စီးေလဦးဟဲ့ 854

ဒီေန႔က်ေနာ္အိပ္ယာထေနာက္က်ပါတယ္။ ကမန္းကတန္းထေရမိုးခ်ိဳးျပီးအလုပ္ကိုထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္က်ေနလို႔ေလာေလာေလာေလာနဲ႔ နာရီေတာင္၀တ္မလာမိဘူး။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ရံုးခ်ိ္န္မို႔တန္းစီသူေတြမ်ားေနသည္။ ၂စီးတြဲလာေစဦးေတာ့ ေနရာရဖို႔ကမၾကိမ္းေသ။ ေရွ႕မွာကလူ ၅၀ေလာက္တန္းစီေနတယ္ေလ။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ေက်ာ္လြန္ေနသည္အထိ ကားကေရာက္မလာေသး။ လူကမ်ားသထက္မ်ားလာျပီ။ က်ေနာ့ေရွ႕က မေလးသူႏွစ္ေယာက္ပြစိပြစိနဲ႔ ကားကိုဆဲေနေလရဲ႕။ မေလးစကားနားမလည္ေပမယ့္ သူတုိ႔ဘာေျပာလဲမွန္းလို႔ရေနတာကိုး။

ကားလာေတာ့ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ ျဖစ္သြားတယ္ ၂စီးတြဲမလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မတ္တပ္ရပ္ရဦး ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ေတာ့ရွိတာေပါ့။ လူတစ္ေယာက္စာသာရွိတဲ့ တန္းစီဖို႔လုပ္ထားတဲ့ စတိန္းလက္စ္စတီးလ္ ပိုက္လံုးေတြကိုျဖတ္လာျပီး ကားေပၚတက္၊ လက္မွတ္ျဖတ္၊ ေနရာလြတ္ရွာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ပထမတြဲေနာက္ဆံုးတန္း အေရွ႕ကခံုမွာေနရာရလိုက္ပါတယ္။ ေနရာရေပလုိ႔ေပါ့။ ၁နာရီေလာက္ေတာင္စီးရမွာ။

ေနရာက်ေအာင္ထုိင္၊ ဖုန္းကိုထုတ္၊ နားၾကပ္တပ္၊ သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႔လုပ္တုန္း ဒရိုင္ဘာက တံခါးပိတ္ျပီးကားစထြက္ပါတယ္။ ေလးငါးမွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ကားကေတာ္ေတာ္ေလး ၾကပ္သြားျပီ။ အစတည္းကသိပ္မေကာင္းတဲ့ Air-Con ကလူမ်ားေတာ့မႏုိင္။ အျပင္ေလကလည္းမ၀င္ေတာ့ အထဲမွာေလွာင္အုိက္အုိက္နဲ႔ေပါ့။ ဒီအၾကာင္းသိလို႔ယူလာတဲ့ ရွဴေဆးဘူးေလးကိုေတာင္လက္နဲ႔စမ္းမိေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ က်ေနာ့ေရွ႕ခံုကတရုတ္မႏွစ္ေယာက္ကလည္းပြစိပြစိနဲ႔ အတင္းတုတ္ေနေလရဲ႕။ ကားကၾကပ္ၾကပ္၊ Air-Con ကမႏုိင္တဲ့ၾကားထဲ နားကပါပူေတာ့ပိုဆုိးတာေပါ့။

