ဗီလိန္ရဲ႕ အိပ္ရာ: ေက်ာင္းပံုျပင္ (၂) ဗီလိန္ နဲ႔ ပထမဆံုးေန႔

ကမာၻ႕ဖလား ဗိုလ္လုပြဲ။ ဗီလိန္ အခ်စ္ဆံုး ဘရာဇီးအသင္းက ဂ်ာမနီကို ၂ဂိုး၊ ဂိုးမရွိနဲ႔ ဖလား ဆြတ္ခူးသြားတဲ့ေန႔။ အဲဒီပြဲမွာ က်ေနာ္သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ ရိုနယ္ဒိုက ၂ဂိုးသြင္းျပီး ပြဲစဥ္တေလွ်ာက္ ၈ဂိုးသြင္းနဲ႔ ေရႊေဘာလံုးဆုုယူသလို၊ က်ေနာ္ ခုခ်ိန္ထိ ခေရဇီျဖစ္ျပီး ေလးစားဆဲ ဂိုးသမားၾကီး အိုလီဗာခမ္းကလည္း ဒီပြဲမွာေပးရတဲ့ ၂ဂိုးကလြဲရင္ ပြဲစဥ္တေလွ်ာက္ ေပးဂိုးမရွိ ကမာၻ႔စံခ်ိန္တင္ႏိုင္ခဲ့ျပီး ပြဲစဥ္တေလွ်ာက္ ဂိုးသမားအေကာင္းဆံုးဆုျဖစ္တဲ့ ယာရွင္ဆုကို ဆြတ္ခူးခဲ့တဲ့အျပင္ အေကာင္းဆံုး ေဘာလံုးသမားဆုကိုပါ ရခဲ့တဲ့ ကမာၻ႔ဖလားစံခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး ဂိုးသမားျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီေန႔ျပီး ေနာက္တစ္ေန႔ေပါ့။ တကၠသိုလ္ကို ေျခစခ်တာ။ ဝွဴး…………… ေမာလိုက္တာ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔ကို ေျပာရတာ။

လွည္းတန္းကေန တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလွ်ာက္ ငါကြတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီး ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႔ အဓိပတိလမ္းၾကီးနဲ႔ ဗထက္ခ်ိဳက္ေကြ႕ေရွ႕ကျဖတ္၊ တကၠသိုလ္မ်ားေဆးရံု အဲဒီေနာက္ ဆရာမ်ားေဆာင္နဲ႔ ပုဂံလမ္း။ အေမတို႔ အေဖတို႔ေျပာေျပာေနတဲ့ ရယ္ေမာသံေတြ ျပည့္ႏွက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သူတို႔အေငြ႕အသက္ေတြ ထိေတြ႕လုိက္ရသလိုပဲ။ ဒါေတြ အကုန္ျဖတ္လာျပီးေတာ့ အင္းယားလမ္းမီးပြိဳင့္ကို ခဏေစာင့္၊ မီးပြိဳင့္စိမ္းေတာ့ ျဖတ္လာခဲ့ျပီး အျပံဳးနဲ႔ ဆီးၾကိဳေနတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ အဝကိုေရာက္လာပါတယ္။

ေက်ာင္းထဲဝင္လာေတာ့ မ်က္စိေလး ေပကလည္၊ ေပကလည္နဲ႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာေလးေပါ့။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ဘယ္သူကမ်ား ေခ်ာက္ခ်မလဲ။ ဘယ္သူကမ်ား ဝိုင္းေလွာင္ၾကမလဲ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွေတာ့ ေခ်ာက္မခ်ပါဘူး။ တက္ရမယ့္အေဆာင္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္သြားျပီး က်ေနာ့ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္ဆံုးတန္းတစ္ေနရာမွာေနရာယူလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အတန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေယာက္်ားေလးက က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း မိန္းကေလးေတြက အေယာက္ ၃၀ ေလာက္ရွိမယ္။ ဟီးဟီး။ က်ေနာ္ကလည္း ေနရခက္တာနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ျပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။

