က်မ ႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းသားေလး

သူက မနက္တိုင္း ေက်ာင္းမသြားခင္ လမ္းထိပ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ လာထိုင္ေနၾက။ က်မကလည္း အဲဒီ့အခ်ိန္ဆို ဆိုင္ေလးရဲ႕ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ေစာင့္ၾကည့္ရတာအေမာ။ သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္အရာေရာက္တယ္ေလ။ သူ႔တို႔၀ိုင္းမွာဆို သူ႔စကားေတြက လႊမ္းလို႔ေပါ့။ မန္ယူနဲ႔ အာဆင္နယ္ ဘယ္သူႏိုင္မယ္ျငင္းမလား။ ကားေစ်းေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတယ္ ေျပာမလား။ DotA ဟီးရိုးေတြ ဘယ္လို ကစားတယ္ဆိုတာပဲ အၾကံေတာင္းမလား၊ အာကာသေတြ သိပၸံေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမလား။ အို...ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းစာပဲေမးဦးမလား။ သူက ဂရုတစိုက္ ေဆြးေႏြး၊ ရွင္းျပ၊ တိုင္ပင္ ေပးတတ္တာက သူ႔အက်င့္။ ရုပ္ကေလးကလည္းရွိ၊ အေျပာေလးကလည္းေကာင္းတဲ့ အျပင္ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းထဲကဆိုေတာ့ ေရႊေပၚျမတင္ လို႔ပဲေျပာရမလားပဲ။

ဒီလို ေဆးေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ကို စြဲလမ္းမိတာက က်မလို ရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ဘယ္သူမွ အဖတ္မလုပ္တဲ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ အညတရေလးကေပါ့။ မနက္ ေက်ာင္းမသြားခင္တစ္ခါ၊ ညေနေက်ာင္းဆင္းလို႔ ထမင္းစားေသာက္ ေရမိုးခ်ိဳျပီးရင္တစ္ခါ ပံုမွန္ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ သူ႔ကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕ ေထာင့္ေလးတစ္ေနရာကေန ေစာင့္ေစာင့္ၾကည့္ရတာ တာဝန္ၾကီးတစ္ရပ္။ မ်က္ႏွာေလးက ဝင္းဝင္းဝါ၊ ႏွာတံေလးကစင္း၊ မ်က္ခံုးေလးက ေကာင္းတဲ့အျပင္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးက တန္းလို႔ ပါးပါးေလး။ ေနာက္ျပီး တခါတေလမ်ားမွ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဝက္ျခံတို႔ ဘာတို႔မေတြ႕ဖူး။ လက္ေမာင္းက ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳး၊ အရပ္က ၅ ေပ ၁၀ေလာက္ သူ႔လိုလူကို စြဲလမ္းမိတဲ့က်မက တန္ရာတန္ရာ မမွန္းလို႔မ်ား ေျပာၾကေလမလား။ ဒါေပမယ့္ က်မက အေဝးကေနၾကည့္ေနရံုနဲ႔ ေက်နပ္ေနရတဲ့ဘဝမို႔ အျပစ္ေတာ့ မျမင္ၾကပါနဲ႔။ သူ႔အနားေတာင္ မကပ္ဝ့ံတဲ့ ဘဝမို႔ ေန႔တစ္ခါ ညတစ္ေခါက္ အေဝးကၾကည့္ေနရံုနဲ႔ ေျဖသိမ့္ေနရတဲ့ ဘဝပါေလ။

ဒါေပမယ့္ တခါတခါ သူအၾကည့္က က်မဘက္ ေရာက္လာရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုမ်ား တိုက္ဆိုင္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူေျပာတတ္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းက “ငါ့ဟာေလးေနာ္ မင္းတို႔ မထိၾကနဲ႔” တဲ့ေလ ။ ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစ ေနာက္ေျပာင္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားသေဘာတစ္ခုနဲ႔ပဲ ေျပာေျပာ၊ က်မရင္ထဲ စိမ့္ျပီး ၾကည္ႏူးေနရတာ သူသိေစခ်င္လိုက္တာ။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြဆို စားပြဲထိုးေလးကိုေတာင္ ေျပာသြားေသးတယ္။ “ငါ့ဟာေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ထားေနာ္”တဲ့။ သူဟာက်မရဲ႕စိတ္ကို လံုးဝၾကီးလႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ ထားတယ္ေလ။ က်မအသည္းကိုခြဲလို႔ လိုခ်င္တယ္ဆိုလဲ ေပးဖို႔ အဆင္သင့္ပါ။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်မရြတ္မိတာက ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ သခင္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေပါ့။

တစ္ေန႔ သူေက်ာင္းမသြားခင္ ပံုမွန္အတိုင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ညက ခ်ံပီယံလိဒ္အေၾကာင္း၊ ဒီေန႔ ပရယ္ဒီကယ္ရွိေၾကာင္း ဘာညာေျပာဆိုျပီး စားပြဲထိုးကို ပိုက္ဆံရွင္းျပီးေတာ့ က်မရွိရာ ေထာင့္ေလးကို ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း က်မနားေရာက္လာျပီ။ ေဘးေဘးဘီဘီၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိ။ က်မရင္ေတြမ်ား တဒိန္းဒိန္းနဲ႔။ သူကလည္းတည့္တည့္ကို လာေနတာ။ အနားေရာက္ေတာ့ က်မကို ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ေကာက္ကာငင္ကာ ေခၚသြားတယ္ေလ။ က်မလည္း ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔ သူ႔ေနာက္ပါသြားတာေပါ့။ သူသြားရာ တေကာက္ေကာက္ ပါသြားလိုက္တာ သူ႔ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ပရယ္တီကယ္လ္အခန္းထဲ အထိပဲေလ။

က်မလည္း သူဘာလုပ္မလဲ ၾကည့္ေနရင္းကေန က်မကို စားပြဲေပၚက ဖေယာင္းလင္ဗန္းေလးမွာတင္၊ က်မလက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ေျခႏွစ္ဘက္ကို ကားျပီး သံမႈိနဲ႔ဖိျပီး တြဲလိုက္ပါတယ္။ လက္ဖဝါးနဲ႔ေျခဖဝါးက တစစ္စစ္နာက်င္ေနတဲ့ ေဝဒနာေတြၾကားထဲက က်မၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကိုင္ထားတဲ့ ခြဲစိတ္ဓားေလးက က်မအရႈိက္ေပၚေရာက္ေနျပီေလ……………………….။


မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဓာတ္ပံုေလးက http://2.bp.blogspot.com/ ကပါ။