ရံုးမွာ အလုပ္ေလးပါးတုန္း ကမၻာႀကီးေပၚကို ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။ တေနရာ အေရာက္...... ျမင္လိုက္ရတာက အျပာေရာင္ေလးေတြ။ ရင္ဘတ္ကေန ျဖာထြက္ေနတဲ့ အျပာေရာင္ ေလးေတြျမင္တိုင္း က်ေနာ့စိတ္ေတြ ႏုပ်ိဳသြားသလိုပဲ။ အဲဒီ့ အျပာေရာင္ေလးေတြက သူေလးနားမွာ ဝိုင္းဝိုင္းလည္လို႔ေပါ့။ လြမ္းလိုက္တာကြာ... ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ။ သူအတြက္ က်ေနာ္က အညတရ ဆိုေပမယ့္ သူက က်ေနာ့အတြက္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ့ကို ဘဝ အေၾကာင္းေတြ သင္ေပးသူ ဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ က်ေနာ့ကို ရင့္က်က္ ေစတဲ့သူ ဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ က်ေနာ့ကို အတိုင္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့သူဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ့ အတြက္ ကိတ္မုန္႔ေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္း ၂၅ ခါ ထြန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဘဝ တေလွ်ာက္လံုးမွာ သူနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရျခင္းကို က်ေနာ္ အျမတ္ႏိုးဆံုးပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့.... သူ႔ကို က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး နာၾကည္းစရာေတြ ရွိေနလည္း က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး လူတကာ အေျပာအဆိုခံခဲ့ရလည္း က်ေနာ္ခ်စ္တယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အရွက္ရစရာေတြ ႀကံဳဆံုခဲ့လည္း က်ေနာ္ခ်စ္တယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခုံတန္းေလးေတြ... ပုဏၰရိပ္ပင္ေလးေတြ... သစ္ပင္ေအာက္က ျမက္ခင္းျပင္ေလးေတြ... ေတြးမိတိုင္း မ်က္ရည္ဝိုင္းမိတယ္။
သူဟာ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ အျပဳစုေကာင္းတဲ့ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ လိုပဲ။ သူဟာ အခ်က္ျပဳတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဟင္းေကာင္းဖြယ္ရာေတြ စားရတိုင္း သူ႔လက္ရာ ခပ္ညံ့ညံ့ေလးကို သတိရတယ္။ ခပ္က်ဲက်ဲ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ တခါတခါ ဆားမပါတဲ့ ၾကက္ဥေပါင္မုန္႔ေၾကာ္၊ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ အသားဟင္းနဲ႔ ခပ္ၿပဲၿပဲ ထမင္း။ ဒါေတြကို ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္ တမ္းတေနမိတာလည္း။ က်ေနာ့မွာ အေၾကာင္းရင္းက တစ္ခုပဲရွိတယ္။ သူ႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ ဒါေတြတင္ဘယ္ကဦးမလဲ။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ထိ အဲကြန္းနဲ႔ ေနေနရေပမယ့္ အဲကြန္းဖြင့္ေပးဖို႔ အၿမဲ ကပ္သပ္တတ္တဲ့ သူ႔ကို သြားသတိရျပန္ေရာ။ သူနဲ႔ ေတြ႕ကာစတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ စာဖတ္ေနရင္ အဲကြန္းေလးက ေအးလို႔။ ခ်မ္းလြန္းလို႔ေတာင္ အေအးေလွ်ာ့ခိုင္းရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မီတာခေလး အေၾကာင္းျပၿပီး ဖြင့္မေပးေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း က်ေနာ္ သူ႔ကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ အဲကြန္းနည္းတူပါပဲ။ သူနဲ႔ ဆံုကာစက ကြန္ျပဴတာေလး သံုးတတ္ကာစ ဆိုေတာ့ သူ႔ကြန္ျပဴတာေလးကို က်ေနာ္သံုးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကြန္ျပဴတာခန္းတံခါးဝက ေသာ့ခေလာက္ေလးက က်ေနာ့ကို အထဲ ေပးမဝင္ေတာ့ဘူးေလ။ သူက်ေနာ့ကို ဘယ္လိုပဲ ထားထား သူ႔ကို က်ေနာ္ခ်စ္တယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ္ ခ်စ္ေနရရင္ကိုပဲ ေက်နပ္ေနတဲ့သူပါ။