ဘဝဆိုတဲ့ အရာဝတၳဳ
အစျပဳလို႔ ေရာက္ခဲ့ရတယ္
YUFL……..။
ေတြ႕ဆံုၾကံဳၾကိဳက္ သည္အခိုက္ဝယ္
ရည္ရြယ္ခ်က္တူ ဘီေအယူဖို႔
အတူေရာက္လာ သည္အခါမို႔
မေခ်ာသံုးဆယ္ တစ္ကိုယ္ရယ္မို႔
ဘယ္လိုဘယ္ပံု ဘယ္နည္းဘယ္လမ္း
ဘယ္လိုစခန္း ကြ်မ္းရမည္ကို
ရြံ႕ေနေသာ္လည္း………။
က်ေနာ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သားမို႔
မေခ်ာတစ္ေထာင္ ကိုယ္တစ္ေကာင္လည္း
ေလွ်ာက္လွမ္းမည္ဟု သႏိၷဌာန္ျပဳ
မာန္ဟိတ္ဟန္စု
ငါဟဲ့ ယူအဖ္အယ္လ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ေပေတာ့သကိုး…………………..။
(ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒီကဗ်ာကို ျပန္ျပင္ျပီး ကဗ်ာစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္မွာ ထည့္ခဲ့ေသးတယ္။)
ကဗ်ာေရးျပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသား ၂ေယာက္ထပ္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးေတာ့ အရပ္ရွည္ရွည္ ဟိတ္ဟန္အျပည့္နဲ႔ ဆရာမ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အတန္းပိုင္ေပါ့ေလ။ သူက သူ႔လက္ထဲက နာမည္စာရင္းေခၚေတာ့ သိပ္ရင္ႏွီးသလို နာမည္တစ္လံုး ၾကားလိုက္တယ္။ ျပန္ထူးလိုက္တဲ့အသံကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့……… ဟုတ္ပါသည္။ သူမွသူ၊ သူမွသူစစ္စစ္ ေအာ္ အခ်ိန္ေတြ ၇ႏွစ္ ရယ္ ဘာမွန္းမသိေဝးခဲ့ရေပမယ့္ အခုေတာ့တို႔ကို ကံတရားက တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ဆံုခြင့္ ေပးလိုက္ျပီလားဟင္။ တမ်ိဳးေတာ့ မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ၄တန္းထဲက က်ေနာ္တို႔ ျမိဳ႕ကေန ထြက္သြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ တခါတေလ ျပန္လာေပမယ့္ အေၾကာင္းက မတိုက္ဆိုင္ေတာ့ မေတြ႕ရဘူးေလ။ လူေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာ ဆိုေတာ့ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ ဆရာမက အ၊ အိ၊ အု၊ အဲ၊ ေအာ့(အို) စေရးေတာ့ ေနာင္မွာ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာတဲ့ စိုင္း အခန္းထဲကို ခြင့္ေတာင္းျပီးဝင္လာပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဆရာမကရစ္ပါေလေရာဗ်ာ။ ရစ္တဲ့ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆင္ဆာျဖတ္လိုက္ျပီ။ :)

ဒီလိုနဲ႔ပဲ စာသင္ခ်ိန္အျပီးကို ေစာင့္ေနမိတာ ဘာသင္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။ ငယ္ခ်စ္ဦး အဲေလ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကို ႏႈတ္ဆက္ခ်င္စိတ္ေတြက ထိန္းမရေတာ့ဘူးေလ။ အတန္းဆင္းေတာ့ သူက အျပင္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဘယ္ရလိမ့္မလဲ တေရာေသာပါး လိုက္ျပီးေခၚတာေပါ့။
“ဟဲ့… နီနီ။” သူကလွည့္ၾကည့္ေတာ့
(နင္ငါ့ကို မွတ္မိလား) လို႔ ေျပာမယ္ၾကံတုန္း
“ေအး ဗီလိန္။ နင့္ကို အေစာၾကီးတည္းက ေတြ႕သားပဲ။ တမင္မေခၚတာ” နည္းနည္းေတာ့ နင္သြားတယ္။ “ကဲပါထားပါေတာ့။ နင္က ငါ့ကိုမွတ္မိတယ္ေပါ့။” နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ထဲဝမ္းသာမိတယ္။
“အင္း နင္ဒီမွာ တက္မယ္ဆိုတာ ငါကသိျပီးသား။ ျပီးခဲ့တဲ့လကပဲ ငါျမိဳ႕ကို ျပန္ေရာက္တယ္ဟ အဲဒါနဲ႔သိခဲ့တာ။ သူတို႔ေျပာတုန္္းက နင့္ကိုငါ လံုးဝကိုမမွတ္မိတာ။” ဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္ျပီးနင္သြားသည္။ ဘာကို နင္ေနမွန္းကိုမသိ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခံရခက္သည္။ သူကဆက္ေျပာတယ္။
“ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းေပၚလာတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အတန္းထဲမွာ ေပါက္ကရအျမဲလုပ္တဲ့ နင္ပဲလို႔။” လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ျပီ။ အင္းေပါ့ေလ ခံေပါ့ ဗီလိန္ရယ္ မင္းကိုက ဘူးခ်င္တဲ့ေကာင္ မွတ္ကေရာ။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွတ္မိရင္ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္ ဟယ္” လို႔ စကားစျဖတ္ျပီး ထြက္မလို႔လုပ္တုန္း
“ေနဦးဟဲ့ ငါမွတ္မိတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ပထမတန္းတုန္းက နင္ အတန္းထဲမွာ အင္အင္းေတြ ယိုခ်တာေလ။ အဲဒါနင္ေလ။ ဟုတ္တယ္မလား။ ဟုတ္ပါတယ္ နင္ပါ။ အဲဒီတုန္းက ေဘာင္းဘီလဲေတာ့ နင္က သတင္းစာေလးနဲ႔ ေတာင္အုပ္ထား ေသးတယ္ေလ။” ေျပာပံုကၾကည့္ ေဘးမွာက သူ႔အေဖာ္ သံုးေယာက္နဲ႔။ ေသနာမေလး ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ဉာဏ္ကေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ကလည္းရွက္ရွက္နဲ႔
“မဟုတ္ပါဘူးဟာ နင္ကလည္း ငါမဟုတ္ပါဘူး နင္မွားတာေနမွာပါ။ ငါသြားဦးမယ္ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ ကန္တင္း ခဏသြားမလို႔” ဆိုျပီး စကားစအတင္းျဖတ္ျပီး ထြက္လာရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ....ေကာင္မေလး။ သူခ်ည္း တရပ္စပ္ေျပာသြားတယ္ ဘာမွန္းမသိပဲကို ခံလိုက္ရတာ။

