ကဗ်ာထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

ကိုေနမင္းရဲ႕ သင္ဘာျဖစ္ခ်င္သနည္း ကဗ်ာေလးပါ။ ၾကိဳက္လြန္းလို႔ တခ်ိန္က ဒီေနရာ မွာ မွ်ေဝေပးခဲ့ျပီးပါျပီ။ တစ္ေခါက္ေလာက္ ေလးေလးနက္နက္ေလး ဖတ္ၾကည့္ေပးပါ။ တစ္ေခါက္မွ အဆင္မေျပေသးရင္ ႏွစ္ေခါက္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ဖတ္ဖတ္ကို ေလးေလးနက္နက္ ခံစားေနမိတာ။

သင္ဘာျဖစ္ခ်င္သနည္း
ပူေနသည္။ ေအးေနသည္။
အိပ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ထျပန္သည္။
ေန၀င္သြားၿပီ။ ေဟာ.. ျပန္ထြက္လာျပန္ၿပီ။
သတၱေလာကဆိုတာ အခန္းႀကီး တစ္ခုလိုပဲ။
မေနႏိုင္တဲ့ ရက္စက္မႈေတြ အခ်ိန္တိုင္း ဆက္လက္ျဖစ္ပ်က္ေန..
ဗီလိန္ မင္းေရးတဲ့ စာသားေတြ မိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ငါ Tag ဆိုတာ ဘာမွန္း ငါမသိ..
အခ်ိန္ရရင္ ေရးမယ္။ အိုး.. .. ..
ေန၀င္ေနၿပီ။ ငါ့စာကို ဖတ္ၿပီး စိတ္မပ်က္ၾကပါနဲ႔..။
မင္းသခၤ ရွီးသြားၿပီ။ ၾကီးမားေသာ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ခု.. ..
မေန႔က ငါ အိပ္ရာထ ေနာက္က်တယ္။
ဒီေန႔ ငါ တေရးပဲ အိပ္ရေသးတယ္။
ညက စြတ္စို ထိုင္းမႈိင္းေနတယ္။ မိုးသက္မုန္တိုင္းေတြကလည္း
အရာရာကို ၾကည္စားေနတုန္း။ ေအးစိမ့္တဲ့ ေလေငြ႕က
အခ်ိန္နဲ႔ အမွ် ရင္ဘတ္ထဲ တိုး၀င္ေနတယ္။
အမ္.. ေန႔ေတြ ရက္ေတြ လဲြကုန္ၿပီ။
မင္း သိလား ဗီ။ ေက်ာင္းတုန္းက ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚျပဴလာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ငါ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေျပာရင္း ဆိုရင္း ငါ့ ႏွာ၀မွာ
ေခ်ာင္းသာေလကို ရနံ႔ ရျပန္ၿပီ။ အုန္းရည္စိမ္ေလး ငါ့ကို
ဘယ္သူ ၀ယ္တိုက္ခဲ့တာပါလိမ့္.. ျပန္စဥ္းစားတယ္..
အခ်ိန္က ငါ့ကို ေမ့ေလ်ာ့ေစတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြနဲ႔ ေ၀းရာမွာ ..
အျဖစ္အပ်က္မွန္ ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္လႊားေနလ်က္က
မင္းတို႔ ကို အၿမဲတမ္း သတိရေနခဲ့တာပါ..

ကၽြႏု္ပ္ ဘာျဖစ္ခ်င္သနည္း။ ကၽြႏု္ပ္ ဘာျဖစ္ခ်င္သနည္း။
ကၽြႏု္ပ္ ဘာျဖစ္ခ်င္သနည္း။ ကၽြႏု္ပ္ ဘာျဖစ္ခ်င္သနည္း။
ဘယ္သူမွ မသိပါ.. ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္ ကၽြႏု္ပ္လည္း မသိပါ..
ဘာေၾကာင့္ဆို ေလႏွင့္ အခ်ိန္က စိတ္ကို ေန႔ည ေျပာင္းလဲေစလို႔.
လူတိုင္း ထင္ေနၾကတာေတြ မွားတယ္။
ခဲြခြာၿပီးရင္ ျပန္ဆံုရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူးတဲ့.. သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က
အလယ္မွာ ပင္လယ္ျခားေနတယ္ ဆိုရင္ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ၎ကို
ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေလးကို ေလးနဲ႔ စားရင္ ဘာျဖစ္သနည္း။
ဒါဆို ေလကို ေလနဲ႔ စားလိုက္ရင္ေရာ ဘာျဖစ္မွာလဲ..
ငါကေတာ့ "ငါ"ကို "ငါ"နဲ႔ ပဲ ျပန္ျပန္စားေလ့ရွိေနတယ္။
ဒီဆန္လြန္းမႈက ေန ရုန္းကန္ထြက္ေျပးၾကရေအာင္..
အေျပာလြယ္တယ္။ အလုပ္ခက္တယ္။
အလုပ္လြယ္ရင္ေကာ အေျပာ ခက္သြားမလား..

