ဒီေန႔ ေက်ာင္းေတြစဖြင့္တဲ့ေန႔။ ဒုတိယတန္းတက္ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ က်မအသက္က အခုဆို ၉ႏွစ္ထဲဝင္ေနၿပီ။ ေဖႀကီးဆံုးကတည္းက ေက်ာင္းမတက္ရတာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိသြားၿပီ။ ေဖႀကီးဆံုးေတာ့ ေမႀကီးလည္း ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တာ။ ေမႀကီးက အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ေဖႀကီးဆံုးတဲ့ႏွစ္က က်မေရာ မမႀကီးပါ ေက်ာင္းနားလိုက္တာေလ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ေမႀကီးက ပိုက္ဆံစုၿပီး မမႀကီးကို ေက်ာင္းတက္ခိုင္းတယ္။ မမႀကီးက ခုဆို ေလးတန္းေအာင္သြားၿပီ။ ဒီႏွစ္ကေတာ့ က်မအလွည့္ေပါ့။ မမႀကီးေက်ာင္းတက္တုန္းက က်မက ေမႀကီးကို ေစ်းကူေရာင္းေပးတယ္ေလ။ ေမႀကီးက လမ္းထိပ္က လက္ပံပင္ေအာက္မွာ တဲထိုးၿပီးေရာင္းတယ္။ က်မက ဗန္းရြက္ၿပီး လိုက္ေရာင္းတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို မမႀကီးလည္း ေရာင္းေပးပါတယ္။ ေမႀကီးက မမႀကီးကို ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ဆို မေရာင္းခိုင္းဘူး။ စာပဲက်က္ခိုင္းတယ္ေလ။ မႏွစ္က က်မကိုယ္တိုင္ အေၾကာ္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြကို ေမႀကီးက တဝက္ပဲ ျပန္ယူၿပီး တဝက္ကို စုဗူးထဲ ထည့္ေပးထားတယ္။ အဲဒီေငြနဲ႔ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းတက္လို႔ရၿပီ။
မမႀကီးေက်ာင္းတက္တုန္းက ထမင္းဗူးကို တစ္ပတ္မွာ သံုး၊ ေလးရက္က ေမႀကီး အေၾကာ္နဲ႔ပဲ ယူသြားတယ္။ ညေနက်မွ ဟင္းရြက္ေလးဘာေလးနဲ႔ ခ်က္တာေပါ့။ ဒီေန႔ကေတာ့ က်မရဲ႕ ပထမဆံုးရက္မို႔ ေမႀကီးက ၾကက္ဥတစ္လံုး ေၾကာ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကက္ဥက စားရခဲတယ္ေလ။ ၾကက္ဥေစ်းကလည္း မေသးဘူးေလ။ ထမင္းရယ္၊ ၾကက္ဥရယ္၊ ဗူးသီးေၾကာ္တစ္ခုရယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆင္းေတာ့မွ အားရပါးရ စားပစ္ဦးမယ္။ ထြက္လာကာနီး မမႀကီးကိုေတာင္ ႂကြားခဲ့ေသးတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းအသစ္ရွာၿပီး ႂကြားဦးမယ္။ ေက်ာင္းဝတ္စံုက မႏွစ္က မမႀကီးဝတ္တဲ့ ဝတ္စံုမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ပြေနတယ္။ စကပ္ကလည္း ခ်ိတ္မရွိေတာ့လို႔ တြယ္ခ်ိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားရတာ။ ေမႀကီးက ဒီတစ္ပတ္ေက်ာင္းပိတ္မွ ျပန္တပ္ေပးမယ္တဲ့။ ထမင္းဗူးကလည္း မႏွစ္က မမႀကီး ကိုင္တဲ့ ထမင္းဗူးပဲ။ မႏွစ္ကေက်ာင္းတက္တုန္း မမႀကီးက အေၾကာ္ေၾကာ္တဲ့ ဆီပူဇြန္းကို ထမင္းဗူးေပၚတင္လိုက္လို႔ ဆီပူေလာက္ကြက္ေလး ရွိတာကလြဲရင္ အေကာင္းႀကီးရွိေသးတဲ့ ပလတ္စတစ္ဗူးပါ။ လြယ္အိတ္ကေတာ့ အသစ္ေလ။ မႏွစ္က ေစ်းေရာင္းၿပီးစုထားတဲ့ ေငြထဲက ဝယ္ထားတာေပါ့။ ေက်ာင္းလာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ လမ္းေပၚက ေက်ာက္ခဲေလးေတြေတာင္ ေလွ်ာက္ကန္ပစ္ခဲ့ေသးတယ္။
လမ္းမွာလည္း အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္းေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ငိုေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အေပ်ာ္က က်မကိုမီမယ္မထင္။ သူတို႔ကေတာ့ စက္ဘီးတတန္၊ ဆိုင္ကယ္တဖံု၊ ကားတစ္မ်ိဳးေပါ့။ က်မကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လာရတာ။ အိမ္ကေနဆို နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာ္ေရာင္းတုန္းကဆို တစ္မနက္လံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ညေနလံုးေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ။ ဒီေလာက္ေတာ့ အသာေလးပါ။ ေမႀကီးကလည္း လိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဆိုင္မွာ အေၾကာ္ေၾကာ္လို႔ ေကာင္းေနၿပီ။ လက္ထဲက ထမင္းဗူးကို ၾကည့္ၿပီး ေမႀကီးဒီေန႔လည္း ေစ်းေရာင္းေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိေသးတယ္။ ငါးပိေရမပါလာတာ နာသကြာ။ မနက္ကအခ်ိန္မရလို႔ ေမႀကီးက ငါးပိေရႀကိဳမေပးလိုက္ဘူးေလ။ ဟုတ္ၿပီ။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္ ၾကက္ဥေၾကာ္ကို တဝက္ခ်န္ထားမယ္။ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ငါးပိေရနဲ႔ ထပ္စားမယ္။ ဟိဟိ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ အေတြးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ဟိုေရွ႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံနဲ႔ ေဘးက အေရာင္ေလးမ်ိဳးနဲ႔ အလံေလးေတြေတာင္ ေတြ႕ေနရၿပီ။ အဲ... အခုမွ သတိထားမိတယ္။ မိုးေတာင္ အံု႔ေနၿပီ။ ရြာမလားမသိဘူး။ ထီးလည္းပါမလာဘူး။ ေျပးဦးမွ။
ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ မိုးကစရြာတယ္။ ကြင္းျပင္ထဲမွာ ကစားေနၾကတဲ့ အျဖဴအစိမ္းေလးေတြအကုန္ ေက်ာင္းေဆာင္ေပၚ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုလံုး ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတာပဲ။ စၾကေနာက္ၾကနဲ႔ေပါ့။ စာသင္ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္သစ္လူသစ္ ဆရာ၊ဆရာမသစ္နဲ႔ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အက်ၤီအသစ္၊ ေဘာင္းဘီစကပ္အသစ္၊ လြယ္အိတ္ အသစ္ေလးေတြနဲ႔။ က်မကေတာ့ လြယ္အိတ္ပဲသစ္တာ။ ဒါေပမယ့္ မရွက္ပါဘူး။ ေမႀကီး မဝယ္ေပးခ်င္လို႔မွ မဟုတ္တာ။ ေမႀကီးကလည္း ပိုက္ဆံစုၿပီး ဝယ္ေပးမယ္လို႔ ကတိေပးထားၿပီးသား။ ခဏေနေတာ့ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းကေခါက္ၿပီ။ ေနရာလုတဲ့လူက လုေနၾကဆဲ။ က်မကေတာ့ အသက္ကလည္း သူတို႔ထက္စာရင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ လူကလည္း