ရံုးဆင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သား ေစ်းကျဖတ္ၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။ ေစ်းတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ Singapore Pools ဆိုတဲ့ စာလံုးႀကီးတပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကိုျမင္တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး တန္းစီေနတဲ့ လူေတြရဲေနာက္ဆံုးမွာ ဝင္ၿပီး တန္းစီလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေရွ႕ကတန္းစီတဲ့ လူေတြကုန္လို႔ က်ေနာ္တို႔ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ Sweep လို႔ေျပာၿပီး လက္ညႇိဳး ၂ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္ပါတယ္။ Sweep ဆိုတာ စင္ကာပူထီ ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမွာ က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းကို ေမးလိုက္မိတယ္။ မင္းထီေပါက္ရင္ အရင္ဆံုး ဘာအတြက္သံုးမွာလဲ ေပါ့။ သူကလည္း သာမာန္ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ အရင္ဆံုး ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး ဘုရားတည္မည္တဲ့။ က်ေနာ္က ဆက္ေမးတယ္။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ဆိုေတာ့ ဘုရားဒကာ ျဖစ္ခ်င္လို႔၊ ေနာက္တစ္ခုက ငါတည္တဲ့ ဘုရားမ်ား သူမ်ားေတြ ကိုးကြယ္ၿပီး ကုသိုလ္၊ ဘာဝနာ ပြားမ်ားေစဖို႔တဲ့။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ပဲေနာ္။ သာဓု ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ တစ္ခုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ေစတီဘုရားေတြေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး ဆြမ္းနပ္မမွန္တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ကိုရင္ငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေလမလဲလို႔။ မ်ားျပားလွတဲ့ ဝိနည္းေပါင္းမ်ားစြာကို ထိန္းသိမ္းၿပီး သာသနာေတာ္ကို ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ၊ သီလရွင္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာေလးေတြ ကိုရင္ငယ္ေတြ စတဲ့ ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဆြမ္းတစ္နပ္အတြက္ အေတာ့ကို ရုန္းကန္ေနၾကရတယ္ မဟုတ္ေပမယ္။ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း တခ်ိဳ႕ဆို သူေတာင္းစားနဲ႔ေတာင္ အယွဥ္ခံရေသးတယ္။ စာသင္တိုက္ေတြ ဆိုရင္လည္း ဆြမ္းအတြက္ အေတာ္ေလး ရုန္းကန္ေနၾကရပါတယ္။ က်ေနာ္တစ္ခါက ေရးဖူးတဲ့ မနက္ခင္းဘံုေလာင္းတစ္ခု မွာလို ဘံုေလာင္းေတြကို အားကိုးေနရပါတယ္။
စာသင္သားေတြဆို ပိုဆိုးပါတယ္။ စာအုပ္ဖိုး ေဘာပင္ဖိုးက စလို႔ အရာရာ လိုအပ္ေနၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေဟာတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ကိုရင္ ဘာလိုလဲ ကိုယ္ေတာ္ ဘာလိုလဲ မေမးပါနဲ႔။ အကုန္လိုပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ အကုန္လိုပါတယ္။ ဝိနည္းနဲ႔ အညီဆိုရင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြက ဘာလိုတယ္၊ ညာလိုတယ္ ဆိုၿပီး အလႉမခံရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဝိနည္းကို အေတာ္အတန္ ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ရဟန္းေတြက ႏႈတ္က ထုတ္ၿပီး အလႉခံမွာမဟုတ္လို႔ ဒကာေတြအေနနဲ႔ ဘာလိုအပ္သလဲ မေမးရပါဘူး လို႔ ဆရာေတာ္က ဆံုးမထားပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အလႉဒါန ရက္ေရာတာ ျမန္မာတိုင္းသိပါတယ္။ လႉလည္းလႉေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ဆြမ္းအတြက္ ရုန္းကန္ေနၾကရပါသလဲ။ ေစတီေတြလည္း ေပါပါတယ္။ ကမာၻမွာ ေစတီေတာ္ အမ်ားဆံုးတိုင္းျပည္ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ မွတပါး အျခားမရွိပါ။