ေနာက္ဆံုး အတိတ္စကားလံုး
ငယ္ရြယ္မႈ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ။
ျဖဳန္းတီးျခင္း။ မုန္းတီးျခင္း။
အဘိုးအို။ လူငယ္
ငါ။ နင္။
---
Life is too short...! တဲ့...........။ ဒါေလးက သူအျမဲလက္ကိုင္ထားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလးပါ။ ဘဝဆိုတာကို ဖြင့္ဆိုပံုက တိုလြန္းပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ တိုတိုေလးပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ဆိုတာ သိပ္ၾကာသြားျပီလား။ အေမ့ရင္ ခြင္မွာတိုးလို႔ ငါဟာလူတစ္ေယာက္ပါလား ဆိုတဲ့ အသိေတာင္ မရွိေသးဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ ကေကာ သိပ္မထူးဘူး ေဆာ့ဖို႔၊ စားဖို႔၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ေလာက္ပဲ သိေနျပန္ေရာ။
ကဲ ၁၀ ႏွစ္ဗ်ာ။ ဖြန္ေၾကာင္တတ္တာေလးတစ္ခု တိုးလာရံုပဲ။ ဘာမွေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မရွိေသးဘူး။ အျပစ္ေတြပဲ တိုးလာတယ္။ မေကာင္းမႈေတြ မ်ားလာတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။
ထပ္ေလွ်ာ့လိုက္မယ္ဗ်ာ ၅ ႏွစ္။ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးနဲ႔ ေပ်ာ္တယ္။ မိဘပိုက္ဆံျဖဳန္းမယ္။ ဒီေလာက္ပဲသိတယ္။
ကဲဗ်ာ။ ဒါဆို အခုေကာ။ အခုလား လူတကာရွာႏိုင္တဲ့ ဝင္ေငြေလးတစ္ခုကလြဲရင္ ဘာမွ(ဘာဆိုဘာမွ) မဟုတ္။ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ သာမာန္ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ပဲေလ။

ရာစုႏွစ္ရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံုနီးပါး လူ႔ျပည္မွာ ေနခဲ့ျပီးျပီ။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားျပီ။ ဘယ္လိုကုန္သြားလဲ။ ဘယ္ေလာက္ျမန္သြားလဲ။ ဘာေတြျပီးခဲ့ျပီလဲ။ ျပန္ေမးၾကည့္တယ္။ “ဟိတ္ေကာင္ ဗီလိန္၊ မင္းဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ဘာျဖစ္ေနျပီလဲ။” ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္းမသိသလို ဘာမွလည္းမျဖစ္ေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူးတဲ့။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ လူတိုင္းကုိယ္စီမွာရွိခဲ့ၾကတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္။ က်ေနာ့မွာလည္း ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့ဆိုေတာ့။ အခု မရွိေတာ့ဘူးလား။ ပစၥဳပၸန္ကိုပဲ တည့္တည့္ရႈဖို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာေဟာခဲ့တယ္ေလ။ ဟုတ္ျပီ။ ဒါဆိုရင္ ပစၥဳပၸန္ကေကာေကာင္းေနျပီလား။ ဖရိုဖရဲပါပဲ။ ေနစရာ အိမ္ေလးတစ္လံုးေတာင္ အတည္တက်မျဖစ္ေသးဘူး ၆လေတာ့ကုန္သြားျပီေပါ့။ ကဲၾကည့္ ေျပာေနရင္းကေန စကၠန္႔ေတြဖြဲ႔လို႔ မိနစ္ေတြကုန္ေနတယ္။ သားသံုးေယာက္ကို တျပိဳင္တည္းခ်ီခဲ့တဲ့ အေဖ့လက္ေတြ အားအင္ေျခာက္ခမ္းေနျပီ။ အေမ့အျပံဳးေတြက ပါးေရတစ္ေၾကာင္းျပီး တစ္ေၾကာင္းတိုးလာျပီ။ ထပ္ေမးမယ္။ “ဗီလိန္၊ မင္း ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဘာလုပ္သင့္လဲ။” ဆြံ႕အသြားတယ္။ က်ေနာ့မွာ အေျဖမွမရွိတာ....................။
Life is too short...! ဆိုတာကိုး။

ကဲ ကိုေနမင္းေရ။ ပင္လယ္ ျခားေနေသးေပမယ့္ အေတြးထဲက အုန္းေရစိမ္ေလးနဲ႔တင္ လံုေလာက္ေနပါျပီကြာ။

ဗီလိန္

ကိုဂ်ဴဝသန္ နဲ႔ ဖိုးဂ်ယ္ ေရ႕ ေက်နပ္ပါတယ္ေနာ္။ ကိုဂ်ဴဝသန္ေျပာထားတဲ့ အခ်က္ေတြအားလံုးကိုက္တယ္ဗ်ာ။ ဒီဇင္ဘာ ၈ရက္ေန႔အတြင္း မျပီးတာေတာ့ခြင့္လႊတ္၊ ၾကားမွာလည္း ဆားမခ်က္ဘူးေနာ္။ ဆားခ်က္နည္းရွာရံုေလးပဲ။ :) ျပီးေတာ့ ျမန္ျမန္ေရြးဗ်ာ။ က်ေနာ္အေရြးခံရရင္ ဒီဇင္ဘာမွာ ဒုလႅဘရဟန္းခံခ်င္လို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လုပ္ေပးေလ။ ျဖစ္တယ္မလား။ ျဖစ္လိုက္ပါဗ်ာ။