငေပါဦးတည္ခ်က္ေလးရပ္ပါ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
ေျပာၿပီး အားလံုး စင္ေနာက္ဘက္ ၀င္သြားၾကေတာ့ ဟန္သစ္ၿငိမ္ တစ္ေယာက္တည္း မတ္တပ္ႀကီး စင္ေရွ႕မွာ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
စင္ေနာက္ေျပးဝင္သြားရင္း တလက္စတည္း ဖဲဝုိင္းဝင္ထုိင္ေသာ ဗီလိန္ကို ကိုဇာနည္က အတင္းဆြဲေခၚလာရသည္။ အန္ဒီေကာင္ကေတာ့ ခြက္ပုန္း ရေအာင္ကစ္လိုက္ေသးသည္။
စင္ေရွ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ ဗီလိန္က ကိုေအာင္သာငယ္နားကပ္ကာ “အစ္ကိုႀကီး က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ထပ္ မင္းသမီးတေယာက္ပဲ ထပ္ေခၚရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဝုိင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ၿမိဳင္ေနတာဗ်။ အဟီး လက္ယားလာၿပီ”
ေအာင္သာငယ္။ ။ ေခၚေလ ေကာင္းသားပဲ မင္းသမီး ကေနတုန္း ... ကဗ်ာေလးဘာေလး ေရးၿပီး ပို႔စ္အသစ္တင္လိုက္ဦးမယ္။
ခ်န္းရဲ။ ။ ၾကာတယ္ဗ်ာ ခုပဲေခၚမယ္။ ကဲ ... အပ်င္းတကယ္ႀကီးတဲ့ အိုဘယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မင္းသမီးေရ ... လာပါဦး။
ေပါၿငိမ္။ ။ ဟာ မင္းသမီးေခၚတာ ပဲျပဳတ္သည္ေခၚတာ က်ေနတာပဲ က်ဳပ္ေခၚမယ္ ၾကည့္။
မင္းသမီးနာယကႀကီးမွာ ကခ်င္လြန္းအားႀကီးေသာေၾကာင့္ ေခၚပင္မေခၚရေသးဘဲ စင္ေပၚေရာက္လာေလသည္။
မတူး။ ။ အုိ ေဟာဒီဘက္က ကိုလိန္လိန္ေလးတဲ့လား
ဗီလိန္။ ။ ဟင္ ဘယ္အေပါက္က ဝင္လာတာတုန္း။ ေဆာရီး ... ဟုတ္ပါ့မတူးေရ။
မတူး။ ။ ဒီဘက္က ကိုဇာနည္ထင္ပါ့။
ကိုဇာနည္။ ။ သိရင္လည္း ဘာလို႔ေမးေနေသးလဲ ... အားလံုးသိျပီးသားေတြ၊ ပရိသတ္လည္း ဒီလူေတြကို သိခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ႏႈတ္ဆက္ မေနနဲ႔ေတာ့ ကမွာျဖင့္က ... (ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးျဖင့္ေျပာ)
မတူး။ ။ ဒါက ေဖာ္ျမဴလာအရ လုပ္ရတာပါရွင့္ ကဲ ... ေပါၿငိမ္ေရ ..
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ ခည
မတူး။ ။ ေဟာ ဟိုနားေလးက ကိုေအာင္သာငယ္လားရွင့္
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ရွိ.. အိ.. ညႇိ... ဂြိ..
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ အံမယ္။ မသိရင္ စစ္တပ္ထဲမွာ ဆပ္ျပာတန္းစီတာ က်ေနတာပဲ။
ဗီလိန္ ။ ။ အံဒါ ဆပ္ျပာတန္းစီတာ မဟုတ္ဘူး။ ေစ်းေရအိမ္မွာ တန္းစီရင္းနဲ႔ ခ်ဳပ္တီးထားရတဲ့ အသံ။
ေဖ်ာင္း.... ေအာင္သာငယ္က ဗီလိန္ကို လွမ္းေဆာ္လိုက္သည္။
မတူး ။ ။ ဟိုေထာင့္ေလးက ေမာင္ေလး ခ်မ္းရဲလားကြယ္။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဟုတ္ေၾကာင္းမွန္ပါ့ အစ္မႀကီး ဒဗလယ္တူးေရ႕
ဇာနည္ ။ ။ ေတာ္ေတာ္ ဘိုလိုႀကိဳက္တယ္ဟုတ္လား။ ငါ့ မာဘိုလို တစ္ဗူးေလာက္ဝယ္ေပးစမ္းပါ။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ အေရးထဲ လာငတ္ေနေသးတယ္။
မတူး။ ။ ဒီဘက္ကေကာ ေအာင္ဒီကန္တဲ့လား ...
အန္ဒီ။ ။ မလဲြမေသြ မူးေနေၾကာင္းပါ အစ္မဂ်ီးေရ ... ေရခ်ိန္မကိုက္ေသးလို႔ တပိုင္းဖိုးေလာက္ ..။
ခ်န္းရဲ။ ။ အေရးထဲ ဒီအရက္သမားက တမ်ိဳး (ဇက္ပိုးကို တခ်က္အုပ္ရင္းေျပာ) ကဲကဲ ပရိသတ္လည္း ေအာ္ေက်ာ့လန္လွၿပီ ... ဘာသီခ်င္းနဲ႔ ကမွာလဲ အစ္မဂ်ီးရဲ႕။
မတူး။ ။ က်မ ဒီေန႔ကမယ့္ သီခ်င္းေလး နာမည္ကေတာ့ ခ်ိဳမိုင္မုိင္ပါတဲ့ရွင္ ...။
ကိုဇာနည္။ ။ ေၾသာ္..... မင္းသမီးက ေတာ္ေတာ္ကို ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ သီခ်င္းနဲ႔ ကမွာကိုး ...
မတူး။ ။ မဟုတ္ပါဘူးရွင္ ...
ဗီလိန္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ လို႔ေျပာရမွာေလ အစ္မဂ်ီး။
မတူး။ ။ ဒီလိုပါ မဟုတ္ပါဘူးရွင္ဆိုတာက ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ ေလ့လာအား ေကာင္းမႈ .. သင္ယူမႈေတြေၾကာင့္ အကပညာကို တဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္ဖို႔ေဝးလို႔ ... လံုးလံုး ... မကတတ္ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္ ရွင္၊ ဒါေပမယ့္ စင္ေတြ႕ရင္ မေနႏုိင္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ထမင္းဟင္း အတူးခံၿပီး ပါေလရာ ပဲခူးဆား လုပ္မိပါတယ္ရွင္။ အဲဒါနဲ႔ ခ်ိဳမိုင္မိုင္ပဲ ကမယ္ေလလို႔ စဥ္းစားလိုက္ျပန္ေတာ့ ... ခ်ိဳမိုင္မိုင္ေတာင္ ဘယ္က စ ကရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပရိသတ္ႀကီးကလည္း အၿငိမ့္သဘင္ဆိုလိုက္တာနဲ႔ လူျပက္ေတြကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး မင္းသမီးကို ေက်ာ္သြားေလ့ရိွတယ္မဟုတ္လား (ဤေနရာတြင္ သံလြင္ဟီးရိုးေကာ ဖိုးဂ်ယ္ပါ တီးလံုးမ်ားျဖင့္ ပံ့ပိုးေပး)
ေပါၿငိမ္။ ။ မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ အစ္မဂ်ီးေရ။ မင္းသမီးကို ေက်ာ္သြားတာကေတာ့ လမ္းမလယ္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဆက္ပါဦးဗ်ာ။
မတူး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါရွင့္ ... အဲဒီလို ေက်ာ္သြားမယ့္အတူတူ မကေတာ့ဘူးလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္ ရွင္ ... ဒန္တန္႔တန္ ဒန္ (ခ်ိဳမိုင္မိုင္တီးလံုးႏွင့္အတူ မစၥတာဘင္းေလ့က်င့္ခဏ္းလုုပ္သလိုေတာင္လႈပ္ ေျမာက္လႈပ္ လႈပ္ရင္းအထဲ ျပန္ဝင္သြား ..)
ဗီလိန္။ ။ ေတာက္ သူကမွ ဝင္ကစားရမယ့္ဟာ မကဘူးဆိုေတာ့ မပါရေတာ့ဘူး။ မထူးပါဘူး (လွမ္းေအာ္ေျပာ) မမေရ က်ေနာ့္အတြက္ပါ ေအာက္ျပဳတ္ေလး ရိုက္ထားလုိက္။
ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ မဟာအၿငိမ့္ပြဲႀကီး - ၂ (ဒီဗီဒီ ဗားရွင္း) ကို ဆက္လက္ ရႈစား အားေပးၾကပါ။
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။
=============================================================================
ငေပါဦးတည္ခ်က္ ၄-ရပ္
* လူတည္အားကိုုး ပုဆိန္ရိုး မေပါမတည္မ်ားအား ဆန္႔က်င္ၾက။
* ရူးေပါဂိုဏ္း ေပါျခင္းႏွင့္ ရူးျခင္းမ်ားကို ေႏွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူမ်ားအား ဆန္႔က်င္ၾက။
* ရူးေပါဂိုဏ္း၏ ဂိုဏ္းတြင္းေရးကို ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ ေႏွာက္ယွက္ေသာ လူတည္ဘေလာ့မ်ား အားဆန္႔က်င္ၾက။
* အရူးအေပါ အဖ်က္သမားမ်ားအား ဘံုရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ေခ်မႈန္းၾက။
(သရုပ္ေဆာင္ မာမီအာႏိုး၊ ေဂၚလီ စတားျပား)
ဒက္ဒက္ဒက္ဒက္ဒက္....
တို႔ေဂဟာကလူသည္.... ငေပါဘက္က အၿမဲရပ္တည္.... အမွန္ပင္ ကာကြယ္မည္... တယ္တဲတဲ့တဲ့ တယ့္တဲတဲ့
သတၱိခဲေတြသည္.... ပုရြက္ဆိတ္ေလာက္ တို႔မမႈၿပီ.... ေဂဟာက တို႔ျဖစ္သည္....
>>
တီဗီြ ။ ။ အာာ... ေက်ာ္လိုက္ၿပီလား။ မေက်ာ္နဲ႔ေလ။
ပရိသတ္ ။ ။ ေက်ာ္မွာပဲ အက်င့္ပါေနၿပီ။ ငေပါဦးတည္ခ်က္ ဆိုကတည္းက ေက်ာ္ခ်င္ေနတာ။ ရီမုရွာမေတြ႕လို႔။ အၿငိမ့္ၾကည့္မလို႔ပါ ဆိုမွ စစ္လာ တိုက္ျပေနတယ္။ စစ္တိုက္ခ်င္ စစ္ကားရိုက္ေပါ့။
တီဗီြ ။ ။ အင္းပါကြယ္။ အင္းပါ။ ေကာ္ပီေခြ မဝယ္တာပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သည္းခံရမေပါ့။
-----------------------------------------------------------
ေပ ၂၀၀ ပတ္လည္ရွိေသး ေရႊအိုေရာင္ လိုက္ကာႀကီး ေရွ႕တြင္ လွပေသာ ေရာင္စံု ကႏုတ္ပန္းျဖင့္ ထိုးထားသည့္ ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ မဟာအၿငိမ့္ပြဲႀကီး ဟူသည့္ စာတမ္းက ငေပါမ်ားအားလံုး၏ ႏွလံုးသားကို ၂၀၁၂ အလား (ရုပ္ရွင္ထဲကလို) ျဖစ္ကုန္ေလေတာ့သည္။
ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီး ... ဂန္းစတား စြန္မု (ေမြး/ေရ စုမြန္)
ေရွ႕ထြက္ မင္းသမီး ... ထမင္းတူးဟင္းတူး (နာယကဂ်ီး တူးတူးသာ) (ကခ်င္လြန္းလို႔ ေစာင့္ေနတာ အိမ္က ထမင္းအိုးတူးေနတာ မသိ။) နဲ႔ ဇင္ဇင္ေဇာ္ (ပညာေရး) (Shift ပ်က္ေနလွ်င္ မရိုက္ရ)
ေပါလူရႊင္ေတာ္မ်ား
အင္ဒီ၊ ဗီလိန္၊ ဇာနည္၊ ေအာင္သာငယ္၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္၊ ခ်မ္းရဲ
ဆိုင္းဝိုင္း
ဆိုင္း သံလြင္ဟီးရိုး
DJ ဖိုးဂ်ယ္
ပလက္ကင္ ေကလာ
ကီးဘုတ္ ေခါင္ေခါင္
စာတမ္းထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ သံလြင္ဟီးရိုး၏ အဖြင့္ဆိုင္းႏွင့္အတူ ေရႊေရာင္ကားလိပ္ႀကီးကို ဖြင့္ခ်လိုက္ေသာ္ ေပါရႊင္ေတာ္မ်ားက လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ မဂၤလာရွိစြာ ဦးညႊတ္ဂါရဝ ျပဳလိုက္သည္။ သံလြင္ဟီးရိုးက ပတ္ကမႀကီးကို “ဂ်ိ” ကနဲတီးလိုက္ေသာ္လည္း “ဂ်ိ” ဟု ျမည္ရမည့္အစား “ဗ်ိ” ဟု ျမည္သြားေလသည္။ အေၾကာင္းမွာ အတြင္းေရးမႉး၂ ဗီလိိန္သည္ ဖဲဝိုင္းမတည္ေငြ မရွိေတာ့သျဖင့္ ပတ္မႀကီးမွ သားေရမ်ားကို ခြာကာ ေပါင္ထားသျဖင့္ ေလကို တအားကုန္း၍ အတြင္းအားျဖင့္ တီးလိုက္ရာ သံလြင္ဟီးရိုး၏ ပုဆိုးကြဲသြားသည့္ ျမည္သံ ဗ်ိ ျဖင့္သာ အသံုးေတာ္ခံလိုက္ရေလေတာ့သည္။ ပတ္မႀကီးသားေရကိုေရြးရန္ သံလြင္ဟီးရိုး အေပါင္ဆို္င္ ေျပးေနစဥ္ ဖိုးဂ်ယ္၏ ဒီေဂ်ျဖင့္ ဆက္ကမည္ျဖစ္သည္။
ေရႊေရာင္ကားလိပ္ႀကီးမွာ အမွန္ေတာ့ ဖြင့္စရာမလိုေအာင္ ဖြင့္ၿပီးသားျဖစ္ေနသည္ ... အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုကားလိပ္ႀကီးလည္း အေပါင္ဆိုင္ ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ထြက္လာေသာ ေပါလူရႊင္ေတာ္မ်ား ဒီတုိင္းပင္ မုိက္ကရိုဖုန္းေရွ႕ သြားရပ္လိုက္ ေလေတာ့သည္။ ဗီလိန္က ခြန္းေထာက္ အဖြင့္ကို စဆိုရန္ ဟန္ပါပါျဖင့္ ရပ္လိုက္သည္။
ဗီလိန္ ။ ။ မ်ားကလ်ာေနာ္ လိုအင္ေတြ ျပည့္ၾကေစဖို႔ ... (ဂ်စ္ဂ်စ္ဂ်စ္ ..ခင္ေမာင္ ခင္ေမာင္ - ဖိုးဂ်ယ္၏ ဒီေဂ်ပြတ္သံ) မ်ားကလ်ာေနာ္ လိုအင္ေတြ ျပည့္ၾက ေစဖို႔ ... (ယို႔ယို႔ .. ယက္စ္ႏိုး ေအဘီစီဒီ ခင္ေမာင္) စားစရာ ခ်ိဳခ်ဥ္ တေရြးရယ္နဲ႔ လာသမွ်ကိုတဲ့ ဧည့္ေတာ္ခံမယ္ ...မယ္ ..
ဇာနည္ ။ ။ ဟာ ခ်ိဳခ်ဥ္မလုပ္နဲ႔ ... ေနၾကာေစ့ပဲလုပ္။ က်ုဳပ္က ေနၾကာေစ့ပဲႀကိဳက္တာ။
အင္ဒီ ။ ။ ဟာ ... ဒါမ်ိဳးဧည့္ခံပြဲဆိုတာ ယမကာေလးပါမွဗ်။ ဟိုက္ ကေလးဘာေလးနဲ႔ လုပ္ပါဗ်ာ (မူးသံေလး စြက္၍)
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ညီေလးတို႔က ကဗ်ာမဆန္ပဲကိုး ... အစ္ကိုႀကီး သေဘာေျပာရရင္ျဖစ္ ... ေအာ့ေအာ္ေအာ္ ေျပာရ.. ေျပာရရင္ရင္းျဖင့္ ...။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ ရိုးရိုးပဲ လုပ္ပါလား တို႔ကိုႀကီးသာေရ .... ရိုးရိုး ေလးသာ လုပ္ပါဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ အန္ဒီကို ေထာက္ခံပါတယ္ (ဇာတ္သံမွာ ႏွာသံေလးစြက္၍)
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ အစ္ကိုႀကီးေျပာလို႔ မၿပီးေသးဘူးေလကြယ္ ... ဒီလိုရွိတယ္ကြဲ႕ ... ကဗ်ာဆန္ဆန္ေ ျပာရရင္ျဖင့္ ခ်ိဴခ်ဥ္ယမကာ ေနၾကာေစ့နဲ႔ ဒီလိုပြဲမ်ိဳး လားလားမွ မဆိုင္ပါတယ္ ... လားလားမွ မဆိုင္ပါတယ္ ... ။ ဒီေတာ့ကာ ... ျပင္သစ္ဝိုင္ကေလးနဲ႔ လာသမွ်ကို ဧည့္ေတာ္ခံပါလားကြယ္ ဗီလိန္ေလးရယ္ .. အဲငွယ္ အဲငွယ္။
ဗီလိန္ ။ ။ သည္းခံပါခင္ဗ်ာ သည္းခံၾကပါခမ် ... တကယ္ဧည့္ခံေတာ့ ႀကိဳုက္ရာနဲ႔ဧည့္ခံၾကပါ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အလြတ္က်က္ထားတာ ဒါပဲရပါတယ္။ (အားလံုး မဲ့ရြဲ႕လိုက္ၾက) ကဲ ဆက္မယ္။ စားစရာခ်ိဳခ်ဥ္ တေရြးရယ္နဲ႔ လာသမွ်ကိုတဲ့ ဧည့္ေတာ္ခံမယ္ ... ပြဲေခၚရန္ အၿငိမ့္ဆုိင္းေတြနဲ႔ ... အလိုဗ်ာ ... ငေပါေဂဟာရဲ႕ ရာဇဝင္တြင္မယ့္ ႏွစ္ပါတ္လည္ပြဲ ဟယ္ ပြဲဟယ္ ပြဲ ..... ဟဲ ငွဲငွဲ ....... ပြဲ .. (ကိေညာင္ကိေညာင္ကိေညာင္ ကြမ္ကြမ္းကြမ္) ေရွ႕က ကိေညာင္မွာ ေကလာ့ လက္သံျဖစ္၍ ေနာက္က ကြမ္ကြမ္းကြမ္မွာ ေခါင့္ေခါင္ အိမ္မႈံစံုမႊားျဖင့္ ထ တီးလို္က္ေသာ ကီးဘုတ္သံျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးက “ပြဲ” ကိုသံရွည္ဆြဲဆိုသည့္ေနရာတြင္ အကုန္လံုးလိုက္ဆိုေသာ္လည္း တေယာက္တေပါက္ ကီးမဝင္သျဖင့္ ကီးကို အလြန္ဂရုစိုက္ေသာ ကိုေအာင္သာငယ္က လိုက္မဆိုေပ ...။
ေပါၿငိမ္ ။ ။ ကဲကဲ ... ခြန္းေထာက္ေတာ့ အလြတ္က်က္ထားလို႔ ၿပီးသြားၿပီး ခုဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ။
ဗီလိန္ ။ ။ စင္ေနာက္မွာ ဝိုင္းကေကာင္းေနတာတဲ့ သိလား။
ဇာနည္ ။ ။ ဟာ ေခ်ာ္ေတာက ေငါ့ျပီ ဘာဆက္လုပ္မလဲ ေမးတာ ဒီကစားသမားနဲ႔ေတာ့ (ေျပာရင္း ဇက္ပိုးကို တခ်က္တီး)
ဗီလိန္ ။ ။ သိတယ္ေလ ... ခုဏ မမ က ဝုိင္းေကာင္းတယ္တဲ့ အခ်က္ျပေနတယ္ .. အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ခဏ အနားရေအာင္ မင္းသမီးကို ကခိုင္းထားလိုက္ မေကာင္းဘူးလား။
အင္ဒီ ။ ။ အင္း အာကလည္း ေခ်ာက္လာၿပီ ... ေကာင္းတယ္။ မင္းသမီးေခၚမယ္။
ေအာင္သာငယ္။ ။ ကဲ...ဟန္သစ္ၿငိမ္... ေရွ႕ထြက္ မင္းသမီးေလး ဇင္ဇင္ေဇာ္ကို ေခၚေခ်ဗ်ာ...
ဟန္သစ္ၿငိမ္က လက္အုပ္ကို နတ္ပူးသလိုခ်ီရင္း... ပရိသတ္ကို အ႐ိုေသေပးလိုက္သည္။ ၿပီးတာနဲ႔...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ အသြင္မေခ်ာ္ နင္ေတာ္ကာထက္ေစဖို႔... အဟမ္း... ဘ၀င္မေရွာ္ အစင္ေမွ်ာ္ကာ တက္ေနသို႔... အဟမ္း၊ ဟမ္း... ရင္ေမာ္ကာ စင္ေပၚက ေအာ္လိုက္မယ္... နင္ ဖင္ေပၚသေလ... ေအ ေအေအ...
ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း၊ ခြပ္... ဖံုး... ခြပ္... က်န္လူရႊင္ေတာ္ေတြ ၀ိုင္းသမလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ဘယ့္ႏွယ္ ဇင္ဇင္ေဇာ္ပါဆိုမွ နင္ဖင္ေပၚသေလး ဘာေလးနဲ႔... ကဲ... နင္မရဘူး... ဗီလိန္ နင္ေခၚစမ္း...´
အားလံုး။ ။ `ဟ၊ ဟ... ကန္႔ကြက္တယ္... ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ... မင္းသမီးကို ဗီလိန္သြား အေခၚခိုင္းရတယ္လို႔ စဥ္းစားသာၾကည့္...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `အိုေက... ဒါဆို ခ်မ္းရဲ နင္ေခၚ...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `အဟမ္း၊ ဟမ္း...´
ခ်မ္းရဲက ေခ်ာင္းကို အက်ယ္ႀကီးဟန္႔ၿပီး မိုက္ကို မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္စတိုင္ ကိုင္လိုက္တယ္... ၿပီးေတာ့မွ...
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ရင္တင္ေတြ အေတာ္ၾကြတာမို႔... နင္အျပင္ဆင္ ေဖာ္လွသာမို႔... ခင္မင္ခ်င္ အေဖာ္မ်ားေလတဲ့... အင္ဂ်င္ေညွာ္... ေအာ္ေအာ္...”
ဖံုး၊ ခြပ္၊ ခြပ္၊ ဖံုး... ေျဖာင္း... သူ႔ကိုလည္း က်န္လူေတြ ၀ိုင္းသမျခင္းျဖစ္သည္။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္... ဇင္ဇင္ေဇာ္ပါဆို အင္ဂ်င္က ေညွာ္ရသလား...”
ခ်မ္းရဲ ။ ။ “ဟ... ေညွာ္ေတာ့မေပါ့... မီးမွမလာေတာ့ ၂၄ နာရီ ဒီမီးစက္ႀကီးေမာင္းေနတာ အင္ဂ်င္က မေညွာ္ပဲ ေနမလားဟ...”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ေတာ္ေတာ္၊ နင္လည္း မျဖစ္ေခ်ဘူး... ေနာက္လူဆက္ေခၚ”
အင္ဒီ ။ ။ ကဲပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ေခၚပါမယ္။ ဟိုက္ေကာ္မရွင္နာလို ရင္လိႈက္ငင္ကာ အသံုးေတာ္ခံဖို႔၊ ဂရန္းရိြဳင္ရယ္လို တသွ်မ္းလိႈင္လိႈင္ ဂုဏ္သတင္း က်ဴးရင့္ပါတဲ့၊ မယ္ေဂါင္ သံုးပက္နဲ႔ ပရိတ္သတ္ အရယ္မရပ္ခင္၊ ေဆာ္ဒါ ၂ ခြက္နဲ႔ ေဗာ္ကာ စပ္လိုက္မယ္။ အပီအျပင္ေဆာ္ပါမယ့္ ဇင္ဇင္ေဇာ္ေရ႕။
အင့္... (ေအာင္သာငယ္က ေစာင့္ကန္လိုက္ျခင္ းျဖစ္သည္။)
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ဘာကို အပီအျပင္ေဆာ္မွာတုန္း။”
အင္ဒီ ။ ။ “က ကတာကိုေျပာတာေလ။”
ဇာနည္ ။ ။ “ကဲဗ်ာ ကဲဗ်ာ။ ေဂဟာက လူေတြ ျဖစ္ၿပီး မင္းသမီးေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ မေခၚတတ္ဘူး။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ ညီသြားေအာင္ က်ေနာ္က ဟစ္ေဟာ့နဲ႔ ေခၚမယ္ ဟစ္ေဟာ့နဲ႔”
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ေအာင္မာ ေအာင္မာ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ လုပ္ျပန္ၿပီ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေလး ဘာေလးနဲ႔။ ကဲ ေခၚစမ္းပါဦး ေခၚစမ္းပါဦး။”
ဇာနည္ ။ ။ “ကဲ ဒီေဂ် ဖိုးဂ်ယ္ေရ႕။ အုိးေလး တစ္ခ်က္ေလာက္။”
“ခြန္းေထာက္ကို စပ္ကာဆို၊ တခ်ိဳ႕ငေပါေတြ မ်က္ႏွာညိဳ ေပါျခင္းကို ရွက္စရာလို႔ အေတြးမွားရင္ ျပႆနာဗ်ိဳ႕......”
အားလံုး ။ ။ “အိုးေလး လႈပ္ပါေဟ့ အိုးေလးလႈပ္ပါေဟ့”
ဇာနည္ ။ ။ “ဇဂြဲေရး ငတ္သတ္နဲ႔ ဇဂြဲေရး ငတ္သတ္နဲ႔ ေဇာ္ေလး ထပ္ကပ္ထည့္၊ ထပ္ေခၚရင္ Shift ေတာ့ မေမ့နဲ႔ ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္သေဟ့ ေပါေတာ့ ေပါသေဟ့။ အက်င့္ကေတာ့ ငေပါလိုမ်ိဳး လူႀကီးမိဘေတြ စိတ္ေတြဆိုး၊ အလုပ္အကိုင္ရာထူးက ပညာေပးလိုက္မယ္။ အေငါက္အငမ္း ၾကမ္းတယ္ေနာ္။ ဗိုက္ကေလးကပူ ခ်က္ကေလးကစူ.................
အားလံုး ။ ။ ”အိုးေလး လႈပ္ပါေဟ့ အိုးေလးလႈပ္ပါေဟ့”
ေဖ်ာင္း....... ေဖ်ာင္း..... ဒိုင္း...... ဘုန္း..........
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ဒီဗိုက္ပူတာက မတက္ေတာ့ဘူးလား ဆက္ဆိုရင္ မင္းသမီး စိတ္ဆိုးၿပီး ထြက္မလာပဲ ေနေတာ့မေပါ့။”
ဗီလိန္ ။ ။ အိုးေလးလႈပ္ပါေဟ့.... ေဟ့ေဟ့.. လႈပ္ပါေဟ့.... (အရွိန္မေသေသးသည့္ ဗီလိန္က ရာဇာေနဝင္း ဒီဇိုင္းျဖင့္ ဆက္ကေနေသးသည္။)
အင့္....... (ေအာင္သာငယ္က ဖေနာင့္ႏွင့္ေပါက္လိုက္ေတာ့ ခြက္ပုန္းအရွိန္ႏွင့္ လဲက်သြားသည္။)
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ “ကဲ ဘယ္သူမွ မေခၚႏိုင္ရင္ ငါပဲ ေခၚေတာ့မယ္။ ကဲ.... ျမင္သူတကာ ေမာ္ႂကြားေစဖို႔၊ ရင္ဖိုကာ ရႈစားေလမယ့္၊ အၾကင္နာရွင္ ဇင္ဇင္ေဇာ္ေရ႕။ စင္ေပၚတင္ ကျပပါစို႔... ကေလးႏွမပ်ိဳ......... ေရ။” (ပလို႔ဂ်ိ... )
မ်က္စိကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ၿပီး မင္းသမီး ဇင္ဇင္ေဇာ္ ထြက္လာသည္။ ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြကို အသားကုန္ လႈပ္ခါ လႈပ္ယမ္းယံုမွ် မက လက္ကလည္း ယပ္ေတာင္ကိုပါ ယမ္းေနေသးသည္။
ဇာနည္။ ။ `ဟ… ဟ... မင္းသမီး၊ အရမ္းမယမ္းနဲ႔ေလ... ´
ဇင္ဇင္ေဇာ္။ ။ `အရမ္းယမ္းေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲရွင့္...´
ဇာနည္။ ။ `အရမ္းယမ္းေတာ့ အရမ္းယမ္းတာေပါ့...´
အင္ဒီ။ ။ `အရမ္းအရမ္းကို ယမ္းတာပါပဲခ်ဥ္... အင္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဒီလိုေလ မင္းသမီးရဲ႕... သိကၡာက်တယ္ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ...´
ဇင္ဇင္ေဇာ္။ ။ `ဘယ္လိုလဲရွင့္... ေျပာပါဦး´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `သိကၡာက်တယ္ဆိုတာ သိပ္ခါရင္ က်တယ္လို႔ ေျပာတာ...´
ေဖာင္း၊ ေျဖာင္း၊ ဖုံုး... ခြပ္... ေျဖာင္း... က်န္လူေတြက ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ခ်က္ခ်င္းကို ၀ိုင္းသမေတာ့သည္။
ဇင္ဇင္ေဇာ္။ ။ `အဟီး ဟီး... မီးက အေကာင္းမွတ္လို႔ နားေထာင္ေနတာ...´
ေအာင္သာငယ္။ ။ `ကဲ... ကဲ... မင္းသမီး အေကာင္းေတြ အဆိုးေတြ မွတ္မေနနဲ႔ ဒါ တရားစခန္း မဟုတ္ဘူး... နင္က ေရွ႕ထြက္ေနာ္... နင့္ေနာက္မွာ... တျပံဳႀကီး က်န္ေသးတယ္... ကစရာရွိက... ဆိုစရာရွိဆို... ၿပီးရင္ ဆင္း...´
ဇင္ဇင္ေဇာ္။ ။ `အဟင့္... မီးကို ကၿပီးရင္ ဆင္းတဲ့... အစ္ကိုတို႔ေရ ကယ္ပါဦး´
အင္ဒီ။ ။ `ဒီမယ္ ကိုေအာင္သာငယ္... ေကာင္မေလးကို လႊတ္လိုက္´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ခင္ဗ်ားတို႔ ရန္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ပရိသတ္က ေမာေတာ့မယ္... ကဲ... မင္းသမီး စေခ်ဗ်ာ...´
ဇင္ဇင္ေဇာ္။ ။ `မီး သီဆိုကျပမယ့္ သီခ်င္းကေတာ့ `ခ်စ္အာ႐ံု´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္... အဲဒါကို ေတးေရးဆရာက ဒီဘက္ေခတ္နဲ႔ ေလွ်ာ္ညီေအာင္ `Love Feeling´ ဆိုၿပီး ျပင္ဆင္ေရးဖြဲ႕ေပးထားတာပါ။ အားေပးၾကပါေနာ္...´
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ မင္းသမီး ဇင္ဇင္ေဇာ္မွာ တစ္ကိုယ္လံုး ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လႈပ္ခါယမ္းကာ ကေတာ့သည္။
ကၽြန္မရဲ႕ ျဖစ္ပံု... ျဖစ္ပံု အဆန္းစံု
Night Club တက္မိေတာ့ ေမာင္ႀကီးနဲ႔ ဆံုသေလေတာ့
ျမင္ျမင္ခ်င္းအသိ ေမာင္ႀကီးအစိ ကလိေနပံု
ပ်ိဳေလးမိ Feeling ေတြ တသိမ့္သိမ့္႐ိႈက္လို႔တုန္
ျမန္လွခ်ည္ရဲ႕ Love မိတဲ့ Love Feeling
ကၽြန္မရဲ႕ ျဖစ္ပံု... ျဖစ္ပံု အဆန္းစံု
Night Club တက္မိေတာ့ ေမာင္ႀကီးနဲ႔ ဆံုသေလေတာ့
ျမင္ျမင္ခ်င္းအသိ ေမာင္ႀကီးအစိ ကလိေနပံု
ပ်ိဳေလးမိ Feeling ေတြ တသိမ့္သိမ့္႐ိႈက္လို႔တုန္
ျမန္လွခ်ည္ရဲ႕ Love မိတဲ့ Love Feeling
ႏုထြားပ်ိဳ Body သူ႔အသည္းမွာ Like ေနပါသတဲ့
သည္းလိုက္တဲ့ ျဖစ္ပံု...
ႏုထြားပ်ိဳ Kissing သူ႔ပါးမွာ Want ေနပါသတဲ့
သည္းလိုက္တဲ့ ျဖစ္ပံု
ဘီယာကုန္ရင္္ လိုက္ခဲ့ပါလား ဖိတ္ေခၚပါရဲ႕ ယံု
လူယိုင္ေနတာေတာင္ လိုက္လို႔လာမလား ဖိတ္ေခၚေနတဲ့သူ
ဘီယာကုန္ရင္္ လိုက္ခဲ့ပါလား ဖိတ္ေခၚပါရဲ႕ ယံု
လူယိုင္ေနတာေတာင္ လိုက္လို႔လာမလား ဖိတ္ေခၚေနတဲ့သူ
မူးၿပီး ကဖို႔အတြက္ ဟိုေနရာမွာ လူေတြျပံဳ
ပ်ိဳေလးတို႔ မအိပ္ဘူးဆို တစ္ညလံုးပဲ ခုန္ခုန္
ေသာက္လို႔မူး႐ိုးမရွိဘူး မယံုခ်င္ေန ယံု
ကၾကပါစို႔ ဒီ Club မပိတ္ေသး ခင္ေလးပါကြယ့္
အရက္ဘီယာ မွာခ်င္သလိုမွာ
Pepsi ေသာက္ခ်င္လည္း
ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္တဲ့ ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္တဲ့
အရက္ဘီယာ မွာခ်င္သလိုမွာ
Pepsi ေသာက္ခ်င္လည္း
ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္တဲ့ ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္တဲ့
ကလိုက္တာအမူးပဲ စိတ္ကေတာ့ သိပ္မလံုပါရွင္
ေမာင္ႀကီး လာမယ့္ Club ေမွ်ာ္မွန္း ပ်ိဳေလး ခ်စ္အာ႐ံု
မင္းသမီးဇင္ဇင္ေဇာ္ ကၿပီးေတာ့ ပရိသတ္ကို လက္အုပ္ခ်ီ အ႐ိုအေသျပဳကာ ထံုးစံအတိုင္း လႈပ္ခါ လႈပ္ယမ္းၿပီး စင္ေပၚမွ ဆင္းသြားေတာ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ လူရႊင္ေတာ္ေျခာက္ေယာက္ စင္ေပၚသို႔ ကို႔႐ိုးကားယားနဲ႔ ျပန္တက္လာသည္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။`ကဲ... ေဘာ္ဒါတို႔ေရ... အၿငိမ့္အစ သံခ်ပ္ကဆိုေတာ့... အၿငိမ့္တို႔ရဲ႕ ထံုးစံ သံခ်ပ္ကို ခ်န္ထားလို႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး...´
ဗီလိန္။ ။`ဟုတ္တာေပါ့ ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္... အဲဒီေတာ့ သံခ်ပ္တိုင္ဖို႔က...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကၽြန္ေတာ္က တိုင္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ကေန... မိုးမိုး မိုးလား ေမာင္တို႔ဆို... ခင္ဗ်ားတို႔က ေနာက္ကေန... ေလေလ ေလလားေမာင္တို႔ အဲလို လိုက္ေပါ့ဗ်ာ...´
ဗီလိန္။ ။ `အိုေက... ညီေစေနာ္ ရဲေဘာ္တို႔...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... မိုးမိုး မိုးလားေမာင္တို႔...´
အားလံုး။ ။ `ေလေလ... ေလလားေမာင္တို႔...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေဟ့... ေလေလ ေလလားေမာင္တို႔...´
အားလံုး။ ။ `ေအာ္... မိုးမိုး မိုးလားေမာင္တို႔...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ငေပါဦးတည္ခ်က္ ေလးရပ္ဟာ...´
အားလံုး။ ။ `ေလေလ ေလလားေမာင္တို႔´
ခြပ္၊ ဖံုး၊ ေျဖာင္း... ေျဖာင္း... ဖုံး... ဟန္သစ္ၿငိမ္က က်န္လူေတြကို လိုက္သမေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့မွ...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ... ငေပါဦးတည္ခ်က္ေလးရပ္က... ေလျဖစ္မလား၊ စဥ္းစဥ္းစားစား လုပ္ၾကစမ္းပါ´
ဇာနည္။ ။ `သိဘူးေလဗ်ာ... ခင္ဗ်ားမွ တိုင္မေပးဘဲ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဒီလိုေလဗ်ာ... ငေပါဦးတည္ခ်က္ ေလးရပ္ဟာ... ငေပါေဂဟာ ဓြန္႔ရွည္ၾကာဖို႔... အိုေကေနာ္...´
ဇာနည္။ ။ `အိုေက... ျပန္စ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ငေပါေဂဟာ ဓြန္႔ရွည္ၾကာဖို႔...´
အားလံုး။ ။ `ငေပါဦးတည္ခ်က္ ေလးရပ္ပါ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ ခြက္ပုန္းခ်ၾကတာ...´
အားလံုး။ ။ `ငေပါေဂဟာ ဓြန္႔ရွည္ၾကာဖို႔...´
ေျဖာင္း၊ ခြပ္၊ ခြပ္၊ ဖုံး... ေဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဟြန္း၊ အရက္ေသာက္တာ ငေပါေဂဟာ ဓြန္႔ရွည္ၾကာမလား၊ ရန္ဘံုးေငြေတြ ျပဳန္းဖို႔ပဲ ရွိတာေပါ့... စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္ၾကပါ... ငေပါကတို႔ေရ...´
အင္ဒီ။ ။ `သိဘူးေလ၊ ခင္ဗ်ားႀကီးက ေျပာမွ မေျပာဘဲ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ဒီလိုဆို... ခြက္ပုန္းခ်ၿပီး အရက္ေသာက္တာ... နာယကဂ်ီးမွာ ငိုမဲ့ငိုမဲ့... ဟုတ္ဘူးလား... နာယကဂ်ီး စိတ္ဆင္းရဲမေပါ့... ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ေသာက္စားေနၾကေတာ့...´
ခ်မ္းရဲ။ ။ `နာယကဂ်ီးက ငိုစရာလား...´
ဗီလိန္။ ။ `ငိုခ်င္ ငိုမွာေပါ့... သူမပါရလို႔ ငိုတာေနမွာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ထားဗ်ာ က်ဳပ္က တိုင္ရမွာလား ခင္ဗ်ားတို႔က တိုင္ရမွာလား လိုက္ဆို.. ၀ံဂ်ီးေတြ ခြက္ပုန္းခ်ၾကတာ´
အားလံုး။ ။ `နာယကဂ်ီးမွာ ငိုမဲ့ ငိုမဲ့...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `နာယကဂ်ီးခမ်ာ ငိုမဲ့ ငိုမဲ့´
အားလံုး။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ ခြက္ပုန္း ခ်ၾကတာ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အရက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားပါ...´
အားလံုး။ ။ `နာယကႀကီးခမ်ာ ငိုမဲ့ငိုမဲ့...´
ဖံုး၊ ခြပ္၊ အင့္... ေျဖာင္း... ဖံုး...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အရက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားဆိုမွပဲ... နာယကဂ်ီးက ငိုစရာလား... ခုပဲ တိုင္ေပး ထားတယ္ေလ အရက္ေသာက္တာ သူမႀကိဳက္ပါဘူးဆို...´
အားလံုး။ ။ `ဟုတ္လို႔လား၊ ဟုတ္လို႔လား... ေဟ…´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ... က်ဳပ္တို႔ နာယကဂ်ီးကို နာမည္ဖ်က္ဖို႔ပဲ လုပ္ေန... ကဲ... ဒီလိုျဖစ္ရမွာေလ... အရက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားဆိုမွေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္တာပါဗ်... အဲလိုျဖစ္ရမွာေပါ့... ကဲ ျပန္စမယ္´
အားလံုး။ ။ `ေျပာေျပာက ေစာေပါ့...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္တာပါဗ်´
အားလံုး။ ။ `အရက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားပါ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ...´
အားလံုး။ ။ `ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္တာပါဗ်´
ဖံုး၊ ခြပ္... ဖံုး... ေျဖာင္း... ခြပ္...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေဟ့လူေတြ... ေတာ္ေတာ္... ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ... လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ျဖစ္မလားဗ်... စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္ၾကပါဦး ငေပါ ကတို႔ေရ...´
အားလံုး။ ။ `ဘယ္သိမွာလဲ... ခင္ဗ်ားမွ တိုင္မေပးဘဲ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲ... ကဲ... လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာပါဗ်... ဟုတ္တယ္ေနာ္...´
အားလံုး။ ။ `ဟုတ္ပါၿပီ ျပန္ဆက္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ...´
အားလံုး ။ ။ `အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာပါဗ်...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာပါဗ်...´
အားလံုး။ ။ `လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္း သြားၾကတာ...´
အားလံုး။ ။ `အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျပႆနာပါဗ်...´
ဖံုး... ေျဖာင္း... ေျဖာင္း... ဖံုး... ခြပ္
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္းသြားတာနဲ႔... အေရွ႕အလယ္ပိုင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ...´
အားလံုး။ ။ `ဟို၊ ဟိုေလ... ဒါလည္း အေရွ႕အလယ္ပိုင္းပဲ မဟုတ္လား... အေရွ႕ရဲ႕...´
ေဖာင္း... ေျဖာင္း...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ... ညစ္တီးနဲ႔ ညစ္ပတ္ေတြပဲ ေတြးေန... စိစစ္ေရးတင္မွ ဆင္ဆာျဖတ္ခံေနရမယ္... ဘာမွတ္ေနလဲ...´
အားလံုး။ ။ `ဟို... သူတို႔က ဒါမ်ိဳးဆို ျဖတ္ဘူးဗ်... ဟိုဟာေတြပဲ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေတာ္စမ္းဗ်ာ... ၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္းသြားၾကတာ... လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးမွာၾကား... အဲလိုျဖစ္ရမွာေပါ့... အိုေကေနာ္... ျပန္ဆိုမယ္... ၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္းသြားၾကတာ´
အားလံုး။ ။ `လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးမွာၾကား...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးမွာၾကား...´
အားလံုး။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္းသြားၾကတာဗ်´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `မင္းသမီးေတြ အ၀တ္အစား လဲတဲ့အခါ´
အားလံုး။ ။ `လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးမွာၾကား´
ဖုံး... ခြပ္... ေျဖာင္း... ေဖာင္း... ဖံုး...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ကဲဟာ... ကဲဟာ... သူတို႔ အ၀တ္အစားလဲတာနဲ႔ နင္တို႔က စစ္ေဆးမွာၾကားစရာလား... ဒါမ်ိဳးက် အတိုင္ေဖာက္က ညီလိုက္တာ... စစ္မယ္စစ္ ငါပဲ စစ္ရမွာေပါ့...´
ခြပ္... ေျဖာင္း... ဖံုး... အင့္... ခြပ္... ဟန္သစ္ၿငိမ္ကို ျပန္၀ိုင္းသမၾကေတာ့သည္။
ေအာင္သာငယ္။ ။ `နင္ကေကာ စစ္စရာလား... သူ႔ဘာသာ အ၀တ္စားလဲတာ...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ `အင္းေလ... ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာမဟုတ္လား၊ ဘယ္သူမွ မစစ္နဲ႔... ကဲ ျပန္ဆိုမယ္... အမွန္က မင္းသမီးေတြ ၀တ္စားလဲတဲ့အခါ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾက... အဲလိုဆိုရမွာ...´
ဗီလိန္။ ။ `ဟုတ္ဘူးဗ်... အမွန္က Spy Cam နဲ႔ ႐ိုက္ၿပီး စင္ေပၚမွာ ပိတ္ကားႀကီးနဲ႔ ျပရမွာ...´
ဖုံး... ခြပ္... အင့္...
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေတာ္စမ္းပါ... ဆင္ဆာေနာ္... ေတာ္ၾကာ ဒီဗီဒီ မထြက္ဘဲ ေနမယ္... ကဲ... ျပန္ဆိုမယ္... မင္းသမီးေတြ ၀တ္စားလဲတဲ့အခါ...´
အားလံုး။ ။ `လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾက´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾက...´
အားလံုး။ ။ `မင္းသမီးေတြ ၀တ္စားလဲတဲ့အခါ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ `ငေပါေဂဟာ တိုးတက္ေအာင္´
အားလံုး။ ။ `လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾက...´
ဖုန္း၊ ခြပ္၊ အင့္... ေျဖာင္း...
အားလံုး။ ။ `ေဟ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾက ငေပါေဂဟာ တိုးတက္ေအာင္...´
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ `ေဟ့... မဟုတ္ဘူးေလ... ဟ ဟ´
ဟန္သစ္ၿငိမ္လည္း ထိန္းလို႔ မႏိုင္ေတာ့ဘူး... လူရႊင္ေတာ္ေတြလည္း ေျပာခ်င္တာ ေျပာကုန္ၾကၿပီ။ အတိုင္ေဖာက္ကိုညီလို႔...
အားလံုး။ ။ `ငေပါေဂဟာ တိုးတက္ေအာင္... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
အားလံုး။ ။ `၀ံဂ်ီးေတြ အႏွိပ္ခန္းသြားၾကတာ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
အားလံုး။ ။ `လက္နက္ကိုင္ၿပီး ရမ္းကားတာ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
အားလံုး။ ။ `အရက္မပါတဲ့ အခမ္းအနားပါ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
အားလံုး။ ။ `ခြက္ပုန္းခ်ၿပီး အရက္ေသာက္တာ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
အားလံုး။ ။ `ငေပါဦးတည္ခ်က္ေလးရပ္ပါ... လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေပါက္ကရေျပာၾက´
ေျပာၿပီး အားလံုး စင္ေနာက္ဘက္ ၀င္သြားၾကေတာ့ ဟန္သစ္ၿငိမ္ တစ္ေယာက္တည္း မတ္တပ္ႀကီး စင္ေရွ႕မွာ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
စင္ေနာက္ေျပးဝင္သြားရင္း တလက္စတည္း ဖဲဝုိင္းဝင္ထုိင္ေသာ ဗီလိန္ကို ကိုဇာနည္က အတင္းဆြဲေခၚလာရသည္။ အန္ဒီေကာင္ကေတာ့ ခြက္ပုန္း ရေအာင္ကစ္လိုက္ေသးသည္။
စင္ေရွ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ ဗီလိန္က ကိုေအာင္သာငယ္နားကပ္ကာ “အစ္ကိုႀကီး က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ထပ္ မင္းသမီးတေယာက္ပဲ ထပ္ေခၚရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဝုိင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ၿမိဳင္ေနတာဗ်။ အဟီး လက္ယားလာၿပီ”
ေအာင္သာငယ္။ ။ ေခၚေလ ေကာင္းသားပဲ မင္းသမီး ကေနတုန္း ... ကဗ်ာေလးဘာေလး ေရးၿပီး ပို႔စ္အသစ္တင္လိုက္ဦးမယ္။
ခ်န္းရဲ။ ။ ၾကာတယ္ဗ်ာ ခုပဲေခၚမယ္။ ကဲ ... အပ်င္းတကယ္ႀကီးတဲ့ အိုဘယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မင္းသမီးေရ ... လာပါဦး။
ေပါၿငိမ္။ ။ ဟာ မင္းသမီးေခၚတာ ပဲျပဳတ္သည္ေခၚတာ က်ေနတာပဲ က်ဳပ္ေခၚမယ္ ၾကည့္။
မင္းသမီးနာယကႀကီးမွာ ကခ်င္လြန္းအားႀကီးေသာေၾကာင့္ ေခၚပင္မေခၚရေသးဘဲ စင္ေပၚေရာက္လာေလသည္။
မတူး။ ။ အုိ ေဟာဒီဘက္က ကိုလိန္လိန္ေလးတဲ့လား
ဗီလိန္။ ။ ဟင္ ဘယ္အေပါက္က ဝင္လာတာတုန္း။ ေဆာရီး ... ဟုတ္ပါ့မတူးေရ။
မတူး။ ။ ဒီဘက္က ကိုဇာနည္ထင္ပါ့။
ကိုဇာနည္။ ။ သိရင္လည္း ဘာလို႔ေမးေနေသးလဲ ... အားလံုးသိျပီးသားေတြ၊ ပရိသတ္လည္း ဒီလူေတြကို သိခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ႏႈတ္ဆက္ မေနနဲ႔ေတာ့ ကမွာျဖင့္က ... (ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးျဖင့္ေျပာ)
မတူး။ ။ ဒါက ေဖာ္ျမဴလာအရ လုပ္ရတာပါရွင့္ ကဲ ... ေပါၿငိမ္ေရ ..
ဟန္သစ္ၿငိမ္။ ။ ခည
မတူး။ ။ ေဟာ ဟိုနားေလးက ကိုေအာင္သာငယ္လားရွင့္
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ ရွိ.. အိ.. ညႇိ... ဂြိ..
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ။ ။ အံမယ္။ မသိရင္ စစ္တပ္ထဲမွာ ဆပ္ျပာတန္းစီတာ က်ေနတာပဲ။
ဗီလိန္ ။ ။ အံဒါ ဆပ္ျပာတန္းစီတာ မဟုတ္ဘူး။ ေစ်းေရအိမ္မွာ တန္းစီရင္းနဲ႔ ခ်ဳပ္တီးထားရတဲ့ အသံ။
ေဖ်ာင္း.... ေအာင္သာငယ္က ဗီလိန္ကို လွမ္းေဆာ္လိုက္သည္။
မတူး ။ ။ ဟိုေထာင့္ေလးက ေမာင္ေလး ခ်မ္းရဲလားကြယ္။
ခ်မ္းရဲ ။ ။ ဟုတ္ေၾကာင္းမွန္ပါ့ အစ္မႀကီး ဒဗလယ္တူးေရ႕
ဇာနည္ ။ ။ ေတာ္ေတာ္ ဘိုလိုႀကိဳက္တယ္ဟုတ္လား။ ငါ့ မာဘိုလို တစ္ဗူးေလာက္ဝယ္ေပးစမ္းပါ။
ေအာင္သာငယ္ ။ ။ အေရးထဲ လာငတ္ေနေသးတယ္။
မတူး။ ။ ဒီဘက္ကေကာ ေအာင္ဒီကန္တဲ့လား ...
အန္ဒီ။ ။ မလဲြမေသြ မူးေနေၾကာင္းပါ အစ္မဂ်ီးေရ ... ေရခ်ိန္မကိုက္ေသးလို႔ တပိုင္းဖိုးေလာက္ ..။
ခ်န္းရဲ။ ။ အေရးထဲ ဒီအရက္သမားက တမ်ိဳး (ဇက္ပိုးကို တခ်က္အုပ္ရင္းေျပာ) ကဲကဲ ပရိသတ္လည္း ေအာ္ေက်ာ့လန္လွၿပီ ... ဘာသီခ်င္းနဲ႔ ကမွာလဲ အစ္မဂ်ီးရဲ႕။
မတူး။ ။ က်မ ဒီေန႔ကမယ့္ သီခ်င္းေလး နာမည္ကေတာ့ ခ်ိဳမိုင္မုိင္ပါတဲ့ရွင္ ...။
ကိုဇာနည္။ ။ ေၾသာ္..... မင္းသမီးက ေတာ္ေတာ္ကို ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ သီခ်င္းနဲ႔ ကမွာကိုး ...
မတူး။ ။ မဟုတ္ပါဘူးရွင္ ...
ဗီလိန္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ လို႔ေျပာရမွာေလ အစ္မဂ်ီး။
မတူး။ ။ ဒီလိုပါ မဟုတ္ပါဘူးရွင္ဆိုတာက ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ ေလ့လာအား ေကာင္းမႈ .. သင္ယူမႈေတြေၾကာင့္ အကပညာကို တဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္ဖို႔ေဝးလို႔ ... လံုးလံုး ... မကတတ္ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္ ရွင္၊ ဒါေပမယ့္ စင္ေတြ႕ရင္ မေနႏုိင္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ထမင္းဟင္း အတူးခံၿပီး ပါေလရာ ပဲခူးဆား လုပ္မိပါတယ္ရွင္။ အဲဒါနဲ႔ ခ်ိဳမိုင္မိုင္ပဲ ကမယ္ေလလို႔ စဥ္းစားလိုက္ျပန္ေတာ့ ... ခ်ိဳမိုင္မိုင္ေတာင္ ဘယ္က စ ကရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပရိသတ္ႀကီးကလည္း အၿငိမ့္သဘင္ဆိုလိုက္တာနဲ႔ လူျပက္ေတြကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး မင္းသမီးကို ေက်ာ္သြားေလ့ရိွတယ္မဟုတ္လား (ဤေနရာတြင္ သံလြင္ဟီးရိုးေကာ ဖိုးဂ်ယ္ပါ တီးလံုးမ်ားျဖင့္ ပံ့ပိုးေပး)
ေပါၿငိမ္။ ။ မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ အစ္မဂ်ီးေရ။ မင္းသမီးကို ေက်ာ္သြားတာကေတာ့ လမ္းမလယ္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဆက္ပါဦးဗ်ာ။
မတူး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါရွင့္ ... အဲဒီလို ေက်ာ္သြားမယ့္အတူတူ မကေတာ့ဘူးလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္ ရွင္ ... ဒန္တန္႔တန္ ဒန္ (ခ်ိဳမိုင္မိုင္တီးလံုးႏွင့္အတူ မစၥတာဘင္းေလ့က်င့္ခဏ္းလုုပ္သလိုေတာင္လႈပ္ ေျမာက္လႈပ္ လႈပ္ရင္းအထဲ ျပန္ဝင္သြား ..)
ဗီလိန္။ ။ ေတာက္ သူကမွ ဝင္ကစားရမယ့္ဟာ မကဘူးဆိုေတာ့ မပါရေတာ့ဘူး။ မထူးပါဘူး (လွမ္းေအာ္ေျပာ) မမေရ က်ေနာ့္အတြက္ပါ ေအာက္ျပဳတ္ေလး ရိုက္ထားလုိက္။
ငေပါမ်ားေဂဟာ ႏွစ္ပတ္လည္ မဟာအၿငိမ့္ပြဲႀကီး - ၂ (ဒီဗီဒီ ဗားရွင္း) ကို ဆက္လက္ ရႈစား အားေပးၾကပါ။
နားလည္မႈ
နားလည္မႈ.....
ဤစကားလံုးကို လူတိုင္း နားလည္ၾကလိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ အလြန္တြင္က်ယ္ၿပီး ထိေရာက္သည့္ စကားလံုးတစ္လံုးပင္တည္း။
လမ္းမီးတိုင္ မရွိတဲ့ ကားလမ္းေတြမွာ ကား သို႔မဟုတ္ ဆိုင္ကယ္ေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိမယ္ဆိုရင္ အျပန္အလွန္ မီးေရာင္မ်ားေၾကာင့္ အခက္ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ နားလည္မႈကေတာ့ အျပန္အလွန္ မီးပိတ္ေပးလိုက္ျခင္းပဲေပါ့။ တစ္ဘက္က ပိတ္ထားရင္ က်န္တစ္ဘက္က ျမင္ကြင္းရွင္းရွင္း ျမင္ရၿပီး ပိတ္ေပးတဲ့ ဘက္က ျပန္ဖြင့္ရင္ က်န္တစ္ဘက္က တလွည့္ ျပန္ပိတ္ေပးၿပီး ၾကည့္ခြင့္ ျပန္ေပးလိုက္တာမ်ိဳးပါ။ အႏၲရာယ္ မျဖစ္ေစရန္အတြက္ ထိေရာက္သည့္ နားလည္မႈပင္ မဟုတ္ပါလား။ ဤစနစ္ကို ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးမ်ား မွာလည္း အသံုးျပဳၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
နားလည္မႈနဲ႔ မီးပိတ္တာ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ရွိပါေသးတယ္။ မီးပိတ္တယ္္ပဲ ေျပာရမလား။ မီးေျပာင္းသည္ပဲ ေျပာရမလားပဲ။ ရုပ္ရွင္ထဲကလို အေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ရန္သူကို အခ်ိန္ကိုက္ တံခါးပိတ္လိုက္သလိုမ်ိဳးေပါ့။ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ကားကို မီးပြင့္မွာ က်န္ခဲ့ေအာင္ ၂၀၀ တန္ တစ္ရြက္နဲ႔ မီးပြိဳင့္ နီခိုင္းလိုက္တာမ်ိဳး။ ဒါလည္း နားလည္မႈတစ္မ်ိဳးပဲ။ အေသးစိတ္ဖတ္ခ်င္ေသးရင္ေတာ့ နန္းညီရဲ႕ ပိုက္ဆံေကာက္သူမ်ား ပို႔စ္ကို သြားဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။ ဒီပို႔စ္ထဲမွာပါသလို ဦးဦးဘဲဥေတြက ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္ ေကာင္ေလးေတြကို ပုတ္ျပတ္ ငွားထားတာကလည္း နားလည္မႈ တစ္မ်ိဳးပဲ။ တကယ္ေတာ့ ခေမာက္ျဖဴျဖဴလံုးလံုးေခါင္းမွာ စြပ္ထားတဲ့ ၿဂိဳလ္သားေတြကလည္း တစ္လမွ ဆင္ျဖဴေတာ္ ၆ ေကာင္ေလာက္ရတဲ့ အေနအထားမွာ ဒီနားလည္မႈေလးေတြကပဲ မိန္းမ ၿငိဳျငင္ခံဘဝက လြတ္မွာမဟုတ္လား။ မီးေျပာင္းခိုင္းတဲ့ စပယ္ယာအတြက္လည္း အက်ိဳးရွိ။ မီးေျပာင္းေပးတဲ့ ဦးဘဲဥလည္း အက်ိဳးရွိ။ ပိုက္ဆံေကာက္တဲ့ ေကာင္ေလးအတြက္လည္း အက်ိဳးရွိ။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္တဲ့ နားလည္မႈမ်ားလဲ။
ဟိုင္းေဝးလမ္းမမ်ားက နားလည္မႈ ေနာက္တစ္မ်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ကားကို ေက်ာ္တက္ေစခ်င္လွ်င္ ညာအခ်က္ျပၿပီး ျပ၍ လမ္းေဘးကပ္ေပးရမည္။ ေက်ာ္မတက္ေစခ်င္ေသးလွ်င္ ဘယ္ အခ်က္ျပမီး ျပကာ အသိေပးရမည္။ ဟူသည္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံ ယာဥ္စည္းကမ္းတြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ စနစ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္ အျပင္တြင္ လက္ရွိ က်င့္သံုးေနသည္ကား မေက်ာ္တက္ေစခ်င္လွ်င္ ညာ အခ်က္ျပမီး ျပၿပီး ေက်ာ္တက္ေစခ်င္လွ်င္ ဘယ္ အခ်က္ျပမီး ျပသည္။ ဤသို႔ေသာ နားလည္မႈမ်ားျဖင့္ ဟန္ခ်က္ညီေနသည့္ ဟိုင္းေဝးကားလမ္းစနစ္ကို ဟန္နီထြန္း၏ ယာဥ္စည္းကမ္းလမ္းစည္းကမ္း အသိပညာေပး ဇာတ္လမ္းတိုက ယာဥ္တိုက္မႈမ်ား တိုးပြားေစလိုက္သည္။ တခါတရံ နားလည္မႈ ဆိုသည္ကား ပယ္ဖ်က္ဖို႔ မသင့္ေပဘူး မဟုတ္လား။
တခ်ိဳ႕ကလည္း နားလည္မႈကို နားမလည္ၾက။ နားမလည္ဆိုသည္ထက္ နားမလည္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကသည္။ နားမလည္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ားေၾကာင့္ နားမလည္ လည္ေအာင္လုပ္ရင္းက နားလည္မႈေတြကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပါဝါရိမ္းဂ်ားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ က်ေနာ့ စာမ်ားကို ဖတ္ၿပီး နားမလည္ျဖစ္သြားသူမ်ားကို နားလည္ေအာင္ ဥပမာ နည္းနည္းေပးၿပီး ရွင္းျပပါ့မယ္။ တခ်ိဳ႕က ေခ်ာကလတ္ ႀကိဳက္တယ္။ (ဥပမာ - ေလယာဥ္ကြင္းက ဦးဦးေတြလိုေပါ့)။ တခ်ိဳ႕က လၻက္ရည္ႀကိဳက္တယ္။ လၻက္ရည္ဆိုေပမယ့္ ထမင္းေၾကာ္၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ ဆီခ်က္ကအစ ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ (ဥပမာ - အစိုးရရံုး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ၊ ကိုကို၊ မမ တို႔လုိေပါ့။) အစားအေသာက္ စိတ္မဝင္စားတဲ့ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေဘာ္ဒါေၾကးတဲ့။ (ေကာင္းလိုက္တဲ့ အသံုးအႏႈန္း။) တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ေစ်းေရာင္းတာ ဝါသနာပါျပန္ေရာ။ (၁၀၀ တန္ ျပကၡဒိန္ တစ္ေစာင္ကို ၁၀၀၀၊ ၂၀၀၀ စသျဖင့္ေပါ့။) အဲေနာက္တစ္ခုက ထူးထူးျခားျခား အသံုးေလးပဲ ေဘာပင္ဖိုးတဲ့။ (ဥပမာ - ေထာက္ခံစာ ေတာင္းရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေပါ့။ လက္မွတ္ထိုးတာကေတာ့ မွင္ တစ္ျခစ္စာေလးပါပဲ။ ေဘာပင္ဖိုးကေတာ့ ေဘာပင္ အေခ်ာင္း ၁၀၀၀ စာေလာက္ေတာ့ ေပးရသား။) ဒါေတြ အားလံုးက နားလည္မႈေတြပါပဲ။ နားလည္မႈေတြ အတြက္ နားလည္ေပးရမည့္ သူဘက္က နားမလည္ေပးရင္ေတာ့ ေစာေစာက ေျပာသလိုပဲ ပါဝါရိမ္းဂ်ားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပါဝါရိမ္းဂ်ားေၾကာင့္ နားမလည္ခ်င္၊ နားမလည္လို႔ ပါဝါရိမ္းဂ်ားျဖစ္ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။
အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း စာသင္တာ အရမ္းကို ဝါသနာပါၾကတယ္။ ဝါသနာပါလို႔ပဲ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားျဖစ္လာၾကတာ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းတြင္ သင္တာအားမရလို႔ အျပင္မွာပါသင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ဆရာမမ်ားက လကုန္ရက္ တစ္ရက္ပဲ စာသင္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း လကုန္တစ္ရက္ပဲ သင္ယူခ်င္ၾကသည္။ စာအသင္အျပေကာင္းလြန္းလို႔ တစ္လသင္ရမည့္စာကို တစ္ရက္ထဲ သင္ရံုႏွင့္ နားလည္သြားသည္။ စာေမးပြဲ မရံႈးေအာင္ ေျဖႏိုင္ၾကသည္။ ဤနားလည္မႈမ်ိဳးကလည္း အခ်ိန္ကုန္လူပန္း သက္သာတဲ့ နားလည္မႈ တစ္မ်ိဳး။
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က တယ္လီဗီးရွင္းတြင္ ျမင္ဖူးတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ေရွ႕တန္းျပန္ စစ္သည္မ်ားကို မိသားစုမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ပန္းကံုးစြပ္ၾကသည္။ ဂုဏ္ျပဳသည့္ သေဘာေပါ့။ ေရွ႕ဆံုးမွ ခ်ီတက္လာသည္ အရာရွိ၏ လည္ပင္းတြင္ ပန္းကံုးမ်ားက ေမးေစ့နားထိ ျပည့္ေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ရင္သတ္ရႈေမာခဲ့ရသည္။ ယခင္က အရာရွိမ်ားထက္ ပိုၿပီးအစြမ္းထက္သူမ်ားက ယခုေခတ္ အဆိုရွင္မ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ သီခ်င္းသီဆိုသည့္ စားေသာက္ဆိုင္ရွိ ပန္းကံုးမ်ား အားလံုးကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အတြင္း အစြပ္ခံရသည္။ လည္ပင္းတြင္ မဆံ့၍ တန္းျဖင့္တင္ကာ ေဘးတြင္ခ်ထားရသည္။ ပန္းကံုးသာမက ဦးထုပ္ေတြ၊ စလြယ္ေတြ၊ ပန္းျခင္းေတြ၊ က်ိဳင္းေတြ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ျပန္႔က်ဲေနတာေပါ့။ ကဲ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ေတာ့ ဆိုတဲ့ နားလည္မႈမ်ိဳး။
အဲ တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ္ ဗီလိန္ရဲ႕ အက်င့္တစ္ခုရွိတယ္ဗ်။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွ လၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခ်င္တဲ့ အက်င့္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာက ၁၁ နာရီဆို ဆိုင္ေတြ အကုန္သိမ္းရပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ဘယ္လို နားလည္မႈေတြ ေတြ႕ရျပန္သလဲဆိုေတာ့။ ည ၉ နာရီေလာက္မွ စဖြင့္တဲ့ ဆိုင္က ၁၁ နာရီမွာ ဆိုင္သိမ္းပါတယ္။ သိမ္းတယ္ဆိုေပမယ့္ သိမ္းတဲ့ ပံုစံက ဒီလိုပါ။ လၻက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့ ေနရာနဲ႔ မုန္႔ဗန္းေတြနားမွာ မီးမွိန္မွိန္ေလးပဲ ထားထားတယ္။ ခံုအပိုေတြကို ထပ္ထားတယ္။ ဝါးလံုးေတြ သစ္သားတန္းႀကီးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔ စည္းၿပီး ခ်ထားတယ္။ မသိတဲ့သူ ၾကည့္ရင္ ဆိုင္သိမ္းေနတုန္းေပါ့။ ည ၁၁ နာရီမွာ သိမ္းလိုက္တဲ့ ဆိုင္က မနက္ ၃နာရီေလာက္မွာ သိမ္းလို႔ၿပီးပါတယ္။ ဆိုင္စခင္းတုန္းက နာရီဝက္ေတာင္ မၾကာေပမယ့္ ဆိုင္သိမ္းေတာ့ ၄ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ တယ္လည္း နားလည္ရခက္တဲ့ နားလည္မႈမ်ိဳးေတြပဲကိုး။ နာယကႀကီးေလသံနဲ႔ ေျပာရရင္ ညည္းတို႔ ေလာကဓာတ္ေတြ နားမလည္ပါဘူးေအ။ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။
ေျပာရရင္ေတာ့ ေျပာစရာေတြ မကုန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အရက္ပုလင္းငွားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေရာ ၾကားဖူးၾကမလားေတာ့ မသိဘူး။ သိၿပီးသားဆိုရင္ေတာ့ အားနာပါတယ္ဗ်ာ။ မသိတဲ့သူေတြကို ေျပာျပခ်င္လို႔။ က်ေနာ္မိတ္ေဆြ စတိုးဆိုင္ႀကီးတစ္ခုပိုင္ရွင္ေတြ႕ေတာ့ ေမးၾကည့္တယ္။ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္တဲ့ အရက္ပုလင္းေတြ ဆိုင္ထဲမွာ တန္းစီထားတယ္။ ဒါေတြက ေရာင္းေရာ ေရာင္းရရဲ႕လား ဆိုေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး ငွားတာတဲ့။ က်ေနာ္လည္း မ်က္ေစ့ရႈတ္သြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒါမ်ိဳးေတြကို ၾကယ္ ၆ ပြင့္က လာလာဝယ္ၾကတယ္။ (ၾကယ္ငါးပြင့္ သေဘၤာက်င္းေတာ့မဟုတ္ဘူး ပုခံုး ႏွစ္ဘက္ေပါင္းရင္ ၾကယ္ေျခာက္ပြင့္ရွိတဲ့ ပါဝါရိမ္းဂ်ားေတြကိုေျပာတာ။) ၿပီးရင္ အဘလို႔ေခၚတဲ့ လူေတြကို ကန္ေတာ့တယ္။ အဘကမွ တစ္ဆင့္ သူ႔အဘကို ထပ္ကန္ေတာ့တယ္။ သူ႔အဘကမွ တစ္ဆင့္ သူ႔အဘဘဘ ေတြကို အဆင့္ဆင့္ ကန္ေတာ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဆင့္ဆင့္က ဆက္သသမွ် တန္ဖိုးႀကီး အရက္ေတြေပါင္းၿပီး အေပၚက အဘဘဘေတြက စတိုးဆိုင္ကို ျပန္လာ အပ္သတဲ့။ ဒါက အရက္ပုလင္း ယဥ္ေက်းမႈ ပဲ ေခၚရမလား၊ အရက္ပုလင္း နားလည္မႈပဲ ေခၚရမလားပဲ။ အရက္ပုလင္းအစား ခ်က္လက္မွတ္ ၾကားညႇပ္ထားတဲ့ ပါတိတ္တို႔၊ ေရႊလက္ေကာက္ပါတဲ့ မုန္႔ဗံုးတို႔လည္းရွိေသးတယ္။ ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ အသြယ္သြယ္ပဲေပါ့။