ဘုရားဒကာျဖစ္ခ်င္လို႔ ေစတီတည္တယ္။ ဘုရားမွာ ကဗ်ည္းထိုးခ်င္လို႔ ေစတီတည္တယ္။ သာသနာျပဳခဲ့တဲ့ မွတ္တိုင္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေစတီတည္တယ္။ မွန္ပါတယ္။ ေကာင္းေသာ သာသနာျပဳ အမႈကိစၥပါ။ မွားတယ္လို႔ မဆိုလိုပါ။ သုိ႔ေသာ္ သာသနာသည္ အေဆာက္အဦး မဟုတ္ပါ။ ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္ရံုနဲ႔ သာသနာ မခိုင္ၿမဲႏိုင္ပါဘူး။
ဥပမာတစ္ခုေပး၍ ေျပာခ်င္ပါသည္။ ႏိႈင္းေကာင္းသည္ မေကာင္းဘူးကေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ စာဖတ္သူကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေစခ်င္၍သာ ဥပမာေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သာသနာေတာ္ကို ေရႊနန္းေတာ္ တစ္ခုဟု ယူဆပါစို႔။ ေစတီ ပုထိုးေတြဟာ နန္းေဆာင္ နန္းေတာ္ေတြသာျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ပဋိယတၱိ စာသင္တိုက္ေတြဟာ သာသနာေတာ္အတြက္ ၿမိဳ႕တံတိုင္းေတြပါ။ အခုအခ်ိန္အခါမွာ သာသနာေတာ္ဟာ ရန္သူေတြ ဝိုင္းေနတဲ့ ေရႊနန္းေတာ္တစ္ခုပမာ အဘက္ဘက္က ထိုးႏွက္ခံေနရပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ေတြကလည္း စစ္သူႀကီးေတြပမာ ေသြးအံမတတ္ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေနၾကသလို၊ ကမၼ႒ာနစရိယ ကမၼ႒ာန္းျပ ဆရာေတာ္ေတြကလည္း မႉးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ သာသနာေရးကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ အခုလိုအခ်ိန္မွာမွ ဒီၿမိဳ႕ရိုးေတြကို ခိုင္ေအာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္၊ သာသနာ့ရဲေဘာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို လက္နက္ရိကၡာျဖစ္တဲ့ ရွင္ေလးပါး (ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး) နဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ နန္းေတာ္ နန္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေစတီပုထိုးေတြကိုလည္း ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက ႏိုင္လိမ့္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ႀကီး အဓြန္႔ရွည္ဖို႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ေထာက္ပံ့ၾကေပးေစခ်င္ပါသည္။ ဘယ္ဆရာေတာ္က ငါ့ဆရာေတာ္၊ ငါတို႔က ဘာဂိုဏ္း၊ ငါတို႔ဆရာက ဒီလိုေျပာတာ လို႔မသတ္မွတ္ပဲ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဘုရားတည္တာမဟုတ္ဘဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ ရတနာသံုးပါးကိန္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၿပီး သာသနာ့ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ၿမိဳ႕ရိုးတံတိုင္းေတြျဖစ္တဲ့ ပဋိယတၱိ စာသင္တိုက္ေတြနဲ႔ သာသနာ့စစ္သည္ေတာ္ေတြျဖစ္တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ေထာက္ပံ့လႉဒါန္းၿပီး ပဋိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိ၊ ပဋိေဝဒ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
*က်ေနာ့အျမင္သက္သက္ မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ မွားယြင္းမႈတစံုတရာ ရွိခဲ့ပါက ေထာက္ျပေဝဖန္ အႀကံေပးႏိုင္ပါသည္။*
ဗီလိန္
ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမွာ က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းကို ေမးလိုက္မိတယ္။ မင္းထီေပါက္ရင္ အရင္ဆံုး ဘာအတြက္သံုးမွာလဲ ေပါ့။ သူကလည္း သာမာန္ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ အရင္ဆံုး ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး ဘုရားတည္မည္တဲ့။ က်ေနာ္က ဆက္ေမးတယ္။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ဆိုေတာ့ ဘုရားဒကာ ျဖစ္ခ်င္လို႔၊ ေနာက္တစ္ခုက ငါတည္တဲ့ ဘုရားမ်ား သူမ်ားေတြ ကိုးကြယ္ၿပီး ကုသိုလ္၊ ဘာဝနာ ပြားမ်ားေစဖို႔တဲ့။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ပဲေနာ္။ သာဓု ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ တစ္ခုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ေစတီဘုရားေတြေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး ဆြမ္းနပ္မမွန္တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ကိုရင္ငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေလမလဲလို႔။ မ်ားျပားလွတဲ့ ဝိနည္းေပါင္းမ်ားစြာကို ထိန္းသိမ္းၿပီး သာသနာေတာ္ကို ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ၊ သီလရွင္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာေလးေတြ ကိုရင္ငယ္ေတြ စတဲ့ ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဆြမ္းတစ္နပ္အတြက္ အေတာ့ကို ရုန္းကန္ေနၾကရတယ္ မဟုတ္ေပမယ္။ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း တခ်ိဳ႕ဆို သူေတာင္းစားနဲ႔ေတာင္ အယွဥ္ခံရေသးတယ္။ စာသင္တိုက္ေတြ ဆိုရင္လည္း ဆြမ္းအတြက္ အေတာ္ေလး ရုန္းကန္ေနၾကရပါတယ္။ က်ေနာ္တစ္ခါက ေရးဖူးတဲ့ မနက္ခင္းဘံုေလာင္းတစ္ခု မွာလို ဘံုေလာင္းေတြကို အားကိုးေနရပါတယ္။
စာသင္သားေတြဆို ပိုဆိုးပါတယ္။ စာအုပ္ဖိုး ေဘာပင္ဖိုးက စလို႔ အရာရာ လိုအပ္ေနၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေဟာတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ကိုရင္ ဘာလိုလဲ ကိုယ္ေတာ္ ဘာလိုလဲ မေမးပါနဲ႔။ အကုန္လိုပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ အကုန္လိုပါတယ္။ ဝိနည္းနဲ႔ အညီဆိုရင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြက ဘာလိုတယ္၊ ညာလိုတယ္ ဆိုၿပီး အလႉမခံရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဝိနည္းကို အေတာ္အတန္ ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ရဟန္းေတြက ႏႈတ္က ထုတ္ၿပီး အလႉခံမွာမဟုတ္လို႔ ဒကာေတြအေနနဲ႔ ဘာလိုအပ္သလဲ မေမးရပါဘူး လို႔ ဆရာေတာ္က ဆံုးမထားပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အလႉဒါန ရက္ေရာတာ ျမန္မာတိုင္းသိပါတယ္။ လႉလည္းလႉေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ဆြမ္းအတြက္ ရုန္းကန္ေနၾကရပါသလဲ။ ေစတီေတြလည္း ေပါပါတယ္။ ကမာၻမွာ ေစတီေတာ္ အမ်ားဆံုးတိုင္းျပည္ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ မွတပါး အျခားမရွိပါ။
ဘုရားဒကာျဖစ္ခ်င္လို႔ ေစတီတည္တယ္။ ဘုရားမွာ ကဗ်ည္းထိုးခ်င္လို႔ ေစတီတည္တယ္။ သာသနာျပဳခဲ့တဲ့ မွတ္တိုင္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေစတီတည္တယ္။ မွန္ပါတယ္။ ေကာင္းေသာ သာသနာျပဳ အမႈကိစၥပါ။ မွားတယ္လို႔ မဆိုလိုပါ။ သုိ႔ေသာ္ သာသနာသည္ အေဆာက္အဦး မဟုတ္ပါ။ ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္ရံုနဲ႔ သာသနာ မခိုင္ၿမဲႏိုင္ပါဘူး။
ဥပမာတစ္ခုေပး၍ ေျပာခ်င္ပါသည္။ ႏိႈင္းေကာင္းသည္ မေကာင္းဘူးကေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ စာဖတ္သူကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေစခ်င္၍သာ ဥပမာေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သာသနာေတာ္ကို ေရႊနန္းေတာ္ တစ္ခုဟု ယူဆပါစို႔။ ေစတီ ပုထိုးေတြဟာ နန္းေဆာင္ နန္းေတာ္ေတြသာျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ပဋိယတၱိ စာသင္တိုက္ေတြဟာ သာသနာေတာ္အတြက္ ၿမိဳ႕တံတိုင္းေတြပါ။ အခုအခ်ိန္အခါမွာ သာသနာေတာ္ဟာ ရန္သူေတြ ဝိုင္းေနတဲ့ ေရႊနန္းေတာ္တစ္ခုပမာ အဘက္ဘက္က ထိုးႏွက္ခံေနရပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ေတြကလည္း စစ္သူႀကီးေတြပမာ ေသြးအံမတတ္ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေနၾကသလို၊ ကမၼ႒ာနစရိယ ကမၼ႒ာန္းျပ ဆရာေတာ္ေတြကလည္း မႉးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ သာသနာေရးကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ အခုလိုအခ်ိန္မွာမွ ဒီၿမိဳ႕ရိုးေတြကို ခိုင္ေအာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္၊ သာသနာ့ရဲေဘာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို လက္နက္ရိကၡာျဖစ္တဲ့ ရွင္ေလးပါး (ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး) နဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ နန္းေတာ္ နန္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေစတီပုထိုးေတြကိုလည္း ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက ႏိုင္လိမ့္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ႀကီး အဓြန္႔ရွည္ဖို႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ေထာက္ပံ့ၾကေပးေစခ်င္ပါသည္။ ဘယ္ဆရာေတာ္က ငါ့ဆရာေတာ္၊ ငါတို႔က ဘာဂိုဏ္း၊ ငါတို႔ဆရာက ဒီလိုေျပာတာ လို႔မသတ္မွတ္ပဲ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဘုရားတည္တာမဟုတ္ဘဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ ရတနာသံုးပါးကိန္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၿပီး သာသနာ့ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ၿမိဳ႕ရိုးတံတိုင္းေတြျဖစ္တဲ့ ပဋိယတၱိ စာသင္တိုက္ေတြနဲ႔ သာသနာ့စစ္သည္ေတာ္ေတြျဖစ္တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ေထာက္ပံ့လႉဒါန္းၿပီး ပဋိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိ၊ ပဋိေဝဒ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
*က်ေနာ့အျမင္သက္သက္ မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ မွားယြင္းမႈတစံုတရာ ရွိခဲ့ပါက ေထာက္ျပေဝဖန္ အႀကံေပးႏိုင္ပါသည္။*
ဗီလိန္
13 comments:
ကုိဗီလိန္ေရ
မွန္လုိက္တာဗ်ာ။
တစ္ခ်ဳိ႔က လွဴတယ္ ဆုိတာ ဂုဏ္ေနာက္ကုိ လုိက္ေနေတာ့ တကယ္ေရာက္ရမည့္ လွဴရမည့္ေနရာေတြ မေရာက္ေတာ့ဘူး။
ညီေလး ေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္...
ဘာသာ သာသနာကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႕က ဗုဒၶဘာသာဝင္ အားလံုးမွာ တာဝန္ရွိပါတယ္..
သာသနာေတာ္ တည္တံ့ျပန္႕ပြားသန္႕ရွင္းေအာင္ လိုအပ္တဲ့ လွဴဒါန္းမွဴေတြ အေထာက္အပံ့ေတြ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ လုပ္ေပးဖို႕ လိုပါတယ္..
ဘုရားတည္ဖို႕လိုသလို စာသင္တိုက္ေတြ သံဃာေတာ္ေတြကို လွဴဒါန္းေနဖို႕လည္း အေရးၾကီးပါတယ္..
ေထာက္ျပေပးတဲ့ ညီေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားပါတယ္။
ႏွလံုးသားထဲမွာ ရတနာသံုးပါးကိန္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၿပီး သာသနာ့ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ -------
လူငယ္ေပမယ္႔ ေလးစားဖြယ္ သာသနာအက်ိဳးကို နား
လည္ေပစြ-- ေမာင္ငယ္ဗီလိန္ေလး---
အလြန္မြန္ ျမတ္သည့္ စိတ္ဓါတ္ေပပဲ---
သာဓုေခၚသြားပါတယ္---
ေလးစားပါတယ္ ညီငယ္ ၊၊ ဒီတစ္ပတ္ စေနက အကုိ.အတြက္ အမ်ားၾကီး အက်ိဳး ရွိသြားျပီ၊၊ သာဓု ၅ ခါေခၚ လုိက္ ရတယ္ ၊၊ ညီ.အတြက္ က ၃ ခါ ၊၊ အိမ္က သူငယ္ခ်င္း အတြက္က ၂ ခါ ၊၊ စင္ကာပူ ေရာက္တာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ ဒီေန.မွ Topayoh ေက်ာင္းကိုေရာက္ တယ္တဲ. ၊၊ ညီနဲ.လည္းသိတယ္ ဘယ္သူလဲ သိခ်င္ရင္ ဖုန္းသာဆက္ေမးလိုက္ ............