သူက က်ေနာ့ကို မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ သူ႔ေဘးနားမွာ ရွိေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေခၚရင္ တခါတခါ သူ႔နားမွာ မရွိေနႏုိင္ဘူး။ အဲလိုအခါမ်ိဳးဆို သူက က်ေနာ့ကို ဆူတယ္။ အျပစ္ေပးတယ္။ တခါတေလ က်ေနာ့ကို ျဖတ္မယ္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ့ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျပင္သြားတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ သူ႔ဆီကိုေတာ့ အရင္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ လူခြဲၿပီ ဆိုရင္လည္း သူ႔ဆီ တေခါက္ ျပန္သြားၿပီးမွ အိမ္ျပန္ေနက်ပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ့ကို တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြ ထုတ္တယ္။ ၄ရက္မွာ ၃ရက္ သူ႔ဆီမွာ ေနမေပးရင္ ျဖတ္မယ္တဲ့။ က်ေနာ္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးေနေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကလည္း လြန္ပါတယ္။ ၄ ရက္မွာ ၃ ရက္က သူေဘးမွာ မရွိေနခဲ့ဘူးေလ။ ဟိုသူငယ္ခ်င္းက ဒိုတာမွာ Supporter လိုေနလို႔၊ ဒီသူငယ္ခ်င္းက ေဆးေက်ာင္းနဲ႔ပြဲအတြက္ ဂိုးသမားမရွိလို႔။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အေဖာ္မင္တဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ အနားမွာ အၿမဲရွိေစခ်င္တဲ့ သူ ခဏခဏ ျပႆနာ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေပးၿပီး ပ်က္တတ္တဲ့ က်ေနာ့ကို သူကပဲ ေနာက္ဆံုး ခြင့္လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ အငိုသန္တဲ့ ကေလး ႏို႔ပိုစို႔ရတယ္ ဆိုသလိုပဲ ဆိုးတဲ့ ေပတဲ့ က်ေနာ့ကို သူပိုခ်စ္သလားမသိပါဘူး။
သူ႔ အမွတ္အသားျဖစ္တဲ့ အျပာေရာင္ဖဲျပားေလးလည္း က်ေနာ္လည္း ဝတ္ဆင္ဖူးပါရဲ႕၊ ဝတ္ခဲ့ဖူးလို႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရသလို ဒီအျပာေရာင္ ဖဲျပားေလးကပဲ ခြဲခြာျခင္းအတြက္ အမွတ္အသားတစ္ခုေပပဲလား။ အင္းယားကန္နားက သူ႔ပံုရိပ္ေတြ၊ အဓိပတိလမ္းက သူ႔အေငြ႕အသက္ေတြ၊ ဘယ္ဘက္ရင္အံုမွာ သူ႔နာမည္ကိုေရးထိုးၿပီး ဖမ္းမိခဲ့ဖူးတဲ့ ရင္ခြင္ထဲက ေဘာလံုးေတြ၊ မဖမ္းမိပဲ ပိုက္တိုးသြားတဲ့ နာက်င္မႈေတြ၊ သူ႔အတြက္ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ၊ စာတိုေပစေတြ၊ သူနဲ႔ တြဲရိုက္ထားခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြ၊ သူခ်က္ေကြ်းခဲ့တဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ ထမင္းဟင္းေတြ..... အားလံုးကို ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္စြာ တမ္းတေနဆဲပါ။ ခုေတာ့လည္း ဒါေတြဟာ ခ်ေရးစရာ စာတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ေျဖသိမ့္ရံုကလြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ သူနဲ႔ အေဝးဆံုးေနရာကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ တကယ္လို႔ တေန႔မွာ သူ႔ အနားကို ျပန္သြားခဲ့ဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အရင္လိုေႏြးေထြးမႈေလးေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲ ေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ေန႔ က်ေနာ့လို စာေတြ ေရးဦးမယ့္ ညီငယ္ညီမငယ္ေတြ သူ႔အနားမွာ ရွိေနၿပီေလ............။
အေတြးေတြ ေဝေနလိုက္တာ အလုပ္လာအပ္လို႔ ခုနက ဖြင့္ထားတဲ့ http://www.facebook.com/group.php?v=wall&ref=search&gid=92184520401 လင့္ခ္ေလးကို ပိတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ။
ဗီလိန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ကန္တင္း အစားအေသာက္ညံ့ေသာ၊ အျဖဴေရာင္တီဗီြ ျဖဴျဖဴေလးမ်ား ေသာ့ခတ္ထားတတ္ေသာ၊ အဲကြန္းမဖြင့္သည့္ စာၾကည့္တိုက္ရွိေသာ၊ ဘြဲ႕ဝတ္စံု၌ အျပာေရာင္ ဖဲျပားေလး ပါေသာ..................