သူတို႔ထက္စာရင္ ႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာပဲ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွလည္း လာလုမယ့္သူမရွိဘူး။ တံခါးေပါက္နဲ႔လည္းနီးတယ္ေလ။ တံခါးေပါက္က ေရွ႕မွာတစ္ေပါက္ ေနာက္မွာတစ္ေပါက္ဆိုေတာ့ က်မက ေနာက္တံခါးေပါက္ ေဘးနားေလးတင္ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ဆရာမဝင္လာေတာ့ ဆရာမကေျပာတယ္။ အတန္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးက ပိုေနတဲ့ စားပြဲခံုေတြေပၚမွာ ထမင္းဗူးေတြအားလံုး တင္ထားဖို႔ေျပာပါတယ္။ ပိုေနတဲ့ စားပြဲခံုေတြဆိုတာ က်မထက္ ေနာက္ေရာက္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းရဲ႕ နံရံနဲ႔ ကပ္ၿပီးစီထားတဲ့ စားပြဲခံုပိုေတြပါ။ ထိုင္ခံုမရွိပါဘူး။ အဲဒီ့စားပြဲခံုေတြနဲ႔ က်မနဲ႔ ၾကားထဲမွာ လူသြားလမ္းရွိပါတယ္။ ေနာက္ေပါက္ကေန အျပင္ထြက္မယ့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ နည္းနည္းခ်ဲ႕ေပးထားတာပါ။ ဒါနဲ႔ အဲသည္အေပၚကို ထမင္းဗူးေတြအားလံုး လာတင္ပါတယ္။ က်မလည္း သြားတင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကမခ်ဘူး။ ဆရာမစကားေျပာတုန္း ေနာက္ကို ခဏခဏ လွည့္ၾကည့္ရတာအေမာ။ ဆရာမက သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ နိဒါန္းစကားေတြ ဘာေတြေျပာလိုက္တာေတာင္ ထမင္းဗူးေပၚစိတ္ေရာက္ေနေတာ့ ဆရာမနာမည္ေတာင္ မၾကားမိလိုက္ဘူး။ ေဘးက တစ္ေယာက္ကို ျပန္ေမးရတယ္။ ေအာ္... ၾကက္ဥေၾကာ္အစြမ္းက တယ္လည္းထက္သကိုး။ အေတြးထဲမွာ ေန႔လည္စာတင္မကဘူး။ ညေနငါးပိရည္နဲ႔ စားရမယ့္ ၾကက္ဥေၾကာ္ကိုပါ မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္ေနတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာမက ေနရာေတြခ်ေပး၊ အသင္းေတြ ခြဲေပးရင္းနဲ႔ပဲ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းထိုးပါေတာ့တယ္။
ေရာက္လာပါၿပီ။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဆရာမကို စိတ္မေရာက္ပဲ ထမင္းဗူးေပၚ စိတ္ေရာက္ေနတာကို ေမႀကီးကိုျပန္ေျပာရင္ ရယ္ပဲရယ္မလား။ ဆူပဲဆူမလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ေသခ်ာသည္က ထမင္းဗူးေပၚမွာပဲ စိတ္ကေရာက္ေနတာေတာ့ ျငင္း၍မရ။ ဟိုဘက္ ေယာက္်ားေလးဘက္ျခမ္း ေနာက္ဆံုးတန္းက ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ ဆရာမထြက္သြားတာနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက ထိုးလားႀကိတ္လားနဲ႔။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မလည္း ထမင္းဗူးထယူၿပီး က်မ စားပြဲကိုျပန္အလာ ေစာေစာက ေနာက္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အျပင္ကိုေျပးအထြက္ (သူကလည္း က်မကိုမျမင္ က်မကလည္း ထမင္းဗူးကိုပဲ ၾကည့္ေနတာေလ။) က်မကိုဝင္တုိက္ၿပီး က်မလက္ထဲက