ဗီလိန္ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

က်ေနာ္ဟာ လူျဖစ္ပါတယ္။ လူေတာင္မွ ပုတုဇဥ္ပါ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အတၱ တစ္ခုမွ မကင္းပါဘူး။ ေလာဘႀကီးသလို ေဒါသလည္းႀကီးပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက အရပ္တကာလွည့္ၿပီး ဘဝမ်ိဳးစံု က်င္လည္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ အသီးသီးမွာ ေနရာယူခဲ့ဖူးပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ မက်င္လည္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ တိုင္းတပါးဆိုလို႔ စင္ကာပူကလြဲရင္ ၃ ရက္ေလာက္သြားလည္တဲ့ မေလးရွားကိုပဲ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ မွန္မယ္ထင္ရင္ အေမေတာင္ တားမရတဲ့ က်ေနာ္ ဘာကိုမွလည္း ဂရုမစိုက္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့ကိုယ္က်ေနာ္ မွန္တယ္လို႔ ခံယူၿပီးမွန္းသိရင္လည္း အေမက မတားေတာ့ပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မီးကိုကိုင္ရင္ ပူမယ္လို႔ ေျပာတဲ့ အေမ့စကားကို နားမေထာင္ပဲ မီးကိုကိုင္ၾကည့္ပါတယ္။ အေမကလည္း လက္ကိုမဆြဲပါဘူး။ ပူသြားေတာ့မွ နားရြက္ကိုင္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။

အခုလည္း မွန္မယ္ထင္တာကို လုပ္ခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ့ ပုဂၢလိကအတြက္ မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုေပမယ့္ လုပ္သင့္မယ္ထင္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ပတ္ Good Friday နဲ႔ အလွည့္က်စေနပိတ္ရက္ နဲ႔ တိုက္ဆိုင္စြာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သို႔ေသာ္... အဲဒီ့ခံစားခြင့္ က်ေနာ့မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ့ Weekend မွာ က်ေနာ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ ရွိမေနေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ လမ္းေဘးပြဲစားေတြျဖစ္တဲ့ ဆိုက္ကားသမားနဲ႔ ကြမ္းယာသည္ေတာင္ ကိုယ့္စကားကိုယ္တည္တဲ့ သူေတြ၊ ေျပာၿပီးရင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္စကားကိုယ္တန္ဖိုးထားတဲ့သူေတြ တပံုႀကီးပါ။ Human Right မရွိဘူးလို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ ရွိပါလိမ့္။ က်ေနာ္မသိပါ။ သို႔ေသာ္ အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ နာမည္ႀကီးလွပါခ်ည္ရဲ႕ ဆိုတဲ့ စင္ကာပူ။ အထင္ႀကီးမႈေတြ နဲ႔ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ့တဲ့ စင္ကာပူ။

ဟားဟားဟားဟား
ဟားဟားဟားဟား
ဟားဟားဟားဟား
ဟားဟားဟားဟား
ဟားဟားဟားဟား

ကဲပါေလ။ ဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ေတာင္းပန္ခ်င္တာက က်ေနာ့ စာေတြလာဖတ္ေနၾကတဲ့ စာဖတ္သူအေပါင္း၊ ဘေလာ့ဂါအေပါင္း။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို ဒီေနရာကေနပဲ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ တစ္ခါတည္းပဲ ဒီဘေလာ့ေလးကိုပါ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြကို အေတြးမွားေတြ ေပးခဲ့တဲ့ ဗီလိန္ အျပစ္ေတြလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ေရးခ်င္ရာေရးၿပီး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့တာကို ဂရုတစိုက္ လာေရာက္ဖတ္ေပးၾကတဲ့ သူေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္လည္း မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ ေတြးၿပီး အရာရာကိုေျပာင္းျပန္ေတြးေနတဲ့ ဘုကလန္႔ ဗီလိန္တစ္ေယာက္ ဘေလာ့ဂါေလာကမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။

*အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။*