သူဟာ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ အျပဳစုေကာင္းတဲ့ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ လိုပဲ။ သူဟာ အခ်က္ျပဳတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဟင္းေကာင္းဖြယ္ရာေတြ စားရတိုင္း သူ႔လက္ရာ ခပ္ညံ့ညံ့ေလးကို သတိရတယ္။ ခပ္က်ဲက်ဲ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ တခါတခါ ဆားမပါတဲ့ ၾကက္ဥေပါင္မုန္႔ေၾကာ္၊ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ အသားဟင္းနဲ႔ ခပ္ၿပဲၿပဲ ထမင္း။ ဒါေတြကို ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္ တမ္းတေနမိတာလည္း။ က်ေနာ့မွာ အေၾကာင္းရင္းက တစ္ခုပဲရွိတယ္။ သူ႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ ဒါေတြတင္ဘယ္ကဦးမလဲ။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ထိ အဲကြန္းနဲ႔ ေနေနရေပမယ့္ အဲကြန္းဖြင့္ေပးဖို႔ အၿမဲ ကပ္သပ္တတ္တဲ့ သူ႔ကို သြားသတိရျပန္ေရာ။ သူနဲ႔ ေတြ႕ကာစတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ စာဖတ္ေနရင္ အဲကြန္းေလးက ေအးလို႔။ ခ်မ္းလြန္းလို႔ေတာင္ အေအးေလွ်ာ့ခိုင္းရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မီတာခေလး အေၾကာင္းျပၿပီး ဖြင့္မေပးေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း က်ေနာ္ သူ႔ကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ အဲကြန္းနည္းတူပါပဲ။ သူနဲ႔ ဆံုကာစက ကြန္ျပဴတာေလး သံုးတတ္ကာစ ဆိုေတာ့ သူ႔ကြန္ျပဴတာေလးကို က်ေနာ္သံုးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကြန္ျပဴတာခန္းတံခါးဝက ေသာ့ခေလာက္ေလးက က်ေနာ့ကို အထဲ ေပးမဝင္ေတာ့ဘူးေလ။ သူက်ေနာ့ကို ဘယ္လိုပဲ ထားထား သူ႔ကို က်ေနာ္ခ်စ္တယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ္ ခ်စ္ေနရရင္ကိုပဲ ေက်နပ္ေနတဲ့သူပါ။
သူက က်ေနာ့ကို မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ သူ႔ေဘးနားမွာ ရွိေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေခၚရင္ တခါတခါ သူ႔နားမွာ မရွိေနႏုိင္ဘူး။ အဲလိုအခါမ်ိဳးဆို သူက က်ေနာ့ကို ဆူတယ္။ အျပစ္ေပးတယ္။ တခါတေလ က်ေနာ့ကို ျဖတ္မယ္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ့ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျပင္သြားတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ သူ႔ဆီကိုေတာ့ အရင္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ လူခြဲၿပီ ဆိုရင္လည္း သူ႔ဆီ တေခါက္ ျပန္သြားၿပီးမွ အိမ္ျပန္ေနက်ပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ့ကို တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြ ထုတ္တယ္။ ၄ရက္မွာ ၃ရက္ သူ႔ဆီမွာ ေနမေပးရင္ ျဖတ္မယ္တဲ့။ က်ေနာ္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးေနေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကလည္း