ျဖစ္လိုက္ပံုမ်ား

က်ေနာ္စီးလာတဲ့ေလယာဥ္ ေလယာဥ္ကြင္းကို ဆင္းလာျပီဆုိရင္ပဲ ရင္ထဲမွာတလွပ္လွပ္နဲ႔ေပါ့။ အစ္ကိုကမွာထားတာေတြေခါင္းထဲေသခ်ာစာစီျပီး အင္မီခေရးရွင္းျဖတ္ေတာ့ ဘာမွလဲေထြေထြထူးထူးမေမးဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေနမွာလဲ။ ဘယ္သူဆီလာတာလဲ။ ဒါနဲ႔တင္ျပီးသြားတယ္။ ဒီကေတာ့စိတ္ပူလုိက္ရတာ။ အဲဒီကအထြက္ တာမင္နယ္တူး ဆိုလားဘဲ အဲဒီဘက္ကိုထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အျပင္မထြက္ခင္ ခ်ိဗက္နဲ႔ တိုင္းဂါးဘီယာ၀ယ္ဆိုလုိ႔ ၀င္၀ယ္ရေသးတယ္။ ဆုိင္ကထြက္ေတာ့စင္းေဒၚလာကို ကုိင္ဖူးသြားျပီ။ အစ္ကိုကလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္အျပင္မွာ၀ယ္လဲရေနတာပဲကို လို႔စိတ္ထဲေတြးမိေသးတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ....စင္ကာပူဆုိတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးကိုေျခခ်မိပါျပီ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၀မ္းသာမႈ၊ တတ္ၾကြမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြအျပည့္နဲ႔ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ အစ္ကိုနဲ႔အတူေနရမယ့္အိမ္ကိုတကၠစီငွားျပီးသြားပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ကက ေပါ့ဗ်ာ။ ကကနဲ႔ကြာတာက သူမွာAir-con ပါတယ္ဗ်။ ပါတာမွေအးေနတာပဲ။ ေနာက္တစ္ခုကခါးပတ္လည္းပတ္ရေသးတယ္။ အဲဒါမပတ္ရင္ ၂၅၀ ဆုိလားပဲ။ လမ္းတေလွ်ာက္ အစ္ကိုနဲ႔စကားေျပာရင္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ အိမ္ေရာက္ျပီတဲ႔။ တကၠစီခရွင္းေတာ့ က်ေနာ့မ်က္လံုးကေလးေတြ၀ိုင္းသြားတယ္ဗ်။ ၂၇ေဒၚလာတဲ့။ အာယိုးယိုး......ျမန္မာေငြနဲ႔တြက္ရင္ ၂၃၀၀၀ေလာက္က်တယ္။ ၀ူး.....မလြယ္ပါလား။ Air-con ေလးနဲ႔ျငိမ့္လာတာအဟုတ္မွတ္ေနတာ။

