ေက်ာင္းပံုျပင္ (၁) ဗီလိန္ နဲ႔ အားကစား

YUFL ကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအေၾကာင္းေလး တစ္ခုေလာက္ေရးေပးပါဆိုလို႔ ေရးလိုက္တာပါ။ အစတည္းက ေရးဖို႔အစီအစဥ္ရွိေပမယ့္ သူ႔တြန္းအားေၾကာင့္ ခုခ်က္ခ်င္းပဲေရးျဖစ္သြားပါတယ္။

အရင္ဆံုး အားကစားနဲ႔ ပတ္သတ္တာေလးေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္ၾကီးကို စေရာက္ျပီး ၁လ ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ ဂ်ာမန္ဘာသာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လုပ္လိုက္တာ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ ျပီးကတည္းက ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ တနည္းေျပာရရင္ မီးခဲျပာဖံုးျဖစ္ေနတဲ့ အားကစားပိုးက ျပန္လည္ႏိုးထလာေတာ့တာေပါ့။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ေမဂ်ာစံုကို သြားျပီး လူစု၊ ပိုက္ဆံစု၊ လိုခ်င္တဲ့ နံပါတ္ေတြမွတ္။ တစ္သင္းစာျပည့္ေအာင္ မနည္းစုရတယ္။ ေမဂ်ာ ၇ခုရွိတာ တစ္ခုကိုမွ ေယာက္်ားေလးက ၄ ၅ ေယာက္ပဲရွိတာကိုး။ တစ္သင္းစာျပည့္ေတာ့ အားကစားပေဒသာကိုသြား၊ ဝတ္စံုအပ္၊ ေနာက္ ၃ရက္ေလာက္က်ေတာ့ ၀တ္စံုေတြရ စျပီးေသာင္းက်န္းပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္တိုင္း အတန္းလစ္။ ေဘာကြင္းမွာေနရာယူ။ ခ်ိန္းထားတဲ့ အျခားအသင္းေတြနဲ႔ ကန္ၾကတာေပါ့။ ခဏခဏရံႈးတာကေတာ့ တပိုင္းေပါ့။

အဲဒီမွာ ေဟာသည္က မင္းသားၾကီး ဗီလိန္က ဘယ္မွာမွတ္လဲ။ တစ္သင္းလံုးမွာ မရွိရင္ ပြဲဆက္ကစားလို႔မရတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ဂိုးသမားၾကီးေပါ့။ ကန္တဲ့ေနရာမွာ သံုးမရလို႔ ဂိုးဖမ္းတဲ့ဂိုးသမားေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဂိုးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝ၊ ဂိုးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားနဲ႔ အမွန္အကန္ဖမ္းတဲ့ ဂိုးေစာင့္ တာ၀န္ယူ ရဲေဘာ္ၾကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘုန္းတန္ခိုးရွင္ဆိုျပီး နာမည္ၾကီးသြားသဗ်။ ဘုန္းတန္ခိုးဆိုတာက ကိုယ့္ဟာကို စာလံုးေပါင္း ေျပာင္းလိုက္တာ။ အမွန္က ဖုန္း....တစ္ဂိုး။ ဟီးဟီး။ ဖုန္းကနဲ ကန္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ဂိုးေပးလိုက္ရလို႔ေလ။

သထံုကြင္းက ျပန္ရင္ ညေန ၆နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။ ကြင္းထဲကအျပန္ ဗထက္ခ်ိဳက္ေကြ႕ အရင္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းကားေတြ စုရပ္ တကၠသိုလ္စာတိုက္ေရွ႕က ကြင္းျပင္ေဘးက ကန္တင္းက အားသစ္ကဖီးမွာ အေအး ၃၊၄ခြက္နဲ႔ ကုန္းဆင္း (အလကားရ ေရခဲေရ) ၁၀ခြက္ေလာက္မွာေသာက္၊ ေဟးလားဟားလားနဲ႔ ခုနက ေဘာပြဲအေၾကာင္း ျပန္ေျပာၾကနဲ႔ ၇နာရီေလာက္က်ေတာ့မွ ျပန္ၾကတာေပါ့။ ဒါေတာင္ ကားဂိတ္ မေရာက္ခင္ေျပာ။ ကားေပၚမွာေျပာနဲ႔ ကားေပၚက ဆင္းတဲ့အထိပါပဲ။ ေၾသာ္... တကၠသိုလ္... တကၠသိုလ္... ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီ ဗထက္ခ်ိဳက္ေကြ႕ နားေရာက္ရင္ အဲဒီ ပံုရိပ္ေတြက အတိုင္းသား ျမင္ေနရတုန္းပါပဲလား။

ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ၾကီးကို ျမိန္ရည္ရွက္ရည္ ခံစားျပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေရာက္လာပါျပီ။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို အျမဲတမ္းဆူေန ေငါက္ေနတဲ့ အေပါက္ဆိုးဆုိး သေဘာေကာင္းေကာင္း စာေမးပြဲဌာနက ေမာ္ကြန္းထိန္းဆရာမၾကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ဗ်။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆူေနၾကဆုိေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ အခက္အခဲတစ္ခုခုရွိလာရင္ အျမဲေျဖရွင္း ေပးပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျပဦးမယ္။ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ျပီးကာနီးက်ေတာ့ ဖရက္ရွာေတြ ကိုလည္းၾကိဳရင္း က်ေနာ္တို႔ Batch လည္းႏႈတ္ဆက္ရင္းဆိုျပီး ပြဲတစ္ခုလုပ္ပါတယ္။ လုပ္စရာမရွိ ရွာၾကံလုပ္တာပါ။ လုပ္တဲ့ပြဲကလည္း တရား၀င္မဟုတ္ရာကေန တရား၀င္ျဖစ္သြားေလရဲ႕။

ျဖစ္ပံုက ဒီလို က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေဘာလံုးအသင္းနဲ႔ ပထမႏွစ္၊ဒုတိယႏွစ္ ညြန္႔ေပါင္းအသင္းနဲ႔ ေက်ာင္းတြင္း ခ်စ္ၾကည္ေရးပြဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ သထံုကြင္းေဘးက တကၠသိုလ္မ်ား ေဘာလံုးကြင္း (ထိုအခ်ိန္က ဘဏၰာအခြန္အသင္းရဲ႕ ေလ့က်င့္ေရးကြင္း) ကို ငွားျပီး ကန္ၾကတာဗ်။ ငွားတယ္ဆိုတာကလည္း ကြင္းေစာင့္ကို ၁၀၀၀၀ ေလာက္ေပးျပီး တိတ္တိတ္ဆိတ္္ဆိတ္ ကန္ရတဲ့သေဘာပါ။ အဲဒါကို ေမာင္မင္းၾကီးသားတို႔က ေက်ာင္းကေက်ာင္းသားဦးေရရဲ႕ ၅၀% အထက္ရွိတဲ့ ပရိတ္သတ္ (အထူးသျဖင့္ ေကာင္မေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ေကာင္ေလးေတြ ရဲ႕ တ၀က္ေလာက္က ေဘာလံုးအသင္း ၂သင္းထဲမွာ ပါေနျပီကိုး) ေခၚခ်လာပါေရာ။ တစ္ပတ္ေလာက္ အလိုတည္းက လက္သိပ္ထိုးျပီး လက္ကမ္းစာေလးေတြ ေ၀ထားတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ျပီးေလာက္မွာ ေက်ာင္းကေန အားလံုး ခ်ီတက္လာပါေလေရာဗ်ာ။ ကစားမယ့္သူေတြက ေတာ့ ထမင္းမစားဘူးေပါ့ေလ။