လြန္ပါတယ္။ ၄ ရက္မွာ ၃ ရက္က သူေဘးမွာ မရွိေနခဲ့ဘူးေလ။ ဟိုသူငယ္ခ်င္းက ဒိုတာမွာ Supporter လိုေနလို႔၊ ဒီသူငယ္ခ်င္းက ေဆးေက်ာင္းနဲ႔ပြဲအတြက္ ဂိုးသမားမရွိလို႔။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အေဖာ္မင္တဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ အနားမွာ အၿမဲရွိေစခ်င္တဲ့ သူ ခဏခဏ ျပႆနာ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေပးၿပီး ပ်က္တတ္တဲ့ က်ေနာ့ကို သူကပဲ ေနာက္ဆံုး ခြင့္လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ အငိုသန္တဲ့ ကေလး ႏို႔ပိုစို႔ရတယ္ ဆိုသလိုပဲ ဆိုးတဲ့ ေပတဲ့ က်ေနာ့ကို သူပိုခ်စ္သလားမသိပါဘူး။
သူ႔ အမွတ္အသားျဖစ္တဲ့ အျပာေရာင္ဖဲျပားေလးလည္း က်ေနာ္လည္း ဝတ္ဆင္ဖူးပါရဲ႕၊ ဝတ္ခဲ့ဖူးလို႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရသလို ဒီအျပာေရာင္ ဖဲျပားေလးကပဲ ခြဲခြာျခင္းအတြက္ အမွတ္အသားတစ္ခုေပပဲလား။ အင္းယားကန္နားက သူ႔ပံုရိပ္ေတြ၊ အဓိပတိလမ္းက သူ႔အေငြ႕အသက္ေတြ၊ ဘယ္ဘက္ရင္အံုမွာ သူ႔နာမည္ကိုေရးထိုးၿပီး ဖမ္းမိခဲ့ဖူးတဲ့ ရင္ခြင္ထဲက ေဘာလံုးေတြ၊ မဖမ္းမိပဲ ပိုက္တိုးသြားတဲ့ နာက်င္မႈေတြ၊ သူ႔အတြက္ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ၊ စာတိုေပစေတြ၊ သူနဲ႔ တြဲရိုက္ထားခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြ၊ သူခ်က္ေကြ်းခဲ့တဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ ထမင္းဟင္းေတြ..... အားလံုးကို ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္စြာ တမ္းတေနဆဲပါ။ ခုေတာ့လည္း ဒါေတြဟာ ခ်ေရးစရာ စာတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ေျဖသိမ့္ရံုကလြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ သူနဲ႔ အေဝးဆံုးေနရာကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ တကယ္လို႔ တေန႔မွာ သူ႔ အနားကို ျပန္သြားခဲ့ဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အရင္လိုေႏြးေထြးမႈေလးေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲ ေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ေန႔ က်ေနာ့လို စာေတြ ေရးဦးမယ့္ ညီငယ္ညီမငယ္ေတြ သူ႔အနားမွာ ရွိေနၿပီေလ............။
အေတြးေတြ ေဝေနလိုက္တာ အလုပ္လာအပ္လို႔ ခုနက ဖြင့္ထားတဲ့ http://www.facebook.com/group.php?v=wall&ref=search&gid=92184520401 လင့္ခ္ေလးကို ပိတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ။
ဗီလိန္
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ကန္တင္း အစားအေသာက္ညံ့ေသာ၊ အျဖဴေရာင္တီဗီြ ျဖဴျဖဴေလးမ်ား ေသာ့ခတ္ထားတတ္ေသာ၊ အဲကြန္းမဖြင့္သည့္ စာၾကည့္တိုက္ရွိေသာ၊ ဘြဲ႕ဝတ္စံု၌ အျပာေရာင္ ဖဲျပားေလး ပါေသာ..................
