မိဘေက်းဇူးဆပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေလးတစ္ခု

ေကြ်းေမြးမပ်က္ ေဆာင္ရြက္စီမံ
ေမြခံထိုက္ေစ လႉမွ်ေဝ၍
ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဝတ္ငါးသြယ္
ဖခင္မယ္တို႔တာ..........

သမီးေလးရဲ႕ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ စာဖတ္သံကို ခ်စ္ဇနီးက ေထာက္ေပးေနသည္။ ေၾသာ္... က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေကာ အေမက ဒီလိုပဲ သင္ေပးခဲ့ဖူးသည္ပဲ။ ပိုဆိုးသည္က က်ေနာ္ငယ္ငယ္က အေဆာ့မက္သည္။ စာဖတ္ပ်င္းသည္။ သည္လိုသားမ်ိဳးကို စာသင္ေပးခဲ့ရသည့္ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝက မလြယ္လွ။ ပညာတတ္ၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အေရး ပါးစပ္က ေသြးအံ့မတတ္ တတြတ္တြတ္ ရြတ္လို႔ ကစားရင္းလည္း ရြတ္ေပး၊ အိပ္ကာနီးတိုင္းလည္းရြတ္ေပး။ ဒီလိုနဲ႔ ေခ်ာ့တစ္ခါေျခာက္တစ္လွည့္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ သင္ေပးလာခဲ့ရာကေနပဲ လူတလံုးသူတလံုးျဖစ္ခဲ့ျပီေလ။ “မိဘေက်းဇူး” တဲ့ လူတိုင္း ေျပာေနၾကသည္။ လူတိုင္း ၾကားဖူးၾကသည္။ လူတိုင္း ေတြ႕ၾကံဳၾကသည္။ လူတိုင္းတြင္ ဆပ္မကုန္သည့္ မိဘေက်းဇူးရွိသလို၊ သားသမီးရွိ လူတိုင္းတြင္လည္း ေပးမကုန္သည့္ မိဘေက်းဇူးမ်ားရွိသည္ကား မလြဲ။

ရွိတာကေတာ့ဟုတ္သည္။ ဘယ္လိုဆပ္ၾကသနည္း။ ဘယ္လိုဆပ္ၾကမည္နည္း။ ငယ္စဥ္က ၾကံဳသလို က်င္ၾကီးက်င္ငယ္ စြန္႔ခဲ့စဥ္က ေက်းဇူးကို မိဘေတြ အသက္ၾကီးလို႔ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္ မႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပန္ျပီး သန္႔စင္ေပးတာလည္း ဆပ္နည္းတစ္မ်ိဳး၊ ငယ္စဥ္မသိတတ္စဥ္က လိုခ်င္တာကို ပူစာသမွ် ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးကို လိုအပ္သမွ် မပူစာပဲဝယ္ေပး ရမည္က သားသမီးမ်ားရဲ႕တာဝန္။ ကစားကြင္းဆို ကစားကြင္း၊ တိရစာၦန္ရံုဆို တိရစာၦန္ရံု၊ လိုက္ပို႔ခဲ့တဲ့ အရာေလးေတြကို “အေဖ ဘုရားသြားရေအာင္ ကားထုတ္ထားလိုက္မယ္ေနာ္။” “အေမ တရားပြဲရွိတယ္ အိမ္ကေကာင္ေလးကို ေနရာဦးခိုင္းထားတယ္။” စတာေလးေတြနဲ႔ လုပ္ေပးရမွာကလည္း ျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥေလးေတြပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ အရွည္ၾကီးျဖစ္သြားမွာပါ။ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဦး မကက်ဴးသား ဆိုသကိုး။

ဟုတ္ေပသည္။ သမီးေလးရဲ႕ စာဖတ္သံေၾကာင့္ ခံစားမိသြားရသည္က မိဘေက်းဇူးတင္မဟုတ္ စာသင္ေပးခဲ့သည့္ မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ခဲ့ဖူးသည့္ တခ်ိန္က အေၾကာင္းေလးကိုပါ စဥ္းစားမိသြားလို႔ပါ။ ေၾကေအာင္ဆပ္သည္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဆပ္လို႔မႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွေပသည္ကား။ ဘယ္လိုလည္းဆိုေတာ့ တခ်ိန္က က်ေနာ့ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္ကို ေရျခားေျမျခားကို ထြက္သြားကာစကေပါ့။ သားၾကီးကို လြမ္းတဲ့စိတ္ကို ထုတ္မေျပာပင္မယ့္ သိေနမိတဲ့ က်ေနာ္က အေမ့အတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲေပါ့။