ကြင္းဝလည္းေရာက္ေရာ ျပႆနာက စပါေလေရာ။ ကြင္းေစာင့္က ေပးမ၀င္ေတာ့ဘူး။ ကန္မယ့္ ၂၂ေယာက္နဲ႔ အရံ ၁၀ေယာက္ေလာက္ပဲ ၀င္ရမတဲ့ေလ။ ကဲေသျပီဆရာပဲ။ အားလံုးကလည္း ေကာင္မေလးေတြေရွ႕မွာ အရွက္ကြဲ မခံခ်င္တာနဲ႔ ရွက္ရမ္းရမ္းျပီး ျပႆနာရွာပါေလေရာ။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ေပါ့။ နင္လားဟဲ့ငါလားဟဲ့ ေျပာဆိုေနၾကတုန္း ခုနကေျပာတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္း ဆရာမၾကီးက ေန႔လည္ ထမင္းစား ျပန္ရာကေန အဲဒီနားကျဖတ္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကိုေတြ႕ေရာ။ ေရွ႕ဆံုးမွာ ေထာင္ေထာင္ေထာင္ေထာင္နဲ႔ ထင္းထင္းၾကီး ျမင္ေနရတာက က်ေနာ္။ ဟီးဟီး။

ဆရာမၾကီးက က်ေနာ္ UFL ငပြၾကီးကို
"ဟိုေကာင္ ဗီလိန္ ဒီကိုလာစမ္း" က်ေနာ္လည္း ကုတ္ကုတ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမၾကီး" ဆိုျပီး ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳးေလးေပါ့။
"ဘာျဖစ္တာလဲ" ဆိုေတာ့ "ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမၾကီး။ က်ေနာ္တို႔ ေဘာကန္မလို႔ပါ။"
"ဟဲ့ ဒါေတာ့သိတာေပါ့။ ဘာေတြစကားမ်ားေနလဲ လို႔ေမးေနတာ။" ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္မရေတာ့မွန္း က်ေနာ္သိလိုက္ျပီ။
"သူတို႔က ပရိတ္သတ္ေတြပါလို႔ ေပးမကန္ဘူးလို႔ ေျပာေနလို႔ပါ ဆရာမၾကီး" ဆရာမၾကီး ေတြေ၀သြားသည္။ "ဖယ္စမ္း" ဆိုျပီးေရွ႕တုိးသြားျပီး "မင္းတို႔က ဘာလို႔ေပးကန္တာလဲ" ဆိုေတာ့ ကြင္းေစာင့္ကလည္း
"အခုလို လူစုလူေ၀းနဲ႔ ဆိုေပးမကန္ရဘူးလို႔ ေျပာထားလို႔ပါ ခင္ဗ်" အဲဒီေတာ့ ဆရာမၾကီးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပီး
"ဟို ဆိုင္းဘုတ္မွာ ဘာေရးထားသလဲ" "တကၠသိုလ္ အားကစားကြင္းပါ ဆရာမၾကီး" လို႔ သူကျပန္ေျဖတယ္။
"ေအး။ အခု ကန္မွာကလည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ တကၠသိုလ္ကြင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ပိုင္တယ္။ မင္းဘာမွ တားေနစရာမလိုဘူး" လို႔ ေျပာေတာ့။
"ဒါကေတာ့ ဆရာမၾကီးရယ္။ အဆည(ေအာက္ျမန္မာျပည္ အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန)က ေျပာထားလို႔ပါ။ က်ေနာ္က ေပးမကန္တာမဟုတ္ပါဘူး။"
"ဟုတ္ျပီ အဲဒီ အဆညကို ေျပာလိုက္ ငါတာ၀န္ယူတယ္လို႔။ ငါက သူတို႔ ေက်ာင္းက ေမာ္ကြန္းထိန္း။ ဟုတ္ျပီလား။" ဆို ျပီး ဆရာမၾကီးက က်ေနာ္တို႔ကို ၀င္ခိုင္းတယ္ေလ။