20 comments:
အလြမ္းမ်ား ျငိမ္းပါေစ..... ျဖဴစင္တဲ့ေမတၱာကို လက္ခံရရွိပါေစ။
အလြမ္းမ်ား ျငိမ္းေစသတည္း လုိ႕ ေျပာဘူး... း)) ။ ဆက္လြမ္း ဆက္လြမ္....။ ဘာရယ္ မဟုတ္ပဲ ဖြင့္ထားတဲ့ လင့္ ဆုိတာကို ႏွိပ္မိေသးတယ္...။ YUFL တဲ့... ဘာလဲ မသိဘူး...ကုိယ္နဲ႕ မနီးစပ္ခဲ့ဘူး...။ ျပန္ပါဦးမယ္... း))
အခ်စ္ဆိုတာ...
အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္လာတတ္ၾကတယ္...
အလြမ္းဆိုတာ အခ်စ္နဲံ ခြဲမရတဲ့ ဖြားဖက္ေတာ္ေပါ့...
အခ်စ္က အလြမ္းရွိမွ ျပည့္စံုတာ..
လြမ္းသာလြမ္း ဗ်ာ...
သတိ...ခဏခဏေတာ့ မဆာ နဲ႔ ေပါ့
aww ..သိဘီ...
ရန္ကုန္က..
အဲနားမွာ ေနခဲ့ဖူးတာေတာင္ ျပန္လြမ္းသြားဘီ...
YUFL က လူေတြ... ေက်ာင္းကို အေတာ္ ခ်စ္ၾကတယ္ဗ်ာ....
ေက်ာင္းမွာက လူနည္းေပမဲ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသား၊ ကိုယ့္အုပ္စု အလိုက္၊ ကိုယ့္အတန္းအလိုက္ကို
ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မျပည့္လို ့ ပါခ်ဳပ္ဆီသြားျပီး ေရာဂါေပါင္းစံုစု၊ ဘယ္ေရာဂါေျပာရမလဲ တခန္းလံုးနီးနီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ စဥ္းစားခဲ့ရတာ သတိရတယ္။
=)
ဗီလိန္ေရ အားမငယ္နဲ ့ဖူးစာမွန္ရင္ျပန္ဆံုလိမ္ ့မယ္
ဒါေပမဲ ့ ေမတ္တာမွန္နဲ ့ေတာ ့သစ္စာရွိရွိ ေနေပါ ့
ufl ကလူေတြေက်ာင္းကို အေတာ္ခ်စ္ၾကတယ္ဆုိပဲ... :P :P အဲဒါမတက္ရေတာ႕မွ ေနလိမ္႕မယ္
ဒါနဲ႕ေနပါဦး. ကုိဗီလိန္ကို ေက်ာင္းကမွန္း မသိခဲ႕ပါလား။ ဘာေမဂ်ာလဲဟင္။ ေမးသာေမးရတာ.. ႏွစ္ကကြာမွာေပါ႕။
အျပာေရာင္ဖဲျပားဆုိလို႕ red ribbon တုိ႕ pink ribbonတုိ႕လို႕ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုခုလားလုိ႕။ ျပီးမွ ဘြဲ႕၀တ္စုံကိုေျပာတာျဖစ္ေနပါေရာလား။
ကန္တင္းက အစားအစာအသစ္ေတြနာမည္သိလားဟင္။ ခုေတာ႕မသိဘူး။ ေန႕အိပ္မက္တုိ႕တုန္းကေတာ႕ ကန္တင္းမွာ စိုင္းစုိင္းေၾကာ္တုိ႕၊ သင္ဇာ၀င္ေက်ာ္၊ မယ္လိုဒီ၊ မုိးေဟကို.. အစုံပဲ.. :P
ufl ကလူေတြေက်ာင္းကို အေတာ္ခ်စ္ၾကတယ္ဆုိပဲ... :P :P အဲဒါမတက္ရေတာ႕မွ ေနလိမ္႕မယ္
ဒါနဲ႕ေနပါဦး. ကုိဗီလိန္ကို ေက်ာင္းကမွန္း မသိခဲ႕ပါလား။ ဘာေမဂ်ာလဲဟင္။ ေမးသာေမးရတာ.. ႏွစ္ကကြာမွာေပါ႕။
အျပာေရာင္ဖဲျပားဆုိလို႕ red ribbon တုိ႕ pink ribbonတုိ႕လို႕ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုခုလားလုိ႕။ ျပီးမွ ဘြဲ႕၀တ္စုံကိုေျပာတာျဖစ္ေနပါေရာလား။
ကန္တင္းက အစားအစာအသစ္ေတြနာမည္သိလားဟင္။ ခုေတာ႕မသိဘူး။ ေန႕အိပ္မက္တုိ႕တုန္းကေတာ႕ ကန္တင္းမွာ စိုင္းစုိင္းေၾကာ္တုိ႕၊ သင္ဇာ၀င္ေက်ာ္၊ မယ္လိုဒီ၊ မုိးေဟကို.. အစုံပဲ.. :P
လြမ္းတတ္လိုက္တာေနာ္ စာတတန္ ေပတတန္နဲ႕
ကို ဗီလိန္ကို သူျဖတ္သြားတယ္ေပါ႔
ဗီဗီၤရယ္ ကိုလည္းဒီလုိပါပဲ
အင္း
အဆံုးေတာ့လည္း လြမ္းစရာပဲ က်န္မွာေပါ့ ..
လြမး္စရာရွိတာေလးက ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါ
ကိုဘိုနဲ႔ ေန႔အိပ္မက္ေရ႕.............
၀၁၊ ၀၂ ေခတ္ေလာက္အထိက ေက်ာင္းကို အရမ္းခ်စ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေခတ္မေကာင္းေတာ့လို႔ ေျခခ်ဳပ္မိေနၾကတာ သိပ္ မခ်စ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ခုဆို ပိုဆိုးသြားၿပီထင္ပါတယ္။
အေဝးေရာက္မွ တေနတာလား ကုိယ့္ဆရာ စုိင္းထီးဆုိင္ သီခ်င္းေလး ဆုိၿပလုိက္ေပါ့ နီးေနတုန္းက အေလးမထားခဲ့တာ ေဝးမွသိလာတယ္ဆုိတာေလ... နားေထာင္ၾကည့္
သူေလးက အျပာေရာင္ဖဲျပားေလးေပါ့???
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
လြမ္းေနတယ္ ေပါ့...း)
အလြမ္းေတြကိုစမ္းေရထဲမွာေမ်ွာလိုက္ပီ...:)
UFL ေက်ာင္း အၿပာေရာင္ဖဲၿပားလက္လက္ေလးလားးး
ေက်ာင္းေတာ္ကုိ လြမ္းေနတာေလးလာဖတ္ရင္း အလြမ္းေတြကူးစက္သြားၿပီးဗ်ာာာာာာ...(ေရးထားတဲ့အဖြဲ ့ေလးက လန္းတယ္)
ခင္မင္လ်က္
တလႏြန္
လြမ္းစရာေလးေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ
ခင္တဲ႔
ေရႊစင္ဦး
ဘယ္သူ႕ကို လြမ္းေနသလဲလို႕
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုလြမ္းေနတာကိုးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ကူလြမ္းသြားပါတယ္ ခ်စ္ေမာင္ငယ္ေရ
ခုေတာ့လဲ ဒါေတြဟာ ခ်ေရးစရာစာတစ္ပုဒ္အေနနဲ႕ကလြဲလို႕ ဘာမွမတတ္ႏို္င္တဲ့ သူနဲ႕အေ၀းဆံုးတစ္ေနရာကို ေရာက္ေနပါျပီ....။
လႊတ္ခုိက္ပဲ အကို...။
ရည္မြန္
Post a Comment