ေရာက္ကာစက ဖုန္းလာေပမယ့္ ဖုန္းခကလည္း မေသးဘူးေလ။ အြန္လိုင္းကေန စကားေျပာဖို႔ကလည္း ခ်ိန္းရတာနဲ႔ သြားရတာနဲ႔ လိုင္းမေကာင္းတာနဲ႔က မလြယ္လွ။ စာနဲ႔ေရးျပီး စကန္ဖတ္ပို႔ဖို႔ကလည္း ထင္သေလာက္မလြယ္။ ျမန္မာစာနဲ႔ ရိုက္ျပီးပို႔ဖို႔ကလည္း အစ္ကိုသံုးတာက ဆိုင္ကေနေလ။ ျမန္မာေဖာင့္မွ သြင္းလို႔မရတာ။ အဂၤလိပ္လို ေရးျပီး အေမ့ဆီ အလြမ္းသယ္ဖို႔က Mom, I miss u. I love u. I'm ok here. ဆိုေတာ့လည္း ရယ္စရာၾကီးျဖစ္ေနမေပါ့။ ေနာက္ဆံုး တစ္ခုစဥ္းစားမိတယ္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲက လက္ခ်ာဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေပါ့။ “လူတစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ဆက္သြယ္ရာမွာ Language ကအေရးၾကီးတယ္။ Language တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ဆက္သြယ္ရာမွာ Linguistics ဆိုတဲ့ ဘာသာေဗဒက အေရးၾကီးတယ္။ Linguistics ဆိုတာ ဘာသာစကားေတြရဲ႕ ေပါင္းကူးတံတားပဲ။........” ဒီစကားကို သတိရေတာ့ အေမ့ကို Linguistics သင္ေပးဖို႔ကလည္း မလြယ္ ဒီေတာ့ လက္ရွိ အသံုးျပဳေနတဲ့ Linguistics ကိုအေျခခံထားတဲ့ Burglish (Myanlish) ဆိုတဲ့ Language ကိုပဲ “အ” သံုးလံုးေၾက သင္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ေလ။

အေမကလည္း စိတ္ပါလက္ပါ သင္ရွာပါတယ္။ သားကိုခ်စ္သကိုး။ အစကေတာ့ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့နဲ႔ေပါ့။ မွားရင္ က်ေနာ္ကေထာက္ေပးတယ္။ သူ႔မွာေတာ့ ဝမ္းေတြသာလို႔။ သားၾကီးဆီကစာကို တစ္လံုးခ်င္း ေပါင္းဖတ္ေနလိုက္တာ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက မကစားရလို႔ မရရေအာင္ စာလံုးေပါင္းျပီး ဖတ္တုန္းကလိုေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အေမက က်ေနာ့ေဘးမွာထိုင္ျပီး ယပ္ခပ္ေပးခဲ့သလို က်ေနာ္ကလည္း ထိုင္ျပီး ယပ္ခပ္ေပးခဲ့တာေပါ့။ မရရင္ဖတ္ေပး၊ မွားရင္ေထာက္ေပးနဲ႔ပဲ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေမ ေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္သြားျပီေလ။ အိမ္ေရွ႕ အင္တာနက္ဆိုင္က အေဒၚေရ႕ စာလာတယ္ဗ်ိဳးဆိုတာနဲ႔ မ်က္မွန္ကိုင္ျပီး ဖတ္ေတာ့တာပဲ။ အျပံဳးေလးေတြေဝလို႔ေပါ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာသင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ေက်းဇူးကို အကုန္လံုးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ တစိတ္တပိုင္း နည္းနည္းေလးေတာ့ ဆပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ ျမန္မာေဖာင့္ မတြင္က်ယ္ေသးရင္ေတာ့ ဒီဘာသာကိုပဲဆက္ျပီး သံုးေနၾကရဦးမွာပဲမဟုတ္လား။ Burglish ကို ဘယ္သူထြင္ခဲ့မွန္း မသိေပမယ့္ ေက်းဇူးတင္မိတာအမွန္ပဲ။ ဘာသာေဗဒကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ Ferdinand de Saussure ကိုေရာပဲေပါ့။

ဇန္နဝါရီ ၁၀ ရက္ေန႔မွာက်ေရာက္တဲ့ အေမမ်ားေန႔ အမွတ္တရ။