သယ္ရင္း မင္းေျပာတာမွန္တယ္
မရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ သြားလႈရင္ ပုိေကာင္းတာေပါ့
သိပ္မွန္တာပဲ ေမာင္ေလးေရ... အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ဥပမာနဲ႔ ရွင္းျပ ေထာက္ျပ ေပးသြားတာ အရမ္းတန္ဖိုးရွိပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ေလး ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ပိုေလးစားသြားမိတယ္ ေမာင္ေလးဗီလိန္ေရ...
ကြ်န္ေတာ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားဆိုေတာ႕ ဒါေတြ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။ လူေတြက လွဴေတာ႕မယ္ဆိုတာနဲ႕ သူတို႕အတြက္ အက်ိဳးအၿမတ္အမ်ားဆံုးေပးႏိုင္မယ္ ထင္တဲ႕ လွဴနည္းေတြကိုပဲ ေရြးေလ႕ရွိတယ္ဗ်။ ပုဂၢိဳဟ္ေတြကို အဆင္႕လိုက္စီလိုက္ရင္လဲ ဘုရားၿပီးမွ ရဟန္းလာတာေလဗ်ာ။ လူေတြကို လွဴဖို႕ဆို ေနာက္ဆံုးမွ စဥ္းစားၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႕ လူေတြကို လွဴေစခ်င္တယ္။ သူတို႕သီလေစာင္႕ႏိုင္ဖို႕ အူမေတြေတာင္႕ဖို႕လိုတယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘုန္းၾကီးေတြကို ေမးၾကည္႕ေတာ႕ တၿခားဘာသာေတြက ဒီလိုနည္းနဲ႕ပဲ ေတာင္တန္းေဒသေတြနဲ႕ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားက လူမ်ိဳးေတြ အစုလိုက္အၿပဳံလိုက္ သိမ္းသြင္းခဲ႕ၾကတယ္လို႕ ၿပန္ေၿပာၾကတယ္ခင္ဗ်။ မယံုရင္ ေနာက္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာရင္ ေၿပာင္းလဲသြားမယ္႕ ဧရာဝတီတိုင္းကိုသာ ေစာင္႕ၾကည္႕ၾကပါေတာ႕။
ကို ဖိုး သၾကၤန္ ရဲ႕ အေတြး အေခၚ ကို ေထာက္ ခံ အား ေပး ပါတယ္ ။ ေစာင္႕ ၾကည္ ႕ ဆိုတာ ထက္ ဘာေတြ လို အပ္ ေနတယ္ ဆို တာ ေတြ ကို ဆက္လက္ ေဆြး ေႏြး သင္႕ တယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္။
ကိုဖိုးသႀကၤန္ေျပာတာမွန္ေပမယ့္ ဧရာဝတီတိုင္းက အဲဒီေလာက္ထိေတာ့ ဆိုးမယ္မထင္ပါဘူး။ အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ လႉတာေတြ အမ်ားအျပားရွိေနေပမယ့္ သာသနာ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြလည္း လုပ္ေနတာမနည္းပါဘူး။ အက်ိဳးအျမတ္ရဖို႔လႉတဲ့သူေတြကေတာ့ ဒီထက္ေလွ်ာ့ခ်သင့္တာ အမွန္ပဲေလ။
ေလးစားပါတယ္ ကုိဗီလိန္
ေအးဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာတာ နည္းနည္းအစြန္းေရာက္သြားတယ္။
ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ေျပာတာကို နားလည္ပါတယ္ကို ဖိုးသႀကၤန္။ ဒါေပမယ့္ ဧရာဝတီတိုင္းက လူသိန္းခ်ီတဲ့ စံခ်ိန္တင္ တရားပြဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာ က်ေနာ့ မ်က္ျမင္ပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ဒီေန႔တရားေဟာရင္ မနက္ျဖန္ ရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္ေတြမွာ ပရိုဂ်က္တာနဲ႔ ျပတဲ့ တရားပြဲေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္လွမ္းမီသေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားေပးၾကပါလို႔ပဲ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ သာသနာေတာ္အတြက္ပါ။
ေလးစားပါတယ္ ဗီဗီေရ
ငါခုမွ ဖတ္ျဖစ္တယ္ .. း)
Post a Comment