က်ေနာ္တို႔လည္း ေယာင္ေပေပနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ၀င္သြားသေပါ့။ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ ကြင္းေစာင့္ကလည္း သူ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အဆညကို လႊတ္ျပိးတိုင္ပါေလေရာ။ အဆညကလည္း ခ်က္ခ်င္း ေက်ာင္းကို ဖုန္းဆက္ျပီး ခ်ဳပ္ၾကီးကိုတိုင္ေတာ့တာပဲ။ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ အရွင္သခင္ ပါခ်ဳပ္ၾကီးလည္း မေနသာေတာ့ပဲ။ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ၇ေယာက္ (ေမဂ်ာ ၇ ခုရဲ႕ ဌာနမွဴး ပါေမာကၡမ်ား)ကို ေခၚ၊ ခံုေစာင္းမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ တိုက္ပံုကိုဆြဲ ျပီး သထံုကြင္းကို ခ်ီတက္လာပါေလေရာဗ်ာ။ ဒန္႔...တန္႔...တလန္႔။ :) ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ၇ေယာက္ေတာင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုဂိုဏ္းခ်ဳပ္ေတြ ဘာေတြေတာင္ပါေသးတယ္။

ခ်ဳပ္ၾကီးလည္း ကြင္းထဲကိုအေရာက္ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အ၀တ္အစားလဲျပီး ေသြးပူလုပ္ေနခ်ိန္ အဆင္သင့္ပဲ။ မသိရင္ ခ်ိန္ကိုက္ထားသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ၇ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ္ေက်ာင္းသားေတြကို ကြက္က်ိက်ိလုပ္ေနေပမယ့္ ခ်ဳပ္ၾကီးကေတာ့ အားလံုးကိုေခၚျပီး "မင္းတို႔က ဒီလိုမလုပ္ရဘူးေလကြာ။ ဆရာၾကီးကို ေျပာဆိုခြင့္ေတာင္း ျပီးမွလုပ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့လည္း အခုကေက်ာင္းခ်ိန္ၾကီး။ ေနာက္ျပီး အခုလို ေက်ာင္းနာမည္တပ္ျပီး လူစုလူေ၀းလုပ္ခြင့္မရွိဘူးကြ။ ကဲပါ ထားလိုက္ေတာ့။ မင္းတို႔ ကန္တာလာအားေပးတာပါ ကဲကဲ ပြဲစေတာ့ေလကြာ" ဆိုျပီး အထူးတန္းပြဲၾကည့္စင္မွာ ေနရာယူလိုက္ပါေလေရာ။

က်ေနာ္တို႔ အားလံုးလည္း ေဝး........ ဆိုျပီး "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာၾကီး" ဆိုျပီး အားပါးတရ ပြဲစလိုက္ပါေတာ့သတည္း.........။

အဲဒီပြဲက ၁-၁ နဲ႔ သေရက်သြားျပီး ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ေဟာသည္က က်ေနာ္မင္းသားၾကီး ယူအာ့ဖ္အယ္လ္ ငပြၾကီး ဗီလိန္က ပင္နယ္တီတစ္လံုး ကာကြယ္ႏိုင္လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ (ဒါကေၾကာ္ျငာ ဖာဂူဆန္သိရင္ လာမ်ားငွားမလားလို႔) :)

ေနာက္ေန႔လည္းက်ေရာ ဌာနမွဴးအသီးသီးက သက္ဆိုင္ရာ ေဘာလံုးသမားေတြကို မုန္႔ဟင္းခါးေကြ်းတာမွ ေန႔လည္စာပါလြတ္ပါေလေရာဗ်ာ................။

ဒါကေတာ့ ဗီလိန္ရဲ႕ ေက်ာင္းပံုျပင္ (၁)ေလးပါ။ ေက်ာင္းသားေတြကို အျမဲနားလည္ ေပးေသာ ဆရာၾကီးနဲ႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို အထိမခံကာကြယ္ေပးတဲ့ ဆရာမၾကီးအပါအ၀င္ ဆရာ၊ ဆရာမအားလံုးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးအတြက္ အမွတ္တရေလးပါ။

ဗီလိန္

ေက်ာင္းပံုျပင္ (၁) ဗီလိန္ နဲ႔ အားကစား
ေက်ာင္းပံုျပင္ (၂) ဗီလိန္ နဲ႔ ပထမဆံုးေန႔
ေက်ာင္းပံုျပင္ (၃) ဗီလိန္ နဲ႔ စာသင္ရက္မ်ား
ေက်ာင္းပံုျပင္ (၄) စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ျခင္း
ေက်ာင္းပံုျပင္ (၅) ဗီလိန္ နဲ႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းမ်ား