ထမင္းဗူးက လြတ္က်သြားပါတယ္။ ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး ထမင္းေစ့ေတြ ျပန္႔က်ဲလို႔။ ၾကက္ဥေၾကာ္ကလည္း အရွိန္နဲ႔ အျပင္အထိ ေရာက္သြားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေအာက္ကို ေရာက္ၿပီး ေကာင္မေလးေတာင္ ေခ်ာ္လဲမတတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မလည္း ေတြၿပီးၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္လံုးက ၾကက္ဥေၾကာ္ဆီကမခြာ။ မ်က္လံုးအိမ္ထဲက မ်က္ရည္ေတြကလည္း ဝဲၿပီး ပါးေပၚကိုစီးက်လာၿပီ။ သူဝင္တုိက္လိုက္တုန္းက ဟထားခဲ့တဲ့ က်မပါးစပ္လည္း ျပန္မပိတ္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး တဆက္ဆက္တုန္ၿပီး လဲက်သြားလိုက္တာ ဆရာမေတြနားေနခန္းထဲမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမက က်မနာမည္ကို ေခၚတဲ့အထိပဲေလ။
ဗီလိန္
မမႀကီးေက်ာင္းတက္တုန္းက ထမင္းဗူးကို တစ္ပတ္မွာ သံုး၊ ေလးရက္က ေမႀကီး အေၾကာ္နဲ႔ပဲ ယူသြားတယ္။ ညေနက်မွ ဟင္းရြက္ေလးဘာေလးနဲ႔ ခ်က္တာေပါ့။ ဒီေန႔ကေတာ့ က်မရဲ႕ ပထမဆံုးရက္မို႔ ေမႀကီးက ၾကက္ဥတစ္လံုး ေၾကာ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကက္ဥက စားရခဲတယ္ေလ။ ၾကက္ဥေစ်းကလည္း မေသးဘူးေလ။ ထမင္းရယ္၊ ၾကက္ဥရယ္၊ ဗူးသီးေၾကာ္တစ္ခုရယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆင္းေတာ့မွ အားရပါးရ စားပစ္ဦးမယ္။ ထြက္လာကာနီး မမႀကီးကိုေတာင္ ႂကြားခဲ့ေသးတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းအသစ္ရွာၿပီး ႂကြားဦးမယ္။ ေက်ာင္းဝတ္စံုက မႏွစ္က မမႀကီးဝတ္တဲ့ ဝတ္စံုမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ပြေနတယ္။ စကပ္ကလည္း ခ်ိတ္မရွိေတာ့လို႔ တြယ္ခ်ိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားရတာ။ ေမႀကီးက ဒီတစ္ပတ္ေက်ာင္းပိတ္မွ ျပန္တပ္ေပးမယ္တဲ့။ ထမင္းဗူးကလည္း မႏွစ္က မမႀကီး ကိုင္တဲ့ ထမင္းဗူးပဲ။ မႏွစ္ကေက်ာင္းတက္တုန္း မမႀကီးက အေၾကာ္ေၾကာ္တဲ့ ဆီပူဇြန္းကို ထမင္းဗူးေပၚတင္လိုက္လို႔ ဆီပူေလာက္ကြက္ေလး ရွိတာကလြဲရင္ အေကာင္းႀကီးရွိေသးတဲ့ ပလတ္စတစ္ဗူးပါ။ လြယ္အိတ္ကေတာ့ အသစ္ေလ။ မႏွစ္က ေစ်းေရာင္းၿပီးစုထားတဲ့ ေငြထဲက ဝယ္ထားတာေပါ့။ ေက်ာင္းလာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ လမ္းေပၚက ေက်ာက္ခဲေလးေတြေတာင္ ေလွ်ာက္ကန္ပစ္ခဲ့ေသးတယ္။
လမ္းမွာလည္း အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္းေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ငိုေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အေပ်ာ္က က်မကိုမီမယ္မထင္။ သူတို႔ကေတာ့ စက္ဘီးတတန္၊ ဆိုင္ကယ္တဖံု၊ ကားတစ္မ်ိဳးေပါ့။ က်မကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လာရတာ။ အိမ္ကေနဆို နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာ္ေရာင္းတုန္းကဆို တစ္မနက္လံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ညေနလံုးေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ။ ဒီေလာက္ေတာ့ အသာေလးပါ။ ေမႀကီးကလည္း လိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဆိုင္မွာ အေၾကာ္ေၾကာ္လို႔ ေကာင္းေနၿပီ။ လက္ထဲက ထမင္းဗူးကို ၾကည့္ၿပီး ေမႀကီးဒီေန႔လည္း ေစ်းေရာင္းေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိေသးတယ္။ ငါးပိေရမပါလာတာ နာသကြာ။ မနက္ကအခ်ိန္မရလို႔ ေမႀကီးက ငါးပိေရႀကိဳမေပးလိုက္ဘူးေလ။ ဟုတ္ၿပီ။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္ ၾကက္ဥေၾကာ္ကို တဝက္ခ်န္ထားမယ္။ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ငါးပိေရနဲ႔ ထပ္စားမယ္။ ဟိဟိ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ အေတြးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ဟိုေရွ႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံနဲ႔ ေဘးက အေရာင္ေလးမ်ိဳးနဲ႔ အလံေလးေတြေတာင္ ေတြ႕ေနရၿပီ။ အဲ... အခုမွ သတိထားမိတယ္။ မိုးေတာင္ အံု႔ေနၿပီ။ ရြာမလားမသိဘူး။ ထီးလည္းပါမလာဘူး။ ေျပးဦးမွ။
ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ မိုးကစရြာတယ္။ ကြင္းျပင္ထဲမွာ ကစားေနၾကတဲ့ အျဖဴအစိမ္းေလးေတြအကုန္ ေက်ာင္းေဆာင္ေပၚ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုလံုး ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတာပဲ။ စၾကေနာက္ၾကနဲ႔ေပါ့။ စာသင္ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္သစ္လူသစ္ ဆရာ၊ဆရာမသစ္နဲ႔ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အက်ၤီအသစ္၊ ေဘာင္းဘီစကပ္အသစ္၊ လြယ္အိတ္ အသစ္ေလးေတြနဲ႔။ က်မကေတာ့ လြယ္အိတ္ပဲသစ္တာ။ ဒါေပမယ့္ မရွက္ပါဘူး။ ေမႀကီး မဝယ္ေပးခ်င္လို႔မွ မဟုတ္တာ။ ေမႀကီးကလည္း ပိုက္ဆံစုၿပီး ဝယ္ေပးမယ္လို႔ ကတိေပးထားၿပီးသား။ ခဏေနေတာ့ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းကေခါက္ၿပီ။ ေနရာလုတဲ့လူက လုေနၾကဆဲ။ က်မကေတာ့ အသက္ကလည္း သူတို႔ထက္စာရင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ လူကလည္း သူတို႔ထက္စာရင္ ႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာပဲ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွလည္း လာလုမယ့္သူမရွိဘူး။ တံခါးေပါက္နဲ႔လည္းနီးတယ္ေလ။ တံခါးေပါက္က ေရွ႕မွာတစ္ေပါက္ ေနာက္မွာတစ္ေပါက္ဆိုေတာ့ က်မက ေနာက္တံခါးေပါက္ ေဘးနားေလးတင္ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ဆရာမဝင္လာေတာ့ ဆရာမကေျပာတယ္။ အတန္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးက ပိုေနတဲ့ စားပြဲခံုေတြေပၚမွာ ထမင္းဗူးေတြအားလံုး တင္ထားဖို႔ေျပာပါတယ္။ ပိုေနတဲ့ စားပြဲခံုေတြဆိုတာ က်မထက္ ေနာက္ေရာက္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းရဲ႕ နံရံနဲ႔ ကပ္ၿပီးစီထားတဲ့ စားပြဲခံုပိုေတြပါ။ ထိုင္ခံုမရွိပါဘူး။ အဲဒီ့စားပြဲခံုေတြနဲ႔ က်မနဲ႔ ၾကားထဲမွာ လူသြားလမ္းရွိပါတယ္။ ေနာက္ေပါက္ကေန အျပင္ထြက္မယ့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ နည္းနည္းခ်ဲ႕ေပးထားတာပါ။ ဒါနဲ႔ အဲသည္အေပၚကို ထမင္းဗူးေတြအားလံုး လာတင္ပါတယ္။ က်မလည္း သြားတင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကမခ်ဘူး။ ဆရာမစကားေျပာတုန္း ေနာက္ကို ခဏခဏ လွည့္ၾကည့္ရတာအေမာ။ ဆရာမက သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ နိဒါန္းစကားေတြ ဘာေတြေျပာလိုက္တာေတာင္ ထမင္းဗူးေပၚစိတ္ေရာက္ေနေတာ့ ဆရာမနာမည္ေတာင္ မၾကားမိလိုက္ဘူး။ ေဘးက တစ္ေယာက္ကို ျပန္ေမးရတယ္။ ေအာ္... ၾကက္ဥေၾကာ္အစြမ္းက တယ္လည္းထက္သကိုး။ အေတြးထဲမွာ ေန႔လည္စာတင္မကဘူး။ ညေနငါးပိရည္နဲ႔ စားရမယ့္ ၾကက္ဥေၾကာ္ကိုပါ မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္ေနတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာမက ေနရာေတြခ်ေပး၊ အသင္းေတြ ခြဲေပးရင္းနဲ႔ပဲ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းထိုးပါေတာ့တယ္။
ေရာက္လာပါၿပီ။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဆရာမကို စိတ္မေရာက္ပဲ ထမင္းဗူးေပၚ စိတ္ေရာက္ေနတာကို ေမႀကီးကိုျပန္ေျပာရင္ ရယ္ပဲရယ္မလား။ ဆူပဲဆူမလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ေသခ်ာသည္က ထမင္းဗူးေပၚမွာပဲ စိတ္ကေရာက္ေနတာေတာ့ ျငင္း၍မရ။ ဟိုဘက္ ေယာက္်ားေလးဘက္ျခမ္း ေနာက္ဆံုးတန္းက ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ ဆရာမထြက္သြားတာနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက ထိုးလားႀကိတ္လားနဲ႔။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မလည္း ထမင္းဗူးထယူၿပီး က်မ စားပြဲကိုျပန္အလာ ေစာေစာက ေနာက္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အျပင္ကိုေျပးအထြက္ (သူကလည္း က်မကိုမျမင္ က်မကလည္း ထမင္းဗူးကိုပဲ ၾကည့္ေနတာေလ။) က်မကိုဝင္တုိက္ၿပီး က်မလက္ထဲက ထမင္းဗူးက လြတ္က်သြားပါတယ္။ ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး ထမင္းေစ့ေတြ ျပန္႔က်ဲလို႔။ ၾကက္ဥေၾကာ္ကလည္း အရွိန္နဲ႔ အျပင္အထိ ေရာက္သြားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေအာက္ကို ေရာက္ၿပီး ေကာင္မေလးေတာင္ ေခ်ာ္လဲမတတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မလည္း ေတြၿပီးၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္လံုးက ၾကက္ဥေၾကာ္ဆီကမခြာ။ မ်က္လံုးအိမ္ထဲက မ်က္ရည္ေတြကလည္း ဝဲၿပီး ပါးေပၚကိုစီးက်လာၿပီ။ သူဝင္တုိက္လိုက္တုန္းက ဟထားခဲ့တဲ့ က်မပါးစပ္လည္း ျပန္မပိတ္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး တဆက္ဆက္တုန္ၿပီး လဲက်သြားလိုက္တာ ဆရာမေတြနားေနခန္းထဲမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမက က်မနာမည္ကို ေခၚတဲ့အထိပဲေလ။