ေရမိုးခ်ိဳးအ၀တ္အစားလဲျပီးနာရီၾကည့္ေတာ့ ၂း၃၀ ရွိေနျပီ။ အစ္ကို ၄နာရီေတာင္ထုိးေနျပီအျပင္သြားမယ္ ဆုိေတာ့မွ နာရီမေျပာင္းရေသးမွန္းသတိရတယ္။ အစ္ကိုက MRT စီးနည္း၊ Bus စီးနည္းေတြသင္ေပးရင္နဲ႔ သူေျပာတဲ့ ေရႊပလာဇာဆုိတာကိုေရာက္လာတယ္။ ေၾသာ္......ေရႊပလာဇာဆုိလို႔ဘာေရႊေတြမ်ားေရာင္းလဲမွတ္တယ္ ေရႊျမန္မာေတြစုေ၀းရာကိုး.....။
ထမင္းစားေသာက္လိုအပ္တာေလးဘာေလး၀ယ္ျပီး မိုးခ်ဳပ္လို႔အိမ္ျပန္ခဲ႔ပါျပီ။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုကအသင့္၀ယ္ေပးထားတဲ့ သတင္းစာေတြနဲ႔အလုပ္ရွာဖို႔ စလုပ္ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာရွိေသးတယ္။ ရက္စြန္းဆိုတာနဲ႔ကာဘာလက္တာဆုိတာေလ။ အစ္ကိုကဒီလိုလုပ္၊ ဟုိလုိမလုပ္နဲ႔ဆုိတာနဲ႔ပဲ သူေျပာသလိုျပင္ဆင္ျပီး လုပ္ငန္းစပါေတာ့တယ္။ သတင္းစာကလည္းမ်ားလုိက္တာ။ ရႈပ္ေနတာပဲ။ သူေျပာေတာ့တစ္ေစာင္တည္းတဲ့။(တစ္ေစာင္၀ယ္ရင္ ၅ေစာင္ေလာက္ရလာေနာက္မွသိရတယ္)။ သတင္းစာထဲကကိုယ္နဲ႔သင့္ေတာ္သမွ်အလုပ္ေတြ သိမ္းက်ံဴးျပီးေလွ်ာက္၊ အြန္္လုိင္းကေနလည္းေလွ်ာက္၊ တစ္ဖက္ကလည္းရန္းကုန္ကသူငယ္ခ်င္းေတြကို အဆင္ေျပေျပ၊ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေရာက္ေၾကာင္း ဘာေတြဘယ္လိုကြာျခားေၾကာင္းေျပာေနလုိက္တာ နာရီလက္တံႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး အေပၚတည့္တည့္ေထာင္တဲ့အထိပါပဲ။ တေနကုန္ခရီးကပန္းလာတာေတာင္ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ တတ္ၾကြတဲ့စိတ္ေတြမ်ားေနလုိ႔လားေတာ့မသိ။

တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ဘဲမုိးလင္းသြားေလျပီ။ ဒီလုိညေတြကမထူးဆန္းေတာ့ေပမယ့္ မတူဘူးေလ။ ဒါကဘ၀ရဲ႕ပထမေျခလွမ္းေလ။ အေမ့ကိုႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဒုကၡေပးခဲ့သမွ် ေက်းဇူးဆပ္မယ္ေပါ့။ ဘယ္လိုၾကိဳးစားမယ္၊ုဘယ္လိုရုန္းကန္မယ္၊ ေဒၚလာေတြအမ်ားၾကီးရွာျပီး အေမ့ကိုပို႔မယ္ေပါ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ၁၀ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အင္တာဗ်ဴးစရပါတယ္။ ပထမဆံုးဆိုေတာ့ သူစကားကိုေကာင္းေကာင္းမဖမ္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဘာေတြေျပာမွန္းကိုမသိတာ။ ကိုယ္ကပဲညံ့ေနလို္႔လားမသိ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ခုကေနႏွစ္ခု၊ ႏွစ္ခုကေနသံုးခု ေပါ့ေလ။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ အထာေပါက္သလုိရွိလာပါျပီ။ ဗီဇာသတ္တမ္းကလဲတစ္လျပည့္လို႔ အြန္လို္င္းကေနေနာက္ထက္တစ္လထက္တုိးလုိက္ရျပီ။
တစ္လေက်ာ္ေနျပီဆိုေတာ့ ပိုျပီးၾကိဳးစားဖို႔လုိလာျပီေပါ့။ အခုထိ အင္တာဗ်ဴးက ငါးခုပဲရေသးတယ္။ ကုိယ္ကိုကိုယ္ေတာ့ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ရွိေနဆဲပါ။ ဗီဇာျပည့္ေတာ့လဲဘာျဖစ္လဲ ေက်ာင္းတစ္ခုခုအပ္ျပီးအလုပ္ဆက္ရွာမယ္ေပါ့။

တစ္လနဲ႔ ၁၇ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အစ္ကိုက ေအးဂ်င့္အပ္သင့္ျပီဆုိလို႔ေအးဂ်င့္အပ္ပါတယ္။ ေအးဂ်င့္ကိုစရံေငြအျဖစ္ ၁၀၀၀ ေပးထားရပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးရလုိ႔ေအာင္တာနဲ႔ စရံေငြကိုျပန္မအမ္းပါလုိ႔ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေအးဂ်င့္ဆီကတဆင့္ အင္တာဗ်ဴးရသြားျပီး အဲဒီ့မွာပဲ ေအာင္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္သူက လခကို၁၂၀၀ပဲေပးမယ္ လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဗီဇာသတ္တမ္းကလဲကုန္ေတာ့မယ္။ ပါလာတဲ့ေငြကလဲကုန္လုနီးနီး။ အေမ့ဆီလည္းထပ္ျပီးမေတာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဖြတ္မရ၊ဓားမဆံုး ေတာ့အျဖစ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါးမရေရခ်ိဳးျပန္မယ္ဆိုျပီးလက္ခံခဲ့ပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးေအာင္ေတာ့ အက္စ္-ပတ္စ္ေဖာင္တင္ျပီး အက္-ပတ္စ္အက်ကိုေစာင့္ေနပါတယ္။

သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အက္စ္-ပက္စ္ကသင္းၾကားရပါတယ္။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အေျဖေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ရီဂ်တ္ တဲ့ေလ။ က်ေနာ္မ်က္လံုးေတြေတာင္ျပာသြားတယ္။ ဘာေတြမ်ားရီဂ်တ္ထိစရာရွိပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမရေအာင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေသခ်ာစံုစမ္းၾကည့္ေတာ့မွ ျပႆနာက လခ ၁၂၀၀ ကစတာပဲ။ ကုမၸဏီက က်ေနာ္ကိုေပးမယ့္လခကို ၁၂၀၀ နဲ႔ အက္စ္-ပက္စ္တင္လုိက္သတဲ့ေလ။ စင္ကာပူရဲ႕ဥပေဒအရ လခ ၁၈၀၀ေက်ာ္မွ အက္စ္ပက္စ္ကေလွ်ာက္လို႔ရတယ္ဆုိတာသိလုိက္ရျပီ။ အဲဒါမွကြိဳင္ပဲ။ ကုမၸဏီကို အပီးရ္လက္တာ တင္ဖုိ႔ျပန္အသြားမွဒုကၡကစေရာက္ေတာ့တာပဲ။ ကုမၸဏီကျပန္တင္မေပးဘူးတဲ့ေလ။ အလုပ္ရႈပ္လို႔တဲ့။ ဒါကေတာ့သူတို႔အေျပာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ပဲခန္႔လုိက္ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့သေဘာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါမ်ိဳးလုပ္လို႔ရသလား။ ရတာေပါ့သူတုိ႔ႏုိင္ငံကိုး။ ကိုယ္ကေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ေျပာတာေတာင္မွ သူတုိ႔ကလက္မခံခဲ့ဘူး။ ခက္ျပီ။
၃၊၄ရက္အတြင္းတျခားအလုပ္တစ္ခုရဖို႔ကလဲ မလြယ္။ ေအးဂ်င့္ကိုေပးထားတဲ့ စရံကလည္းျပန္မအမ္း။ ေနာက္ဆံုးက်ည္ဆံျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ကိစၥ စတင္ရပါျပီ။ အသင့္စံုစမ္းျပီးျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းကိုေျပးရပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့မွ က်ေနာ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေပ်ာက္ဆံုးလုမတတ္ျဖစ္ခဲ့ရျပီဆိုတာသိလိုက္ရတယ္။ အက္စ္-ပတ္စ္ ရီဂ်တ္ကေက်ာင္းအပ္လည္း ရီဂ်တ္ပဲတဲ့ေလ။ တင္ေပးလို႔ေတာ့ရပါတယ္...တဲ့။ တင္ေပးလည္းရီဂ်တ္ကေသခ်ာသေလာက္ပဲတဲ့ေလ။ အခုေတာ့ဖြတ္မရဓားမတင္မကဘူး ဘာမွကိုမက်န္ေတာ့တာ။ အရႈံးဆုိတာဘယ္လိုခါးသီးတယ္ဆိုတာကြ်န္ေတာ္သိလုိက္ရျပီေလ။
တစစီေပ်ာ္က်ပ်က္စီးသြားတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုလည္းျပန္မေကာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ကဲပါအေမရယ္........ၾကိဳးၾကာငွက္ေလးပ်ံလို႔၀လို႔ အိပ္တန္း၀င္တယ္ပဲသေဘာထားလုိက္ပါျပီ။ အေမ့ရြာကေဆးလိပ္ခံုေလးကိုပဲ ဦးစီးျပီး ဘ၀ဆုိတာကို ေနာက္တစ္ေခါက္အရိွန္ယူပါရေစဦး...............။