ကဲပါေလ... ေရးလို႔ေကာင္းတိုင္း စြတ္ေရးေနတာ။ ဆက္ေရးရင္ နားလည္မႈနဲ႔ ဧည့္စာရင္းတိုင္စရာ မလိုတဲ့ ေနရာ ေရာက္သြားဦးမယ္။ ဒီမွာပဲ ရပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။ ဆႏၵရွိရင္ေတာ့ စာဖတ္သူေတြ ႀကံဳေတြ႕ဖူးတဲ့ နားလည္မႈ အထူးအဆန္းေလးေတြ ေအာက္ကေကာမန္႔ေလးမွာ ျဖည့္စြက္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္လည္း ျပန္ဖတ္ရတာေပါ့။ က်ေနာ္ တစ္ခုေလာက္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ တခ်ိဳ႕ေသာ နားလည္ေပးရမယ့္ ေနရာမ်ိဳးမ်ား နားလည္ေပးလိုက္ၾကပါ။ နားလည္ေပးမွ အလုပ္ျဖစ္မွာေတြက တပံုတပင္ဆိုေတာ့ နားလည္ရံုမွ တပါး အဆင္မေျပႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးကို နားလည္မႈေတြ မွ်မွ်ေဝေဝ ညႇိညႇိႏိႈင္းႏိႈင္း ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒီရက္ထဲ ဘာေၾကာင့္လဲမသိဘူး လူအျမင္ကပ္မယ့္ စာေတြခ်ည္းပဲ ေရးေနမိတာ ခြင့္လႊတ္ၾကပါဗ်ာ။
ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္လို႔ ဆိုတဲ့ စကားပံုကို ေျပာင္းျပန္ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တာပါ။
စိတ္ဓာတ္ေတြကို ျခမစားဖို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္ဗီလိန္ မစြမ္းေပမယ့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္ေနတဲ့ အထဲက တခ်ိဳ႕ေသာ ငခံုးမေတြ အတြက္ အိမ္အျပန္ ဆန္ထုပ္ေလးေတာ့ ဆြဲခြင့္ေပးေစခ်င္လို႔ ဗီလိန္က ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ လုပ္လိုက္ရတာပါ။
(ဤစာသားေလး ထပ္ျဖည့္လိုက္ပါသည္။)
မွတ္ခ်က္ ။ ။ အေပၚတြင္ တင္ျပသမွ် အားလံုးကို အခ်ိဳ႕ (သို႔) တခ်ိဳ႕ဟုသာ သံုးႏႈန္းထားပါသည္။
ဗီလိန္
ဤစကားလံုးကို လူတိုင္း နားလည္ၾကလိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ အလြန္တြင္က်ယ္ၿပီး ထိေရာက္သည့္ စကားလံုးတစ္လံုးပင္တည္း။
လမ္းမီးတိုင္ မရွိတဲ့ ကားလမ္းေတြမွာ ကား သို႔မဟုတ္ ဆိုင္ကယ္ေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိမယ္ဆိုရင္ အျပန္အလွန္ မီးေရာင္မ်ားေၾကာင့္ အခက္ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ နားလည္မႈကေတာ့ အျပန္အလွန္ မီးပိတ္ေပးလိုက္ျခင္းပဲေပါ့။ တစ္ဘက္က ပိတ္ထားရင္ က်န္တစ္ဘက္က ျမင္ကြင္းရွင္းရွင္း ျမင္ရၿပီး ပိတ္ေပးတဲ့ ဘက္က ျပန္ဖြင့္ရင္ က်န္တစ္ဘက္က တလွည့္ ျပန္ပိတ္ေပးၿပီး ၾကည့္ခြင့္ ျပန္ေပးလိုက္တာမ်ိဳးပါ။ အႏၲရာယ္ မျဖစ္ေစရန္အတြက္ ထိေရာက္သည့္ နားလည္မႈပင္ မဟုတ္ပါလား။ ဤစနစ္ကို ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးမ်ား မွာလည္း အသံုးျပဳၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
နားလည္မႈနဲ႔ မီးပိတ္တာ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ရွိပါေသးတယ္။ မီးပိတ္တယ္္ပဲ ေျပာရမလား။ မီးေျပာင္းသည္ပဲ ေျပာရမလားပဲ။ ရုပ္ရွင္ထဲကလို အေနာက္က လိုက္လာတဲ့ ရန္သူကို အခ်ိန္ကိုက္ တံခါးပိတ္လိုက္သလိုမ်ိဳးေပါ့။ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ကားကို မီးပြင့္မွာ က်န္ခဲ့ေအာင္ ၂၀၀ တန္ တစ္ရြက္နဲ႔ မီးပြိဳင့္ နီခိုင္းလိုက္တာမ်ိဳး။ ဒါလည္း နားလည္မႈတစ္မ်ိဳးပဲ။ အေသးစိတ္ဖတ္ခ်င္ေသးရင္ေတာ့ နန္းညီရဲ႕ ပိုက္ဆံေကာက္သူမ်ား ပို႔စ္ကို သြားဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။ ဒီပို႔စ္ထဲမွာပါသလို ဦးဦးဘဲဥေတြက ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္ ေကာင္ေလးေတြကို ပုတ္ျပတ္ ငွားထားတာကလည္း နားလည္မႈ တစ္မ်ိဳးပဲ။ တကယ္ေတာ့ ခေမာက္ျဖဴျဖဴလံုးလံုးေခါင္းမွာ စြပ္ထားတဲ့ ၿဂိဳလ္သားေတြကလည္း တစ္လမွ ဆင္ျဖဴေတာ္ ၆ ေကာင္ေလာက္ရတဲ့ အေနအထားမွာ ဒီနားလည္မႈေလးေတြကပဲ မိန္းမ ၿငိဳျငင္ခံဘဝက လြတ္မွာမဟုတ္လား။ မီးေျပာင္းခိုင္းတဲ့ စပယ္ယာအတြက္လည္း အက်ိဳးရွိ။ မီးေျပာင္းေပးတဲ့ ဦးဘဲဥလည္း အက်ိဳးရွိ။ ပိုက္ဆံေကာက္တဲ့ ေကာင္ေလးအတြက္လည္း အက်ိဳးရွိ။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္တဲ့ နားလည္မႈမ်ားလဲ။
ဟိုင္းေဝးလမ္းမမ်ားက နားလည္မႈ ေနာက္တစ္မ်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ကားကို ေက်ာ္တက္ေစခ်င္လွ်င္ ညာအခ်က္ျပၿပီး ျပ၍ လမ္းေဘးကပ္ေပးရမည္။ ေက်ာ္မတက္ေစခ်င္ေသးလွ်င္ ဘယ္ အခ်က္ျပမီး ျပကာ အသိေပးရမည္။ ဟူသည္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံ ယာဥ္စည္းကမ္းတြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ စနစ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္ အျပင္တြင္ လက္ရွိ က်င့္သံုးေနသည္ကား မေက်ာ္တက္ေစခ်င္လွ်င္ ညာ အခ်က္ျပမီး ျပၿပီး ေက်ာ္တက္ေစခ်င္လွ်င္ ဘယ္ အခ်က္ျပမီး ျပသည္။ ဤသို႔ေသာ နားလည္မႈမ်ားျဖင့္ ဟန္ခ်က္ညီေနသည့္ ဟိုင္းေဝးကားလမ္းစနစ္ကို ဟန္နီထြန္း၏ ယာဥ္စည္းကမ္းလမ္းစည္းကမ္း အသိပညာေပး ဇာတ္လမ္းတိုက ယာဥ္တိုက္မႈမ်ား တိုးပြားေစလိုက္သည္။ တခါတရံ နားလည္မႈ ဆိုသည္ကား ပယ္ဖ်က္ဖို႔ မသင့္ေပဘူး မဟုတ္လား။
တခ်ိဳ႕ကလည္း နားလည္မႈကို နားမလည္ၾက။ နားမလည္ဆိုသည္ထက္ နားမလည္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကသည္။ နားမလည္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ားေၾကာင့္ နားမလည္ လည္ေအာင္လုပ္ရင္းက နားလည္မႈေတြကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပါဝါရိမ္းဂ်ားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ က်ေနာ့ စာမ်ားကို ဖတ္ၿပီး နားမလည္ျဖစ္သြားသူမ်ားကို နားလည္ေအာင္ ဥပမာ နည္းနည္းေပးၿပီး ရွင္းျပပါ့မယ္။ တခ်ိဳ႕က ေခ်ာကလတ္ ႀကိဳက္တယ္။ (ဥပမာ - ေလယာဥ္ကြင္းက ဦးဦးေတြလိုေပါ့)။ တခ်ိဳ႕က လၻက္ရည္ႀကိဳက္တယ္။ လၻက္ရည္ဆိုေပမယ့္ ထမင္းေၾကာ္၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ ဆီခ်က္ကအစ ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ (ဥပမာ - အစိုးရရံုး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ၊ ကိုကို၊ မမ တို႔လုိေပါ့။) အစားအေသာက္ စိတ္မဝင္စားတဲ့ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေဘာ္ဒါေၾကးတဲ့။ (ေကာင္းလိုက္တဲ့ အသံုးအႏႈန္း။) တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ေစ်းေရာင္းတာ ဝါသနာပါျပန္ေရာ။ (၁၀၀ တန္ ျပကၡဒိန္ တစ္ေစာင္ကို ၁၀၀၀၊ ၂၀၀၀ စသျဖင့္ေပါ့။) အဲေနာက္တစ္ခုက ထူးထူးျခားျခား အသံုးေလးပဲ ေဘာပင္ဖိုးတဲ့။ (ဥပမာ - ေထာက္ခံစာ ေတာင္းရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေပါ့။ လက္မွတ္ထိုးတာကေတာ့ မွင္ တစ္ျခစ္စာေလးပါပဲ။ ေဘာပင္ဖိုးကေတာ့ ေဘာပင္ အေခ်ာင္း ၁၀၀၀ စာေလာက္ေတာ့ ေပးရသား။) ဒါေတြ အားလံုးက နားလည္မႈေတြပါပဲ။ နားလည္မႈေတြ အတြက္ နားလည္ေပးရမည့္ သူဘက္က နားမလည္ေပးရင္ေတာ့ ေစာေစာက ေျပာသလိုပဲ ပါဝါရိမ္းဂ်ားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပါဝါရိမ္းဂ်ားေၾကာင့္ နားမလည္ခ်င္၊ နားမလည္လို႔ ပါဝါရိမ္းဂ်ားျဖစ္ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။
အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း စာသင္တာ အရမ္းကို ဝါသနာပါၾကတယ္။ ဝါသနာပါလို႔ပဲ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားျဖစ္လာၾကတာ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းတြင္ သင္တာအားမရလို႔ အျပင္မွာပါသင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ဆရာမမ်ားက လကုန္ရက္ တစ္ရက္ပဲ စာသင္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း လကုန္တစ္ရက္ပဲ သင္ယူခ်င္ၾကသည္။ စာအသင္အျပေကာင္းလြန္းလို႔ တစ္လသင္ရမည့္စာကို တစ္ရက္ထဲ သင္ရံုႏွင့္ နားလည္သြားသည္။ စာေမးပြဲ မရံႈးေအာင္ ေျဖႏိုင္ၾကသည္။ ဤနားလည္မႈမ်ိဳးကလည္း အခ်ိန္ကုန္လူပန္း သက္သာတဲ့ နားလည္မႈ တစ္မ်ိဳး။
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က တယ္လီဗီးရွင္းတြင္ ျမင္ဖူးတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ေရွ႕တန္းျပန္ စစ္သည္မ်ားကို မိသားစုမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ပန္းကံုးစြပ္ၾကသည္။ ဂုဏ္ျပဳသည့္ သေဘာေပါ့။ ေရွ႕ဆံုးမွ ခ်ီတက္လာသည္ အရာရွိ၏ လည္ပင္းတြင္ ပန္းကံုးမ်ားက ေမးေစ့နားထိ ျပည့္ေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ရင္သတ္ရႈေမာခဲ့ရသည္။ ယခင္က အရာရွိမ်ားထက္ ပိုၿပီးအစြမ္းထက္သူမ်ားက ယခုေခတ္ အဆိုရွင္မ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ သီခ်င္းသီဆိုသည့္ စားေသာက္ဆိုင္ရွိ ပန္းကံုးမ်ား အားလံုးကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အတြင္း အစြပ္ခံရသည္။ လည္ပင္းတြင္ မဆံ့၍ တန္းျဖင့္တင္ကာ ေဘးတြင္ခ်ထားရသည္။ ပန္းကံုးသာမက ဦးထုပ္ေတြ၊ စလြယ္ေတြ၊ ပန္းျခင္းေတြ၊ က်ိဳင္းေတြ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ျပန္႔က်ဲေနတာေပါ့။ ကဲ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ေတာ့ ဆိုတဲ့ နားလည္မႈမ်ိဳး။
အဲ တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ္ ဗီလိန္ရဲ႕ အက်င့္တစ္ခုရွိတယ္ဗ်။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွ လၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခ်င္တဲ့ အက်င့္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာက ၁၁ နာရီဆို ဆိုင္ေတြ အကုန္သိမ္းရပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ဘယ္လို နားလည္မႈေတြ ေတြ႕ရျပန္သလဲဆိုေတာ့။ ည ၉ နာရီေလာက္မွ စဖြင့္တဲ့ ဆိုင္က ၁၁ နာရီမွာ ဆိုင္သိမ္းပါတယ္။ သိမ္းတယ္ဆိုေပမယ့္ သိမ္းတဲ့ ပံုစံက ဒီလိုပါ။ လၻက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့ ေနရာနဲ႔ မုန္႔ဗန္းေတြနားမွာ မီးမွိန္မွိန္ေလးပဲ ထားထားတယ္။ ခံုအပိုေတြကို ထပ္ထားတယ္။ ဝါးလံုးေတြ သစ္သားတန္းႀကီးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔ စည္းၿပီး ခ်ထားတယ္။ မသိတဲ့သူ ၾကည့္ရင္ ဆိုင္သိမ္းေနတုန္းေပါ့။ ည ၁၁ နာရီမွာ သိမ္းလိုက္တဲ့ ဆိုင္က မနက္ ၃နာရီေလာက္မွာ သိမ္းလို႔ၿပီးပါတယ္။ ဆိုင္စခင္းတုန္းက နာရီဝက္ေတာင္ မၾကာေပမယ့္ ဆိုင္သိမ္းေတာ့ ၄ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ တယ္လည္း နားလည္ရခက္တဲ့ နားလည္မႈမ်ိဳးေတြပဲကိုး။ နာယကႀကီးေလသံနဲ႔ ေျပာရရင္ ညည္းတို႔ ေလာကဓာတ္ေတြ နားမလည္ပါဘူးေအ။ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။
ေျပာရရင္ေတာ့ ေျပာစရာေတြ မကုန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အရက္ပုလင္းငွားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေရာ ၾကားဖူးၾကမလားေတာ့ မသိဘူး။ သိၿပီးသားဆိုရင္ေတာ့ အားနာပါတယ္ဗ်ာ။ မသိတဲ့သူေတြကို ေျပာျပခ်င္လို႔။ က်ေနာ္မိတ္ေဆြ စတိုးဆိုင္ႀကီးတစ္ခုပိုင္ရွင္ေတြ႕ေတာ့ ေမးၾကည့္တယ္။ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္တဲ့ အရက္ပုလင္းေတြ ဆိုင္ထဲမွာ တန္းစီထားတယ္။ ဒါေတြက ေရာင္းေရာ ေရာင္းရရဲ႕လား ဆိုေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး ငွားတာတဲ့။ က်ေနာ္လည္း မ်က္ေစ့ရႈတ္သြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒါမ်ိဳးေတြကို ၾကယ္ ၆ ပြင့္က လာလာဝယ္ၾကတယ္။ (ၾကယ္ငါးပြင့္ သေဘၤာက်င္းေတာ့မဟုတ္ဘူး ပုခံုး ႏွစ္ဘက္ေပါင္းရင္ ၾကယ္ေျခာက္ပြင့္ရွိတဲ့ ပါဝါရိမ္းဂ်ားေတြကိုေျပာတာ။) ၿပီးရင္ အဘလို႔ေခၚတဲ့ လူေတြကို ကန္ေတာ့တယ္။ အဘကမွ တစ္ဆင့္ သူ႔အဘကို ထပ္ကန္ေတာ့တယ္။ သူ႔အဘကမွ တစ္ဆင့္ သူ႔အဘဘဘ ေတြကို အဆင့္ဆင့္ ကန္ေတာ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဆင့္ဆင့္က ဆက္သသမွ် တန္ဖိုးႀကီး အရက္ေတြေပါင္းၿပီး အေပၚက အဘဘဘေတြက စတိုးဆိုင္ကို ျပန္လာ အပ္သတဲ့။ ဒါက အရက္ပုလင္း ယဥ္ေက်းမႈ ပဲ ေခၚရမလား၊ အရက္ပုလင္း နားလည္မႈပဲ ေခၚရမလားပဲ။ အရက္ပုလင္းအစား ခ်က္လက္မွတ္ ၾကားညႇပ္ထားတဲ့ ပါတိတ္တို႔၊ ေရႊလက္ေကာက္ပါတဲ့ မုန္႔ဗံုးတို႔လည္းရွိေသးတယ္။ ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ အသြယ္သြယ္ပဲေပါ့။
ကဲပါေလ... ေရးလို႔ေကာင္းတိုင္း စြတ္ေရးေနတာ။ ဆက္ေရးရင္ နားလည္မႈနဲ႔ ဧည့္စာရင္းတိုင္စရာ မလိုတဲ့ ေနရာ ေရာက္သြားဦးမယ္။ ဒီမွာပဲ ရပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။ ဆႏၵရွိရင္ေတာ့ စာဖတ္သူေတြ ႀကံဳေတြ႕ဖူးတဲ့ နားလည္မႈ အထူးအဆန္းေလးေတြ ေအာက္ကေကာမန္႔ေလးမွာ ျဖည့္စြက္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္လည္း ျပန္ဖတ္ရတာေပါ့။ က်ေနာ္ တစ္ခုေလာက္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ တခ်ိဳ႕ေသာ နားလည္ေပးရမယ့္ ေနရာမ်ိဳးမ်ား နားလည္ေပးလိုက္ၾကပါ။ နားလည္ေပးမွ အလုပ္ျဖစ္မွာေတြက တပံုတပင္ဆိုေတာ့ နားလည္ရံုမွ တပါး အဆင္မေျပႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးကို နားလည္မႈေတြ မွ်မွ်ေဝေဝ ညႇိညႇိႏိႈင္းႏိႈင္း ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒီရက္ထဲ ဘာေၾကာင့္လဲမသိဘူး လူအျမင္ကပ္မယ့္ စာေတြခ်ည္းပဲ ေရးေနမိတာ ခြင့္လႊတ္ၾကပါဗ်ာ။
ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္လို႔ ဆိုတဲ့ စကားပံုကို ေျပာင္းျပန္ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တာပါ။
စိတ္ဓာတ္ေတြကို ျခမစားဖို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္ဗီလိန္ မစြမ္းေပမယ့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္ေနတဲ့ အထဲက တခ်ိဳ႕ေသာ ငခံုးမေတြ အတြက္ အိမ္အျပန္ ဆန္ထုပ္ေလးေတာ့ ဆြဲခြင့္ေပးေစခ်င္လို႔ ဗီလိန္က ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ လုပ္လိုက္ရတာပါ။
(ဤစာသားေလး ထပ္ျဖည့္လိုက္ပါသည္။)
မွတ္ခ်က္ ။ ။ အေပၚတြင္ တင္ျပသမွ် အားလံုးကို အခ်ိဳ႕ (သို႔) တခ်ိဳ႕ဟုသာ သံုးႏႈန္းထားပါသည္။
ဗီလိန္
ခ်စ္ .... နာ .... မုန္း
ငါ့စာေတြကို လာမဖတ္နဲ႔ ခ်စ္သူ
ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာခြင့္မရွိတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်ေရးပါရေစ
ငါ့ရင္ခုန္သံကို နားမေထာင္နဲ႔ ခ်စ္သူ
ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးေတာ့မယ့္ အခ်စ္ေတြ
ရင္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသာ့ခတ္ထားပါရေစ
ငါ့အခ်စ္ေတြ မလိုခ်င္နဲ႔ေတာ့ ခ်စ္သူ
ဘယ္လိုမွ ေပါင္းစည္းဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ဘဝေတြ
တစ္သက္လံုးပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္နာလိုက္စမ္းပါ
ငါ့ဘဝကို စြန္႔ထြက္သြားေတာ့ ခ်စ္သူ
ဘယ္လိုမွ ျပန္မလန္းဆန္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ နားလည္မႈေတြ
ဓားနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ရင္ကိုမႊန္းလိုက္စမ္းပါ
အၾကင္နာေတြကို နာတာေတြနဲ႔ ဖုန္းလႊမ္းလိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူ
ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ စာသားေတြ
နင္သက္သာေအာင္ ေအာ္ဆိုလိုက္စမ္းပါ
ဗီလိန္
ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာခြင့္မရွိတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်ေရးပါရေစ
ငါ့ရင္ခုန္သံကို နားမေထာင္နဲ႔ ခ်စ္သူ
ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးေတာ့မယ့္ အခ်စ္ေတြ
ရင္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသာ့ခတ္ထားပါရေစ
ငါ့အခ်စ္ေတြ မလိုခ်င္နဲ႔ေတာ့ ခ်စ္သူ
ဘယ္လိုမွ ေပါင္းစည္းဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ဘဝေတြ
တစ္သက္လံုးပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္နာလိုက္စမ္းပါ
ငါ့ဘဝကို စြန္႔ထြက္သြားေတာ့ ခ်စ္သူ
ဘယ္လိုမွ ျပန္မလန္းဆန္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ နားလည္မႈေတြ
ဓားနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ရင္ကိုမႊန္းလိုက္စမ္းပါ
အၾကင္နာေတြကို နာတာေတြနဲ႔ ဖုန္းလႊမ္းလိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူ
ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ စာသားေတြ
နင္သက္သာေအာင္ ေအာ္ဆိုလိုက္စမ္းပါ
ဗီလိန္
အေရးမေတာ္ တစ္ပုဒ္
အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း
အစားမေတာ္ တစ္လုပ္
အေရးမေတာ္ တစ္ပုဒ္ တဲ့
ေရးၾကသည္။ အလကားရသည့္ ဘေလာ့မ်ားကို အလကားရသလို ေရးခ်င္ရာေရးၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္စည္းကိုယ့္ကမ္းႏွင့္ ကိုယ့္အတြက္ စံတစ္ခု သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မသတ္မွတ္ၾက။ ေလာကတြင္ ေလာကနီတိရွိသလို ဘေလာ့တြင္လည္း ဘေလာ့နီတိရွိသည္။ က်ေနာ္ လက္ခံေသာ ဘေလာ့နီတိထဲတြင္ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္၏ အေျခခံ သေဘာတရားမ်ားပါသည္ ဟုထင္သည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ေစ တစ္စုတစ္ဖြဲ႕ကိုျဖစ္ေစ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို အယ္ဒီတာက ျဖတ္ထုတ္ရသည္။ အကယ္၍ ကာယကံရွင္က အသားေရျဖတ္မႈျဖစ္ေစ အျခားအမႈတစ္ခုခုျဖင့္ ျဖစ္ေစ တရားစြဲလာပါက အယ္ဒီတာက တာဝန္ယူရသည္။ ဘေလာ့တြင္လည္း ဤသို႔ပင္မဟုတ္ပါလား။ မည္သူပင္ေရးသားပါေစ စာမ်က္ႏွာတင္သည့္ သို႔မဟုတ္ Publish လုပ္သည့္ သူသည္ အယ္ဒီတာျဖစ္သည္။ အယ္ဒီတာကဲ့သို႔ပင္ တာဝန္ယူရမည္။ သို႔ေသာ္ အင္တာနက္ဟု ေခၚဆိုသည့္ ကမၻာ့ကြန္ယက္ႀကီးတြင္ အသံုးျပဳေနသည့္ ဘေလာ့ဆိုသည့္အရာက မည္သူမည္ဝါက Publish လုပ္သည္ကို ရွာေဖြရႏိုင္ေသာ္လည္း မလြယ္ကူလွ။ ဤသည္ကို အေၾကာင္းျပဳကာ ငါလုပ္တာ ဘယ္သူမွ မသိဘူး ဟူေသာ ခံယူခ်က္ျဖင့္ Crime မ်ားကို ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ လုပ္ေနၾကသည္။ ျမန္မာေတြသာမက ကမၻာတြင္လည္း အမ်ားအျပားပင္။
ကြန္ယက္ႀကီးကို တလြဲသံုး
ငါလုပ္တာ လူမသိဘူးဆိုတဲ့
ေခြး မစားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ
ငါ့အန္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းတတ္ေတာ့ဘူး
ဟု က်ေနာ္ ေရးသားခဲ့ဖူးသည္။ ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ေကာင္းေစခ်င္၍ ေရးၾကသည္။ အေရးမေတာ္ တစ္ပုဒ္ဆိုသလို ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ စာေရးျခင္းဟူသည္ မလြယ္ကူမွန္း ကိုယ္တိုင္ေရးၾကည့္မွ သိပါလိမ့္မည္။ စာတစ္ေၾကာင္း စကားလံုးတစ္လံုးေၾကာင့္ မိမိ ဆိုလိုရင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ အားမလိုအားမရသံမ်ားသည္ ခနဲ႔သံမ်ား ျဖစ္သြားတတ္သည္။ သတိေပးျခင္းမ်ားသည္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမ်ား ျဖစ္သြားတတ္သည္။ အႀကံျပဳျခင္းမ်ားသည္ ဆရာစားသလို ျဖစ္သြားတတ္သည္။ ငခံုးမတစ္ေကာင္ကို မေက်နပ္ကာ တစ္ေလွလံုးကုိစြပ္စြဲၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ ငါးခံုးမမွ ပုပ္ခ်င္ၾကမည္မထင္။ ေျပာသူမ်ားကိုလည္း အျပစ္မတင္ခ်င္။ လူတစ္ေယာက္၏ ေကာင္းကြက္ကို ရွာေျပာဖို႔ထက္ ဆိုးကြက္ကို ႏွာေခါင္းရႈံ႕တတ္ၾကသည္ကား ပုတုဇဥ္တို႔ အက်င့္မဟုတ္ေပလား။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘယ္လိုျဖင့္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုျဖင့္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းရွိၾက ေစခ်င္ပါသည္။ ျမန္မာေတြ ေတာ္ေစခ်င္ပါသည္။ စသျဖင့္ ေရးသားၾကသည္။ ေစတနာ မွန္ေသာ္ျငား အေရးမတတ္ေတာ့ ဆဲသလိုျဖစ္သြားသည္။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က အေၾကာင္းအရာေတြကို တေလာကလံုးႏွင့္ ၿခံဳငံုသံုးသပ္ၾကသည္။ ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္၏ ဆံုးမ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။ ေဘာပြဲၾကည့္ၿပီးျပန္လာသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ျမင္ကာ “ဘုန္းႀကီးေတြကလည္းကြာ” ဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ရတနာသံုးပါးထဲမွ သံဃာဂုဏ္ကို ေစာ္ကားလိုက္ေလၿပီ။
Forward မ်ားတြင္လည္း ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရတတ္သည္။ ယုတ္မာေအာက္တန္းက် လိမ္လည္တတ္သည့္ လူ၊ ပြဲစား၊ ပုဂၢိဳလ္ အေၾကာင္းေရးသားထားသည္။ သို႔ေသာ္ မွန္သည္ မွားသည္ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မခြဲျခားတတ္ေသး။ သတိေပးျခင္းဟူသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ကို အရည္ျခံဳထားသည့္ မနာလို၊ အပုပ္ခ်ျခင္းမ်ားလည္း ေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာမ်ားက ယံုလြယ္ၾကသည္။ Forward က လာသမွ် စာကို ယံုၾကသည္။ Photoshop ျဖင့္ ျပင္ေသာပံုမ်ားကိုလည္း အဟုတ္ႀကီးထင္လို႔ ထင္တတ္ၾကသည္။ Photoshop ျဖင့္ နင္းေသာ ဆိုက္ကားကိုလည္း ရင္သပ္ရႈေမာတတ္ၾကသည္။ ဤသို႔ ယုတ္မာသည္ မွန္လွ်င္ အသာထား၊ မမွန္ခဲ့လွ်င္...... ဆိုသည္ကား စာဖတ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စဥ္းစားမိခ်င္မွ စဥ္းစားမိၾကမည္။
ဤတြင္ ပုဂၢလိကကို တိုက္ခိုက္သူႏွင့္ တိုက္ခိုက္ခံရသူ ၂ မ်ိဳးရွိသည္။ Forward စာကို ေရးသူကား တိုက္ခိုက္သူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အေလ်ာက္ စာဖတ္သူမ်ားကလည္း တိုက္ခိုက္သူဘက္က ဖတ္ၾကလိမ့္မည္။ စာဖတ္သူတို႔အေနျဖင့္ အတိုက္ခိုက္ခံရသူေနရာမွ တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖစ္ေစ ခံစားကာ ဖတ္ၾကည့္ၾကေစခ်င္သည္။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္သည္ကား လူမိုက္အားေပး လုပ္ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ အမွားအမွန္ ခြဲျခားရခက္ေသာ အင္တာနက္ေလာကကို သင္ဘယ္လို ျမင္ပါသနည္း။ ရိုးသားႀကိဳးစားကာ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအား မိန္းကေလးမ်ားအား ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္သည္။ HIV ပိုးရွိသည္။ ေယာက္်ားျခင္းလိင္ဆက္ဆံသည္ စသည္ျဖင့္ တစ္မ်ိဳး၊ ရိုးသားစြာ ဝန္ေဆာင္မႈ ျပဳေနၾကေသာ ပြဲစားမ်ားအား ဦးဘယ္သူ၊ ေဒၚဘယ္သူ ဖုန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္က လူလိမ္ပါ စသည္ျဖင့္ တစ္ဖံု Forward မ်ား ျဖန္႔ေဝျခင္းမ်ိဳး မရွိဘူးဟု သင္ထင္ပါသလား။ အရာရာကို ကန္႔လန္႔ေတြးတတ္ေသာ က်ေနာ္ ဗီလိန္ကေတာ့ မနာလိုျခင္းတရား၏ ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ လက္နက္ႀကီးမ်ားဟု ထင္ပါသည္။ ထပ္မံေျပာလိုသည္ကား က်ေနာ္ ေျပာခ်င္သည္ကား လူမိုက္အားေပး လုပ္ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ ေၾကာင္း သိေစလိုပါသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ စာဖတ္သူမ်ားက က်ေနာ့အား ေစာဒက တက္စရာရွိပါသည္။ အမွန္တကယ္ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ား ယုတ္မာေနၾကသူမ်ားကို ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားၾကေတာ့မွာလား။ အဲဒီ့ေမးခြန္းအတြက္ေတာ့ ေက်နပ္ေလာက္မယ့္ အေျဖ က်ေနာ့မွာ ရွိမည္မထင္။ အေျဖရွိလွ်င္ ေကာ္မန္႔တြင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ေပးႏိုင္ပါသည္။ က်ေနာ့ ပုဂၢလိက ခံယူခ်က္ကား အသက္ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးသူတိုင္း စဥ္းစား ဆင္ျခင္တတ္သည့္ ဉာဏ္ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ဒီလူ လူလိမ္ပါ။ သူ႔ကို ေရွာင္ၾကပါဟု ေျပာရံုျဖင့္ေတာ့ အလိမ္လြတ္မည္ မထင္။ သို႔ေသာ္ ရိုးသားသူတစ္ေယာက္ကို ဒီလူ လူလိမ္ပါဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ေတာ့ အေျပာခံရသူအေနျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ လည္သူစား၊ ဦးသူေဆာ္ ျဖစ္ေနသည့္ ေခတ္ပ်က္ႀကီးတြင္ က်ေနာ္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ကား။ မည္သူမည္ဝါ လိမ္သည္ဆိုသည္ထက္ မည္သို႔ လိမ္သည္ကိုသာ ေရးသားျဖန္႔ေဝ ေပးေစခ်င္ပါသည္။ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ ေဟာခဲ့ဖူးသည့္ ျခံေသ့ၤတုိ႔သည္ ျမႇားလာရာသို႔ လိုက္သည္။ ေခြးတို႔သည္ ပစ္ေသာ ခဲလံုးေနာက္သို႔လိုက္သည္။ ျခေသၤ့လို က်င့္ပါ။ ေခြးလိုမက်င့္ပါႏွင့္။ ဆိုသည့္ ဆံုးမစကားကို ရင္ဝယ္ထားကာ ဗီလိန္က ဤပို႔စ္ကို လူအျမင္ကပ္ခံ၍ ေရးသားလိုက္ပါေၾကာင္း။ အေရးမေတာ္ တစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားလွ်င္ေတာ့ ဗီလိန္လည္း ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲဟုသာ ေကာ္မန္႔ထဲတြင္ ေရးသားၾကရံုသာ ရွိပါေတာ့သတည္း........။
ဗီလိန္
အစားမေတာ္ တစ္လုပ္
အေရးမေတာ္ တစ္ပုဒ္ တဲ့
ေရးၾကသည္။ အလကားရသည့္ ဘေလာ့မ်ားကို အလကားရသလို ေရးခ်င္ရာေရးၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္စည္းကိုယ့္ကမ္းႏွင့္ ကိုယ့္အတြက္ စံတစ္ခု သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မသတ္မွတ္ၾက။ ေလာကတြင္ ေလာကနီတိရွိသလို ဘေလာ့တြင္လည္း ဘေလာ့နီတိရွိသည္။ က်ေနာ္ လက္ခံေသာ ဘေလာ့နီတိထဲတြင္ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္၏ အေျခခံ သေဘာတရားမ်ားပါသည္ ဟုထင္သည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ေစ တစ္စုတစ္ဖြဲ႕ကိုျဖစ္ေစ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို အယ္ဒီတာက ျဖတ္ထုတ္ရသည္။ အကယ္၍ ကာယကံရွင္က အသားေရျဖတ္မႈျဖစ္ေစ အျခားအမႈတစ္ခုခုျဖင့္ ျဖစ္ေစ တရားစြဲလာပါက အယ္ဒီတာက တာဝန္ယူရသည္။ ဘေလာ့တြင္လည္း ဤသို႔ပင္မဟုတ္ပါလား။ မည္သူပင္ေရးသားပါေစ စာမ်က္ႏွာတင္သည့္ သို႔မဟုတ္ Publish လုပ္သည့္ သူသည္ အယ္ဒီတာျဖစ္သည္။ အယ္ဒီတာကဲ့သို႔ပင္ တာဝန္ယူရမည္။ သို႔ေသာ္ အင္တာနက္ဟု ေခၚဆိုသည့္ ကမၻာ့ကြန္ယက္ႀကီးတြင္ အသံုးျပဳေနသည့္ ဘေလာ့ဆိုသည့္အရာက မည္သူမည္ဝါက Publish လုပ္သည္ကို ရွာေဖြရႏိုင္ေသာ္လည္း မလြယ္ကူလွ။ ဤသည္ကို အေၾကာင္းျပဳကာ ငါလုပ္တာ ဘယ္သူမွ မသိဘူး ဟူေသာ ခံယူခ်က္ျဖင့္ Crime မ်ားကို ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ လုပ္ေနၾကသည္။ ျမန္မာေတြသာမက ကမၻာတြင္လည္း အမ်ားအျပားပင္။
ကြန္ယက္ႀကီးကို တလြဲသံုး
ငါလုပ္တာ လူမသိဘူးဆိုတဲ့
ေခြး မစားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ
ငါ့အန္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းတတ္ေတာ့ဘူး
ဟု က်ေနာ္ ေရးသားခဲ့ဖူးသည္။ ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ေကာင္းေစခ်င္၍ ေရးၾကသည္။ အေရးမေတာ္ တစ္ပုဒ္ဆိုသလို ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ စာေရးျခင္းဟူသည္ မလြယ္ကူမွန္း ကိုယ္တိုင္ေရးၾကည့္မွ သိပါလိမ့္မည္။ စာတစ္ေၾကာင္း စကားလံုးတစ္လံုးေၾကာင့္ မိမိ ဆိုလိုရင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ အားမလိုအားမရသံမ်ားသည္ ခနဲ႔သံမ်ား ျဖစ္သြားတတ္သည္။ သတိေပးျခင္းမ်ားသည္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမ်ား ျဖစ္သြားတတ္သည္။ အႀကံျပဳျခင္းမ်ားသည္ ဆရာစားသလို ျဖစ္သြားတတ္သည္။ ငခံုးမတစ္ေကာင္ကို မေက်နပ္ကာ တစ္ေလွလံုးကုိစြပ္စြဲၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ ငါးခံုးမမွ ပုပ္ခ်င္ၾကမည္မထင္။ ေျပာသူမ်ားကိုလည္း အျပစ္မတင္ခ်င္။ လူတစ္ေယာက္၏ ေကာင္းကြက္ကို ရွာေျပာဖို႔ထက္ ဆိုးကြက္ကို ႏွာေခါင္းရႈံ႕တတ္ၾကသည္ကား ပုတုဇဥ္တို႔ အက်င့္မဟုတ္ေပလား။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘယ္လိုျဖင့္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုျဖင့္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းရွိၾက ေစခ်င္ပါသည္။ ျမန္မာေတြ ေတာ္ေစခ်င္ပါသည္။ စသျဖင့္ ေရးသားၾကသည္။ ေစတနာ မွန္ေသာ္ျငား အေရးမတတ္ေတာ့ ဆဲသလိုျဖစ္သြားသည္။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က အေၾကာင္းအရာေတြကို တေလာကလံုးႏွင့္ ၿခံဳငံုသံုးသပ္ၾကသည္။ ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္၏ ဆံုးမ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။ ေဘာပြဲၾကည့္ၿပီးျပန္လာသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ျမင္ကာ “ဘုန္းႀကီးေတြကလည္းကြာ” ဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ရတနာသံုးပါးထဲမွ သံဃာဂုဏ္ကို ေစာ္ကားလိုက္ေလၿပီ။
Forward မ်ားတြင္လည္း ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရတတ္သည္။ ယုတ္မာေအာက္တန္းက် လိမ္လည္တတ္သည့္ လူ၊ ပြဲစား၊ ပုဂၢိဳလ္ အေၾကာင္းေရးသားထားသည္။ သို႔ေသာ္ မွန္သည္ မွားသည္ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မခြဲျခားတတ္ေသး။ သတိေပးျခင္းဟူသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ကို အရည္ျခံဳထားသည့္ မနာလို၊ အပုပ္ခ်ျခင္းမ်ားလည္း ေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာမ်ားက ယံုလြယ္ၾကသည္။ Forward က လာသမွ် စာကို ယံုၾကသည္။ Photoshop ျဖင့္ ျပင္ေသာပံုမ်ားကိုလည္း အဟုတ္ႀကီးထင္လို႔ ထင္တတ္ၾကသည္။ Photoshop ျဖင့္ နင္းေသာ ဆိုက္ကားကိုလည္း ရင္သပ္ရႈေမာတတ္ၾကသည္။ ဤသို႔ ယုတ္မာသည္ မွန္လွ်င္ အသာထား၊ မမွန္ခဲ့လွ်င္...... ဆိုသည္ကား စာဖတ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စဥ္းစားမိခ်င္မွ စဥ္းစားမိၾကမည္။
ဤတြင္ ပုဂၢလိကကို တိုက္ခိုက္သူႏွင့္ တိုက္ခိုက္ခံရသူ ၂ မ်ိဳးရွိသည္။ Forward စာကို ေရးသူကား တိုက္ခိုက္သူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အေလ်ာက္ စာဖတ္သူမ်ားကလည္း တိုက္ခိုက္သူဘက္က ဖတ္ၾကလိမ့္မည္။ စာဖတ္သူတို႔အေနျဖင့္ အတိုက္ခိုက္ခံရသူေနရာမွ တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖစ္ေစ ခံစားကာ ဖတ္ၾကည့္ၾကေစခ်င္သည္။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္သည္ကား လူမိုက္အားေပး လုပ္ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ အမွားအမွန္ ခြဲျခားရခက္ေသာ အင္တာနက္ေလာကကို သင္ဘယ္လို ျမင္ပါသနည္း။ ရိုးသားႀကိဳးစားကာ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအား မိန္းကေလးမ်ားအား ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္သည္။ HIV ပိုးရွိသည္။ ေယာက္်ားျခင္းလိင္ဆက္ဆံသည္ စသည္ျဖင့္ တစ္မ်ိဳး၊ ရိုးသားစြာ ဝန္ေဆာင္မႈ ျပဳေနၾကေသာ ပြဲစားမ်ားအား ဦးဘယ္သူ၊ ေဒၚဘယ္သူ ဖုန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္က လူလိမ္ပါ စသည္ျဖင့္ တစ္ဖံု Forward မ်ား ျဖန္႔ေဝျခင္းမ်ိဳး မရွိဘူးဟု သင္ထင္ပါသလား။ အရာရာကို ကန္႔လန္႔ေတြးတတ္ေသာ က်ေနာ္ ဗီလိန္ကေတာ့ မနာလိုျခင္းတရား၏ ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ လက္နက္ႀကီးမ်ားဟု ထင္ပါသည္။ ထပ္မံေျပာလိုသည္ကား က်ေနာ္ ေျပာခ်င္သည္ကား လူမိုက္အားေပး လုပ္ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ ေၾကာင္း သိေစလိုပါသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ စာဖတ္သူမ်ားက က်ေနာ့အား ေစာဒက တက္စရာရွိပါသည္။ အမွန္တကယ္ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ား ယုတ္မာေနၾကသူမ်ားကို ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားၾကေတာ့မွာလား။ အဲဒီ့ေမးခြန္းအတြက္ေတာ့ ေက်နပ္ေလာက္မယ့္ အေျဖ က်ေနာ့မွာ ရွိမည္မထင္။ အေျဖရွိလွ်င္ ေကာ္မန္႔တြင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ေပးႏိုင္ပါသည္။ က်ေနာ့ ပုဂၢလိက ခံယူခ်က္ကား အသက္ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးသူတိုင္း စဥ္းစား ဆင္ျခင္တတ္သည့္ ဉာဏ္ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ဒီလူ လူလိမ္ပါ။ သူ႔ကို ေရွာင္ၾကပါဟု ေျပာရံုျဖင့္ေတာ့ အလိမ္လြတ္မည္ မထင္။ သို႔ေသာ္ ရိုးသားသူတစ္ေယာက္ကို ဒီလူ လူလိမ္ပါဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ေတာ့ အေျပာခံရသူအေနျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ လည္သူစား၊ ဦးသူေဆာ္ ျဖစ္ေနသည့္ ေခတ္ပ်က္ႀကီးတြင္ က်ေနာ္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ကား။ မည္သူမည္ဝါ လိမ္သည္ဆိုသည္ထက္ မည္သို႔ လိမ္သည္ကိုသာ ေရးသားျဖန္႔ေဝ ေပးေစခ်င္ပါသည္။ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ ေဟာခဲ့ဖူးသည့္ ျခံေသ့ၤတုိ႔သည္ ျမႇားလာရာသို႔ လိုက္သည္။ ေခြးတို႔သည္ ပစ္ေသာ ခဲလံုးေနာက္သို႔လိုက္သည္။ ျခေသၤ့လို က်င့္ပါ။ ေခြးလိုမက်င့္ပါႏွင့္။ ဆိုသည့္ ဆံုးမစကားကို ရင္ဝယ္ထားကာ ဗီလိန္က ဤပို႔စ္ကို လူအျမင္ကပ္ခံ၍ ေရးသားလိုက္ပါေၾကာင္း။ အေရးမေတာ္ တစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားလွ်င္ေတာ့ ဗီလိန္လည္း ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲဟုသာ ေကာ္မန္႔ထဲတြင္ ေရးသားၾကရံုသာ ရွိပါေတာ့သတည္း........။
ဗီလိန္
အသိသုည
က်ႏု္ပ္သည္ ေရစည္လွည္းမတြန္း
သို႔ေသာ္ ေလဒီဂါဂါး နားေထာင္သည္
က်ႏု္ပ္သည္ ဘေလာ္ဂါမဟုတ္
သို႔ေသာ္ ေရာ့ကာႀကိဳက္သည္
က်ႏု္ပ္သည္ ေမာ္ဒန္မဟုတ္
သို႔ေသာ္ မက္ေဒၚနယ္စားသည္
က်ႏု္ပ္သည္ ေဆးလိပ္မေသာက္
သို႔ေသာ္ ေဆးလိပ္ခြက္ႏွင့္ရင္းႏွီးသည္
က်ႏု္ပ္သည္ ကဗ်ာမေရးတတ္
သို႔ေသာ္ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ရွိသည္
က်ႏု္ပ္သည္ နယူတန္မဟုတ္
က်ႏု္ပ္သည္ အာဒံမဟုတ္
က်ႏု္ပ္သည္ ဧဝမဟုတ္
သို႔ေသာ္ ပန္းသီးတစ္လံုးႏွင့္ တိုင္ပတ္သည္
က်ႏု္ပ္သည္ ဧဝဘယ္သူလဲ မသိ
သို႔ေသာ္ နံရိုးေၾကာ္ႀကိဳက္သည္
က်ႏု္ပ္သည္ အိုင္းစတိုင္းမဟုတ္
သို႔ေသာ္ က်ႏု္ပ္စားဖို႔ ၾကက္ဥေၾကာ္တတ္သည္
က်ႏု္ပ္ေရးေသာ စာမ်ားကို အခ်ိဳ႕ကနားလည္ၾကသည္
သို႔ေသာ္ က်ႏု္ပ္နားမလည္
သင္သည္လည္း နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေကာင္းႀကိဳးစားမည္
သို႔ေသာ္ က်ႏု္ပ္မႀကိဳးစား
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ႏု္ပ္သည္ အသိသုည ဗီလိႏၷတည္း……..
ဗီလိန္
သို႔ေသာ္ ေလဒီဂါဂါး နားေထာင္သည္
က်ႏု္ပ္သည္ ဘေလာ္ဂါမဟုတ္
သို႔ေသာ္ ေရာ့ကာႀကိဳက္သည္
က်ႏု္ပ္သည္ ေမာ္ဒန္မဟုတ္
သို႔ေသာ္ မက္ေဒၚနယ္စားသည္
က်ႏု္ပ္သည္ ေဆးလိပ္မေသာက္
သို႔ေသာ္ ေဆးလိပ္ခြက္ႏွင့္ရင္းႏွီးသည္
က်ႏု္ပ္သည္ ကဗ်ာမေရးတတ္
သို႔ေသာ္ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ရွိသည္
က်ႏု္ပ္သည္ နယူတန္မဟုတ္
က်ႏု္ပ္သည္ အာဒံမဟုတ္
က်ႏု္ပ္သည္ ဧဝမဟုတ္
သို႔ေသာ္ ပန္းသီးတစ္လံုးႏွင့္ တိုင္ပတ္သည္
က်ႏု္ပ္သည္ ဧဝဘယ္သူလဲ မသိ
သို႔ေသာ္ နံရိုးေၾကာ္ႀကိဳက္သည္
က်ႏု္ပ္သည္ အိုင္းစတိုင္းမဟုတ္
သို႔ေသာ္ က်ႏု္ပ္စားဖို႔ ၾကက္ဥေၾကာ္တတ္သည္
က်ႏု္ပ္ေရးေသာ စာမ်ားကို အခ်ိဳ႕ကနားလည္ၾကသည္
သို႔ေသာ္ က်ႏု္ပ္နားမလည္
သင္သည္လည္း နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေကာင္းႀကိဳးစားမည္
သို႔ေသာ္ က်ႏု္ပ္မႀကိဳးစား
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ႏု္ပ္သည္ အသိသုည ဗီလိႏၷတည္း……..
ဗီလိန္
က်ႏ္ုပ္၏ ပန္းသီး
က်ႏု္ပ္ ၿခံတစ္ၿခံ စိုက္ထားသည္။ ဘာၿခံလဲ ဆိုေတာ့ ပန္းသီးပင္မ်ား စိုက္ထားေသာၿခံ။ ေရေလာင္းသည္။ ေပါင္းသင္းသည္။ ျပဳစုသည္ ပ်ိဳးေထာင္သည္။ က်ႏု္ပ္တြင္ သားႏွင့္ ေခြၽးမရွိသည္။ သားႏွင့္ေခြၽးမကိုလည္း ဤပန္းသီးပင္မ်ားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရန္ မွာထားသည္။ သို႔ေသာ္ ပန္းသီးမ်ား သီးလာပါက မစားရန္လည္း မွာထားသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဟု သူတုိ႔က ခဏခဏေမးသည္။ က်ႏု္ပ္တြင္ ေျဖရန္ စကားမရွိ။ မစားရန္ ေျပာရံုမွတပါး က်ႏု္ပ္ မေျပာလို။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ပန္းသီးမ်ားလည္း သီးလာၿပီ။ က်ႏ္ုပ္မွာေတာ့ ပန္းသီးမ်ားကို ၾကည့္၍ ေပ်ာ္သကဲ့သို႔ သားႏွင့္ေခြၽးမ စားမိၾကမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ရသည္။
ဤသို႔....... ဤသို႔..........
ျဖစ္စဥ္ ၁ ။ ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ အသီးမ်ားျဖင့္ ေဝဆာေနေသာ ပန္းသီးခင္းႀကီးကိုၾကည့္ရန္ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ ျဖာဝင္ေနသည့္ ျပဴတင္းေပါက္မွ ေခါင္းျပဴလိုက္ေသာ္... ၿခံထဲမွ ပန္းသီးမ်ားအားလံုး ခူးကာ ကန္နာကားေပၚ တင္ေနသည့္ သားကိုေတြ႕ရ၏။ က်ႏ္ုပ္လည္း အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ သားကိုေမးေသာ္....
“အေဖ့ေခြၽးမေပါ ့အေဖရယ္ သူ႔ကို အိမ္ခန္းတစ္ခန္း ဝယ္ေပးပါ။ မဝယ္ေပးရင္ ဒီပန္းသီးေတြ စားပစ္မယ္ ဆိုလို႔ အိမ္ခန္းဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလည္း စုျဖစ္ေအာင္၊ ပန္းသီးေတြလည္း စားလို႔ မရေအာင္ သြားေရာင္းမလို႔ပါ။ သားကို နားလည္ေပးပါ အေဖရယ္။ ေနာ္”
က်ႏု္ပ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ ကဲပါေလ။ မစားဖို႔က အဓိကပါေလ။
ျဖစ္စဥ္ ၂ ။ ။
ပန္းသီးေတြလည္း ျပန္သီးေနၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီေကာင္ ေရာင္းမစားေလာက္ေတာ့ပါဘူး ဟု ေတြးရင္း ၿခံထဲသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အံၾသမိျပန္သည္။ ၿခံထဲက ပန္းသီးမ်ား အပင္ေပၚတြင္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ပင္စင္က ကိုင္လႈပ္ရင္း ေႁခြခ်ေနေသာ သား၏ လုပ္ရပ္ကို မည္သို႔ နားလည္ရမည္နည္း။ လွမ္းေအာ္ၿပီး ေမးဆတ္ျပလိုက္ေတာ့....
“အေဖ့ေခြၽးမေပါ ့အေဖရယ္ ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ တစ္ခုခု လုပ္ပါ။ မလုပ္ရင္ ဒီပန္းသီးေတြ စားပစ္မယ္ ဆိုလို႔ သီအိုရီေလးဘာေလးမ်ား စဥ္းစားမိမလားလို႔ ပန္းသီးေတြ ေႁခြခ်ၾကည့္ေနတာ။ သားကို နားလည္ေပးပါ အေဖရယ္။ ေနာ္”
သက္ျပင္းခ်ရံုမက အေပၚမ်က္ခံုးကိုပါ အျမင့္ဆံုးထိ ျမႇင့္တင္မိလိုက္သည္။ ကဲပါေလ။ မစားဖို႔က အဓိကပါေလ။
ျဖစ္စဥ္ ၃ ။ ။
ေနာက္တစ္သီး ထပ္သီးေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ သူတို႔ ဆႏၵျပည့္ဝေလာက္ၿပီဟု ေတြးကာ စိတ္ခ်မ္းသာေနမိသည္။ သို႔ေသာ္.... အမေလးေလး ကုန္ပါၿပီကုန္ပါၿပီ။ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္ တလြဲစီ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ က်ႏ္ုပ္ ခ်စ္ခင္ရပါေသာ၊ က်ႏု္ပ္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ၊ ပန္းသီးပင္မ်ား၏ ၂၀% ကို ခုတ္လွဲၿပီး အေမာေျဖေနေသာ သားအား ၾကည့္ရင္း ၿခံထဲသို႔ ေျပးဆင္းသြားမိသည္။ ေမးလိုက္ျပန္ေတာ့ သူ၏ အေျဖကား....
“အေဖ့ေခြၽးမေပါ ့အေဖရယ္ အခု ခုတ္ထားတဲ့ အပင္ေတြက မိန္းမပံုနဲ႔ တူလို႔တဲ့ သားကို သဝန္တိုၿပီး ခုတ္ပါ။ မခုတ္ရင္ေဖာက္ျပန္လို႔ပဲ ဒါဆိုရင္ ဒီပန္းသီးေတြ စားပစ္မယ္ ဆိုလို႔ ဒီအပင္ေတြ ခုတ္ပစ္ရတာပါ အေဖရယ္။ အားလံုးကိုလည္း မခုတ္ပါဘူး။ သားကို နားလည္ေပးပါ အေဖရယ္။ ေနာ္”
က်ႏု္ပ္ ကိုယ့္ႏွဖူးကို ကိုယ္ျပန္ရိုက္မိေတာ့သည္။ ေဒါသကေတာ့ ထိန္းမရေတာ့
“ကဲ.... ၾကာရင္ ငါ့ ပန္းသီးပင္ေတြ အကုန္ကုန္ေတာ့မယ္။ ပန္းသီးမစားခင္ေတာင္ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနရင္ ပန္းသီးစားၿပီး လို႔ကေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဲဒီ့ ပန္းသီးေတြ အကုန္လံုးကို စားၿပီး ငါ့အိမ္ေပၚက တခါတည္းသာ ဆင္းသြားၾကေတာ့ေဟ့.....။”
ဗီလိန္
ဤသို႔....... ဤသို႔..........
ျဖစ္စဥ္ ၁ ။ ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ အသီးမ်ားျဖင့္ ေဝဆာေနေသာ ပန္းသီးခင္းႀကီးကိုၾကည့္ရန္ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ ျဖာဝင္ေနသည့္ ျပဴတင္းေပါက္မွ ေခါင္းျပဴလိုက္ေသာ္... ၿခံထဲမွ ပန္းသီးမ်ားအားလံုး ခူးကာ ကန္နာကားေပၚ တင္ေနသည့္ သားကိုေတြ႕ရ၏။ က်ႏ္ုပ္လည္း အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ သားကိုေမးေသာ္....
“အေဖ့ေခြၽးမေပါ ့အေဖရယ္ သူ႔ကို အိမ္ခန္းတစ္ခန္း ဝယ္ေပးပါ။ မဝယ္ေပးရင္ ဒီပန္းသီးေတြ စားပစ္မယ္ ဆိုလို႔ အိမ္ခန္းဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလည္း စုျဖစ္ေအာင္၊ ပန္းသီးေတြလည္း စားလို႔ မရေအာင္ သြားေရာင္းမလို႔ပါ။ သားကို နားလည္ေပးပါ အေဖရယ္။ ေနာ္”
က်ႏု္ပ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ ကဲပါေလ။ မစားဖို႔က အဓိကပါေလ။
ျဖစ္စဥ္ ၂ ။ ။
ပန္းသီးေတြလည္း ျပန္သီးေနၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီေကာင္ ေရာင္းမစားေလာက္ေတာ့ပါဘူး ဟု ေတြးရင္း ၿခံထဲသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အံၾသမိျပန္သည္။ ၿခံထဲက ပန္းသီးမ်ား အပင္ေပၚတြင္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ပင္စင္က ကိုင္လႈပ္ရင္း ေႁခြခ်ေနေသာ သား၏ လုပ္ရပ္ကို မည္သို႔ နားလည္ရမည္နည္း။ လွမ္းေအာ္ၿပီး ေမးဆတ္ျပလိုက္ေတာ့....
“အေဖ့ေခြၽးမေပါ ့အေဖရယ္ ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ တစ္ခုခု လုပ္ပါ။ မလုပ္ရင္ ဒီပန္းသီးေတြ စားပစ္မယ္ ဆိုလို႔ သီအိုရီေလးဘာေလးမ်ား စဥ္းစားမိမလားလို႔ ပန္းသီးေတြ ေႁခြခ်ၾကည့္ေနတာ။ သားကို နားလည္ေပးပါ အေဖရယ္။ ေနာ္”
သက္ျပင္းခ်ရံုမက အေပၚမ်က္ခံုးကိုပါ အျမင့္ဆံုးထိ ျမႇင့္တင္မိလိုက္သည္။ ကဲပါေလ။ မစားဖို႔က အဓိကပါေလ။
ျဖစ္စဥ္ ၃ ။ ။
ေနာက္တစ္သီး ထပ္သီးေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ သူတို႔ ဆႏၵျပည့္ဝေလာက္ၿပီဟု ေတြးကာ စိတ္ခ်မ္းသာေနမိသည္။ သို႔ေသာ္.... အမေလးေလး ကုန္ပါၿပီကုန္ပါၿပီ။ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္ တလြဲစီ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ က်ႏ္ုပ္ ခ်စ္ခင္ရပါေသာ၊ က်ႏု္ပ္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ၊ ပန္းသီးပင္မ်ား၏ ၂၀% ကို ခုတ္လွဲၿပီး အေမာေျဖေနေသာ သားအား ၾကည့္ရင္း ၿခံထဲသို႔ ေျပးဆင္းသြားမိသည္။ ေမးလိုက္ျပန္ေတာ့ သူ၏ အေျဖကား....
“အေဖ့ေခြၽးမေပါ ့အေဖရယ္ အခု ခုတ္ထားတဲ့ အပင္ေတြက မိန္းမပံုနဲ႔ တူလို႔တဲ့ သားကို သဝန္တိုၿပီး ခုတ္ပါ။ မခုတ္ရင္ေဖာက္ျပန္လို႔ပဲ ဒါဆိုရင္ ဒီပန္းသီးေတြ စားပစ္မယ္ ဆိုလို႔ ဒီအပင္ေတြ ခုတ္ပစ္ရတာပါ အေဖရယ္။ အားလံုးကိုလည္း မခုတ္ပါဘူး။ သားကို နားလည္ေပးပါ အေဖရယ္။ ေနာ္”
က်ႏု္ပ္ ကိုယ့္ႏွဖူးကို ကိုယ္ျပန္ရိုက္မိေတာ့သည္။ ေဒါသကေတာ့ ထိန္းမရေတာ့
“ကဲ.... ၾကာရင္ ငါ့ ပန္းသီးပင္ေတြ အကုန္ကုန္ေတာ့မယ္။ ပန္းသီးမစားခင္ေတာင္ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနရင္ ပန္းသီးစားၿပီး လို႔ကေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဲဒီ့ ပန္းသီးေတြ အကုန္လံုးကို စားၿပီး ငါ့အိမ္ေပၚက တခါတည္းသာ ဆင္းသြားၾကေတာ့ေဟ့.....။”
ဗီလိန္
အေပါင္ဆိုင္
ပံုမွန္ ေရႊတိုးက ၄ က်ပ္ပါ။ အခ်ိန္အခါကို လိုက္ၿပီး အေျပာင္းအလဲ ရွိပါတယ္။ (ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၃ က်ပ္တိုးျဖစ္ေနပါတယ္။) လက္ရွိေရႊေပါက္ေစ်းရဲ႕ ၈၀% ကို ေပးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ၄ လ ဆို အေပါင္ဆံုးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၄ လခြဲေလာက္ထိ ေစာင့္တတ္ၾကပါတယ္။ အတိုးကေတာ့ ၅ လတိုးေပါ့ တစ္လပို တစ္ရက္တိုး ဆိုသကိုး။ ၅ လတိုးေပးၿပီး ေရြးရမယ့္ သူတစ္ေယာက္က ျပန္ေရြးၿပီး သြားေရာင္းရင္လည္း ဒီေစ်းပဲ ရပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာ ။ ။ ေပါက္ေစ်းအရ ၁ သိန္းတန္တဲ့ ပစၥည္းကို ၈ ေသာင္းေပးပါတယ္။ ၄ လေက်ာ္သြားလို႔ ၅ လတိုးနဲ႔ လာေရြးဖို႔ဆိုရင္ လက္ရွိေပါက္ေစ်း ၁ သိန္းထက္မ်ားေနရင္ ဘယ္သူမွ ျပန္မေရြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၈၀% ဆိုၿပီး အၾကမ္းဖ်င္း သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဒါကို လူေတြ အျမင္က ေစ်းႏွိမ္တယ္လို႔ ထင္ၾကပါတယ္။ အမွန္က ေစ်းႏွိမ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေပါက္ေစ်းအတိုင္း ေပးတာပါ။ တကယ္လို႔မ်ား ၅ လ ေက်ာ္လို႔ လာမေရြးပဲ ဆံုးၿပီဆိုရင္ အေပါင္ဆိုင္ ဒံုးျပန္ေရာင္းတာ ျဖစ္ျဖစ္၊ က်ိဳပစ္တာ ျဖစ္ျဖစ္ ပံုစံ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေရာင္းရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲေရာင္းေရာင္း အတိုးခပဲရတာပါ။ ဆံုးလို႔ ပိုရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ၁ သိန္းတန္ကို ၃ ၄ ေသာင္းေလာက္နဲ႔ ေပါင္တဲ့သူကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးမခံပါဘူး။
အဝတ္အထည္မ်ား အတြက္ကေတာ့ ၁၀ တိုးပါ။ ပုဆိုး၊ ထမီ၊ ပုဆိုး+အက်ႌ၊ ထမီ+အက်ႌ၊ ပိတ္စ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္ မ်ားကို အေပါက္အၿပဲ မပါရင္ လက္ခံပါတယ္။ အက်ႌ ပဲ သီးသန္႔ေတာ့ လက္ခံေလ့ မရွိပါဘူး။ နယ္ဘက္ ေတာဘက္ေတြမွာေတာ့ ရွိေကာင္းရွိမွာပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ မရွိသေလာက္ရွားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေဖာက္သည္ထဲက တခါတေလ ယူလာေတာ့ အားနာၿပီး လက္ခံလိုက္ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ပုဆိုး၊ ထမီ တစ္ထည္ကို လက္ရွိေပါက္ေစ်းအရ အသစ္ဆိုရင္ ၁၂၀၀-၁၅၀၀ ေလာက္ ေပးၾကပါတယ္။ အေဟာင္းဆိုရင္ ၅၀၀-၇၀၀ ေလာက္ေပးပါတယ္။
အဝတ္အထည္မ်ား နည္းတူ ၁၀ တိုးနဲ႔ လက္ခံရတာက အိမ္သံုးပစၥည္းေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ထမင့္ခ်ိဳင့္၊ ထီးနဲ႔ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြ အဓိကေပါ့။ မီးပူ၊ ပန္ကာ၊ ထမင္းေပါင္းအိုး၊ ေရေႏြးအိုး စတာေတြနဲ႔ တျခား အိမ္သံုးပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေရႊသီးသန္႔ လက္ခံတဲ့ ဆိုင္ေတြက လြဲရင္ ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံၾကပါတယ္။ စက္ဘီးဆိုရင္ေတာ့ ၁၅ က်ပ္တိုး အျပင္ မွတ္ပံုတင္နဲ႔ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း ရဲစခန္းေထာက္ခံစာပါ လိုအပ္ပါတယ္။
အဝတ္အထည္နဲ႔ အိမ္သံုးပစၥည္းမ်ားကို လက္လုပ္လက္စား အေျခခံ လူတန္းစားအတြက္ အဓိကထားၿပီး ဝန္ေဆာင္မႈေပးပါတယ္။ ပုဆိုးတစ္ထည္ ထမီတစ္ခုေပါင္ၿပီး ရလာတဲ့ ၅၀၀၊ ၁၀၀၀ ေလးနဲ႔ အရင္းျပဳၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရတဲ့ ဘဝေတြ အတြက္ အေပါင္ဆိုင္ ဆိုတာ မရွိမျဖစ္ အားထားရာတစ္ခုပါပဲ။ တခါတေလ စားစရာမရွိလို႔ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေသာက္စရာမရွိလို႔ လာေပါင္ႏွံသူမ်ားကိုလည္း ကိုယ့္ေဖာက္သည္ပဲေလ ဆိုၿပီး အေပါက္အၿပဲမ်ားကို အရံႈးခံယူရတာမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။ ဒီလို အေျခခံလူတန္းစားမ်ား ကလည္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြးပဲ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ အေပါင္ဆိုင္ကို ဘူဇြာလို႔ ထင္ၾကတဲ့ အထဲမွာ ဒီလို အေျခခံလူတန္းစားေတြ သိပ္မေတြ႕ရလွဘူး။
အေပါင္ဆိုင္ကို ဘူဇြာစာရင္းသြင္းသူကေတာ့ သူလိုကိုယ္လို မရွိမရွား လူလတ္တမ္းစားထဲက မ်ားပါတယ္။ မုဒိတာ မပြားႏိုင္ၾကတဲ့ ဒီလိုလူေတြထဲကပဲ အေပါင္ဆိုင္ေတြရဲ႕ အဓိက စိန္ေခၚသူေတြ အျဖစ္ ေမြးဖြားလာပါတယ္။ ထပ္ထည္၊ ခံထည္၊ အုပ္ထည္ေတြ အျပင္ မ်က္လွည့္၊ လက္လွည့္ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ပစၥည္းလဲတာမ်ိဳးေတြ အျပင္ တျခားတျခား နည္းလမ္းမ်ားစြာနဲ႔ တိုက္ခိုက္ေလ့ရွိပါတယ္။ နည္းလမ္းမ်ားကိုေတာ့ သူခိုးလမ္းျပ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ခ်န္လွပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို လူမ်ိဳးေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာ တစ္လံုးေလာက္ကိုလဲ ေဆာင္ထားၾကပါတယ္။ အတုလာေပါင္တာကို သိလိုက္တာနဲ႔ လာေပါင္တဲ့သူကို ဓာတ္ပံုဖမ္းရိုက္ ထားလိုက္တာပါပဲ။ ရဲလက္မအပ္ရင္ေတာင္မွ ေနာက္ဆို မလာရဲေအာင္ ဆိုင္ခြဲေတြကိုပါ ဓာတ္ပံုေပးထားၾကပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ေသာ ရက္စက္တဲ့ ဆိုင္မ်ားဆိုရင္ေတာ့ အထဲကိုဝင္ၿပီး စခန္းကို ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး တခါတည္း ရဲလက္အပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ား ပစၥည္းလိုက္ေပါင္ေပးတဲ့သူမ်ား အေနနဲ႔ ဒါမ်ိဳးကိုလည္း သတိထားသင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္းမဟုတ္ေပမယ့္ အတုျဖစ္ေနရင္ အတုလာေပါင္သူရဲ႕ တာဝန္ပါ။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္သားသမီး၊ ေမာင္ႏွမထဲက ပိုင္ရွင္မသိေအာင္ ယူသံုးထားၿပီး အတု အစားထည့္ထားတာကို မသိပဲ အတုလာေပါင္မိတာမ်ိဳး ႀကံဳတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေပါင္ဆိုင္ကို လိမ္ဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ အတုနဲ႔ မိသားစု သို႔မဟုတ္ ပိုင္ရွင္ကို မသိရံု လိမ္ဖို႔လုပ္ထားတဲ့ အတုနဲ႔ ကြာပါတယ္။ မိသားစု သို႔မဟုတ္ ပိုင္ရွင္ကို လိမ္ခ်င္ရံု လုပ္ထားတဲ့ ေရႊထည္အတုက ေရႊရည္စိမ္ရံု သက္သက္ ျဖစ္ၿပီး အေပါင္ဆိုင္ကို လိမ္ဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ေရႊထည္အတုကေတာ့ ပန္းတိန္မွာ သီးသန္႔ လုပ္ထားတဲ့ ထပ္ထည္၊ ခံတည္၊ အုပ္ထည္ ေတြ အျပင္ အျခားေသာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းကို ကိုယ္တာယူလာတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ မအားလို႔ တဆင့္ခိုင္းလိုက္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ တစ္ခုရွိတာက အေပါင္ဆိုင္ထဲ ဝင္တာကို ရွက္စရာ တစ္ခုလို႔ ျမင္တတ္ၾကတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရႈတ္ေထြးမႈေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အေပါင္ဆိုင္ထဲ ဝင္တာ ရွက္စရာ မဟုတ္သလို၊ အေပါင္ဆိုင္ထဲ ဝင္တာကို ေလွာင္စရာ တစ္ခုအေနနဲ႔ မျမင္သင့္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