ဗီလိန္
21 comments:
အင္း.. ဘယ္ကဘယ္လို အေတြးရၿပီး ဒါကိုေရးတာလဲ.. ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္.. ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႔မွာ စားရမယ့္ ၾကက္ဥေၾကာ္ေလးကို စဲြလမ္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ.. ပထမဆံုးအေမ၀ယ္ေပးတဲ့ စြပ္က်ယ္ေလးကို မက္ေမာလြန္းေနတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးေတြ.. ဟင္းမႀကိဳက္ရံုနဲ႔ ထမင္းဗူးသြန္ပစ္တတ္တဲ့ကေလးေတြ.. မိဘကိုစိတ္ေကာက္ၿပီး ကိုယ့္ဖိနပ္ကိုယ္ ကပ္ေက်းနဲ႔ညွပ္တဲ့ကေလးေတြ.. တစ္ဖက္ႀကီးေစာင္းနင္းက်ေနတဲ့ ခ်ိန္ခြင္က
ျမန္မာျပည္အႏွံ႔မွာ.. ကမာၻရဲ႕အႏွံ႕မွာ..
ကေလးေတြရဲ႕ သဘာ၀ေပါ့
ကုိယ္ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့အရာ
ကုိယ္ျမတ္ႏုိးလြန္းတဲ့အရာ
ကုိယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ဆံုး႐ႈံးသြားတာမုိ႔
ကေလးမေလးရဲ႕
ရင္ထဲကခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာကုိ
စာနာ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။
ပို႔စ္ေကာင္းေလးပါပဲ။
ဗီဗီေရ ေရးတတ္ပါ့။ အဲ့လို ကေလးယ္ေလးေတြကုိ
မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေယာင္လာတယ္ သယ္ရင္း
ေတာ္ေတ္ာပီးရင္းေတာ္တဲ့ သယ္ရင္းေလး
ကေလးမေလးကို ျမင္ေယာင္ပီး စိတ္ထဲမွာခံစားသြားရပါတယ္
ဟုတ္တယ္ဗီးေလးေရ
ေတြ႕ခဲ့ရတယ္ အဲလိုဘ၀ေလးေတြကို
ဟင္း.... အဲဒီထက္ဆိုးတဲ့ဘ၀ေတြေတာင္၇ွိေသးတယ္
ေကာင္မေလး ကိုယ္စား
ခံစားသြားပါတယ္။
လာျပန္ျပီ ၾကက္ဥေၾကာ္.. လႊတ္ေပးလိုက္စမ္းပါ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ရာ စပါယ္ရွယ္ ၾကက္ဥေၾကာ္ ေၾကာ္ေကြ်းလိုက္မွာေပါ့ဗ်ာ :D
ဖတ္လို ့ေကာင္းပါ့..
ရင္ထဲကိုနစ္ကနဲပဲ..
ႀကက္ဥေႀကာ္ေလး ကို ဆရာမက အစားၿပန္မေပးဘူးလား..
အေရာ္ၿပန္မရဘူးလား...
ႀကက္သားဟင္းၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေနာ္..
က်န္တဲ့ အတန္းထဲကေလးေတြက ဟင္းစုေပးလို ့
အဲဒီေန ့ကို ဟင္းေကာင္းေပါင္းစံုနဲ ့စားခ်င္စားေနရမွာ..
ၿဖစ္ခ်င္တာကို ေတြးလိုက္တာပါ :D
သနားပါတယ္ဗ်ာ ကေလးမေလးခမ်ာ အင္းးးး ဘ၀ေတြကုိက အဲလုိ ျဖစ္ေနၾကတာဗ်.. ဒုကၡ ဒုကၡ အဆက္ေလး ရွိေသးတာလား ဆက္ဖုိ႕ ခ်န္ထားသလုိၾကီးပဲ
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
ၾကက္ဥေၾကာ္ေလးပဲေနာ္။ ၾကက္သားဟင္းေတာင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဘ၀ေတြမ်ား.....