ဒရိုက္ဘာရဲ႕လႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔ မတ္တပ္ခရီးသည္ေတြ ေနာက္ကိုနည္းနည္းစီတုိးလာပါတယ္။ ၾကပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ကားကဆိုးသထဲ့ဆိုးလာျပီ။ ဆင္းတဲ့သူကတစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ၊ တက္လာရင္ ၄-၅ ေယာက္စီ။ ေနာက္ကိုေလွ်ာက္လာတဲ့သူေတြထဲမွာမွ ကိုယ္ေစာ္ေတာ္ေတာ္နံေနတဲ့ အသားမည္းမည္းလူတစ္ေယာက္ က်ေနာ့နားကိုေရာက္လာပါတယ္။ အသက္ကိုမရွဴတခ်က္၊ ရွဴတစ္ခ်က္နဲ႔လုပ္ေနရတာ ေမာင္မင္းၾကီးသားက ေနာက္ ၃မွတ္တိုင္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ဆင္းသြားေလရဲ႕။ အခုမွပဲအသက္၀၀ ရွဴရေတာ့တယ္။ မ်က္စိေရွ႕က အျဖဴတစ္ေယာက္ကလည္း ေခြ်းတသုတ္သုတ္၊ သတ္ျပင္းတခ်ခ်နဲ႔။ ဒီလိုလူၾကပ္ၾကပ္မွာ လက္ထဲကPSP ကိုရေအာင္ေဆာ့ေနတဲ့ ITE ေက်ာင္းသားေလးကိုေတာင္ စိတ္ထဲကၾကိတ္ျပီးခ်ီးက်ဴးမိေသးတယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အသက္ ၃၀ ၀န္းက်င္ ဆံပင္တုိတို၊ အရပ္ပုပု ေယာက်ာၤလွ်ာပံုစံ မိန္းမတစ္ေယာက္တတ္လာတယ္။ လက္ထဲမွာလဲ တစ္ေပသာသာလည္သာပတ္ထားတဲ့ စက္ကေလးတစ္ခုနဲ႔ ကားေပၚကလူေတြဆီက ez.link ကတ္ျပားေလးေတာင္းေတာင္းျပီး သူ႔စက္ေလးနဲ႔တို႔တို႔ၾကည့္တယ္။ ေၾသာ္....ဒါ အစ္ကိုေျပာေျပာေနတဲ့ လက္မွတ္စစ္ဆုိတာပဲ။ သူကကတ္ေတြစစ္ရင္း ခရီးသည္ေတြကိုလည္း ေနာက္ထပ္ဆုတ္ေပးဖို႔ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ သူကိုယ္တုိင္ကကားေနာက္ပိုင္းကုိ တျဖည္းျဖည္းေရာက္လာပါတယ္။ သူၾကည့္ရတာရန္ကုန္က စပယ္ယာေတြဆီမွာ ၃ႏွစ္ ၃မိုး ပညာသင္လာခဲ့ပံုပဲလို႔ေတာင္ ေတြးျပီးျပံဳးမိေသးတယ္။ ဒီမွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳးရွိေသးပါလားဆုိတာမယံုမရွိနဲ႔ (ကိုယ္ေတြ႕၊ကုိယ္ေတြ႕)။ က်ေနာ့နားေရာက္ေတာ့ ခရီးသည္ေတြကိုေနာက္ထပ္ဆုတ္ေပးဖို႔ထပ္ေျပာပါတယ္။
ဲ့အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခုနကေခြ်းတသုတ္သုတ္နဲ႔ လူျဖဴက...
"ဘယ္ကိုထပ္တိုးရဦးမွာလဲ၊ဒီေလာက္ၾကပ္ေနတာ။"
လက္မွတ္စစ္...
"နည္းနည္းေလာက္ပါပဲ၊ရပါေသးတယ္။" (တေစာင္းေလးတိုးသြားေပါ့။ဒါကေတာ့ရြာကစပယ္ယာေတြစကားေပါ့ေလ)
လူျဖဴ...
"မင္းတုိ႔စကၤာပူရဲ႕ဘတ္စ္ကားစနစ္ အရမ္းကိုစိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္တယ္။"
လက္မွတ္စစ္...
"ၾကားထဲမွာကားတစ္စီးပ်က္သြားလုိ႔ပါ။"
လူျဖဴ...
"ပ်က္...ပ်က္။ ေန႔တုိင္းပဲပ်က္ေန။" ဆိုျပီသက္ျပင္းတခ်ခ်နဲ႔ေပါ့။ အားလံုးကလည္းကြက္က်ိကြက္က်ိနဲ႔။

က်ေနာ့အလွည့္ေရာက္ေတာ့ကတ္ျပားထုတ္ စစ္ေဆးျပီးေဘးကတရုတ္မကိုစစ္ေတာ့စက္က လက္မွတ္မျဖတ္လာဘူးလုိ႔ျပေနပါတယ္။ သူ႔ကိုေျပာေတာ့ သူက ျဖတ္လာတယ္လို႔ အေၾကာက္အကန္ျငင္းပါတယ္။ သူတကယ္ျဖတ္မလာတာလည္းျဖစ္ႏုိင္သလို စက္ရဲ႕errorလည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္ေလ။ တခါတခါ စက္ေတြကလည္းပ်က္ေနတတ္တယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ လက္မွတ္စစ္နဲ႔က်ေနာ့ေဘးကတရုတ္မတို႔ ဖိုက္တင္ေတြပေလးၾကျပီ။ အျဖဴေကာင္ complain တတ္တာေတာင္ ကြက္က်ိကြက္က်ိ ပရိတ္သတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့။ က်ေနာ့အလုပ္နားက မွတ္တိုင္ေရာက္သည့္တုိင္မျပီးေသး။ က်ေနာ္လည္း "တဆိတ္ေလာက္"ဆိုျပီး ကားေပၚကဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ပြဲကိုဆက္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ အစတည္းက ေနာက္က်ခ်င္သလိုလုိျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္ကိုငဲ့ျပီး အလုပ္ကိုထြက္ခဲ့ပါတယ္။

ေၾသာ္.........စကၤာပူက 854 လည္း ရြာက ၃၉ နဲ႔ သိပ္မကြာပါလားလို႔မွတ္ခ်က္ခ်မိပါေတာ့တယ္။

စာၾကြင္း။ ။ တခါတေလဆို ဖုန္းခါးပိုက္ႏႈိက္ရိွလို႔ ဖုန္းကိုလည္းသတိထားရပါေသးတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ 854 ရဲ႕ေန႔စဥ္ဒုကၡေလးပါ။ ထိုင္ခံုမရတဲ့ေန႔ဆိုရင္ေတာ့........။