အနီးတဝိုက္မွာ မီးေရးထင္းေရးျဖစ္ၿပီ ဆိုရင္လည္း လူေတြက မီးၿငႇိမ္းဖို႔ထက္ ေရႊဆိုင္နဲ႔ အေပါင္ဆိုင္ကို ဝင္လုဖို႔ေလာက္ပဲ မ်က္ေစ့ က်တာပါ။ ဒီအတြက္လည္း ေယာက္်ားသား တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ဆိုင္မွာ ထားတတ္ၾကပါတယ္။ အေရးေဟ့ဆို အသံုးျပဳဖို႔ သံတုတ္ျဖစ္ျဖစ္ ဝါးရင္းတုတ္ျဖစ္ျဖစ္ကို လြယ္ကူတဲ့ ေနရာမွာ ေဆာင္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ေရႊထည္နဲ႔ ပိုက္ဆံထားတဲ့ အာမခံမီးခံေသတၱာကိုလည္း နံပါတ္လွည့္လိုက္ရံုနဲ႔ အလြယ္တကူ Lock က်သြားႏိုင္တာမ်ိဳးကိုပဲ သံုးၾကပါတယ္။ အျပင္လူ မသိႏိုင္တဲ့ အျခားေသာ ကာကြယ္ေရး နည္းပညာေတြကိုလည္း ထားရွိထားတတ္ၾကပါတယ္။
အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေႂကြးနဲ႔ မကင္းပါဘူး။ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ ေငြလိုတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာလည္း ရွိစၿမဲပါ။ ဆင္လည္း ဆင္ေတာင္၊ ဆိတ္လည္း ဆိတ္ေတာင္ နဲ႔ေတာ့ လိုေနၾကတာပါပဲ။ တစ္ခုရွိတာက မသိနားမလည္တဲ့သူေတြကို လိမ္ညာညႇက္ခ်တဲ့ ၁ သိန္းတန္ကို ၁ ေသာင္းတန္တယ္ ေျပာၿပီး မတန္တဆ အတိုးႏႈန္းနဲ႔ အတိုးလည္ပင္းနစ္ေအာင္လုပ္ ကြၽဲသိမ္း၊ ႏြားသိမ္း၊ သားသိမ္း၊ မယားသိမ္း တဲ့ အဂၤလိပ္ေခတ္က ခ်စ္တီး မဟုတ္ပါဘူး။ အေပါင္ဆိုင္ဆိုတာ ေရႊဆိုလည္း ေရႊေပါက္ေစ်း၊ အထည္အေဟာင္းဆိုလည္း အထည္အေဟာင္းေစ်း၊ အသစ္ဆိုလည္း အသစ္ေစ်း နဲ႔ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အတိုးႏႈန္းနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေခ်ာင္လည္မႈအတြက္ ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္း တစ္ခုလို႔ ျမင္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ဗုဒၶ အဆံုးအမနဲ႔ ညီေၾကာင္း ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ အဆံုးအမေၾကာင့္ ၾကားသိနားလည္ခြင့္ ရဖူးပါတယ္။
အေပါင္ဆိုင္မ်ားအေၾကာင္း သိရသေလာက္ ေရးသားလိုက္ျခင္းပါ။ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သူခိုးလမ္းျပ ျဖစ္မည္စိုး၍ မေဖာ္ျပပဲ ထိန္ခ်န္ခဲ့သည္ကို နားလည္ေပးၾကပါ။
အဝတ္အထည္မ်ား အတြက္ကေတာ့ ၁၀ တိုးပါ။ ပုဆိုး၊ ထမီ၊ ပုဆိုး+အက်ႌ၊ ထမီ+အက်ႌ၊ ပိတ္စ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္ မ်ားကို အေပါက္အၿပဲ မပါရင္ လက္ခံပါတယ္။ အက်ႌ ပဲ သီးသန္႔ေတာ့ လက္ခံေလ့ မရွိပါဘူး။ နယ္ဘက္ ေတာဘက္ေတြမွာေတာ့ ရွိေကာင္းရွိမွာပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ မရွိသေလာက္ရွားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေဖာက္သည္ထဲက တခါတေလ ယူလာေတာ့ အားနာၿပီး လက္ခံလိုက္ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ပုဆိုး၊ ထမီ တစ္ထည္ကို လက္ရွိေပါက္ေစ်းအရ အသစ္ဆိုရင္ ၁၂၀၀-၁၅၀၀ ေလာက္ ေပးၾကပါတယ္။ အေဟာင္းဆိုရင္ ၅၀၀-၇၀၀ ေလာက္ေပးပါတယ္။
အဝတ္အထည္မ်ား နည္းတူ ၁၀ တိုးနဲ႔ လက္ခံရတာက အိမ္သံုးပစၥည္းေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ထမင့္ခ်ိဳင့္၊ ထီးနဲ႔ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြ အဓိကေပါ့။ မီးပူ၊ ပန္ကာ၊ ထမင္းေပါင္းအိုး၊ ေရေႏြးအိုး စတာေတြနဲ႔ တျခား အိမ္သံုးပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေရႊသီးသန္႔ လက္ခံတဲ့ ဆိုင္ေတြက လြဲရင္ ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံၾကပါတယ္။ စက္ဘီးဆိုရင္ေတာ့ ၁၅ က်ပ္တိုး အျပင္ မွတ္ပံုတင္နဲ႔ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း ရဲစခန္းေထာက္ခံစာပါ လိုအပ္ပါတယ္။
အဝတ္အထည္နဲ႔ အိမ္သံုးပစၥည္းမ်ားကို လက္လုပ္လက္စား အေျခခံ လူတန္းစားအတြက္ အဓိကထားၿပီး ဝန္ေဆာင္မႈေပးပါတယ္။ ပုဆိုးတစ္ထည္ ထမီတစ္ခုေပါင္ၿပီး ရလာတဲ့ ၅၀၀၊ ၁၀၀၀ ေလးနဲ႔ အရင္းျပဳၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရတဲ့ ဘဝေတြ အတြက္ အေပါင္ဆိုင္ ဆိုတာ မရွိမျဖစ္ အားထားရာတစ္ခုပါပဲ။ တခါတေလ စားစရာမရွိလို႔ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေသာက္စရာမရွိလို႔ လာေပါင္ႏွံသူမ်ားကိုလည္း ကိုယ့္ေဖာက္သည္ပဲေလ ဆိုၿပီး အေပါက္အၿပဲမ်ားကို အရံႈးခံယူရတာမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။ ဒီလို အေျခခံလူတန္းစားမ်ား ကလည္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြးပဲ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ အေပါင္ဆိုင္ကို ဘူဇြာလို႔ ထင္ၾကတဲ့ အထဲမွာ ဒီလို အေျခခံလူတန္းစားေတြ သိပ္မေတြ႕ရလွဘူး။
အေပါင္ဆိုင္ကို ဘူဇြာစာရင္းသြင္းသူကေတာ့ သူလိုကိုယ္လို မရွိမရွား လူလတ္တမ္းစားထဲက မ်ားပါတယ္။ မုဒိတာ မပြားႏိုင္ၾကတဲ့ ဒီလိုလူေတြထဲကပဲ အေပါင္ဆိုင္ေတြရဲ႕ အဓိက စိန္ေခၚသူေတြ အျဖစ္ ေမြးဖြားလာပါတယ္။ ထပ္ထည္၊ ခံထည္၊ အုပ္ထည္ေတြ အျပင္ မ်က္လွည့္၊ လက္လွည့္ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ပစၥည္းလဲတာမ်ိဳးေတြ အျပင္ တျခားတျခား နည္းလမ္းမ်ားစြာနဲ႔ တိုက္ခိုက္ေလ့ရွိပါတယ္။ နည္းလမ္းမ်ားကိုေတာ့ သူခိုးလမ္းျပ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ခ်န္လွပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို လူမ်ိဳးေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာ တစ္လံုးေလာက္ကိုလဲ ေဆာင္ထားၾကပါတယ္။ အတုလာေပါင္တာကို သိလိုက္တာနဲ႔ လာေပါင္တဲ့သူကို ဓာတ္ပံုဖမ္းရိုက္ ထားလိုက္တာပါပဲ။ ရဲလက္မအပ္ရင္ေတာင္မွ ေနာက္ဆို မလာရဲေအာင္ ဆိုင္ခြဲေတြကိုပါ ဓာတ္ပံုေပးထားၾကပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ေသာ ရက္စက္တဲ့ ဆိုင္မ်ားဆိုရင္ေတာ့ အထဲကိုဝင္ၿပီး စခန္းကို ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး တခါတည္း ရဲလက္အပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ား ပစၥည္းလိုက္ေပါင္ေပးတဲ့သူမ်ား အေနနဲ႔ ဒါမ်ိဳးကိုလည္း သတိထားသင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္းမဟုတ္ေပမယ့္ အတုျဖစ္ေနရင္ အတုလာေပါင္သူရဲ႕ တာဝန္ပါ။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္သားသမီး၊ ေမာင္ႏွမထဲက ပိုင္ရွင္မသိေအာင္ ယူသံုးထားၿပီး အတု အစားထည့္ထားတာကို မသိပဲ အတုလာေပါင္မိတာမ်ိဳး ႀကံဳတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေပါင္ဆိုင္ကို လိမ္ဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ အတုနဲ႔ မိသားစု သို႔မဟုတ္ ပိုင္ရွင္ကို မသိရံု လိမ္ဖို႔လုပ္ထားတဲ့ အတုနဲ႔ ကြာပါတယ္။ မိသားစု သို႔မဟုတ္ ပိုင္ရွင္ကို လိမ္ခ်င္ရံု လုပ္ထားတဲ့ ေရႊထည္အတုက ေရႊရည္စိမ္ရံု သက္သက္ ျဖစ္ၿပီး အေပါင္ဆိုင္ကို လိမ္ဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ေရႊထည္အတုကေတာ့ ပန္းတိန္မွာ သီးသန္႔ လုပ္ထားတဲ့ ထပ္ထည္၊ ခံတည္၊ အုပ္ထည္ ေတြ အျပင္ အျခားေသာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းကို ကိုယ္တာယူလာတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ မအားလို႔ တဆင့္ခိုင္းလိုက္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ တစ္ခုရွိတာက အေပါင္ဆိုင္ထဲ ဝင္တာကို ရွက္စရာ တစ္ခုလို႔ ျမင္တတ္ၾကတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရႈတ္ေထြးမႈေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အေပါင္ဆိုင္ထဲ ဝင္တာ ရွက္စရာ မဟုတ္သလို၊ အေပါင္ဆိုင္ထဲ ဝင္တာကို ေလွာင္စရာ တစ္ခုအေနနဲ႔ မျမင္သင့္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
အနီးတဝိုက္မွာ မီးေရးထင္းေရးျဖစ္ၿပီ ဆိုရင္လည္း လူေတြက မီးၿငႇိမ္းဖို႔ထက္ ေရႊဆိုင္နဲ႔ အေပါင္ဆိုင္ကို ဝင္လုဖို႔ေလာက္ပဲ မ်က္ေစ့ က်တာပါ။ ဒီအတြက္လည္း ေယာက္်ားသား တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ဆိုင္မွာ ထားတတ္ၾကပါတယ္။ အေရးေဟ့ဆို အသံုးျပဳဖို႔ သံတုတ္ျဖစ္ျဖစ္ ဝါးရင္းတုတ္ျဖစ္ျဖစ္ကို လြယ္ကူတဲ့ ေနရာမွာ ေဆာင္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ေရႊထည္နဲ႔ ပိုက္ဆံထားတဲ့ အာမခံမီးခံေသတၱာကိုလည္း နံပါတ္လွည့္လိုက္ရံုနဲ႔ အလြယ္တကူ Lock က်သြားႏိုင္တာမ်ိဳးကိုပဲ သံုးၾကပါတယ္။ အျပင္လူ မသိႏိုင္တဲ့ အျခားေသာ ကာကြယ္ေရး နည္းပညာေတြကိုလည္း ထားရွိထားတတ္ၾကပါတယ္။
အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေႂကြးနဲ႔ မကင္းပါဘူး။ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ ေငြလိုတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာလည္း ရွိစၿမဲပါ။ ဆင္လည္း ဆင္ေတာင္၊ ဆိတ္လည္း ဆိတ္ေတာင္ နဲ႔ေတာ့ လိုေနၾကတာပါပဲ။ တစ္ခုရွိတာက မသိနားမလည္တဲ့သူေတြကို လိမ္ညာညႇက္ခ်တဲ့ ၁ သိန္းတန္ကို ၁ ေသာင္းတန္တယ္ ေျပာၿပီး မတန္တဆ အတိုးႏႈန္းနဲ႔ အတိုးလည္ပင္းနစ္ေအာင္လုပ္ ကြၽဲသိမ္း၊ ႏြားသိမ္း၊ သားသိမ္း၊ မယားသိမ္း တဲ့ အဂၤလိပ္ေခတ္က ခ်စ္တီး မဟုတ္ပါဘူး။ အေပါင္ဆိုင္ဆိုတာ ေရႊဆိုလည္း ေရႊေပါက္ေစ်း၊ အထည္အေဟာင္းဆိုလည္း အထည္အေဟာင္းေစ်း၊ အသစ္ဆိုလည္း အသစ္ေစ်း နဲ႔ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အတိုးႏႈန္းနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေခ်ာင္လည္မႈအတြက္ ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္း တစ္ခုလို႔ ျမင္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ဗုဒၶ အဆံုးအမနဲ႔ ညီေၾကာင္း ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ အဆံုးအမေၾကာင့္ ၾကားသိနားလည္ခြင့္ ရဖူးပါတယ္။
အေပါင္ဆိုင္မ်ားအေၾကာင္း သိရသေလာက္ ေရးသားလိုက္ျခင္းပါ။ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သူခိုးလမ္းျပ ျဖစ္မည္စိုး၍ မေဖာ္ျပပဲ ထိန္ခ်န္ခဲ့သည္ကို နားလည္ေပးၾကပါ။
အခ်ဥ္ေပါက္ ႏွလံုးသား
ေရေရာထားတဲ့ ကဗ်ာက်ဲက်ဲ ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး
ရင္ရွားထားတဲ့ အေတြးမြဲမြဲ ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး
မီးစင္ၾကည့္ကတဲ့ ဖဲခ်ပ္ခါးခါး ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး
ထို႔အတူ.....
ပုရြက္ဆိတ္ တက္ေတာ့မယ့္ သၾကားျဖဴး ဆြမ္းျဖဴေျခာက္ေျခာက္၊
ဝင္းဝါေနတဲ့ ၾကက္ဥျပဳတ္၊
ယမကာတစ္ခြက္နဲ႔ ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္တစ္ေခ်ာင္း၊
ငါရင္နာလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး
ဘံုေလာင္းတိုးရင္း စာႀကိဳးစား
အဲကြန္းသံုးရင္း အလံုးရွာ
ငါရင္နာလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး
ငိုခ်င္းနဲ႔ခ်က္မ မ်က္ရည္နဲ႔အသုဘ
ရက္မလည္ခင္ ခြဲတဲ့အေမြ
ငါရင္နာလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး
ထို႔အတူ.....
မီးမလာတဲ့ ေရခဲေသတၱာထဲက
ညႇီသို႔သို႔ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခု
ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး
ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ မ်က္ေစာင္းေတြ
ျဖဳတ္တပ်ိဳးပ်ိဳးနဲ႔ လက္ညိဳးေတြ
ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး
အျမတ္ႀကီးစားသတဲ့လား
မ်က္ရည္ နဲ႔ ဘုရားေဟာလြတ္ပါတယ္
မုဒိတာဆိုတာ ဘာလဲ
ငါမရွင္းျပခ်င္ေတာ့ဘူး
မအိုခင္ နာေသ
ငပိထုပ္ထဲက ကင္ဆာေတြ
လက္ဘက္သုတ္ထဲက ေရာဂါေတြ
ငါ့သမုဒၵရာကို မႏွစ္သိမ့္တတ္ေတာ့ဘူး
မအိုခင္ နာေသ
ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္က အျပာေရာင္ေတြ
ျငဳပ္သီးမႈန္႔ထဲက အနီေရာင္ေတြ
ငါအိပ္မက္ဆိုးက မႏိုးထႏိုင္ေတာ့ဘူး
ေကာ္ပီသီခ်င္း နဲ႔ ေကာ္ပီေခြ
လက္ညိဳးျခင္း ထိပ္တိုက္
ငါ့ဦးေႏွာက္ေတြ အေျခာက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး
ေရစီးေခ်ာင္းကို ဓားစာခံျပဳ
အႏုပညာနဲ႔ အဆဲတစ္ရာ
ငါမခန္႔မွန္းတတ္ေတာ့ဘူး
ကြန္ယက္ႀကီးကို တလြဲသံုး
ငါလုပ္တာ လူမသိဘူးဆိုတဲ့
ေခြး မစားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ
ငါ့အန္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းတတ္ေတာ့ဘူး
ထို႔အတူ.....
ဘာတစ္လံုးေဆာင္ အိုေတာင္ မဆင္းရဲ
ဘာကုန္ရင္ မအိုခင္ ဆင္းရဲ
အင္တာနက္ေပၚက ကိုဘာဘယ္
ေလထဲက မဘယ္ဘာ
ငါ့ဟာသေတြ မဆံုးေတာ့ဘူး
ဗီလိန္
ရင္ရွားထားတဲ့ အေတြးမြဲမြဲ ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး
မီးစင္ၾကည့္ကတဲ့ ဖဲခ်ပ္ခါးခါး ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး
ထို႔အတူ.....
ပုရြက္ဆိတ္ တက္ေတာ့မယ့္ သၾကားျဖဴး ဆြမ္းျဖဴေျခာက္ေျခာက္၊
ဝင္းဝါေနတဲ့ ၾကက္ဥျပဳတ္၊
ယမကာတစ္ခြက္နဲ႔ ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္တစ္ေခ်ာင္း၊
ငါရင္နာလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး
ဘံုေလာင္းတိုးရင္း စာႀကိဳးစား
အဲကြန္းသံုးရင္း အလံုးရွာ
ငါရင္နာလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး
ငိုခ်င္းနဲ႔ခ်က္မ မ်က္ရည္နဲ႔အသုဘ
ရက္မလည္ခင္ ခြဲတဲ့အေမြ
ငါရင္နာလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး
ထို႔အတူ.....
မီးမလာတဲ့ ေရခဲေသတၱာထဲက
ညႇီသို႔သို႔ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခု
ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး
ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ မ်က္ေစာင္းေတြ
ျဖဳတ္တပ်ိဳးပ်ိဳးနဲ႔ လက္ညိဳးေတြ
ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး
အျမတ္ႀကီးစားသတဲ့လား
မ်က္ရည္ နဲ႔ ဘုရားေဟာလြတ္ပါတယ္
မုဒိတာဆိုတာ ဘာလဲ
ငါမရွင္းျပခ်င္ေတာ့ဘူး
မအိုခင္ နာေသ
ငပိထုပ္ထဲက ကင္ဆာေတြ
လက္ဘက္သုတ္ထဲက ေရာဂါေတြ
ငါ့သမုဒၵရာကို မႏွစ္သိမ့္တတ္ေတာ့ဘူး
မအိုခင္ နာေသ
ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္က အျပာေရာင္ေတြ
ျငဳပ္သီးမႈန္႔ထဲက အနီေရာင္ေတြ
ငါအိပ္မက္ဆိုးက မႏိုးထႏိုင္ေတာ့ဘူး
ေကာ္ပီသီခ်င္း နဲ႔ ေကာ္ပီေခြ
လက္ညိဳးျခင္း ထိပ္တိုက္
ငါ့ဦးေႏွာက္ေတြ အေျခာက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး
ေရစီးေခ်ာင္းကို ဓားစာခံျပဳ
အႏုပညာနဲ႔ အဆဲတစ္ရာ
ငါမခန္႔မွန္းတတ္ေတာ့ဘူး
ကြန္ယက္ႀကီးကို တလြဲသံုး
ငါလုပ္တာ လူမသိဘူးဆိုတဲ့
ေခြး မစားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ
ငါ့အန္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းတတ္ေတာ့ဘူး
ထို႔အတူ.....
ဘာတစ္လံုးေဆာင္ အိုေတာင္ မဆင္းရဲ
ဘာကုန္ရင္ မအိုခင္ ဆင္းရဲ
အင္တာနက္ေပၚက ကိုဘာဘယ္
ေလထဲက မဘယ္ဘာ
ငါ့ဟာသေတြ မဆံုးေတာ့ဘူး
ဗီလိန္
သခင့္ပန္း
တဒဂၤ
ျမင္သမွ်
ဘဝင္မက်
ရင္တမမနဲ႔မို႔
သခင္တမ္းေသာ
ပန္း......
လြမ္းခ်င္ခ်င္
ႏြမ္းမခင္ ေမာ္ကာေတြး
ေႂကြလက္စ ငါ့အခ်စ္ကို
ေျမမစား မိုးမဖ်က္မီ
ေျခဖဝါးႏု ယုေနေစဖို႔
နင္းကာေလ ေျခပါေလာ့
ဗီလိန္
ျမင္သမွ်
ဘဝင္မက်
ရင္တမမနဲ႔မို႔
သခင္တမ္းေသာ
ပန္း......