ဘယ္လိုေရးထားတာလဲဗ်ာ.. ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ ရင္ထဲမွာ ခံစားမႈျဖစ္ေပၚလာတယ္..။ သူတို႕ေနရာ မွာ ကုိယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလး၀င္ လာၿပီး အတိုင္းမသိ ခံစားရပါတယ္..။ အေရးအသား အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ..။ :-(
တစ္ခါခါ ကံၾကမၼာဆိုတာၾကီးက အရက္မူးသမားလိုပဲ လူေကာင္းေတြ လူဆိုးေတြမခြဲေတာ့ပဲ ပတ္ရမ္းေတာ့တာ သူ႕အတြက္ ဒါေလးက ၾကည္နူးစရာတစ္ခုေပမယ့္ အျပည့္အ၀ မခံစားလိုက္ရတာ သနားစရာ ။ ပို႔စ္ေလးေကာင္းတယ္ လိန္လိန္ ။
ေကာင္းပါေပ့ဗ်ာ။ ေကာင္းပါေပ့။ ဟတ္ထိသြားျပန္ၿပီ။ ေကာင္မေလးသနားပါတယ္။
ဦးဦးဗီ... စာေရးဆရာလုပ္ပါလား... တကယ္ေျပာတာ.... အေရးအသားကတကယ္စြဲတယ္..... ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ေပးျပီး ဖတ္သြားပါတယ္.
ဦးဦးဗီ... စာေရးဆရာလုပ္ပါလား... တကယ္ေျပာတာ.... အေရးအသားကတကယ္စြဲတယ္..... ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ေပးျပီး ဖတ္သြားပါတယ္.
ကေတာက္. . အပီဆြဲမယ္ဆိုမွ ကြာ .... ဟြန္း. ......
တစ္ခုခု ျဖစ္လိမ္.မယ္လုိ.ေတာ.ထင္တယ္.... ဒါေပမယ္.တကယ္ေမ်ာသြားတယ္ ...... ေမၽွာ္လင္.ထားျပီး ရုတ္တရတ္ ဆံုးရွံးသြားတဲ. အခါ ... အဲဒီခံစားခ်က္က ဘာနဲ.မွ အစားထိုးလုိ.မရဘူး ...........
ဒီပို႔စ္ေလးအေရးအသားတကယ္ေကာင္းတယ္...
ေရးထားတာထိတယ္...
ဒီလို ရုိးသားစြာၾကိဳးစားေနရင္းနဲ ့ဆင္းရဲတြင္းနက္ ဘဝနာ လူတန္းစားေတြရဲ ့အျဖစ္ေတြကို ဟိုဒင္း...တိုင္းျပည္ဘ႑ာမတရားသံုးစဲြ..
စလံုးသြားျပီးေစ်းဝယ္ျဖံဳးတီးေနၾကတဲ့ ဒင္းတို ့တေတြ ဖတ္မိျပီး စာနာတတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္ေလမလဲေနာ္
အေဟာင္းေလးေတြလိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဒီ၀တၳဳေလးကိုဖတ္မိသြားတာပါဗ်ာ...။
သိပ္ေကာင္းတဲ့ သ႐ုပ္မွန္ခံစားမႈေလးလို႔ ျမင္မိပါတယ္...။ စာေရးေကာင္းပါတယ္ဆိုတာကလြဲၿပီး...ဘာမွေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး....
ဖတ္ရတာ...ေက်းဇူးပါဗ်ာ...
ဘာျဖစ္မလဲ ဘာျဖစ္မလဲနဲ႕ ဖတ္ေနတာ
ျဖစ္တာပဲ .. း(
Post a Comment