ကန္တင္းမွာ စားစရာေတြမွာစား အတန္းျပန္တက္ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းကအျပန္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလွ်ာက္ သူ႔အေၾကာင္းေတြပဲ စဥ္းစားလာမိတယ္ဗ်ာ။

ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ပထမေန႔ အေတြ႕အၾကံဳေလးေပါ့။ ေက်ာင္းပံုျပင္ (၂) ေပါ့ေလ။

ဗီလိန္

ေက်ာင္းပံုျပင္ (၁) ဗီလိန္ နဲ႔ အားကစား
ေက်ာင္းပံုျပင္ (၂) ဗီလိန္ နဲ႔ ပထမဆံုးေန႔
ေက်ာင္းပံုျပင္ (၃) ဗီလိန္ နဲ႔ စာသင္ရက္မ်ား
ေက်ာင္းပံုျပင္ (၄) စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ျခင္း
ေက်ာင္းပံုျပင္ (၅) ဗီလိန္ နဲ႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းမ်ား

10 comments:

ဖိုးဂ်ယ္ said...: အင္းအင္း ထြက္ထြက္ ဗီဗီ ရွက္
ဗီဗီ ရွက္ရွက္ အင္းအင္း ထြက္; Nov 16, 2008, 9:06:00 AM
Anonymous said...: ဟဟဟဟ
ေကာင္မေလးက တကယ္ေတာ္တာပဲ
မွတ္ျပီလားကြ..
မိန္းမေတြ ေလ်ာ့မတြက္နဲ့ ကိုယ့္လူ..ေတြ ့လား

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေခ်ာအေယာက္သံုးဆယ္နဲ့ ကိုယ္သံုးေယာက္ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ဆက္ဖတ္ခ်င္တယ္..; Nov 16, 2008, 10:33:00 AM
ဗီလိန္ said...: ေလွ်ာ့မတြက္ရပါလားဗ်ာ။ ကုိယ္သူငယ္ခ်င္းကို သြားေခၚတဲ့ဟာကို။ :); Nov 16, 2008, 10:45:00 AM
ေခါင္ေခါင္ said...: စကတည္းက ကိုနင္ေနရတာပါလား ကိုဗီလိန္ရယ္
လုပ္ပါဦး.. ေနာက္ေန႕ေတြ အေၾကာင္းေရာ..; Nov 16, 2008, 10:59:00 AM
လင္းဒီပ said...: ေက်ာင္းပံုျပင္ေလး ဆက္ဦးေနာ္; Nov 16, 2008, 11:58:00 AM
Welcome said...: ျပန္မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ကုိ အမွတ္ရေစတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး။
ဆက္ရန္ကုိ ေမွ်ာ္ေနမယ္

http://winzaw-mdy.blogspot.com; Nov 16, 2008, 1:03:00 PM
:P said...: ဆက္ပါဦးးးးး; Nov 16, 2008, 2:33:00 PM
Anonymous said...: ဟားဟား ေပၚကုန္ၿပီ ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြ; Nov 16, 2008, 3:20:00 PM
Andy said...: နင္တယ္ ေနာ္... :P; Nov 17, 2008, 3:09:00 PM
sait phay yar said...: veeeeeeeeeeeee yae
so sad
shat shat; Nov 17, 2008, 7:12:00 PM