လြမ္းခ်င္ခ်င္
ႏြမ္းမခင္ ေမာ္ကာေတြး
ေႂကြလက္စ ငါ့အခ်စ္ကို
ေျမမစား မိုးမဖ်က္မီ
ေျခဖဝါးႏု ယုေနေစဖို႔
နင္းကာေလ ေျခပါေလာ့
ဗီလိန္
Leave me alone
ဘဝထဲမွာ အရမ္းေမာေနလို႔ ဗီလိန္ရဲ႕အိပ္ရာကို ခဏေလာက္ ပစ္ထားပါမယ္။ အေဟာင္းေလးေတြ နဲ႔ ပဲ ဧည့္ဝတ္မေက်မႈကို ဖာေထးခ်င္ပါတယ္။ အရိမဒၵနပူရ သူရဲေကာင္း ကိုလည္း ဆက္လက္လို႔ မတင္ဆက္ႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္လည္း ဝမ္းနည္းမိပါတယ္။ အစကေတာ့ အတြဲ (၁) က ၿပီးကာနီးၿပီမို႔ အတြဲ (၁) ၿပီးမွ နားမလို႔ပါ။ အခုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္လက္ဖို႔ အင္အားမရွိေသးလို႔ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ ပံုမွန္ ျပန္လည္လည္ပတ္မယ္ဆိုတာေတာ့ မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။ အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဗီလိန္
ဗီလိန္
အရိမဒၵနပူရ သူရဲေကာင္း အပိုင္း (၇)
အရိမဒၵနပူရ သူရဲေကာင္း အပိုင္း (၇) ကို ဆက္လက္ အားေပးၾကပါ။
အဂၤါေန႔ နဲ႔ ေသာၾကာေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၁ နာရီခြဲ (စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ ၃နာရီ) မွာ ပံုမွန္ တင္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ အလ်င္မမီလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္မအားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြဲေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။
ဗီလိန္
အဂၤါေန႔ နဲ႔ ေသာၾကာေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၁ နာရီခြဲ (စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ ၃နာရီ) မွာ ပံုမွန္ တင္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ အလ်င္မမီလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္မအားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြဲေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။
ဗီလိန္
အရိမဒၵနပူရ သူရဲေကာင္း (အပိုင္း ၆)
အရိမဒၵနပူရ သူရဲေကာင္း အပိုင္း (၆) ကို ဆက္လက္ အားေပးၾကပါ။
အဂၤါေန႔ နဲ႔ ေသာၾကာေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၁ နာရီခြဲ (စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ ၃နာရီ) မွာ ပံုမွန္ တင္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ အလ်င္မမီလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္မအားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြဲေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။
ဗီလိန္
အဂၤါေန႔ နဲ႔ ေသာၾကာေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၁ နာရီခြဲ (စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ ၃နာရီ) မွာ ပံုမွန္ တင္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ အလ်င္မမီလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္မအားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြဲေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။
ဗီလိန္
အရိမဒၵနပူရ သူရဲေကာင္း (အပိုင္း ၅)
အရိမဒၵနပူရ သူရဲေကာင္း အပိုင္း (၅) ကို ဆက္လက္ အားေပးၾကပါ။
အဂၤါေန႔ နဲ႔ ေသာၾကာေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၁ နာရီခြဲ (စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ ၃နာရီ) မွာ ပံုမွန္ တင္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ အလ်င္မမီလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္မအားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြဲေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။
ဗီလိန္
အဂၤါေန႔ နဲ႔ ေသာၾကာေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၁ နာရီခြဲ (စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ ၃နာရီ) မွာ ပံုမွန္ တင္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ အလ်င္မမီလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္မအားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြဲေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။
ဗီလိန္
ပန္းေရးျပ စီးခ်င္း
ဆ႒မတန္းတုန္းက ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးအတြက္ ဆိုၿပီး ဆရာမက ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ေလးေတြကို ကိုယ္ထိုင္တဲ့ ထိုင္ခံုေနာက္မွာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ခ်ိတ္ထားၾကဖို႔ ႏိႈးေဆာ္ပါတယ္။ (အခုလိုႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ မသံုးရ ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမရွိဘူးေပါ့) အေမအေဖတို႔ကလည္း ကုန္စံုဆိုင္ေလးဆိုေတာ့ အိမ္မွာက ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ေတြက ေတာင္လိုရာလို ပံုေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၊ ဆရာမ စကားဆို သိပ္အေလးထားတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာမ ေျပာၿပီး တစ္ပတ္တိတိ ထိုင္ခံုမွာ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ မခ်ိတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဝမ္တိမ္ ေပးသည့္တိုင္ အဲဒီ့ေန႔က ေမ့က်န္ခဲ့ေသးသည္။ ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္ေတာ့မွ သတိရသြားေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး မုန္႔ေစ်းတန္းက မုန္႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ အႀကီးတစ္လံုးဝယ္လိုက္ပါတယ္။ ဇီးထုပ္ တစ္ထုပ္ကို ၅မူးေပးရတဲ့ေခတ္မွာ ၁ က်ပ္ဆိုတာ သိပ္ကိုေစ်းမ်ားပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကုန္ေနလို႔တဲ့ အေဟာင္းပဲ ရွိတယ္ဆိုလို႔ ဘာမွ မေျပာပဲ ၁က်ပ္တန္ အသစ္ေလးတစ္ရြက္ ထုတ္ေပးၿပီး ေက်ာင္းခန္းထဲ ျပန္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ထိုင္ခံုေနာက္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာထိုင္တဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ေက်ာင္းခန္းထဲကို ဝင္လာၿပီး သူ႔ေနရာမွာ သူထိုင္ပါတယ္။ ပထဝီစာအုပ္ကို ထုတ္လိုက္ၿပီး လက္က်န္ဇီးထုပ္ေလးကို တစ္ခ်က္ စုတ္ကာ ဇီးထုပ္ခြံကို သူ႔ရဲ႕ ထိုင္ခုံေနာက္ေက်ာမွာ ရွိတဲ့ အမိႈက္အိတ္ထဲ ထည့္ဖို႔လည္းလုပ္ေရာ........... သူ႔ အမိႈက္ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ မရွိတာေတြ႕သြားေတာ့ ေဒါသက ငယ္ထိပ္ကို တက္ေဆာင့္ၿပီး မ်က္ႏွာေတြ နီလာပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္ရင္း သူ႔မ်က္လံုး ဆံုးသြားတာက က်ေနာ့ ထိုင္ခံုေနာက္ေက်ာ။ ဝုန္းဒိုင္းဆို က်ေနာ့ခံုကို လာၿပီး ႂကြတ္ႂကြတ္ အိတ္ကို လာျဖဳတ္ပါတယ္။
“ဟဲ့.. နင္ဘာလုပ္တာလဲ။”
“ငါ့အိတ္ ငါျပန္ယူတာေပါ့။”
“ဘာကို နင့္အိတ္လဲ။ ခုနကမွ မုန္႔ေစ်းတန္းက ငါ ဝယ္လာတာ။”
“နင္ဝယ္လာတာဆို အသစ္ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ေပးဟာ... ”
က်ေနာ္လည္း သူ႔ကိုတြန္းခ်လုိက္ၿပီး
“ငါ့အိမ္မွာ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္မ်ား ရိုက္သတ္လို႔ မကုန္ဘူး။ နင့္ကိုေတာင္ ဖို႔သတ္လို႔ ရတယ္။ နားလည္လား။ နင့္အိတ္ ငါက ဘာကိစၥခိုးရမွာလဲ။”
က်ေနာ့အထင္ က်ေနာ္ တြန္းခ်လိုက္လို႔ သူ ငိုသြားမည္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ မငို။ ျပန္ထလာၿပီး
“နင္လိုအဆင့္ ဘိတ္ေခ်းေကာင္ေတြက မခိုးလို႔ ဘယ္သူ ခိုးမလဲဟဲ့...” ဆိုၿပီး က်ေနာ့ကို ျပန္တြန္းပါတယ္။
သူတင္ ကိုယ္တင္ တြန္းၾက ျပဳၾက ျဖစ္ေနတုန္း ဘယ္သူသြားတို႔မွန္းမသိလို႔ ဆရာမ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာမက ႏွစ္ေယာက္လံုးကို အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ မတ္တပ္ရပ္ေနဖုိ႔ အျပစ္ေပးပါတယ္။ ဆရာမ အျပစ္ေပးခံရမွာစိုးလို႔ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ေဟာင္းကို ေငြ ၁ က်ပ္ နဲ႔ ေပးဝယ္ၿပီးေတာ့မွ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ဒင္းေၾကာင့္ အျပစ္ေပးခံရတဲ့အတြက္ စတင္ခဲ့တဲ့ အညိႈးအေတးေတြဟာ က်ေနာ့ႏွလံုးသားကို လိႈက္စားလို႔ေနပါၿပီ။ တရားခံကို တရားခံမွန္းမသိ တရားလိုကို တရားလိုမွန္းမသိ။ သိေအာင္လည္းမလုပ္ပဲ ၂ ေယာက္လံုးကို အျပစ္ေပးတဲ့ ဆရာမကိုလည္း မုန္းတီးကာ က်ေနာ့ရဲ႕ အာစရိယ စာရင္းမွ ထုတ္ပယ္လိုက္ပါတယ္။ အစတည္းက ပညာမာန တက္ေနတဲ့ သူ႔ဘက္လည္း စာညံ့တဲ့ က်ေနာ္ကသာ တရားခံျဖစ္ရမယ္လို႔ ေသခ်ာေပါက္ စြပ္စြဲထားတဲ့ အတြက္ က်ေနာ့ေၾကာင့္ သူအျပစ္ေပးခံရတယ္ဆိုၿပီး အမုန္းေတြ တစတစ အျမစ္တြယ္လို႔ ေနလာပါေတာ့တယ္။ ပန္းေတာ့ပန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ...............
ငါလည္း မနမ္းပဲ
ငါ့လာစူးတဲ့ ပန္းေလးေရ႕
ငါ့ရင္က အမုန္းပန္းေတြ
မင္းအတြက္ ခူးေပးခ်င္တယ္
နမ္းမွာလားကြယ္......
အဲဒီ့အခ်ိန္က စလို႔ က်ေနာ္ လစ္ရင္ က်ေနာ့ကို ေဆာ္ပါတယ္။ သူလစ္ရင္ သူ႔ကို ေဆာ္ပါတယ္။ သူတို႔ေထာင္လိုက္လို႔ က်ေနာ္ ဒုကၡေရာက္တာေတြ အျပစ္ေပးခံရတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလို။ က်ေနာ္ ေခ်ာက္ခ်လို႔ သူဒုကၡေရာက္ရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၀ တန္း ေျဖၿပီးလို႔ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ သူက ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ သခ်ၤာေလးတစ္ဘာသာနဲ႔ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္။ ေရစက္က ဘယ္ေလာက္ပါတယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ေအာင္စာရင္း ဖတ္ေတာ့ သူနဲ႔ က်ေနာ္ဆံုျပန္တယ္။ ခႏိုးခနဲ႔ နဲ႔ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္သြားလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္စာရင္းေတြနဲ႔ ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတုန္း က်ေနာ့ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္မနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အစ္ကိုလတ္တို႔ အဲဒီ့ေန႔မွာပဲ ခိုးေျပးၾကပါေလေရာ။ က်ေနာ္ကလည္း ဘယ္ရမလဲ။ စီးေတာ္ျမင္း ဒီတီ ဒို အစုတ္ကို စြဲၿပီး သူ႔အိမ္သြားၿပီး ရန္ရွာတာေပါ့။ ကတ္ကတ္လန္ေအာင္မွ ရန္ေတြ႕လိုက္ၾကတာ။ ပြဲကို ဆူပါေလေရာ။ အမွန္ေတာ့ သူ႔အစ္ကိုက ဒီေလာက္လည္း မဆိုးလွပါဘူး။ သူ႔ကို အျမင္ကတ္လို႔ကို ကြိဳင္သြားရွာတာ။
ကဲ... ေသာက္ျမင္ ကပ္စရာေကာင္းတဲ့ ပန္းကေလးေရ႕
ဒီကမၻာမွာ ငါရွိေနသ၍
ရာသီေတြကုန္ ျပကၡဒိန္ေတြေဟာင္း
မေျပာင္းလဲပဲ တည္ၿမဲဖို႔
ေသခ်ာတာတစ္ခုက
နင္ဟာငါ့ရဲ႕ ထာဝရရန္သူပါ။
ေနာက္ေတာ့ သူလည္း မေကြးမွာ ေဆးေက်ာင္းသြားတက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ရန္ကုန္မွာ ႀကံဳရာက်ပန္း က်င္လည္က်က္စားရင္း အစ္မတို႔လင္မယားဆီကေန တခ်က္တခ်က္ သူ႔အေၾကာင္း ၾကားရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီက သတင္းထူးတခု ၾကားလိုက္ရတာက ေဆးသမားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲေနတယ္ဆိုတာပဲ။ က်ေနာ္ပဲ နားၾကားလြဲသလားလို႔ ျပန္ေမးၾကည့္တယ္။ ေဆးေက်ာင္းသားနဲ႔လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးသမားနဲ႔တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာလို႔။ က်ေနာ္ႀကိတ္ၿပီး ဝမ္းသာေနမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သတင္းေတြ ဆက္ၾကားေနရတာက ဒီဘားထိၿပီး ေက်ာင္းနားသြားတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သတင္းအစအန မၾကားရေတာ့။ အစ္မလင္မယားကလည္း ရပ္ေဝးကို ထြက္သြားၾကၿပီမို႔ လံုးဝ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ကို ပါးစပ္က ထုတ္ေမးဖို႔လည္း ဆႏၵမရွိဘူးေလ။
မုန္းတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့
ငါမုန္းခဲ့တဲ့ ပန္းကေလးေရ
ငါၿပံဳးဖို႔ မင္းမ်က္ရည္နဲ႔
ငါေပ်ာ္ဖို႔ မင္းဒုကၡေလးေတြ
ငါ့အနားမွာ ဖူးပြင့္ေပးပါဦးလားကြယ္
ကိုရြာသား ေရးခိုင္းတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ အေၾကာင္းပါ။
ဗီလိန္
သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာထိုင္တဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ေက်ာင္းခန္းထဲကို ဝင္လာၿပီး သူ႔ေနရာမွာ သူထိုင္ပါတယ္။ ပထဝီစာအုပ္ကို ထုတ္လိုက္ၿပီး လက္က်န္ဇီးထုပ္ေလးကို တစ္ခ်က္ စုတ္ကာ ဇီးထုပ္ခြံကို သူ႔ရဲ႕ ထိုင္ခုံေနာက္ေက်ာမွာ ရွိတဲ့ အမိႈက္အိတ္ထဲ ထည့္ဖို႔လည္းလုပ္ေရာ........... သူ႔ အမိႈက္ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ မရွိတာေတြ႕သြားေတာ့ ေဒါသက ငယ္ထိပ္ကို တက္ေဆာင့္ၿပီး မ်က္ႏွာေတြ နီလာပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္ရင္း သူ႔မ်က္လံုး ဆံုးသြားတာက က်ေနာ့ ထိုင္ခံုေနာက္ေက်ာ။ ဝုန္းဒိုင္းဆို က်ေနာ့ခံုကို လာၿပီး ႂကြတ္ႂကြတ္ အိတ္ကို လာျဖဳတ္ပါတယ္။
“ဟဲ့.. နင္ဘာလုပ္တာလဲ။”
“ငါ့အိတ္ ငါျပန္ယူတာေပါ့။”
“ဘာကို နင့္အိတ္လဲ။ ခုနကမွ မုန္႔ေစ်းတန္းက ငါ ဝယ္လာတာ။”
“နင္ဝယ္လာတာဆို အသစ္ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ေပးဟာ... ”
က်ေနာ္လည္း သူ႔ကိုတြန္းခ်လုိက္ၿပီး
“ငါ့အိမ္မွာ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္မ်ား ရိုက္သတ္လို႔ မကုန္ဘူး။ နင့္ကိုေတာင္ ဖို႔သတ္လို႔ ရတယ္။ နားလည္လား။ နင့္အိတ္ ငါက ဘာကိစၥခိုးရမွာလဲ။”
က်ေနာ့အထင္ က်ေနာ္ တြန္းခ်လိုက္လို႔ သူ ငိုသြားမည္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ မငို။ ျပန္ထလာၿပီး
“နင္လိုအဆင့္ ဘိတ္ေခ်းေကာင္ေတြက မခိုးလို႔ ဘယ္သူ ခိုးမလဲဟဲ့...” ဆိုၿပီး က်ေနာ့ကို ျပန္တြန္းပါတယ္။
သူတင္ ကိုယ္တင္ တြန္းၾက ျပဳၾက ျဖစ္ေနတုန္း ဘယ္သူသြားတို႔မွန္းမသိလို႔ ဆရာမ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာမက ႏွစ္ေယာက္လံုးကို အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ မတ္တပ္ရပ္ေနဖုိ႔ အျပစ္ေပးပါတယ္။ ဆရာမ အျပစ္ေပးခံရမွာစိုးလို႔ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ေဟာင္းကို ေငြ ၁ က်ပ္ နဲ႔ ေပးဝယ္ၿပီးေတာ့မွ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ဒင္းေၾကာင့္ အျပစ္ေပးခံရတဲ့အတြက္ စတင္ခဲ့တဲ့ အညိႈးအေတးေတြဟာ က်ေနာ့ႏွလံုးသားကို လိႈက္စားလို႔ေနပါၿပီ။ တရားခံကို တရားခံမွန္းမသိ တရားလိုကို တရားလိုမွန္းမသိ။ သိေအာင္လည္းမလုပ္ပဲ ၂ ေယာက္လံုးကို အျပစ္ေပးတဲ့ ဆရာမကိုလည္း မုန္းတီးကာ က်ေနာ့ရဲ႕ အာစရိယ စာရင္းမွ ထုတ္ပယ္လိုက္ပါတယ္။ အစတည္းက ပညာမာန တက္ေနတဲ့ သူ႔ဘက္လည္း စာညံ့တဲ့ က်ေနာ္ကသာ တရားခံျဖစ္ရမယ္လို႔ ေသခ်ာေပါက္ စြပ္စြဲထားတဲ့ အတြက္ က်ေနာ့ေၾကာင့္ သူအျပစ္ေပးခံရတယ္ဆိုၿပီး အမုန္းေတြ တစတစ အျမစ္တြယ္လို႔ ေနလာပါေတာ့တယ္။ ပန္းေတာ့ပန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ...............
ငါလည္း မနမ္းပဲ
ငါ့လာစူးတဲ့ ပန္းေလးေရ႕
ငါ့ရင္က အမုန္းပန္းေတြ
မင္းအတြက္ ခူးေပးခ်င္တယ္
နမ္းမွာလားကြယ္......
အဲဒီ့အခ်ိန္က စလို႔ က်ေနာ္ လစ္ရင္ က်ေနာ့ကို ေဆာ္ပါတယ္။ သူလစ္ရင္ သူ႔ကို ေဆာ္ပါတယ္။ သူတို႔ေထာင္လိုက္လို႔ က်ေနာ္ ဒုကၡေရာက္တာေတြ အျပစ္ေပးခံရတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလို။ က်ေနာ္ ေခ်ာက္ခ်လို႔ သူဒုကၡေရာက္ရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၀ တန္း ေျဖၿပီးလို႔ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ သူက ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ သခ်ၤာေလးတစ္ဘာသာနဲ႔ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္။ ေရစက္က ဘယ္ေလာက္ပါတယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ေအာင္စာရင္း ဖတ္ေတာ့ သူနဲ႔ က်ေနာ္ဆံုျပန္တယ္။ ခႏိုးခနဲ႔ နဲ႔ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္သြားလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္စာရင္းေတြနဲ႔ ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတုန္း က်ေနာ့ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္မနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အစ္ကိုလတ္တို႔ အဲဒီ့ေန႔မွာပဲ ခိုးေျပးၾကပါေလေရာ။ က်ေနာ္ကလည္း ဘယ္ရမလဲ။ စီးေတာ္ျမင္း ဒီတီ ဒို အစုတ္ကို စြဲၿပီး သူ႔အိမ္သြားၿပီး ရန္ရွာတာေပါ့။ ကတ္ကတ္လန္ေအာင္မွ ရန္ေတြ႕လိုက္ၾကတာ။ ပြဲကို ဆူပါေလေရာ။ အမွန္ေတာ့ သူ႔အစ္ကိုက ဒီေလာက္လည္း မဆိုးလွပါဘူး။ သူ႔ကို အျမင္ကတ္လို႔ကို ကြိဳင္သြားရွာတာ။
ကဲ... ေသာက္ျမင္ ကပ္စရာေကာင္းတဲ့ ပန္းကေလးေရ႕
ဒီကမၻာမွာ ငါရွိေနသ၍
ရာသီေတြကုန္ ျပကၡဒိန္ေတြေဟာင္း
မေျပာင္းလဲပဲ တည္ၿမဲဖို႔
ေသခ်ာတာတစ္ခုက
နင္ဟာငါ့ရဲ႕ ထာဝရရန္သူပါ။
ေနာက္ေတာ့ သူလည္း မေကြးမွာ ေဆးေက်ာင္းသြားတက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ရန္ကုန္မွာ ႀကံဳရာက်ပန္း က်င္လည္က်က္စားရင္း အစ္မတို႔လင္မယားဆီကေန တခ်က္တခ်က္ သူ႔အေၾကာင္း ၾကားရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီက သတင္းထူးတခု ၾကားလိုက္ရတာက ေဆးသမားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲေနတယ္ဆိုတာပဲ။ က်ေနာ္ပဲ နားၾကားလြဲသလားလို႔ ျပန္ေမးၾကည့္တယ္။ ေဆးေက်ာင္းသားနဲ႔လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးသမားနဲ႔တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာလို႔။ က်ေနာ္ႀကိတ္ၿပီး ဝမ္းသာေနမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သတင္းေတြ ဆက္ၾကားေနရတာက ဒီဘားထိၿပီး ေက်ာင္းနားသြားတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သတင္းအစအန မၾကားရေတာ့။ အစ္မလင္မယားကလည္း ရပ္ေဝးကို ထြက္သြားၾကၿပီမို႔ လံုးဝ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ကို ပါးစပ္က ထုတ္ေမးဖို႔လည္း ဆႏၵမရွိဘူးေလ။
မုန္းတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့
ငါမုန္းခဲ့တဲ့ ပန္းကေလးေရ
ငါၿပံဳးဖို႔ မင္းမ်က္ရည္နဲ႔
ငါေပ်ာ္ဖို႔ မင္းဒုကၡေလးေတြ
ငါ့အနားမွာ ဖူးပြင့္ေပးပါဦးလားကြယ္
ကိုရြာသား ေရးခိုင္းတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ အေၾကာင္းပါ။
ဗီလိန္
Subscribe to:
Posts (Atom)
