အဆိပ္ခ်ိဳခ်ိဳ (၁)

ဒီေန႔ညေနက… ၄နာရီေလာက္က သူ႔ဆီဖုန္းလာတယ္။ “ရံုးဆင္းရင္ေတြ႔ရေအာင္” တဲ့။ အသံကတမ်ိဳးပဲ။ ထံုးစံအတိုင္း ေဘာပြဲရႈံးလာျပီလို႔ပဲ ထင္လိုက္တာေပါ့။ ဒီညေန မအားဘူးဆိုေပမယ့္ မၾကာခင္မွာ စကၤာပူကိုသြားေတာ့မယ့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူက ေခၚတာဆိုေတာ့ မျငင္းလိုက္ဘူးေလ။ တျခားကိစၥေတြကေနာက္မွ လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ေမာင္နဲ႔ေတြ႕ဖို႔က ရက္ေတြသိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးေလ။ သြားျပီဆိုရင္ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီးခြဲရေတာ့မွာ။

ညေနရံုးဆင္းလို႔ ခ်ိန္းတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ၅နာရီခြဲေနျပီ။ နီက်င့္က်င့္ မိုးသားေတြေအာက္မွာ တစ္ရက္တာႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ ေနမင္းၾကီးနဲ႔အတူ ေမာင္ကို ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတြ႕ေနရျပီ။ အင္းယားကန္ေဘာင္ကို ျဖတ္လာတဲ့ တဖ်တ္ဖ်တ္တိုက္ေနတဲ့ေလက ေတာ္ေတာ္ရွည္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ေမာင့္ဆံပင္ကို ျဖတ္တိုက္သြားလိုက္တဲ့ပံုက ေကသရာဇာျခေသၤ့တစ္ေကာင္က မာန္ဖီဟိန္းေဟာက္လုိက္ တဲ့အတိုင္း။ ဒါေပမယ့္ လိုေနတာက ေမာင့္မ်က္ႏွာ။ ေတာ္ရံု ခံစားခ်က္ တစ္ခုကို မေပၚေအာင္ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့ေမာင္က ဒီတခါက ၾကည့္ရံုနဲ႔ မွန္းလို႔ရတာ ေတာ္ရံုျပႆနာေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စကၤာပူသြားဖို႔ကိစၥပဲ ပ်က္သြားလို႔လား အိမ္နဲ႔ပဲ ျပႆနာတက္လို႔လား ေပါ့။

မ်က္ႏွာမေကာင္းတဲ့ၾကား ေမာင္ေျပာလိုက္တဲ့စကားက “ေမာင္တို႔လက္ထပ္ၾကရေအာင္ေနာ္”တဲ့ က်မသိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ေနရတာလဲ။ ေမာင္ ေနာက္ထပ္ စကားထပ္မေျပာဘူး။ လက္ထဲကစာရြက္ေလးကိုပဲ က်မလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္တယ္။ က်မ မငိုဘူး။ မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ ဝိုင္းလာတဲ့ၾကားက ေမာင့္ကို ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္က သူလုပ္ႏိုင္ျပီ ဆိုတာကို ေပ်ာ္ရႊင္အားရစြာ နဲ႔ ျပံဳးလိုက္တဲ့ အျပံဳးမ်ိဳးေပါ့။ ေမာင္ ဘာလို႔ က်မကို ဒီေလာက္ခ်စ္ရတာလဲလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္းအဓိပၸာယ္ ဖြင့္လိုက္တာ။ က်မႏွလံုးသားကို သူတကယ္သိတာ။ တကယ္ၾကီးကိုသိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွေျပာမွာမဟုတ္တဲ့ “လက္ထပ္မယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ေမာင္ေျပာခဲ့တာေပါ့။ သိပ္ေပ်ာ္တယ္ေမာင္။ ေမာင္ဒီစကားကို ေျပာတာ ရင္ထဲမွာဘယ္ေလာက္ထိ ဆို႔နင့္ေနမယ္ဆိုတာ မေျပာလဲသိေနပါတယ္။ ေသရြာထိလိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့ ခ်စ္သူကို အတူေသခြင့္ေပးတဲ့ေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။

ဘာေတြ၊ ဘယ္လို၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ေမးခြန္းေတြ ေမးမေနေတာ့ပါဘူး။ အသံုးမက်ေတာ့တဲ့ အတိတ္ထက္စာရင္ က်န္တဲ့ရက္ေတြကို အဓိပၸာယ္ရွိေအာင္ စီစဥ္တာကအေကာင္းဆံုးပဲေလ။ အစတည္းက မိဘမဲ့ တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယ္မယ္ရရေတာင္းဆို အေၾကာင္းၾကားစရာမလိုတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့။ ေမြးေပးခဲ့တဲ့မိဘႏွစ္ပါးကိုမ်ား ေစာ္ကားသလိုျဖစ္ေနမလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတကိုယ္ေကာင္းဆန္လိုက္မိတယ္။ မိဘေတြအသက္ရွင္တုန္းက တတ္စြမ္းသေလာက္ေတာ့ ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘဝဆိုတဲ့အခ်ိန္တိုတိုေလးမွာမွ သိပ္မက်န္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းကို ခ်စ္သူနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးရွိရိွ အသံုးခ်ခ်င္တယ္ေလ။ အားမရွိေတာ့တဲ့လက္ေတြကို တြဲထားေပးခ်င္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိတဲ့ အနာဂတ္ကို ေနဝင္ခ်ိန္ေတြၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်င္တယ္။ ေကာင္းကင္မွာပ်ံေနတဲ့ က်ီးကန္းအုပ္ကိုေရတြက္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခ်င္တယ္။ ခ်စ္သူ႔ကိုယ္ေငြ႕ေလးကိုရႈရွိက္ရင္း ညေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္တယ္။ နာက်င္မႈေတြကို အနမ္းေတြနဲ႔ေျဖေဖ်ာက္ခ်င္တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ခ်င္မယ္ဆိုတာကို သိလို႔ တိတ္တိတ္ေလးထြက္မသြားပဲ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တဲ့ေမာင္။ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာလဲ ခိုးရႈိက္ထားတဲ့မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕နဲ႔။ သိပ္မက်န္ေတာ့တဲ့ စကၠန္႔ေတြအတြက္ မနက္ျဖန္မွာရံုးတက္လက္မွက္ထိုးဖို႔ ရဲရဲၾကီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီေလ။